ตอนที่ 38 โดนวางยาพิษ

ต๭นที่ 38 โดนวางยาพิษ ตอนที่รั้วอวี๋นก้มหน้าลงแล้วฉีกยิ้มออกมา เฟยเอ๋อก็ถึงห้องเก็บแหล้าใต้ดินแล้ว จากนั้นก็ทั้งถือทั้งกอบออกไปอย่างทุรักทุเร ทันใดนั้น นางก็เหมือนเห็นเงาข้างหลังของต้นไม้ เงานั้น.... เหมือนกับสาวใช้ที่ติดตามรับใช้รั้วอวี๋นอยู่ข้างกาย เฟยเอ๋อสงสัยเงาที่อยู่บริเวณหลังต้นไม้ เลยก้มลงมามองเหล้าที่ไหอีกที แม้ว่าจะรู้สึกว่ามันแปลกๆไป แต่กลับไม่คิดอะไร ค่อยๆเดินถือเหล้าสองไหที่อยู่ในมือไปพร้อมกับคิดไปด้วย คนเลวอย่างโหลวเหยนหมิง ก็รู้ดีว่านางเป็นแค่สาวใช้ภายใน จะยกไหเหล้าสองไหนั้นได้อย่างไร！ ตอนที่รอให้เฟยเอ๋อเอาเหล้ามาถึง คนบางกลุ่มก็เริ่มมีอาการเริ่มทนไม่ไหว โหลวเหยนหมิงมองไปที่เฟยเอ๋อพยายามกลั้นความโกรธเอาไว้จนหน้าแดงขึ้น ในที่สุดก็ทนไม่ไหว แล้วเดินไปข้างหน้าจับตัวนางที่เหมือนจะทรงตัวไม่อยู่แล้วขผลักอีกทาง แล้วเขาก็ก้มลงมาถือเอาเหล้าสองไหนี้ขึ้นไปวางบนโต๊ะ “ฮือ...”เฟยเอ๋อหอบหายใจอย่างหนัก เหนื่อยจนตัวจะล้มลงไปให้ได้ คนที่นั่งอยู่ในตอนนี้กลับไม่มีใครเดินเข้ามาพยุงนางไว้เลย แค่หาที่นั่งให้นางซักที่ก็ยังดี เฟยเอ๋อมองคนที่กำลังชิมอาหารอย่างคับแค้นใจ ถอนหายใจออกมาอย่าจำใจ โหลวเหยนหมิงเหลือบมองนางที่สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ใบหน้าก็ไม่มีอาการอะไรและยังคงทำหน้านิ่งๆเหมือนคนที่ตายแล้ว ซินซินน้อยมองเฟยเออที่ยืนติดกับประตูอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่กลับไม่กล้าออกเสียงอะไ ว่านางเป็นอะไร ที่จริงน้ำแตงโมเมื่อตอนกลางวันนั้นอร่อยมาก！ซินซินเลียปากแลบๆ โหลวเหยนหมิงเอนศีรษะแล้วเบี่ยงสายตามองเฟยเอ๋อ แล้วก็ยิ้มออกมาเบาๆ แต่ก็ยิ่งไตร่ตรองและสังเกตนาง “ท่านอ๋อง....”รั้วอวิ๋นมองไปยังเฟยเอ๋อ แล้วเอาหัวเข้ามาซบที่หน้าอกของเขาทันที：“รั้วอวิ๋นหนาวเพคะ...” โหลวเหยนหมิงก้มลงมามองรั้วอิ๋นที่ซบอกเขาอยู่แล้วขมวดคิ้วถามขึ้น：“ทำไมถึงหนาวล่ะ？” “ท่านอ่อง ผู้หญิงแบบพวกถูกลมแล้วไม่สบายได้ง่ายเพคะ！”ไม่รู้ว่าสาวใช้ของรั้วอวี๋นกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วพูดขึ้นเบาๆ “อืม”โหลวเหยนหมิงพยักหน้าเบาๆ แล้วก็ยกไหเหล้าของตัวเองขึ้นมาเทลงไปในแก้วของนาง ให้นางดื่ม：“ดื่มเข้าไป ดื่มแล้วก็จะไม่รู้สึว่าหนาว！“ รั้วอวิ๋นรับแก้วเหล้ามา แล้วเหงื่อไหลออกมาอย่างมีลับลมคมใน แต่ก็ไม่กล้าทำลายแผนการของตัวเอง แล้วก็กลั้นใจดื่มเขาไป มองดูรั้วอวิ๋นที่กลั้นใจดื่มเข้าไปแก้วเดียวจนหน้าแดง เฟยเอ๋อที่ยืนพิงประตูอยู่ก็รู้สึกทันทีว่าเหล้าต้องไม่อร่อยอย่างแน่นอน เมื่อก่อนตอนยุคปัจจุบันนางเคยแค่ดื่มเหล้าที่อยู่ในฉากแสดงหนังเท่านั้น แต่รสชาติเหล้าขาวยังไม่เคยได้ลิ้มลองเลย มันทรมานขนาดนั้นเลยหรอ？ “ถ้าท่านอ๋องไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ข้าขอตัวก่อนนะเพคะ!” รู้สึกว่าอาการอยู่ตัวแล้ว เฟยเอ๋อก็ยืนขึ้นแล้วลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ มองคนในห้องนี้แล้วรู้สึกไม่เป็นสุขที่ไม่มีใครรู้สึกเป็นห่วงนางแม้แต่น้อย โหลวเหยนหมิงเงยหน้าหันไปมองนางอย่างใจเย็น รู้สึกอย่างกับว่าเขาไม่อยากให้นางออกไป เฟยเอ๋อแม้มปาก：“ก็ดื่มให้สนุกกับงานเลี้ยงของพวกท่าน ไม่จำเป็นต้องหัวเราะเยาะข้าและให้ข้าทำอย่างอื่นอีกหรอกนะ！“ โหลวเหยนหมิงทำกรอกตาไปมา มองไปยังคนที่นั่งอบู่บนโต๊ะที่ต่างคนก็เริ่มรู้สึกอึดอัด แล้วกระแอ่มในลำคอเบาๆ เพื่อไม่อยากบังคับนางอีก จึงยกขึ้นมาโบกสองสามครั้งเพื่อบอกให้นางออกไปได้ ถึงแม้ว่าวันนี้จะสำรวมกายไว้ได้ งั้นงานเลี้ยงในครั้งนี้ก็พอนี้ เพื่อที่นางจะได้ไม่อาระวาดใครต่อใคร เฟยเอ๋อรู้สึกเหมือนกับการได้รับอภัยโทษอย่างไงอย่างงั้น เฟยเอ๋อแสยะยิ้มส่งไปให้โหลวเหยนหมิง พอตอนที่นางเตรียมตัวจะเดินออกไป ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ของผู้หญิงกับเด็กก็ดังขึ้น เฟยเอ๋อชะงักไป หันไปมองแขกในงานที่ตะกี้ยังดีดีๆอยู่ แล้วเห็นเพียงแค่ซินซินเอามือปิดปากไว้ แล้วล้มไปร้องไห้ที่พื้น ทั้งร้องทั้งเจ็บและทางด้านรั้วอวี๋นที่ใบหน้าซีดเซียวแล้วเอามือกดที่ท้องตัวเองอย่างกะคนโดนวางยาพิษแบบนั้น “ซินซิน！“ เซียงหวิ๋นจวิ้นจู่ตกใจอย่างมาก รีบวิ่งเข้าไปอุ้มแก้วตาดวงใจของนางขึ้นมาอย่างเป็นห่วง โหลวเหยนหมิงก็รีบพยุงตัวของรั้วอวิ๋นที่กำลังจะล้มลงไป แล้วมองใบหน้าที่ซีดเซียวอย่างละเอียด ทันใดนั้นก็คิดได้ว่ารั้วอวิ๋นพึ่งจะดื่มเหล้าไปแค่แก้วเดียว เฟยเอ๋ออึ้งจนอ้าปากค้าง ในใจก็สัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี...