ตอนที่ 32 พิซซ่า

ต๭นที่ 32 พิซซ่า สี่เอ๋อในช่วงสองวันมานี้ตื่นนอนเช้ามาก พอตื่นมาทุกครั้งก็ไม่เคยเห็นเงาของนางเลย เฟยเอ๋อเช็ดตาเสร็จก็ลุกนั่งที่เตียง มองออกไปข้างนอกที่พระอาทิตตั้งหัวโด่แล้ว บิดขี้เกียจไปมา อื้ม ดีมาก นอนสบายมาก ตอนนี้โชคดีที่งานนี้ไม่ต้องตื่นเช้าแล้วไม่ต้องใช้น้ำเย็นในการซักผ้า แต่ก็แค่........ เฟยเอ๋อขยี้ผมของนางจนยุ่งเหยิง หลี่ตาออกไปดุแสงแดดนอกหน้าต่าง นางได้เวลาต้องไปเตรียมของว่าให้โหลวเหยนหมิงแล้ว ผ่านไปไม่นาน เฟยเอ๋อพุ่งตรงไปยังห้องครัวอย่างไม่หวีผม หัวหน้าแม่ครัวก็ได้เตรียมวัตถุดิบทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อย ตามที่นางบอกไว้เมื่อคืน มองไปยังโต๊ะที่มีพวกแป้งที่หัวหน้าแม่ครัวได้เตรียมไว้ให้โดยเฉพาะและนมวัวที่พวกนางไปบีบอย่างสดๆ เฟยเอ๋อตื้นตันมากจึงหันไปยิ้มให้พวกนาง แล้วปรี่เข้ามาเอามะเขือเทศไปล้าง แล้วก็มาหยิบเอาน้ำมัน พริกหยวก กระเทียม และพวกเนื้อกุงและอีกหลายๆอยาด หัวหน้าแม่ครัวมองการกระทำของนาง แล้วยิ้มอย่างอึ้งๆที่เห็นนางเอาของหลายๆอย่างมาคลุกเคล้าเข้าด้วยกัน และนำพวกวัตถุดิบทุกอย่างปรุงรสลงไปใส่ในแป้ง และถามอย่างระมัดระวัง：“แม่นางเฟยเอ๋อ อันนี้คืออะไร？“ “พิซซ่าไง！“ เฟยเอ๋อพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย นานแล้วที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ นางยังจำครั้งแรกที่นางไปเรียนทำครั้งแรกได้ คาดไม่ถึงว่าการแสดงที่ทำในละครกับตอนนี้ก็ต่างกันไม่มาก ทำพิซซ่าให้ชายยุคโบราณชิม แต่ตอนนั้นมีเนย มีชีสแข็ง ตอนทำออกมาใหม่ๆตัวเองยังรู้สึกชอบเลย พอแสดงเสร็จพระเอกหนังเรื่องนั้นได้ชิมก็ตกหลุมรักนางทันที สัมผัสได้ถึงความตื้นตันในการกินและอะไรอีกเยอะแยะ.... เฟยเอ๋อคิดในใจ แล้วก็เริ่มเพิ่มความเร็วเข้าไปอีก ถึงแม้ว่าจะมีวัตถุดิบไม่มาก แต่เลือกใช้วัตถุดิบตามที่มีอยู่ทำพิซซ่า ก็ไม่น่าจะยากอะไรเท่าไหร่？อีกอย่างโหลวเหยนหมิงก็ยังไม่เคยกินอะไรแบบนี้ ไม่แน่ว่ากินเข้าไปก็อาจจะซาบซึ้งจนน้ำหูน้ำตาไหลเลยก็เป็นได้ พอคิดถึงภาพนั้น เฟยเอ๋อก็ยิ้มอย่างพอใจ.... หัวหน้าแม่ครัวที่อยู่ในครัวและบรรดาเด็กรับใช้เห็นรังสีความมืดแผร่ออกมาจากหน้าของนางต่างคนต่างกลัวจนขนหัวลุกแล้วรีบถอยออกไป ทำงานของใครของมันในทันที “เข้ามา“ โหลวเหยนหมิงกวาดตามองประตูที่มีคนเคาะ เฟยเอ๋อยืนอยู่ด้านนอกประตู ในมือก็ถือสำรับไว้ ในสำรับก็คือพิซซ่าที่นางตั้งใจทำออกมา เฟยเอ๋อใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม รอให้โหลวเหยนหมิงตกหลุมรักในฝีมือทำอาหารของนาง โหลวเหยนหมิงเงยหน้าขึ้น มองไปยังประตูที่ถูกผลักออก แล้วมีผู้หญิงที่ยินยิ้มโง่ๆอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดเสียงแข็ง：“ถ้าไม่เข้ามาข้างในก็ไสหัวไปไกลๆ！“ เฟยเอ๋อชะงักไปนิดนึง รีบดึงสติกลับมาแล้วแลบลิ้นออกมาสองสามที ก้มหน้าลงแล้วเดินเข้าไปข้างในเบาๆ ในมือก็ถือของว่างที่เป็นความลับมากเข้าไปที่หน้าโต๊ะของโหลวเหยนหมิง แล้วยิ้มให้เขาเล็กน้อย：“เป็นอย่างไรบ้าง รอนานแล้วละสิ？“ คำพูดของเขาทั้งหมดล้วนแล้วแต่เอาจากในละครมาพูด โหลวเหยนหมิงหลี่ตามองผู้หญิงที่นับวันก็ยิ่งแปลกขึ้นไปเรื่อยๆ ยิ่งยิ้มแบบไม่หยุด：“ฉูเฟยเอ๋อ เจ้าเข้ามาทำอะไร？” “ส่งของว่างไงเพคะ!” เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างหวานเยิ้ม เพราะเป็นของที่นางทำเอง！ “ของว่างอยู่ที่ใด?” โหลวเหยนหมิงกรอกตาไปรอบนึง แล้วเอาของวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็ถอยหลังกอดอกมองสีหน้าของนาง “ห้ะ อยู่นี่ไงเพคะ！”เฟยเอ๋อรีบเปิดกล่องสำรับทันที แล้วหยิบพิซซ่าชิ้นใหญ่ๆออกมา วางไว้บนโต๊ะของโหลวเหยนหมิง คาดไว้ไม่มีผิด เขามองเห้นพิซซ่าแล้วตาเป็นประกายและอึ้งอย่างมาก ถึงแม่ว่าจะตกใจแป๊ปนึงแล้วก็หายไป แต่นางก้ตื่นเต้นมากๆที่ได้ทำอาหารในยุคปัจจุยันให้ชายยุคโบราณกิน ความรู้สึกแบบนี้ อย่างกะเป็นความรู้สึกของการประสบผลสำเร็จ