ตอนที่44ความอ่อนนุ่ม

ต๭นที่44ความอ่อนนุ่ม “หนาวไหม?”ใบหน้าหล่อเข้มและเหี้ยมโหดมาตลอดนั้น ตอนนี้มีรอยยิ้มอบอุ่นซึ่งผิดปกติไปโดยไม่ทราบสาเหตุอีกที่ฉูเฟยเอ๋อคิดมาตลอด ทั้งมือของโหลโหลวเหยนหมิงคว้าเอาศีรษะของเฟยเอ๋อมาจูบเบาๆ ช่วยนางจัดทรงผมใหม่ให้ดูเรียบร้อยขึ้น เฟยเอ๋อไม่เข้าใจ มองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ากับการเปลี่ยนไปแบบกะทันหัน สายตาของเฟยเอ๋อมองเขาอย่างประหลาดใจ โหลวเหยนหมิงหัวเราะแล้วโค้งตัวลงอุ้มเฟยเอ๋อขึ้นมา หมุนตัวกลับไปหาหญ้าแห้งที่สะอาดๆ แล้วพยุงนางไปนั่งบนหญ้าแห้งตรงนั้น โหลวเหยนหมิงเปิดเสื้อคลุมของเขา ภายใต้สายตาของเฟยเอ๋อตกตะลึงแล้วถอดเสื้อคลุมออกมา หลังจากนั้นใช้คลุมร่างของนาง เฟยเอ๋อเปิดริมฝีปากเล็กน้อย มองกิริยาท่าทางการเคลื่อนไหวของเขา คิดที่จะเปล่งเสียงออกมา แต่ทว่าทันใดนั้นเอง เอวของนางก็รู้สึกอบอุ่น โหลวเหยนหมิงคว้าเอวของนางไว้แล้วกอดเอาไว้ในอ้อมแขน ตบที่หลังของนางเบาๆ“ทำให้เจ้าน้อยใจแล้ว เฟยเอ๋อ” น้ำตาไหลร่วงลงอย่างน่าประหลาด เฟยเอ๋อใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่พยายามที่ออกจากอ้อมแขนของเขา เพราะว่าตอนนี้น้ำตานางกำลังไหล อีกทั้งนางรู้สึกอยากหัวเราะกับอาการที่ผิดแปลกของเขา..... นี่เป็นโหลวเหยนหมิงคนที่แสนเย็นชาก่อนหน้าหนี้ไหม?ทำไมถึงกลายเป็นคนที่อบอุ่นขึ้นมาได้ แล้วกอดผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เขาเกลียดมากที่สุดอยู่ในอ้อมแขนเขา รู้สึกเฟยเอ๋อสัมผัส โหลวเหยนหมิงถอนหายใจ คลายความพยามฝืนตัวเองเล็กน้อย แล้วก้มลงมองสายตาของนางที่เต็มไปด้วยความสงสัย จับมือที่เปื้อนเลือดของนางขึ้นมา แล้วค่อยๆลูบใบหน้านางเบาๆ“เฟยเอ๋อ ให้อภัยข้าที่ผ่านมาข้าทำร้ายเจ้านานขนาดนี้ ทั้งหมดนี่จำใจต้องทำเจ้าพอเข้าใจไหม?” เฟยเอ๋อทบทวนแล้วแสยะปาก ยกมือขึ้นค่อยๆแกะมือออกจากมืออันอบอุ่นของโหลวเหยนหมิงเบาๆ มองหน้าของเขาอย่างระวัง“เจ้า คิดจะทำอะไร?” โหลวเหยนหมิงยิ้ม ไม่ยอมปล่อยพยายามกอดไหล่ของเฟยเอ๋อไว้แน่น“มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจแล้ว ทุกเรื่องราวได้จบลงแล้ว！เริ่มจากวันนี้ไปความทุกข์ทรมานของเจ้าก็ได้จบลงเช่นกัน ข้าจะรักเจ้า ไม่ยอมให้เจ้าต้องทนลำบากอีกต่อไป ดีไหมเฟยเอ๋อ?” ดวงอาทิตย์ขึ้นมาจากทิศตะวันตกแล้วหรือ.....?? เฟยเอ๋อเกิดอาการประหลาดใจ แต่ทันใดนั้นก็เกิดอาการเวียนศีรษะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?ตั้งแต่วันที่นางเข้ามาในราชวงศ์โหลงโฉง ต้องมาเจอท่านอ๋องที่ดุร้ายใบหน้าที่แสนเยือกเย็นและการปฏิบัติตัวที่แสนหฤโหด ทำไมเขาถึงบอกกับนางว่าทั้งหมดนี่มันจบลงแล้ว อะไรที่มันจบแล้ว?เป็นเรื่องที่นางไม่รู้เลยใช่ไหม? “เฟยเอ๋อ ก่อนหน้านี้ที่ทำกับเจ้าแบบนั้น ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้าเป็นพระชายาของข้า ซึ่งเป็นองค์หญิงเยียนเฟยที่ข้ารักมาก นับจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าไม่ต้องรับโทษที่ไม่เป็นธรรมนี้แล้ว！เจ้ายินยอมที่จะยอมรับข้าหรือไม่?ยินยอมให้อภัยข้าหรือไม่?โหลวเหยนหมิงยิ้มแล้ว จับมือของเฟยเอ๋อขึ้นมาโค้งไปหอมที่แก้มของเขา เฟยเอ๋อสั่นไปทั้งตัว รีบชักมือออกจากมือของโหลวเหยนหมิงทันที ทนแสนเจ็บปวดของร่างกายนั้น ก็อยากที่จะอาเจียนเลือดออกมา จริงๆแล้วนางแค่อยากจะถามแค่หนึ่งคำถาม คำถามเดียวก็พอ...... “เจ้าเชื่อใจข้าไหม?เจ้าเชื่อใจข้าใช่หรือไม่?”เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากมองไปที่สายตาของโหลวเหยนหมิง “เจ้าเชื่อใจข้าใช่ไหม ยาพิษนั่นข้าไม่ได้ใส่มันลงไป” “ไม่ต้องตื่นเต้นเฟยเอ๋อ ร่างกายของเจ้ารับไม่ไหวแล้ว！”โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วของเขา ขณะนั้นเขามองไปที่สายตาของเฟยเอ๋อเต็มไปด้วยความต้องการให้เขาเชื่อใจตัวเอง ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนกับหัวใจของเขามีอะไรเข้าไปติดอยู่ข้างใน ทั้งอบอุ่นเบาอัน ที่จริงแล้วนางใส่ใจในตัวเขา มีแค่เพียงตัวของเขาเองที่ไม่มีความเชื่อใจ? “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไม่เชื่อใจข้า?”ความต้องการของนางคือเขาเชื่อใจนาง แค่นั้นก็พอแล้ว นางเกลียดที่สุดคือถูกคนอื่นมองว่านางเป็นคนผิด “เชื่อ ข้าเชื่อเจ้า！”โหลวเหยนหมิงรีบคว้าเฟยเอ๋อเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแล้วก็ตบหลังของนางเพื่อปลอบโยนนางเบาๆ “เรื่องเหล่านี้ จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ข้าเชื่อเจ้า เป็นเจ้าที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม！” มีคนเชื่อใจ ความรู้สึกนี้มันช่างดีจริงๆ เฟยเอ๋อเปิดปากพูดยิ้มออกมาจนลืมไปเลยว่าตัวเองได้อยู่ในอ้อมแขนของโหลวเหยนหมิง “เชื่อ...เชื่อก็ดีแล้ว...”เฟยเอ๋อกระซิบเบาๆ ทันใดนั้นเองนางก็รู้สึกว่าปวดศีรษะเหมือนจะหน้ามืดอาการที่เกิดขึ้น นางทนมาทั้งคืนที่ผ่านมาเริ่มจะกลับมาเป็นอีกครั้ง เขาทำไมถึงสามารถเปลี่ยนตัวเองได้เร็วขนาดนี้นะ?ทำไมเขาถึงได้เชื่อในตัวนางได้? แต่ว่า อ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น ทำให้นางปล่อยตัวไปตามอารมณ์หลับอย่าง นอนดีๆคืนนี้ละกัน....นางไม่สบายจริงๆ.... ในอ้อมกอดนั้น ทันใดนั้นก็ขยับร่างกายของโหลวเหยนหมิงเริ่มแข็ง ที่อมองลงไปที่ร่างกายที่หมดสติของเฟยเอ๋อแล้วขมวดคิ้ว