ตอนที่45ยังคงเป็นพระชายา

ต๭นที่45ยังคงเป็นพระชายา ดวงอาทิตย์ช่วงบ่ายส่องแสงไปกระทบถึงเตียงนอน ผู้หญิงคนนั้นนอนหลับสามวันสามคืนเต็มๆ สีหน้าซีดเซียว ริมฝีปากไม่มีเลือด ร่างกายสวมด้วยชุดสีขาวนอนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยอะไรแบบนั้น โหลวเหยนหมิงยืนอยู่ที่หน้าประตูมองไปที่เตียงนอนที่มีคนนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นใจลอยไปนานๆ ฉูเฟยเอ๋อ ทำแบบนี้กับเจ้า ก็หวังว่าเจ้าจะเป็นเหมือนคนก่อนที่น่าเอือมระอาไม่สามารถเข้าไปอยู่ในใจของคนอื่นได้ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็จะไม่รู้สึกผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ทว่า ตอนที่เขามองนางนอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้นกลับพบว่าตัวเองรู้สึกกลัวว่านางจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก ทันใดนั้น เฟยเอ๋อก็ค่อยๆลืมตา รู้สึกสับสนเล็กน้อยที่เห็นม่านลายสวยงามแขวนอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่านางจะหลับใหลไปนานมากเลยนะ?เฟยเอ๋อทำปากจู๋ สายตามองไปที่เตียงนอนที่ไม่คุ้นเคย เหมือนกับย้อนเวลากลับไปบ้านยุคสมัยศตวรรษที่21 แต่ก็ยังอยู่ในรูปแบบโบราณที่คงความคลาสสิกอยู่ ทำให้ความเฟ้อฝันของนางก็ต้องสลายลง “โอ้...”เฟยเอ๋อเจ้าหายใจ แล้วทำไมเตียงนอนนี่ช่างนุ่มสบายจังนะ?หรือว่านางโดนทรามานจนตายแล้ว?หรือสิงเข้าร่างคุณหนูของตระกูลใหญ่อีกแล้วหรือ? “เฟยเอ๋อ?” ตอนที่เฟยเอ๋อคิดเพ้อเจ้อ โหลวเหยนหมิงเดินเข้ามาหาที่เตียงนอน มองนางที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา“เจ้าฟื้นแล้ว?” เฟยเอ๋อตกตะลึงตะลึง เมื่อมองเห็นโหลวเหยนหมิงยืนอยู่ข้างเตียง อ้าปากค้างพยายามลุกขึ้นจากเตียง แล้วคิดที่จะหลบเข้าไปข้างใน แต่กลับรู้สึกว่าปวดท้องมากเลย รีบเอามือไปโอบท้องตนเอง แล้วร้องออกมา “โอ้ย..”เฟยเอ๋อกัดฟัน “เป็นอะไร?”โหลวเหยนหมิงรีบนั่งข้างๆร่างกายนางทันที ในตอนที่นางไม่มีเรียวแรงที่จะผลักเขาออก กอดนางเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว ช่วยนางค่อยๆกดที่ท้องเบาๆ“ยังเจ็บอยู่ไหม” เฟยเอ๋อประหลาดใจมองไปที่มือที่วางบนท้องของนาง เงยหน้ามองโหลวเหยนหมิงที่เต็มไปด้วยความกังวล อ้าปากพูดอย่างโง่เขลาเบาปัญญา มองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ“เจ้า...” “ยังปวดหรือไม่ปวดแล้ว?”โหลวเหยนหมิงหยุดโดยอัตโนมัติเฟยเอ๋อไม่มีคำถามในข้อสงสัยนั้นที่ออกมาจากปาก หัวเราะแล้วจับที่คางของนาง โน้มศีรษะลงที่ใบหน้าของนางแล้วจูบเบาๆ “เจ้าดื่มเหล้าที่ผสมยาพิษ จึงทำให้ร่างกายของเจ้าได้รับอันตราย อีกไม่กี่วันอาการถึงดีขึ้น ไม่ต้องกลัว！” “เจ้า...เจ้า...”เฟยเอ๋อกระพริบตานาง นึกว่าวันนั้นที่โหลวเหยนหมิงปรากฏตัวในคุกใต้ดินนั้นเป็นความฝัน นึกไม่ถึงว่าเป็นเรื่องจริง...เขา...กินยาผิดแล้วรึ?? “ยังมีตรงไหนที่ไม่สบายไหม?”โหลวเหยนหมิงยิ้มเบาๆ ดึงมือเล็กๆของเฟยเอ๋อขึ้นมา เอามาวางไว้ที่อ้อมแขนอันอบอุ่นเป็นอีกครั้ง ที่ดึงตัวนางเบาๆเข้าไปในอ้อมแขนแล้ว ลูบเส้นผมที่เรียบนุ่มของนาง“ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานไม่ยุติธรรมกับเจ้าเลยเฟยเอ๋อ！” “แต่ บอกข้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”เฟยเอ๋อกลืนน้ำลงคอ พยายามออกจากอ้อมแขนของโหลวเหยนหมิง ให้เขากอดอย่างนี้ พูดจริงๆแล้ว นางไม่ค่อยจะชินกับมันเท่าไหร่เลย เฟยเอ๋อคิดอยู่ในใจแล้วแลบลิ้นออกมา โหลวเหยนหมิงหัวเราะ ตบที่ใบหน้าเล็กๆของเฟยเอ๋อเบาๆ ก้มศีรษะมองนาง“นานแล้วที่ฮ่องเต้ไม่ได้ให้ความเป็นธรรมแก่เจ้า เจ้ายกโทษให้ข้าเถอะนะพระชายาของข้า?” พระชายา?เฟยเอ๋อตะลึง หันกลับไปมองอีกครั้ง แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้นิดๆเหมือนกันแล้ว ก็พยักศีรษะเบาๆ จริงๆแล้วมันคือตำหนักเยียนเฟยนั่นเอง “ข้าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”เฟยเอ๋อไม่เข้าใจทำไมถึงกอดนาง นางยิ้มในอ้อมกอดของโหลเหยนหมิง “เพราะเจ้าเจ้าเป็นพระชายาของข้า ที่นี่เป็นที่พักของพระชายา ก็ต้องกลับมา”โหลเหยนหมิงหัวราะแล้วมองนาง