ตอนที่54เมาเหล้าองุ่น

ต๭นที่54เมาเหล้าองุ่น มองสภาพของเฟยเอ๋อตอนนี้ที่ใกล้จะฟุบหลับล้มลงไปเต็มทีโหลวเหยนหมิงได้แต่ลูบหน้าผากของนางด้วยความเอ็นดูเขารู้ดีว่านางดื่มอย่างไม่จำกัดตัวเองแน่นอนจนเมาแอ๋ถึงหยุดดื่ม แขกต่างพากันทยอยกลับหมดขนาดฮ่องเต้ยังดื่มจนมึนต้องให้คนมาพยุงกลับตำหนักโหลวเหยนหมิงก้มลงมองเฟยเอ๋อที่เขาทำได้แค่อุ้มนางเท่านั้นถึงจะสามารถพานางกลับไปได้แล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆเขาก้มตัวลงไปเพื่อที่จะโอบนางเข้ามาอยู่ในอ้อมอก “มันเกิดเหตุอะไรขึ้นทำไมเจ้าถึงได้เปลี่ยนไปเป็นห่วงนางได้ถึงขนาดนี้？”คนหน้าตายอย่างโหลวฮ่าวเยว่เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วถามขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย โหลวเหยนหมิงหันควับแล้วมองโหลวฮ่าวเยว่แวบนึงสลับกับหันมามองเฟยเอ๋อที่ตัวเองกำลังอุ้มนางที่ซบเขาอย่างง่ายดายว่าเป็นเพราะอะไร？ เพราะคำสั่งการทหารของฮ่องเต้！โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาแล้วคิดในใจแตกลับหันมายิ้มให้โหลวฮ่าวเยว่เบาๆโดยไม่ได้ตอบอะไร “เจ้าไม่ใช่ว่าหลงรักนางไปแล้วหรือ？”โหลวฮ่าวเยว่ขมวดคิ้วมอง：“เจ้าอย่าลืมว่าซีอวิ๋นทำไมถึงตายละและอย่าลืมว่าเจ้าให้คำมั่นสัญญากับข้าตอนที่ข้าปล่อยให้นางไปกับเจ้าว่าในชีวิตนี้เจ้าจะมีแค่นางคนเดียวหรือว่าตอนนี้เจ้าจะผิดคำพูด？” “พูดล้อเล่นอะไรของเจ้าอยู่？”พอได้ยินชื่อของซีอวิ๋นโหลวเหยนหมิงก็หันควับทันทีอีกนิดนึงก็จะทำให้เฟยเอ๋อตกใจตื่นหลังจากนั้นเขาก็หันไปยิ้มให้โหลวฮ่าวเยว่เบาๆ：“ช่วงนี้เจ้าอ่อนไหวง่ายไปหน่อยนะ！” พอพูดจบโหลวเหยนหมิงก็อุ้มเฟยเอ๋อขึ้นแล้วเดินออกไปตอนที่เดินมาถึงด้านข้างของโหลวฮ่าวเยว่เขาก็หยุดแปปนึงแล้วมองโหลวฮ่าวเยว่ที่เป็นน้องชายแท้ๆของตัวเองอย่างนิ่งๆแล้วก็อุ้มนางเดินออกไป “อือ...”เฟยเอ๋อรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยเลยพยายามขยับให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นแล้วบิดตัวไปมานิดนึงโหลวเหยนหมิงมองใบหน้าที่แดงก่ำของนางในตาเต็มไปด้วยแสงระยิบระยับอย่างไม่เข้าใจ เหตุการณ์ที่อยู่ภายในงานเมื่อกี้เขาแทบจะไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำแต่อย่างใด......ทุกอย่างคือความจริง......เขาดีกับนางอย่างใจจริง “อือข้าปวดหัวยิ่งนัก！”เฟยเอ๋อยกมือขึ้นมากดที่หัวของตัวเองลืมตาขึ้นมามองโหลวเหยนหมิงอย่างพล่ามัวตอนนี้โหลวเหยนหมิงอุ้มนางเข้ามาอยู่ในรถม้าเรียนร้อยแล้วอยากจะเอานางเข้าไปนอนข้างในให้เรียบร้อยแล้วค่อยออกมา “ปวดหัว...ฮือ..”เฟยเอ๋อทำปากลีบแล้วร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร：“อย่าไปเลยนะอย่าทิ้งข้าไว้คนเดียวข้าปวดหัว......อย่าทิ้งข้าไปปวดหัวมาก！” โหลวเหยนหมิงนิ่งไปชั่วขณะแล้วหันไปมองคนขับม้าอย่างให้เกียรติแล้วก็เข้าไปข้างในรถม้าทันทีเพื่อเข้าไปโอบนางไว้อีกครั้งแล้วทำให้นางนอนซบที่อกตัวเองอย่างไม่คลอนแคลงจากนั้นเขาก็ก้มลงมามองใบหน้าเล็กๆของนาง “อือ......“เฟยเอ๋อแจะปากลืมตาขึ้นมาแล้วหันมาจ้องที่โหลวเหยนหมิงแล้วก็หลี่ตามองเขาอย่างกะปลาน้อยแล้วก็แสยะยิ้มออกมาอย่างตลก：”พ่อหนุ่มเจ้าช่างหน้าตาหล่อเหลานักไม่คิดจะไปเป็นนายแบบให้กับบริษัทของข้าจริงๆหรอ!“ โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วหันไปไม่อยากสนใจนางจากการเมาแล้วพูดไร้สาระออกมา “อือ..อย่าทำเป็นไม่สนใจข้าสิ...ถึงข้าจะไม่สวยดีร้ายยังไงข้าก็เป็นถึงดาราคนนึงเลยนะมีแฟนคลับที่ติดตามผลงานของข้ามาหลายปีแล้วด้วย！เจ้ามาทำงานร่วมกันกับข้าเจ้าไม่มีวันลำบากแน่นอน！อิอิอิ...“พูดไปพูดไปเฟยเอ๋อก็ยิ้มหยี่ๆแล้วยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าของเขา โหลวเหยนหมิงสะดุ้งไปทั้งตัวแล้วก้มลงไปมองเฟยเอ๋อที่ยิ้มหยี่ๆหลี่ตาอยู่พลางยื่นมือออกไปกุมมือน้อยๆของนางเอาไว้ที่หน้าตัวเองเพื่อไม่ให้ขยับสุ่มสี่สุ่มห้า “ชอบมือของข้าหรอ？“เฟยเอ๋อพูดออกมาเรื่อยๆแล้วขยับขาสวยๆของตัวเองไปมาภายในกระโปรงของนางแล้วค่อยๆเอามาถูที่ขาของโหลวเหยนหมิงเบาๆ：”พูดตามตรงอยู่ที่นี่แล้วยังสามารถมองผู้ชายที่หล่ออย่างเจ้าแบบนี้นี่มันดีจริง！หลายปีมาแล้วที่ข้าไม่เคยชอบใครเลยคาดไม่ถึงว่าจะมาชอบเจ้าได้....เจ้าว่าเจ้าควรจะทำยังไงกับข้าดี“เฟยเอ๋อยกมืออีกข้างนึงขึ้นมาแล้วเอานิ้ววนที่หน้าอกของเขาไปมา：”เจ้าว่า...ควรจะทำยังไง“ โหลวเหยนหมิงเริ่มหอบหายใจกลั้นใจกุมมือของนางอีกข้างนึงไว้อย่างแน่นแล้วก้มลงมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังยั่วตัวเองอยู่