ตอนที่ 29 อาหารว่างรอบ 2

ต๭นที่ 29 อาหารว่างรอบ 2 กลางดึกเฟยเอ๋อนั่งว่างๆอยู่ในตำหนักข้างๆเรือนสาวใช้ เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวพร่างพราว ในใจก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา..... เป็นเพราะอะไร？ เฟยเอ๋อเอามือมทาบที่อกตัวเอง นางรู้สึกถึงภายในส่วนลึกของจิตใจมีจิตใต้สำนึกอีกอันนึงที่ฝากฝังไว้อยู่ภายใน “ฉูเฟยเอ๋อ！“ “ฉูเฟยเอ๋อ！เฮ้ย！“ เฟยเอ๋อนิ่งไปแล้วหันหลังกลับไปมองผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของนาง แล้วตื่นตกใจอย่างแรง มีเรื่องกับพ่อบ้านจ้าวครั้งที่แล้ว นางก็ไม่คิดว่าใครจะไม่กล้าทำอะไรนางอีกต่อไป “ไม่ต้องกลัว！“ ชายผู้นี้กล่าว แล้วพยายามจะยัดป้ายสีแดงใส่มือของเฟยเอ๋อ：”ข้าเป็นพ่อบ้านคนใหม่ พ่อบ้านจ้าวคนก่อนได้ยินว่าได้ละเมิดกฎ หลังจากนี้ไปข้าจะเป็นผู้รับหน้าที่แทนเขา ข้านามสกุล หลี่ เรียกข้าว่าพ่อบ้านหลี่ก็ได้！“ “อ๋อ“ เฟยเอ๋อพยักหน้าเบาๆ แล้วหันมามองป้ายสีแดงที่อยู่ในมือของตัวเอง แล้วหันไปมองรอยยิ้มของพ่อบ้านหลี่ที่ดูซื่อๆ อย่างไม่เข้าใจเทาไหร่：”ป้ายนี้.....？“ “รับสั่งจากท่านอ๋อง ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าไม่ต้องไปทำงานที่เรือนซํกผ้าอีก หลังจากนี้ทำหน้าที่ส่งอาหารว่างในรอบดึก ให้นำไปส่งที่ตำหนักรั้วอวี๋นและตำหนักหานหยวนโหลวทุกคืนก็พอ！แต่ว่าต้องจำไว้ว่าทุกคืนจะต้องไปดูที่ห้องครัวก่อน แล้วก็จัดเตรียมสำรับรอเวลาไปส่งแค่นั้น！“พ่อบ้านหลี่พูดไปยิ้มไป พอมอบหมายหน้าที่เรียบร้อยก็หันหลังแล้วเดินจากไปทันที เฟยเอ๋อรู้สึกงงๆกับป้ายที่ถืออยู่ในมือ ขมวดคิ้วไปมา แล้วรีบเดินไปขวางท่างพ่อบ้านหลี่ไว้：“ทำไมข้าต้องรับหน้าที่ไปส่งอาหหารว่างในตอนกลางคืน？ ข้าว่าข้าทำงานที่เรือนซักผ้าที่เดิมนั่นแหละ...“ นางไม่ได้อยากไปเห็นท่านอ๋องผู้เย็นชากับรั้วอวี๋นผู้หญิงของเขาทำอะไรกันทุกคืนหรอก “เรื่องนี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่สามารถสั่งให้ท่านกลับไปทำงานที่เรือนซักผ้าได้“ พ่อบ้านหลี่ยิ้มไปพลางๆ แล้วลูบไหล่นางเพื่อปลอบนางเบาๆ：”ตอนนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว จำไว้ว่าต้องไปห้องครัวรับอาหารว่างก่อน แล้วนำไปส่งที่ตำหนักรั้วอวี๋นและตำหนักหานเหยนตำหนักละชุด“ มองหลังของพ่อบ้านหลี่ที่เดินจากไปทีละก้าว เฟยเอ๋อกัดฟันเบาๆ แล้วก้มมองป้ายในมือของตัวเองที่ตอนนี้ได้เลื่อนขั้นขึ้นอีกขั้นนึง โกระทืบเท้าอย่างโมโห แล้วโยนป้ายทิ้งลงบนพื้น พร้อมกับสาปแช่งผู้ชายที่ให้นางต้องไปเห็นสิง่ที่นางไม่อยากเห็นในทุกๆคืน “โหลวเหยนหมิง ท่านนี่มันแย่จริงๆ！“เฟยเอ๋อกัดฟันพูด แล้วหันหลังเดินไปทางห้องครัว ทำก็ทำ อย่างมากก็แค่ปิดตาไว้ เหมือนกับมองไม่เห็นอะไรและไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ในเรือนครัวได้จัดเตรียมสำรับอาหารว่างไว้ให้นานแล้ว วางไว้ตรงโต๊ะด้านหน้าของเรือนครัว เฟยเอ๋อตอบรับทางสีหน้ากับหัวหน้าแม่ครัว แล้วยกสำรับอาหารออกมาอย่างโมโหไม่หยุด แล้วก็เดินตรงไปที่ตำหนักหมิงเหยนโหลว หัวหน้าแม่ครัวบอกว่าวันนี้ท่านอ๋องไม่ได้ไปที่ตำหนักของรั้วอวี๋น และกำลังยุ่งกับเรื่องทหารอยู่ในห้องหนังสือของตำหนักหมิงเหยนโหลว ใครจะไปสนใจว่าเขาจะทำอะไรอยู่ แค่ไม่ต้องทำให้นางเห็นภาพที่หน้าสะอิดสะเอียดก็ถือว่าเมตตาละ หทารองครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าตำหนักตรวจสอบสำรับอาหารในมือของนางเรียบร้อยถึงให้นางเข้าไปได้ เฟยเอ๋อสั่นกังวลเบาๆ เหมือนกับว่าจะต้องลงไปเจอภูตผีในนรกชั้นที่ 10 แล้วพยายามตั้งสติที่จะโดนดูถูกและเหยียดหยามไว้ในใจ ยืดอกเงยหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องหนังสือภายในตำหนัก เปิดประตูเดินเข้าไปอย่างสุ่มสี่สสุ่มห้าทันที ตะเกียงไฟทำให้เห็นภายในห้องอย่าชัดเจน โหลวเหยนหมิงยืนอยู่ข้างโต๊ะหนังสือแลพกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับการทหารที่อยู่ในมือของเขา แล้วหันมามองคนที่เปิดประตูเข้ามาในทันที โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วอย่างแน่น จ้องเขม่งไปยังคนที่ไม่รู้จักสัมมาคารวะอย่างฉูเฟยเอ๋อ “อาหารว่างของท่าน！“ เฟยเอ๋อมองเขาแบบเหยียดๆ อึ้งอะไรอยู่ข้ายิ่งโมโหอยู่ กลางวันเข้าใจข้าผิดก็เกินไปอยู่แล้ว แล้วยังทำร้ายชุดนั้นต่อหน้าข้าอีก จะสงบจิตสงบใจได้เยี่ยงไร！ สายตาเย็นชาของโหลวเหยนหมิงจ้องมายังตัวของนาง และวางหนังสือที่อยู่ในมือลง แล้วยกมือนวดตรงกลางคิ้วสองข้าง เห็นเขาแบบนั้นนางก็เบะปากไปมา แล้ววางสำรับอาหารที่กำลังร้อนๆไว้ตรงโต๊ะข้างหน้า วางเสร็จก็เตรียมจะออกมา “รอก่อน“ โหลวเหยนหมิงพูดขึ้น เฟยเอ๋อรู้สึกเหมือนโลกหมุนกลับ นางรู้ดีว่าถึงแม้นางจะมาส่งอาหารอย่างเงียบๆแต่โหลวเหยนหมิงก็คงไม่ปล่อยให้นางส่งอาหารแล้วออกมาอย่างง่ายๆ คิดเสร็จก็พยายามแข็งใจหันกลับไปหาเขา เบิกตากว้างมองโหลวเหยนหมิงที่เดินออกมาจากตะตรงนั้น โหลวเหยนมิงเดินเข้ามาแล้วมองไปยังสำรับของว่างที่วางอยู่บน แล้วก็เดินหน้าเข้ามาอีก ในตอนที่เขาจะเข้ามาถึงตัวของนาง จนนางตื่นกลัว เขาก็ปิดประตูทันที