ตอนที่ 30 ยั่วโมโห

ต๭นที่ 30 ยั่วโมโห พอได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น เฟยเอ๋อรีบหมุนตัวเดินกลับมาทันที แล้วจ้องไปที่โหลวเหยนหมิง：“ท่านจะปิดประตูทำไม？ข้ายังต้องนำของว่างไปส่งตำหนักรั้วอสี๋นของท่านอีก！“ โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่น แล้วใช้สายตาจ้องเฟยเอ๋อ：“คาดไม่ถึงว่ายังจะปากเก่งอยู่อีก！“ เฟยเอ๋อกัดฟันแน่น แล้วหันไปต่อปากกับเขา：“ข้าพอใจท่านจะทำไม？ถึงข้าจะไม่พูดแบบนี้ ท่านก็โมโหใส่ข้าอยู่ดี แล้วยังว่าคนอื่นเสียๆหายๆทำให้คนอื่นเสียความรู้สึก！อย่างน้อยข้าก็เป็นหญิงที่มีความกล้า！“ “ชิ“โหลวเหยนหมิงสบถออกมา แล้วแสยะยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็จับนางนั่งลงแล้วเอาน้ำซุปไก่ให้นางดื่ม：”ดื่มเข้าไป“ “ทำไม？“เฟยเอ๋อเบิกต้ากว้าง มองเขาด้วยใบหน้าที่เริ่มโมโห：”หรือว่าท่านคิดว่าข้าใส่ยาพิษลงไป？“ “ใครจะรู้ได้“โหลวเหยนหมิงแสยะยิ้มแล้วยัดถ้วยเข้าไปในมือนาง：”ดื่มเข้าไป！“ เฟยเอ๋อกัดฟันกรอด แล้วมองที่ถ้วยซุปแว๊บนึง ถือไว้อย่างโมโหแล้วดื่มลงไปอย่างเสียงดัง ดื่มเสร็จก็เตรียมจะวางถ้วยไว้ที่โต๊ะของเขา เช็ดขอบปากอย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ โหลวเหยนหมิงกลับยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ แล้วกอดอกมองไปยังสีหน้าของนาง พูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ：“อีกสองอย่างก็กินลงไปให้หมด“ “อะไรนะ？“เฟยเอ๋อตกใจเบิกตากว้าง หันไปจิกตาใส่โหลวเหยนหมิงที่ทำหน้ายิ้มอย่างชั่วร้าย：”ถ้าท่านกลัวว่าข้าจะใส่ยาพิษ แล้วทำไมต้องให้ข้ามาส่งสำรับของว่างให้อีก？“ โหลวเหยนหมิงยิ้มอย่างมีเลสนัย แล้วเหลือบมองไปที่ท้องของนาง หลังจากนั้นก็หันไปมองหน้านางที่หดเข้า：“น่ารักขนาดนี้ ถ้าไม่เสเสร้งจะน่ารักขนาดไหนเนี่ย！“ เฟยเอ๋อแม้มปากพยายามไม่สนใจเขาที่พยายามจะเอาชนะ “ถ้าเจ้ายังหิวอยู่ ก็ดื่มซุปลงไปแล้วก็ข้าวที่อยู่ในถ้วยนั้นด้วย“ โหลวเหยนหมิงพูดขึ้นอีกครั้ง เฟยเอ๋อชะงัก แล้วหันไปมองใบหน้าทะเล้นของเขา โหลวเหยนหมิงยักคิ้ว มองนางแล้วยิ้มอย่างพอใจ：“มีอะไร？“ “ข้า...“ เฟยเอ๋อเบนหัวออกพร้อมกับใบหน้าท่ไม่อยากจะเชื่อ ：ที่ท่านให้ข้าดื่มน้ำซุป เพราะท่านรู้ว่าข้าหิวแค่นั้นหรือ？“ โหลวเหยนหมิงค่อยๆหันมา แต่ยังคงยิ้มแบบร้ายๆ：“แล้วแต่ว่าเจ้าจะคิดยังไง ข้าก็แค่รังเกียจเจ้าที่เดินเข้ามาพร้อกับเสียงท้องที่ร้องอย่างกะฟ้าผ่า！“ “เอ่อ...” หน้าของนางเริ่มแดงเพราะอาย แลบลิ้นไปมาแล้วเอามือลูบท้องที่กินอิ่มแล้วของนาง：“ตอนนี้อิ่มแล้ว ไม่มีเสียงร้องอีกแน่นอน“ แต่ว่าที่จริงทั้งวันนางก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ความหวังดีครั้งนี้ของโหลวเหยนหมิงก็ทำให้นางซาบซึ้งอยู้เล็กน้อย ได้ยินเฟยเอ๋อพูดแบบนี้ โหลวเหยนหมิงก็ลุกขึ้น แล้วเดินมาดูของว่างที่เหลืออยู่บนโต๊ะตอนนี้ ล้วนแต่เป็นของว่างที่สาวใช้เอามาให้เหมือนทุกๆวัน พูดออกมาด้วยเสียงต่ำๆ：“หลังจากวันนี้ของว่างของข้า ให้เจ้าทำขึ้นมาให้ข้าแล้วก็นำมาส่งที่ตำหนัก“ “ห้ะ？“เฟยเอ๋อตกใจอ้าปากค้าง มองเขาอย่างไม่เข้าใจ โหลวเหยนหมิงเบนหน้ามามองนาง ขมวดคิ้วแล้วยิ้มเบาๆ：“พูดจาก็ไม่ไพเราะ ไม่มีความน่าเคารพและคุณสมบัติของการเป็นองค์หญิง อ้าปากกว้างขนาดนี้อย่างกะพวกสาวใช้ ฉูเฟยเอ๋อ เจ้าช่างเป็นคนที่ทำให้ราชวงศ์โหลงโฉงขายหน้าเสียจริง！“ “ข้า....“ เฟยเอ๋อมองเขาอย่างอึ้งๆ ：”โหลวเหยนหมิง ท่านอย่ามากเกินไป แค่กิริยาอาการของข้าท่านไม่จำเป็นต้องมาตำหนิติเตียนข้าหรอก！ท่านช่างเป็นคนกลับกลอกนักข้าก็แค่อยากจะให้ข้าได้รู้ว่ท่านจะเก่งแค่ไหน？จะบอกให้ ตัวข้าได้รู้ได้เห็นทุกอย่างแล้ว ท่านรู้ว่าข้าเจออะไรหรือไม่？ก็คือ ข้ารู้ว่าท่านเป็นผู้ชายที่เลือดเย็นอมหิต ใจยักษ์ใจมาร ไม่รุ้จักถนุถนอมใครเลย！“ คำดุด่าที่ยาวเป็นคืบ โหลวเหยนหมิงเบนหน้าแล้วยิ้มออกมา ไม่มีอะไรจะต่อปากกับนาง “ก็แค่ทำอาหารไม่ใช่หรอ？ข้าไม่ได้มีดีแค่เขียนตัวอักษรได้ ข้าจะทำอาหารที่ท่านไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อนจนท่านติดใจ！“เฟยเอ๋อมองเขาอย่างยั่วยุ แล้วหันมายกเอาสำรับเพื่อที่จะออกไป โหลวเหยนหมิงจับแขนนางไว้ทันที แค่ใช้แรงดึงนางนิดหน่อยก็มาอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว เฟยเอ๋อตะลึง ไม่สามารถต้านท้านแรงของโหลวเหยนหมิงได้เลยและเข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างง่ายดาย จมูกก็ชนเข้ากับแผงอกอย่างแรง