ตอนที่57องค์หญิงเซียงหวิ๋น

ต๭นที่57องค์หญิงเซียงหวิ๋น เฟยเอ๋อที่พึ่งจะแช่อ่างอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาแล้วปล่อยผมที่เปียกชุ่มน้ำยาวถึงกลางหลังและสวมชุดสีขาวบางๆแค่ตัวเดียวกำลังจะเดินกลับไปที่ตำหนักเหยียนเฟยแต่ทันใดนั้นกลับได้ยินคำพูดที่ยั่วยุอยู่ด้านหลัง “องค์หญิงเหยียนเฟยตอนนี้ดูมีความสุขจริงๆเลยนะ？เจ้าไม่เคยนึกถึงเรื่องที่หลานตัวเองถูกทำร้ายจนนอนปอดท้องอยู่สองสามวันบ้างเลยรึสามัญสำนึกของเจ้านี้ไม่มีเลยรึ？” เฟยเอ๋อชะงักแล้วหันหลังกลับไปมองและเห็นแค่องค์หญิงเซียงหวิ๋นที่ยืนมองนางด้วยสายตาที่โมโหร้อนและมองนางอย่างไม่เข้าหูไม่เข้าตา “ข้า..”เรื่องราวของวันก่อนโหลวเหยนหมิงไม่ใช่ว่ารู้แล้วว่าข้าไม่ได้เป็นคนทำหรือ？ทำไมองค์หญิงเซียงหวิ๋นยังเข้ามาพูดหาเรื่องข้าอีก？ “ท่านพี่”น่าจะควรเรียกนางแบบนี้แหละมั้ง？เฟยเอ๋อคิดไตร่ตรองในใจพักนึงแล้วเงยหน้าขึ้นมาองค์หญิงเซียงหวิ๋นอย่างจริงจัง：“คนที่วางยาไม่ใช่ข้าเพคะ！” “ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใครได้？ขนาดซีอวิ๋นเจ้ายังทำร้ายนางได้ลงแล้วนับประสาอะไรกับซินซิน？”เซียงหวิ๋นมองนางอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินปรี่เข้ามาเพื่อจะตบหน้าเฟยเอ๋อระบายความแค้นทันที เฟยเอ๋ออึ้งไปกับการกระทำของเซียงหวิ๋นแล้วพยายามถอยหลังออกไปแล้วรีบอธิบายทันที：“ไม่ใช่ข้าจริงๆ！ถ้าท่านไม่เชื่อไปถามท่านอ๋องได้！” “ข้าจะเชื่อเฉพาะสิ่งที่ข้าเห็นกับตา！”เซียงหวิ๋นจ้องนางแล้วเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “องค์หญิง.....”สี่เอ๋อจับแขนของเฟยเอ๋อเบาๆองค์หญิงเซียงหวิ๋นก็ไม่ใช่ว่าใครก็จะสามารถรับมือได้ทำได้แค่คอยพยุงเฟยเอ๋อไว้ที่ด้านหลัง “ไม่เป็นไรหรอก”เฟยเอ๋อสะบัดแขนออกจากสี่เอ๋อเบาๆนางก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอแค่ตบตีกับผู้หญิงด้วยกันก็ไม่แน่ว่านางจะทำไม่ได้ แต่แล้ว...... ตอนที่เฟยเอ๋อกำลังจะหันกลับไปมองเซียงหวิ๋นหน้าของเฟยเอ๋อก็โดนตบเข้าอย่างแรงด้วยความเคียดแค้นเฟยเอ๋ออึ้งและหน้าชาได้ยินแค่เสียงของสี่เอ๋อที่อยู่ด้านข้าง：“องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ？” “เจ้ามันผู้หญิงจิตใจหยาบช้าเจ้าไม่รู้หรือว่าพวกเราทุกคนรักน้องซีอวิ๋นมากเพียงใดมีแต่เจ้าที่เกียจชังนางทำร้ายนางจนนางตายขนาดร่างกายที่สิ้นลมของนางพวกข้ายังไม่ได้เห็นเจ้ามันเป็นผู้หญิงที่ใจยักษ์ใจมาร！เจ้า....” “เซียงหวิ๋นเจ้าเข้าใจผิดแล้ว！”โหลวเหยนหมิงที่ไม่รู้ว่ามาจากแห่งหนใดพูดขึ้นทันทีแล้วรีบรุดเข้ามาดึงเฟยเอ๋อที่อึ้งอยู่ออกไปแล้วก้มลงมาถามนางเบาๆ：“เจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ย？”พูดไปแล้วก็เอามือมาปิดที่ปากนางไว้แล้วมองดูรอยบวมแดงห้านิ้วที่หน้าของนางแล้วก็ถอนหายใจออกมาลูบที่ใบหน้าของนางเบาเบา “เหยนหมิง？“เห็นโหลวเหยนหมิงที่ดูเหมือนจะปกป้องนางแบบนั้นเซียงหวิ๋นตาค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา：“เจ้าเป็นไรไป？ทำไมเจ้าต้องดีกับนางขนาดนั้น？เมื่อก่อนพวกเราไม่สามารถทำอะไรนางได้แต่ตอนนี้นางแต่งเข้ามาในตำหนักนี้แล้วนางก็สมควรที่จะโดนเอาคืนสมควรที่จะโดนพวกเราแก้แค้น！แต่ทำไมเจ้ายัง......“ “เซียงหวิ๋น！สติปัญญาของเจ้าหายไปไหนหมด？ความน่านับถือขององค์หญิงล่ะ？การอบรมสั่งสอนของเจ้าหายไปไหน？“โหลวเหยนหมิงดึงเฟยเอ๋อเข้าไปกอดในอ้อมอกของเขาไม่ว่านางจะพยายามดิ้นแค่ไหนแต่ก็ถูกเขากอดไว้อย่างแนบแน่นแล้วหันไปมองเซียงหวิ๋นด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ข้า...“เซียงหวิ๋นชะงักไปพักนึงสีหน้าเริ่มบ่งบอกถึงความอึดอัด：”ข้าแค่ต้องการแก้แค้นให้ซินซิน....“ “ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าคนที่วางยาไม่ใช่นาง！“โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่น “ไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใครไปได้？“เซียงหวิ๋นไม่ยอมฟังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง：”ภายในตำหนักอ๋องเหยนหมิงก็มีแค่นางที่มีจิตใจที่คิดแต่จะทำร้ายคนอื่น！“ เฟยเอ๋อที่ถูกโหลวเหยนหมิงกอดไว้อย่างแน่นได้ยินเซียงหวิ๋นพูดออกมาแบบนั้นก็คิดอยากที่จะต่อต้านนางกลับแต่โหลวเหยนหมิงก็เอาหน้าของนางฟุบเข้าที่หน้าอกของตัวเองแล้วหันไปพูดอธิบายกับเซียงหวิ๋นต่อ：“ข้าบอกว่าไม่ใช่นางก็ไม่ใช่คนร้ายที่แท้จริงเป็นใครรอให้เจ้าได้สติกลับเจ้าก็จะรู้เอง！“ ยิ่งบังเอิญไปกว่านั้นก็คือรั้วอวิ๋นก็เข้ามาได้ยินเหตุการณ์ตอนนี้ทันทีเดินเข้ามาอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมาเจอพวกเขาที่กำลังมีปัญหากันเข้าพอดีนางยืนมองซีอวิ๋นแล้วเฟยเอ๋อที่กำลังฟุบอยู่ที่อกของโหลวเหยนหมิงอย่างห่างๆ โหลวเหยนหมิงเหลือบไปเห็นรั้วอวิ๋นที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลแล้วก็ทำสีหน้าไร้ความรู้สึกแล้วหันกลับมาและเห็นว่าเซียงหวิ๋นก็กำลังมองนางอย่างอึ้งๆเหมือนกัน “ซินซินที่อยู่ในตำหนักคงคิดถึงแม่ของนางแล้วเจ้ารีบกลับไปดูนางเถอะ“โหลวเหยนหมิงพูดขึ้น ตอนนี้เซียงหวิ๋นก็สงบลงมากแล้วไม่เหมือนเมื่อกี้ที่ไฟความโมโหประทุขึ้นอย่างแรงในใจก็เหมือนเข้าใจขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ยังคงอึ้งอยู่ที่เห็นโหลวเหยนหมิงเอาแต่กอดฉูเฟยเอ๋อเอาไว้：“แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่นางแต่เรื่องการตายของน้องซีอวิ๋นก็ยังเป็นความผิดที่ติดตัวของนางไปตลอดชีวิต！ชิ！“พูดเสร็จนางก็หุนหันพลันแล่นเดินออกไปในทันที ในที่สุดเฟยเอ๋อก็ใช้แรงผละออกมาจากอกของโหลวเหยนได้สำเร็จแล้วเงยหน้าไปมองค้อนโหลวเหยนหมิงทันที：“ทำไมท่านถึงไม่ยอมให้ข้าได้พูดอะไรบ้างละ？“ “เจ้าพูดแล้วคิดว่าช่วยอะไรได้หรือ？“โหลวเหยนหมิงเบนสายตามองนาง “ข้าก็จะอธิบาย！ท่านไม่รู้หรือว่าการต้องการที่จะอธิบายแล้วไม่สามารถทำได้มันรู้สึกแย่แค่ไหน？“เฟยเอ๋อกัดปากแน่น：”ตอนนี้คนที่โดนใส่ร้ายคือตัวข้าข้าก็ควรมีสิทธิ์ในการแก้ต่างให้ตัวเอง！“ “แล้วเจ้านึกว่าคำอธิบายของเจ้าจะมีคนเชื่อเจ้าหรือ？“โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างนิ่งๆ เฟยเอ๋อที่พึ่งจะอ้าปากขึ้นอีกนิดนึงก็เกือบจะกัดลิ้นตัวเองแล้วแล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิงอย่างนิ่งๆ：“ข้า...“ “ท่านอ๋อง.......“รั้วหวิ๋นที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหนก็เดินเข้ามาเรียกเขาด้วยน้ำเสียงเล็กๆ เฟยเอ๋อหันควับหันไปมองนางพร้อมกับโหลวเหยนหมิงทันทีรั้วอวิ๋นที่ร่างกายซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงเดินเข้ามา แม้ว่าในใจก็ยังมีความคับแค้นใจอยู่แต่พอเห็นนางต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วถึงจะโกรธหรือโมโหมากกว่านี้ก็หายไปจนหมดเดิมทีก็ดูเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างอ่อนแอมาตอนนี้ที่ยิ่งดูซีดเซียวเหมือนคนที่ไม่มีชิวิตยังไงยังงั้น เฟยเอ๋อเห็นโหลวเยนหมิงที่ขมวดคิ้วเข้าจนจะชิดกันรู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่ต้องนี้แล้วบรรยากาศไม่ค่อยดีถึงแม้ว่านางจะยังไม่ยอมรับว่าตัวเองเริ่มหวงโหลวเหยนหมิงเวลาที่ต้องมาเจอกับรั้วอวิ๋นแต่เพื่อเป็นการแสดงออกว่าตัวเองไม่ได้สนใจจึงหัวเราะออกมาเบาๆแล้วแกะมือโหลวเหยนหมิงที่กุมมือตัวเองอยู่ออกไปแล้วก็หันหลังเดินออกไปกับสี่เอ๋ออย่างรวดเร็ว “พูดมามีเรื่องอะไร？“โหลวเหยนหมิงไม่ได้ตามนางไปแต่หันมามองรั้วอวิ๋นที่สายตามีแต่น้ำตาอยู่ข้างในอย่างนิ่งๆ “ท่านอ๋อง....“รั้วอวิ๋นเดินเข้ามาหาเขาแล้วมองเขาอย่างทรมาน：”ท่านอ๋องยังโกรธรั้วอวิ๋นอยู่หรือเพคะ？รั้วอวิ๋นเพียงแค่หน้ามืดไปชั่วขณะแต่ว่ารั้วอวิ๋นรักท่านนะเพคะ.....ท่านอ๋องอย่าทิ้งรั้วอวิ๋นแบบนี้ได้หรือไม่เพคะ？“ โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างนิ่งๆโดยสายตากำลังคิดไตร่ตรองอยู่