ตอนที่ 1 สิบลี้อาภรณ์แดง

ตอนที่ 1 สิบลี้อาภรณ์แดง ปีนี้ดูเหมือนว่าฤดูหนาวในเมืองเย่จะมาเร็วเป็นพิเศษ ตั้งแต่ต้นฤดูหนาวก็มีหิมะที่ขาวราวกับขนห่านโหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ข้ายืนอยู่บนกำแพงวังที่สูงตระหง่าน มองไปยังหิมะที่หนาวเหน็บบนพื้นวังที่เบื้องหน้า สิบลี้ล้วนเป็นสีแดงสด ฝูเชว่นำเสื้อคลุมมาคลุมให้ข้า พลางเอ่ยเกลี้ยกล่อมด้วยความระมัดระวัง “ท่านสนมเอกเพคะ อากาศด้านนอกช่างหนาวเหน็บยิ่งนัก พวกเรามิต้องดูแล้ว กลับเข้าด้านในก่อนเถิดเพคะ ระวังอย่าให้หนาวจนส่งผลร้ายต่อร่างกายเลยนะเพคะ” ข้าจึงส่ายศีรษะไปมา ดึงดันที่จะยืนอยู่บนกำแพงวังมิไปไหน “ให้ข้ามองดูอีกสักครู่เถิด เพียงครู่เดียวเท่านั้น ในพระราชวังมิได้คึกคักมีชีวิตชีวาเช่นนี้มานานแล้ว” ฮ่องเต้แคว้นตงหลีแต่งฮองเฮาเข้าวัง ประชาชนทั้งประเทศก็พากันเฉลิมฉลอง ตีฆ้องและกลองสนั่นลั่นฟ้า ลู่เซียวมิยอมให้ข้าเข้าร่วมพิธีอภิเษกสมรส ดังนั้น ข้าจึงทำได้เพียงรอให้เขากลับไปแล้วจึงแอบเชยชม “ ท่านสนมเอกเพคะ...” ฝูเชว่ยังคิดที่จักเกลี้ยกล่อมข้า แต่คะเนว่านางคงคิดว่าหญิงที่มีนิสัยดื้อรั้นเช่นข้า โน้มน้าวอย่างไรก็คงมิฟัง นางจึงกระทืบเท้าด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งพลางเอ่ย “ถ้าเช่นนั้น ข้าน้อยไปเปลี่ยนเตาผิงให้ท่านก็ได้เพคะ” ข้าอยากจะเอ่ยบอกนางว่ามิต้องแล้ว แต่ทว่า ข้ายังมิทันได้เอ่ยอันใดออกไป นางก็แย่งเตาผิงที่เย็นเฉียบจากมือของข้า พลางวิ่งตะบึงออกไปอย่างรวดเร็ว เด็กสาวผู้นี้ ยิ่งนานวันยิ่งจักมิมีเหตุผลขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าคงจักต้องหาเวลาเพื่ออบรมสั่งสอนนางเสียหน่อย เมื่อในมือไม่มีสิ่งของใดแล้ว ข้าจึงฟุบไปกับกำแพงวังทั้งตัวเสียเลย มองออกไปเบื้องหน้า เห็นหญิงผู้หนึ่งสวมใส่อาภรณ์สีแดงสด พร้อมกับมงกุฎและผ้าคลุม ยืนอยู่ที่ข้างกายของลู่เซียว คะเนว่านางคงจะเป็นฮองเฮาแห่งแคว้นตงหลี น่าเสียดายที่ตรงนี้อยู่ไกลเกินไป จึงมิสามารถเห็นรูปโฉมของนางได้ชัดเจน “ นี่! พวกเจ้าเคยได้ยินหรือไม่? เขาเล่าขานกันมาว่า รูปลักษณ์ของฮองเฮาองค์นี้ ราวกลับแกะสลักออกมาจากองค์หญิงองค์ก่อน ผู้ที่มิรู้ยังคิดว่าองค์หญิงองค์นั้นฟื้นขึ้นมาจากความตาย” “ จริงหรือ? บนโลกใบนี้จักมีผู้ที่เหมือนกันขนาดนั้นเชียวหรือ?” “ มิเช่นนั้น เจ้าคิดว่านางจะเป็นฮองเฮาได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่เพราะนางมีรูปโฉมคล้ายคลึงกับองค์หญิงองค์ก่อน ราวกับคนเดียวกัน” “ก็ถูกของเจ้า แต่น่าเสียดายตำหนักจาวเหอ...” ทันใดนั้น เท้าของข้าก็ลื่นไถล ข้าจึงส่งเสียงร้องออกไปอย่างมิรู้สึกตัว พลันเสียงพูดคุยที่ด้านหลังก็หยุดชะงักลง แทนที่ด้วยเสียงตะโกนถาม “เจ้าคือผู้ใด?” ข้าหันศรีษะกลับไปอย่างเขินอาย เมื่อเหล่านางสนมที่นินทาเรื่องฮองเฮาเมื่อครู่เห็นว่าเป็นข้า ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด แล้วจึงรีบคุกเข่าลงเป็นพัลวัน “พระนางสนมเอกหลีเฟย ข้าน้อยผิดไปแล้วเพคะ พวกข้าน้อยมิรู้ว่าท่านจักมาเฉยชมหิมะอยู่ที่นี่ ได้โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วยเถิดเพคะท่านสนมเอก...” “ช่างเถิดๆ! ข้ามิมีอันใดทำจึงมาเดินเรื่อยเปื่อยที่นี่ พวกเจ้าไปทำงานทำการเถิด มิต้องสนใจข้า” ข้าเป็นคนใจกว้างมาโดยตลอด จึงแสร้งทำเป็นมิได้ยินที่พวกนางพูดเพ้อเจ้อนินทาถึงฮองเฮาเมื่อสักครู่ เมื่อเหล่านางสนมได้ยินข้าเอ่ยเช่นนั้น พวกนางก็รีบกล่าวขอบพระทัยเป็นพัลวัน ที่ข้าอภัยโทษให้พวกนาง แต่ทว่าในเพลานั้น ข้าก็มิมีความสนใจอยากจะดูต่อไป ข้าจึงเดินเหยียบย่ำหิมะมุ่งหน้ากลับไปที่ตำหนัก ตลอดทั้งคืน ข้ารู้สึกอ่อนล้า มิว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเรียกสติกลับมาได้ เมื่อเปรียบเทียบกับความคึกคักมีชีวิตชีวาที่ด้านนอกแล้ว พระตำหนักจาวเหอนั้นเงียบสงบราวกับตำหนักที่หนาวเหน็บ ข้าเอนกายพลิกไปมาอยู่บนเตียงนอน ในใจยังคงครุ่นคิด เพลานี้ลู่เซียวคงจักกำลังเข้าห้องหออยู่กับพระฮองเฮาองค์ใหม่ใช่หรือไม่? องค์หญิงที่ผู้คนเล่าขานกันมาว่าเป็นหญิงที่มีรูปโฉมคล้ายกับองค์หญิงหลีราวกับแม่พิมพ์เดียวกัน เอ่ยให้ชัดเจนก็คือ นางสนมของลู่เซียวทุกนางล้วนจักต้องมีส่วนที่คล้ายคลึงกับองค์หญิงหลี มิใช่จมูกก็เป็นดวงตาหรือว่าคิ้ว เว้นเสียแต่ข้าเพียงผู้เดียว ถ้าหากจะหาว่าข้ามีส่วนใดที่คล้ายคลึงกับองค์หญิง ก็อาจจะมีเพียงคำว่า ‘หลี’ ในพระนามของข้ากระมัง เตาผิงที่ใต้ฝ่าเท้าเย็นแล้ว ข้าจึงเปลี่ยนตำแหน่งการนอนพลางตะโกนลอดผ้าม่าน “ฝูเชว่ วานเจ้าช่วยข้าเปลี่ยนเตาผิงที” เพียงไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆดังเข้ามา จากนั้นผ้าห่มบนเท้าของข้าก็ถูกใครบางคนเปิดออก ในวินาทีต่อมา ฝ่าเท้าที่เย็นเฉียบของข้าก็ตกไปอยู่ในฝ่ามือที่อบอุ่นคู่หนึ่ง “ เหตุใดจึงเย็นเช่นนี้?” กลิ่นกายที่คุ้นเคยส่งผลให้ข้าสะดุ้งโหยง พลางลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียง ข้าจ้องมองลู่เซียวด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ เหตุใดพระราชาจึงมิเข้าห้องหอกับพระฮองเฮาองค์ใหม่เล่าเพคะ? พระองค์มาทำอันใดในที่ของหม่อมฉัน?”