ตอนที่47เมียรองผู้บริสุทธิ์

ต๭นที่47เมียรองผู้บริสุทธิ์ เช้าตรู่เฟยเอ๋อตื่นขึ้นมา ค่ำคืนนี้นางช่างหลับสนิทดีจริงๆ... นางยอมรับ ในอ้อมกอดของโหลวเหยนหมิงช่างอบอุ่น！มิน่าล่ะรั่วอวี๋นถึงชอบอยู่ในอ้อมกอดของเขา！ “องค์หญิงท่านตื่นแล้ว?”เมื่อมองเห็นเฟยเอ๋อนั่งอยู่ คนรับใช้สี่เอ๋อรีบเข้าไปประคองให้นางนั่งลง “สี่เอ๋อ?”เฟยเอ๋อตะลึง“โอ้?โหลวเหยนหมิงให้เจ้ากลับมาแล้ว?” “อ้อใช่！”สี่เอ๋อยิ้มดีใจมองไปที่นาง“องค์หญิง สี่อ๋อรู้ว่าองหญิงมีความสุขท่อนอ๋องไม่น่าจะไม่ชอบท่าน ในเมื่อองค์หญิงกลับมาตำหนักเยียนเฟยแล้วสี่เอ๋อสามารถติดตามท่านได้แล้ว ไม่ต้องไปซักผ้าแล้ว！” เฟยเอ๋อหัวเราะ เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน จึงดึงมือของสี่เอ๋อมากุมไว้“สี่เอ๋อ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโหลวเหยนหมิง?” “อ่า?”สี่เอ๋อตกตะลึง“สี่เอ๋อไม่เข้าใจความหมายขององค์หญิง！” “ข้าก็พูดว่าเขาเปลี่ยนไปไง....ทำไมถึงเปลี่ยนไปทันทีทันใด...”ยังไม่ทันพูดจบ เฟยเอ๋อเหลือบไปเห็นรั่วอวี๋นในชุดสีครามยืนอยู่หน้าประตูกำลังเดินเข้ามา ร่างกายของรั่วอวี๋นใช้เวลาหนึ่งคืนขับพิษออกจากร่างกาย ใช้เวลาอีกสองวันก็ดีขึ้นแล้ว แต่ก็มีใบหน้าที่ดูซีดเซียวเล็กน้อย พอได้เห็นรั่วอวี๋นก็เดินตรงเข้ามาในห้อง ยืนอยู่ที่ประตูมองดูใบหน้าอันซีดเซียวของเฟยเอ๋ออย่างระมัดระวัง ใบหน้ายังดูอ่อนแรง แต่ในใจกลับภูมิใจ รั่วอวี๋นหัวเราะเบาๆ แต่ก็เป็นหัวเราะที่ไม่มีพิษภัยอะไร มองดูเฟยเอ๋ออย่างระมัดระวัง ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดนางถึงเข้ามาพักที่ตำหนักเยียนเฟยอีก แต่ว่าที่จริงแล้ว แต่นางถูกโหลวเหยนหมิงเจ้าใจผิดจริงๆ นี่เป็นผลที่รั่วอวี๋นต้องการ “ท่านพี่พระชายา รั่วอวี๋นได้ยินมาว่าวันนั้นท่านก็ดื่มเหล้าที่ผสมยาพิษลงไปดังนั้นก็เลยมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเยือนท่าน！”รั่วอวี๋นหัวเราะและคิดที่จะเดิมมาให้ถึงข้างๆเตียงนอน “หยุดอยู่ตรงนั้น”เฟยเอ๋อมองนางด้วยสีหน้านิ่งๆ แล้วก็หัวเราะออกมา แต่ก็ไม่เหมือนนางที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน“แม่หญิงรั่วอวี๋นมาเยี่ยมเยือน ข้าจะรับยังไงดีนะ！” หึ อย่านึกว่านางจะโง่ แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉูเฟยเอ๋อนางใช้สายตามองแวบเดียวก็เข้าใจแล้ว?นางก็ไม่เชื่อแล้ว ถึงแม้ว่าที่นี่เป็นสมัยโบราณ แต่ว่าโหลวเหยนหมิงใช้เป็นตำหนักของท่านอ๋อง เคยได้พบเจอเรื่องมากมาย เขาก็มองออกว่าใครเป็นคนสร้างเอาไว้！ ในเมื่อโหลวเหยนหมิงไม่คิดที่หาความจริงออกมา นางก็ช่างมันไปแล้ว ยังไงก็มีคนเชื่อใจนางก็ดีแล้ว นางเหนื่อยมาก แต่ไม่อยากให้เกิดปัญญากับตัวเอง “ความหมายของพระชายาคือ?”รั่วอวี๋นขมวดคิ้ว การขมวดคิ้วนี้ดูเหมือนดึงเอาภาพความเศร้าโศกของหญิงงามออกมาด้วย จริงๆ โหลวเหยนหมิงมองคนไม่ผิดจริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆนี่สามารถรับมือกับเรื่องราวเหล่านี้นี้ได้ “ข้าไม่ได้มีความหมายอะไร มีเรื่องราวอีกมากที่ไม่มช่ว่าเล่นฝีมือเล็กๆแล้วคนอื่นเขาจะมองไม่ออก แม่หญิงรั่วอวี๋น！ถึงแม้ทุกอย่างจะดูเหมือนได้ว่าปลอดภัย ไม่มีอะไรแต่ก็ไม่มีใครคิดว่าจะเป็นอย่างนั้นเสมอไป มันจะเงียบและปลอดภัยได้อีกซักกี่วัน ถ้าเรื่องยังไม่เกิดก็อย่าพึ่งหาเรื่อง！”เฟยเอ๋อจับจ้องนางด้วยสายตาเย็นชา รั่วอวี๋นแอบกัดฟัน แต่ก็เผยความอ่อนแอออกมาเงยศีรษะขึ้นหัวเราะ มองเฟยเอ๋อ“ท่านพี่พระชายา มีเรื่องอะไรเข้าใจผิดรั่วอวี๋นหรือเปล่า?” สายตาเย็นชาของเฟยเอ๋อ มองไปที่แม่หญิงที่ดูเหมือนน่าอ่อนแอและไม่มีอันตรายใดๆ มีคนพูดไว้ ผู้หญิงที่การแสดงออกก็จะเป็นแบบนี้ก็เหมือนทะเลที่เงียบสงบ ถึงแม้หัวใจจะแข็งดุจหิน เมื่อมีเรื่องที่ทำให้ติดอยู่แก้ไขไม่ได้ แน่นอนว่าพวกเขาจะยอมเสียสละทุกอย่างที่จะเอาชนะได้ ถึงแม้ทางเลือกนั้นจะแสนเจ็บปวด “ไปให้พ้น！”จู่ๆเฟยเอ๋อมองตรงไปที่รั่วอวี๋น“นางก็ออกไปจากห้องนั้นทันที！” ถึงแม้ว่าการเจอกันครั้งนี้จะเป็น ถึงแม้ว่าต้องฉีกหน้ากันแล้ว ฉูเฟยเอ๋อไม่รู้สึกอะไร นางไม่อยากได้ผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ การทักทายกันมันซั่งทำให้รู้สึกขยะแขยง สีหน้าของรั่วอวี๋นดูเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น ดวงตาเริ่มเต็มไปด้วยน้ำตา บนใบหน้าของนางแสดงออกไม่ยุติธรรม เมื่อมองที่เฟยเอ๋อในตอนนี้ที่แสดงใบหน้าที่ไม่พอใจ “ออกไปเดี๋ยวนี้”เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว ช่างเถิก จะว่านางทนไม่ไหวก็ตาม จะว่านางทำลายแผลใหญ่ก็ตาม นางรู้สึกไม่เกลียดชังจริงๆ ยังรู้สึกเหนาเย็นเล็กน้อย “ออ...”ทันใดนั้นรั่วอวี๋นก็เริ่มก้มหน้าร้องไห้ออกมา หมุนตัวแล้วก็วิ่งออกไปข้างนอก เมื่อเฟยเอ๋อนึกว่าจะสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา แล้วรั่วอวี๋น โชคดีจังที่ชนงเข้ามาในอ้อมแขนของคนนั้นที่เดินมา “อา.....ท่านอ๋อง..”รั่วอวี๋นก้มต่ำร้องไห้ ท่าทางเหมือนกับน้อยใจมากเมื่อโดนเฟยเอ๋อมองเห็นหมด มองไปตอนที่โหลวเหยนหมิงที่ขมวดคิ้วเพิ่งเดินเข้ามาที่ประตู เฟยเอ๋อหัวเราะอย่างเย็นชา ดีมมาก เดิมที่ไม่ว่าตัวเองเป็นอย่างไร แต่ก็มีแต่ตัวเองถูกผู้อื่นใช้ประโยชน์อย่างเดียว รั่วอวี๋นคนนั้น แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้วนะ！