ตอนที่ 39 การใส่ร้ายป้ายสี

ต๭นที่ 39 การใส่ร้ายป้ายสี เพราะโหลวเหยนหมิงเงยหน้าขึ้นมาจ้องเฟยเอ๋อด้วยสายตาที่เลือดเย็น เฟยเอ๋อก็รู้เลยว่านางต้องโดนแน่ เรื่องนี้ต้องเกี่ยวพันกับตัวเองแน่ๆ เฟยเอ๋อกัดปากแน่น แล้วหันไปจ้องโหลวเหยนหมิงที่สายตาอย่างกะคนตาย แล้วหันหลังจะเดินออกไป “หยุดอยู่ตรงนั้น！“โหลวเหยนหมิงยังไม่ทันได้อ้าปากพูด เซียงอวิ๋นจวิ้นจู่ก็รีบสาวก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่เฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อที่พึ่งจะหันหลังกลับมายังไม่ทันได้เตรียมตัวก็โดนนางใช้ฝ่ามือตบหน้าของนางจนหันไปอีกด้านนึง เฟยเอ๋อล้มลงไปที่พื้น รู้สึกเจ็บมุมปากที่ฉีกเป็นแผล แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดมุมปากของตัวเอง โดยที่มีเลือดซึมออกมา หย้าเฟยเอ๋อชาไปหมด แล้วหันกลับไปจ้องผู้หญิงที่ไม่ถามอะไรก่อนก็ลงมือทำร้ายนาง “เจ้ามันนางแพศยา！“ เซีงหวิ๋นจวิ้นจู่พูดออกมาเสียงดัง แล้วชี้ไปทางโหลวฮ่าวเยว่ที่อุ้มซินซินที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด：”เจ้าทำอะไรกับลูกของข้า？“ “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าลูกของท่านเป็นอะไร นางเป็นลูกของท่าน กลับไม่ดูแลให้ดี แล้วจะมาทำร้ายข้าทำไม ท่านมันเป็นแม่ที่ประสาท！“ ในใจของเฟยเอ๋อรู้สึกไม่ดีอย่างมาก ไม่รู้รึไงทำร้ายคนไม่ควรตบหน้า？ “หึ ตำหนักเหยนหมิงที่ใหญ่ขนาดนี้ นอกจากเจ้าแล้วจะมีใครกล้าทำร้ายซินซิน!”เซียงอวิ๋นพูดอย่างโมโห แล้วยกขึ้นมาเตรียมจะฟาดลงไปอีกครั้ง เฟยเอ๋อกำลังจะหลบออก แต่ก็พบว่ามือของนางยังไม่ทันจะฟาดลงมา เฟยเอ๋อชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอามือมาจับแขนของนางเอาไว้ ก็คือโหลวเหยนหมิง สายตาของโหลวเหยนหมิงมองไม่เห็นถึงความเมตตาและมองไม่ออกว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ แค่เห็นเขาเอามือลูบที่ไหล่ของเซียงหวิ๋นเบาๆ:”พาซินซินไปหาหมอก่อน!”พูดไปพลางหันไปมองสาวใช้ที่พยุงรั้วอวิ๋นที่อ้วกออกเป็นเลือดสองสามครั้ง：“เรียกหมอมาเพิ่มอีกเพื่อดูอาการของรั้วอวิ๋น！“ รั้วอวิ๋นจับที่หน้าอกตัวเอง ไม่รู้เอาแรงมาจากที่ไหน ในหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา พูดขึ้น：“ท่านอ๋อง...“ โหลวเหยนหมิงที่กำลังจะหันไปมองเฟยเอ๋อกลับถูกรั้วอวิ๋นเรียกไว้ โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแล้วหันไปหานาง ：“ตามหมอมา！“ “ไม่ใช่เพคะ...ท่านอ๋อง！“รั้วอวิ๋นกัดปากแน่น พยายามใช้แรงกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา อย่างกะคับแค้นใจอย่างมาก”ท่านอ๋องวันนี้พระชายาพยายามให้ให้ข้าดื่มนำแตงโม แต่ข้าไม่กล้าดื่ม แต่ซินซินได้ดื่มแทน หม่อมฉันคิดว่าที่ซินซินปวดท้องอาจจะเป็นเพราะ......“ เฟยเอ๋ออึง้จนอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่กำลังจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วกลับสามารถยืนหยัดพูด“หลักฐาน“ “ยังจะมีหน้ามาพูดว่าเจ้าไม่รู้อีกหรอ！“เซียงหวิ๋นระเบิดโมโหออกมา หันกลับไปแล้วสะบัดแขนออกจากโหลวเหยนหมิง แล้วหันไปทางรเฟยเอ๋อ นางกำลังจะผละออกแต่ก็ถูกเซียงหวิ๋นคว้าเสื้อนางได้ทัน ไหล่ของนางถูกขูดจนเลือดซึมออกมา เฟยเอ๋อหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันกลับไปทางเซียงหวิ๋นที่กำลังจะเข้ามาทำร้ายนางช่วงจังหวะประชิดนางก็ยกมือขึ้นมาผลักเซียงหวื๋นออกไป แล้วหันไปค้ำที่ประตูเพื่อให้ทรงตัวได้ “ฉูเฟยเอ๋อ เจ้านี่มันช่างใจยักษืใจมารเสียจริง！เจ้าทำร้ายซีอวิ๋นจนตายยังไม่สาแก่ใจอีกหรือ？ยังจะมาทำร้ายลุกของข้าอีกทำไม？แล้วยังจะทำร้ายรั้วอวิ๋นอีก！เจ้านี่มันจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตจริง เจ้าไม่มีวันได้รับสื่งดีดีแน่นอน“ เซียงอวิ๋นพูดออกมาอย่างโมโหสุดขีด แล้วหันไปมองหาของที่สามารถใช้ตีได้ “เซียงหวิ๋น！“ ทันใดนั้นโหลวเหยนหมิงก็พูดขึ้น แล้วจับไหล่ของนางเอาไว้：”เจ้าใจเย้นๆลงก่อนแล้วรีบไปดูซินซินเถอะ！“ “ท่านพี่ ข้า......“ในตาเซียงหวิ๋นเต็มไปด้วยน้ำตาและความโกรธแค้น “ฟังข้า!”โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง เซียงอวิ๋นเอาศีรษะเอนออก แล้วหันไปจ้องเฟยเอ๋อ แล้วเดินกลับไปหาโหลวฮ่าวเยว่ที่อุ้มซินซินอยู่แล้วเอามาอุ้มเอง เฟยเอ๋อพยายามกลั้นความรู้สึกที่ร้อนผ่าวตรงปลายจมูกไว้แล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิงที่กำลังจ้องนางอยู่:”ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!” “ท่านอ๋อง...“เสียงของรั้วอวิ๋นดังขึ้นมาอีกครั้ง เฟยเอ๋อชะงักไป แล้วหันไปมองรั้วอวิ๋นที่ยังไม่ล้มลงไปพร้อมกัน หน้าของรั้วอวิ๋นเต้มไปด้วยน้ำตา：“ท่านอ๋อง..เหล้านี่....“ รั้วอวิ๋นชี้ไปทางเหล้าไหนั้น แล้วก็ทนไม่ไหวอ้อกเป้นเลือดอกมาอีกครั้ง แล้วล้มลงไปในออ้อมแขนขแงสาวใช้ด้านหลัง เดิมที่สายตาของโหลวเหยนหมิงก็เย็นชาอยู่แล้ว แต่พอตอนนี้ก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก ตอนที่เขาหันหน้ามาจ้องที่เฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อกลับพุดขึ้นและมองไปยังสายตาที่เยือกเย้นของเขา：“โหลวเหยนหมิง ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ！“