ตอนที่49บททดสอบ

ต๭นที่49บททดสอบ เขาไม่ได้เป็นไข้！นางก็ยิ่งไม่เป็นไข้！ เฟยเอ๋อช้อนริมฝีปาก ทันใดนั้นก็รู้สึกเบื่อ แล้วผลักโหลวเหยนหมิง หันกลับมานั่งบนเตียง เงยหน้าขึ้นมองพร้อมเหล่มองโหลวเหยนหมิง “อยากให้ข้าให้อภัยจริงหรือ?” ถึงแม้ตัวเองจะเสียเปรียบ หลังจากข้ามภพมา ยังมีหลายเรื่องราวที่นางยังไม่เข้าใจ ในเมื่อที่โหลวเหยนหมิงจู่ๆก็กลายเป็นแบบนี้ ก็แน่นอนว่าเขาจะมีเหตุผลของเขา แล้วเหตุผลอะไรบ้างอาจเป็นที่นางยังไม่รู้ “ข้าแค่อยากจะคืนดีกับเจ้า ไม่อยากทะเลาะกัน และยิ่งไม่อยากทำร้ายเจ้า！”สายตายิ้มแย้มของโหลวเหยนหมิงมองไปที่เฟยเอ๋อ “จริงรึ?”เฟยเอ๋อกัดริมฝีปาก ขมวดคิ้วด้วยความที่น่าสงสัยทั้งเจตนา ทั้งเหล่ตามองเป็นช่องเล็กๆ โหลวเหยนหมิงไม่พูดต่อ เพียงแค่มองเข้าไปในดวงตาของนาง โอ！ยังคิดว่าจะเป็นเรื่องจริง?ในใจของเฟยเอ๋ออุทาน กล้าใช้สายตาแบบนี้มาคุยกับนางละก็！ตัวเองคงไม่ไหวแล้ว เฟยเอ๋อถอนหายใจในใจ ขยับตัวแล้ววางเท้าลงพื้น กำลังจะลงเตียง.... โหลวเหยนหมิงได้จับนางไว้ในเวลาที่เหมาะเจาะ แล้วมองนางอย่างเอาจริงเอาจังต่อหน้านาง“ตอนนี้ร่างกายของเจ้ายังดีขึ้น นองลงให้ดีๆนะ！” “เจ้าไม่ใช่รอให้ข้าให้อภัยเจ้าอยู่ใช่ไหม?”เฟยเอ๋อผลักออกจากแขนของเขา นางได้ซ่อนดอกไม้ไว้ด้านข้าง และยืนขึ้นยิ้มเหล่ มองใบหน้าของโหลวเหยนหมิงซึ่ดูน่าเป็นห่วงจริงๆ “ข้าไปเตียมของอย่างนึง กลับมาทดสอบเจ้า！” “ทดสอบ?”โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายจ้องมองไปที่สายตาของเฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อไม่ตอบคำถาม หมุนตัวกลับเรียกสี่เอ๋อให้นาง พยุงไปที่ห้องครัว โหลวเหยนหมิงยังขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเฟยเอ๋อเล่นของเล่นอะไร จนกระทั่งครึ่งชั่วโมงต่อมา สี่เอ๋อนำพยุงนางกลับมา โหลวเหยนหมิงตกตะลึง มองกล่องอาหารในมือของเฟยเอ๋อ “นี่..?” เฟยเอ๋อหัวเราะแล้วเหล่มอง หันหลังเอาล่องอาหารนั้นวางไว้บนโต๊ะ หยิบเอาอาหารออกมาวางไว้บนโต๊ะให้โหลวเหยนหมิงดู “ออกไปตั้งนานเพื่อของกินที่กินยากชิ้นนี้หรือ?”โหลวเหยนหมิงยักคิ้ว ตอบกับอย่างนิ่งๆ อีกทั้งยังงงมองไปที่เฟยเอ๋อ“นี่จะทดสอบอะไร！” “ทุกครั้งข้าทำพิซซ่า เจ้าลองกินคำหนึ่งเจ้าก็จะอาเจียนออกมา บางทีถ้าอารมร์ดีจะกินเข้าไปกี่คำ ดูเหมือนว่าเจ้าทรมานมาก！”เฟยเอ๋อคิดแล้วคอ เปิดปากพูด“ตอนนี้ข้าอยากให้เจ้ากินทั้งหมดนี่ให้ลงไป ห้ามไม่ให้คายออกมา” หึ！！เป็นของที่กินยากมาก ข้าจะดูว่าเจ้ากล้าที่จะกินหมดไหม！เฟยเอ๋อขำในใจ ถึงแม้ว่าฝีมือของนางไม่ดี แต่ก็สามารถเอามาเล่นกับท่านอ๋องคนนี้ที่ทำนางไม่รู้ว่าเขารักนางหรือไม่รักก็ยังใช้ได้ โหลวเหยนหมิงยืนอยู่กัยที่เดิม ใบหน้าไม่แสดงอาการว่าสุขหรือโกรธ เฟยเอ๋อมองตามเขาอย่างเงียบๆ แต่ก็ไม่เห็นสายตาของเขาแสดงอาการอะไรออกมา ทันใดนั้น ในขณะที่เฟยเอ๋อยอมแพ้กำลังจะเก็บพิซซ่าเข้ากล่อง โหลวเหยนหมิงก็ก้าวไปข้างหน้า จับไปที่มือของเฟยเอ๋อไม่ยอมปล่อยเธอเก็บไป เฟยเอ๋อตกตะลึงเงยศีรษะมองเขา “แม้ว่า ข้าไม่เข้าใจว่าเมื่อข้ากินของกินเข้าไปแล้ว จะมีความหมายอะไร แต่ว่านั่นเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการให้ข้าทำ ข้าไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ！”พูดจบ เขาเอาตะเกียบที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นนำมะเขือเทศมาวางแล้วหยิบเข้าปาก “เจ้า...”เฟยเอ๋อเรียกเปิดตากว้าง มองเขากินเข้าไปคำละคำ แต่ใบหน้าไม่มีการแสดงว่าทรมาน ที่จริงแล้ว นี่เป็นเจตนาของนางที่วางน้ำตาลทรายขาวไว้มากกว่าปกติที่ใส่ เมื่อน้ำตาลทรายขาวรวมกันแล้ว มันก็จะได้ผลสรุปออกมายากที่จะกินลง “พอแล้ว！”ของนั่นหมดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ดูเหมือนโหลวเหยนหมิงจะฟังนางมาก ยังคงค่อยๆกินต่อไปจนในที่สุดเฟยเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะแย่งเอาตะเกียบออกมา โหลวเหยนหมิงหยุดไปซักพัก ก้มลงมองเฟยเอ๋อที่สีหน้าไม่พอใจ ทนไม่ได้จากนั้นก็หัวเราะ “รสชาติของเจ้าผิดปกติหรือไม่?”เฟยเอ๋อถามเสียงดัง“ของกินนี้ที่ข้าให้เจ้ากิน มันยากที่กินลงหลายเท่าเลย เจ้าทำไม....”