ตอนที่ 34 ใครเก่งกว่าใคร

ต๭นที่ 34 ใครเก่งกว่าใคร “เฮ้อ....” เฟยเอ๋อถือสำรับอยู่ก็รู้สึกห่อเหี่ยวค่อยๆเดินกลับไป สำหรับฝีมือการทำอาหารในวันนี้ที่จริงก็รู้สึกทนไม่ไหว ติดตามความสนุกได้ในตอนต่อไป พอดีเดินผ่านในตำหนักรั้วอวี๋น ก็ได้ยินเสียงของคนยืนคุยกันในลำคอไม่ไกลมาก เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น มองไปยังรั้วอวี๋นที่ยืนอยู่ด้านหน้า ในใจก็พลิกไปอีกทาง หันหลังกลับเพื่อไม่อยากคุยอะไร แล้วเดินหันหลังกลับไป “พระชายาเพคะ ท่านต้องการจะไปที่ใด？” รั้วอวี๋นเดินเข้ามาข้างอย่างยิ้มๆ แล้วจ้องมาที่กล่องในมือนาง พอจะรู้ว่านางถูกท่านองค์ส่งไปป็นสาวใช้ส่งของว่าง “แม่นางรั้วอวี๋น！” เฟยเอ๋อหมดหนทางแล้วเดินขึ้นมาประชันหน้ากับนาง ：“พวกเราก็ไม่ใช่พวกที่ทำงานในโรงเตี๊ยม ตอนนี้ข้าก็มีหน้าที่ต้องเอาของว่างไปส่งให้ท่านอ๋องและตำหนักของเจ้า เจ้ายังจะเรียกข้าว่า พระชายา อีกหรือ？แบบนี้เป้นการประชดประชันกัน ที่จริงมันก็ดูโหดร้ายนิดหน่อย ไม่ใช่หรือ？” “เสด็จพี่ก้พูดเป็นเล่น！” รั้วอวี๋นยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดแล้วหัวเราะ พร้อมกับสายตาที่คับแค้นใจ：“เสด็จพี่เป็นถึงพระชายา แล้วยังเป็นพระชายาที่ได้รับพระราชทานจากห้องเต้อีกด้วย ไม่ว่าตอนนี้ในจะมีฐานะเยี่ยงใดในตำหนักของเรา ท่านก็คือพระชายาสำหรับข้า รั้วอวี๋นมิบังอาจประชดประชันท่านได้ดอกเพคะ！” เฟยเอ๋อยิ้มอยู่ในใจ นางอยู่ในยุคปัจจุบันมาแล้วยี่สิบกว่าปี แม้ว่าจะมาอยู่ที่นี่กับพวกเด็กสาวอายุ 17-18 คิดที่จะมาเล่นงานนาง และถึงแม้ว่าฉูเฟยเอ๋อตอนนี้จะอายุแค่ 15-16 ปี แต่ภายในจิตใจของนางไม่ใช่...... ตอนที่นางอ่อนแอ？หรือตอนที่นางกำเริบเสิบสานเป็นยังไง แต่ที่จริงก็คือ คนที่โง่สมองทึบคนนึง？เฟยเอ๋อเบะปากไปมา หัวเราะแล้วเงยหน้าขั้นมามองใบหน้าของรั้วอวี๋น ：“ถ้าอย่างนั้นท่านพี่รั้วอวี๋น โอ้ ไม่ใช่ แม่นางรั้วอวี๋นหวังดีขนาดนี้ ตอนนี้ข้าก็เหนื่อยมาแล้ว รบกวนแม่นางรั้วอวี๋นเอาสำหรับนี้ไปส่งที่ห้องครัวแทนข้าที！” รั้วอวี๋นหน้าถอดสีทันที แล้วมองมาทางเฟยเอ๋อ “อ๋อใช่ ต้องนำไปส่งด้วยตัวเองด้วยนะ！แม่นางรั้วอวี๋น！” เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างอ่อนนุ่ม แล้วก็เอาสำรับที่มือยัดใส่มือของรั้วอวี๋นไป：“ไปเร็ว พอดีเลยข้ากลับก็จะได้นอนพัก วันนี้ทำอาหารนี่เหนื่อยกว่าซักผ้าเสียอีก！” “เอ๋อ..” รั้วอวี๋นถอยหลังออกไป ราวกลับว่าถือก็ไม่อยากจะถือเลยซักนิด “เป็นอะไรหรือ？แม่นางรั้วอวี๋น？” เฟยเอ๋อยิ้มเบาๆ：“แม่นางออกจะเป็นห่งข้าขนาดนี้ แค่ข้าต้องการให้ช่วยแค่เรื่องเดียว แค่ช่วยข้าส่งของกลับไปเท่านั้น ไม่มากเกินไปใช่หรือไม่？” “ไม่ ไม่ใช่ รั้วอวี๋นไม่ได้คิดเช่นนั้นเพคะ” สีหน้าของนางซีดลงไปอีก แล้วเดินเข้ามาเอาสำรับในมือของเฟยเอ๋อ ราวกับว่านางได้รับความคับแค้นอกแค้นใจอย่างมาก “อย่างนั้นก็ลำบากแม่นางรั้วอวี๋นแล้ว！”เฟยเอ่อสะบัดผ้าที่แขนของนางไปมาต่อหน้าของรั้วอวี๋น แล้วหันหลังเดินกลับไปทางเรือนสาวใช้อย่างสบายใจมา รั้วอวี๋นขมวดคิ้วแน่น ในมือก็ถือสำรับมองไปยังเฟยเอ๋อที่กำลังเดินไป อย่างกัดฟันแน่น “แม่นาง... ต้องการให้ข้าไปส่งแทนท่านหรือไม่เพคะ？”สาวใช้ที่หน้าประตูวิ่งเข้ามาถามรั้วอวี๋นเบาๆ “ไม่ต้อง！” รั้วอวี๋นพูดเสียงแข็ง：“ข้าจะไปส่งด้วยตัวเอง ข้าต้องการให้ท่านอ๋องรู้ว่านางรังแกข้ายังไง！เป็นแค่สาวใช้คนนึงยังกล้ารังแกคนอื่น！” “แต่ว่าแม่นางต้องระวังตัวไว้นะเพคะ ให้ท่านไปที่ห้องครัวแบบนั้น...” สาวใช้ก้มลงพูดด้วยความเป็นห่วงนายหญิง “หึ！” รั้วอวี๋นหัวเราะอย่างน่ากลัว：“ก็เพราะว่าแบบนี้ ข้าถึงต้องการให้ท่านอ๋องเจอข้าโดยบังเอิญ ที่เห็นฉูเฟยเอ๋อรังแกข้า！”