ตอนที่42เงื่อนไขในการโน้มน้าว

ต๭นที่42เงื่อนไขในการโน้มน้าว วันต่อมา บรรยากาศดวงอาทิตย์กำลังขึ้น ฮ่องเต้ราชวงศ์โหลงโฉงเรียกโหลวเหยนหมิงเข้าเฝ้าในราชวัง “รูปภาพนี่ เจ้าดูแล้งเป็นไงบ้าง?”ฮ่องเต้ราชวงศ์โหลงโฉงโหลวโม่ชูหันหลังให้โหลวเหยนหมิง ให้เขามองภาพที่แขวนอยู่บนฝาผนังนั่น โหลวเหยนหมิงเงยหน้าขึ้น มองมองไปที่รูปภาพบนฝาผนัง ทันใดนั้นตกตะลึง “เหมือนฝีมือการวาดภาพของซีอวี๋นของเจ้าใช่ไหมละ?”โหลวโม่ชูหัวเราะแล้วปาดสายตาสายตา ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ โหลวเหยนหมิงยักคิ้ว“ฮ่องเต้เรียกกระหม่อมมาเพื่อที่จะมาดูภาพวาดภาพนี้?” “น้องรองมองภาพนี้ไม่ออกว่าเขาต้องการสื่อถึงอะไรใช่ไหม?”โหลวโม่ชูเข้าใจความหมายนั้นเป็นอย่างดีแล้วมองไปที่โหลวเหยนหมิง โหลวเหยนหมิงหัวเราะที่มุมปาก มองไปที่ฝาผนังดูภาพวาดที่คล้ายกับฝีมือของซีอวี๋น“ฮ่องเต้ไม่ต้องล้อเล่นกระหม่อมก็ได้ อันที่จริงซีอวี๋นได้เสียชีวิตไปแล้ว ถึงแม้จะสามารถวาดภาพได้เหมือนกับที่นางวาดออกมาได้ก็ตาม จะเป็นไปได้อย่างไร?” โหลวโม่ชูหัวเราะ ชี้ไปที่ภาพที่ฝาผนังให้เอาภาพนั้นลงมาจากนั้น ก็ม้วนภาพนั้นไว้ในกระบอก จากนั้นก็หันกลับไปนั่งที่บัลลังก์ลายมังกร มองโหลวเหยนหมิงด้วยสีหน้าที่เป็นมิตร“เฟยเอ๋ออยู่ในตำหนักเป็นอย่างไรบ้าง?” หัวใจของโหลวเหยนหมิงเต้นแรง เมื่อทั้งคืนเขาตั้งใจจะลืมเรื่องเมื่อวาน ตอนที่ฉู่เฟยเอ๋อวางยาพิษในเหล้า แต่ก็ต้องปรากฏกลับมาในหัวใจของเขาอีก “ทำไมไม่ตอบ?”โหลวโม่ชูมองจากสายตาของโหลวเหยนหมิง “ตอบฮ่องเต้！พระชายาอยู่ในตำหนักสบายดี ฮ่องเต้ไม่ต้องกังวลพระทัย！”โหลวเหยนหมิงลืมตา “หึ ออจริงหรือ?”โหลวโม่ชูถามซ้ำอีกรอบ แต่ไม่รอคำตอบอีกรอบ ในขณะนั้นในมือของเขาก็ถือทองคำโยนไปมาเบาๆ โหลวเหยนหมิงตกใจขึ้นมาทันที มองไปของที่อยู่มือของโหลวโม่ชู“นั่นคือ...?” “เป็นอย่างที่เจ้าคิด นี่เป็นสิ่งที่สามารถสั่งกองทหารแคว้นเป่ยหมิงทั้งกองทัพได้！”โหลวเหยนหมิงยิ้มที่มุมปากกับความหมายที่แผงด้วยความหมาย “ความหมายของฮ่องเต้คือ?”โหลวเหยนหมิงเหล่มอง บางทีก็ไม่เข้าใจทำไมฮ่องเต้ถึงให้เขาดูทองคำ แต่ความหมายนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะมอบให้เขาเสียทั้งหมด “เจ้ากำลังแย่งสิทธิ์หลักครั้งนี้กับฮ่าวเยว่อยู่ใช่หรือไม่?”โหลวโม่ชูหัวเราะอีกครั้ง ในมือถือทองคำขยับไปมา “ความหมายของข้าคือ ให้เจ้าเดินทางออกจากแคว้นเป่ยหมิงใช้เวลาไม่ถึงเวลาสองเดือน ข้าอยากให้เจ้าใช้เวลาสองเดือนนี้ทำให้เฟยเอ๋อท้องลูกของเจ้า แต่ข้าก็อยากเห็นร้อยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของนาง” โหลวเหยนหมิงคิ้วขมวดตัวแข็งทื่อมองที่ฮ่องเต้ “อะไรนะ?ทำไม่ได้?”โหลวโม่ชูเยาะเย้ย เขารู้ดีว่าโหลวเหยนหมิงกับเฟยเอ๋อคงไม่ได้อยู่มีความสุข หลังจากที่เจอเรื่องราวมากมายที่ผ่านมา “ถ้าต้องการให้เฟยเอ๋อท้องและให้นางมีรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้านั้นฮ่องเต้สามารถเลื่อนตำแหน่งให้กระหม่อมไหม?”โหลวเหยนหมิงก็คลายมือที่กำไว้แน่นนั้นออก “ใช่”โหลวโม่ชูหยิบเอาทองคำไปวางไว้ที่เดิม“แต่ ข้าเพียงให้โอกาสนี้ให้เจ้า！เหยนหมิง เจ้าจะทำให้ข้าพอใจไหมที่เพื่อได้เห็นแก่ความสุขของน้องข้าได้หรือไม่?” “แน่นอน”โหลวเหยนหมิงเยาะเย้ยออกมาจากมุมปาก “ดีมาก”โหลวโม่ชูหัวเราะเสียงดัง โหลวเหยนหมิงมองสายตาที่มีความหายยิ้มแย้มของฮ่องเต้ ก้มลงคำนับขอตัวออกจากตรงนั้น ฮ่องเต้ยิ้มแล้วโบกมือ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินจากไป “มองดูแล้ว...เขาเหมือนไม่ได้เป็นคนที่รักเจ้าตามข้าคิดไว้！”เหลือเพียงโหลวโม่ชูคนเดียวอยู่ที่ห้องนอน เขาละเมอพูดออกมา ในอีกมุม หญิงงามสวมเสื้อธรรมดาคนหนึ่งเดินออกมาอย่างเงียบๆ ใบหน้าที่นิ่งสงบไม่มีการแสดงออกใดๆ เดินมาถึงข้างๆฮ่องเต้แล้วพูดเบาๆ“อาจจะเป็นเช่นนั้น...” “เขามองภาพวาดที่เจ้าวาด เขาไม่รู้สึกถึงว่าเจ้ายังไม่ตาย”โหลวโม่ชูหันหน้าไปมองหญิงงามที่อยู่ข้างกาย จากนั้นก็โอบกอดนางไว้แน่น หญิงงามก็หัวเราะแล้วเอามือลูบเบาๆที่ใบหน้าของฮ่องเต้“ก็เพราะแบบนี้ข้าราชบริพารถึงอยู่เคียงข้างฮ่องเต้” หญิงงามนางนี้คือซีอวี๋น