ตอนที่60ห้องลับในห้องหนังสือ

ต๭นที่60ห้องลับในห้องหนังสือ เฟยเอ๋อนั่งชมดอกไม้ที่หลังอุทยานพร้อมทั้งนั่งแทะเมล็ดทานตะวันเห็นโหลวเหยนหมิงกับโหลวฮ่าวเยว่กำลังเดินเข้ามาทางนี้ด้วยกันแล้วทำให้นางนึกถึงตอนบ่ายที่มีคนมาวัดตัวนางบอกว่าโหลวเหยนหมิงบอกให้มาวัดตัวเพื่อเอาไปตัดชุดให้นางก็ยิ้มขึ้นมาทันที “มองยังไงก็มองไม่ออกว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องท้องเดียวกัน！”เฟยเอ๋อเบะปากแล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิงที่หน้าตาหล่อเหลาดูฉลาดปราดเปรื่องแล้วกลับมามองที่โหลวฮ่าวเยว่ที่มองหน้าอันขาวซีดเซียวที่มองแล้วก็งดงามแบบคนที่ไม่มีชีวิต พอรู้สึกได้ว่าเฟยเอ๋อกำลังจ้องมองโหลวเหยนหมิงและโหลวฮ่าวเยว่ก็หันควับมามองนางที่นั่งที่กลางศาลา “เฮ้！”เฟยเอ๋อเงยหน้าแล้วส่ายหัวสองทีเหมือนกับเป็นการทักทาย โหลวเหยนหมิงมองนางแล้วก็ยิ้มออกมาแต่ใบหน้าที่ครุ่นคิดของโหลวฮ่าวเยว่กลับยิ่งนานยิ่งหนักกว่าเดิม ผ่านไปครู่นึงทั้งสองคนก็เดินเข้ามาหาเฟยเอ๋อที่นั้งอยู่เฟยเอ๋อนิ่งไปแล้วรีบวางเม็ดทานตะวันลงแล้วกวาดของอยู่บนโต๊ะแล้วรีบลุกขึ้นยืน โหลวเหยนหมิงเห็นโหลวฮ่าวเยว่นั่งตรงกันข้ามกับนางเขาเลยนั่งลงเยื่องๆนางแล้วก็เอามือขึ้นมาโอบนางด้วยความเคยชิน เฟยเอ๋อจิกตาใส่เขาครั้งนึงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ยังรู้สึกเขินอายอยู่เล็กน้อยเพราะทั้งสี่เอ๋อและโหลวฮ่าวเยว่ก็อยู่ที่นี่ด้วย “เจ้ามีตรงไหนที่ไม่สบายมั้ย？”โหลวเหยนหมิงก้มลงถามเฟยเอ๋อที่นั่งแข็งทื่อแล้วยิ้มพลางถามนางเบาๆ โหลวฮ่าวเยว่แสยะยิ้มครั้งนึงแล้วก็หันไปพูดกับโหลวเหยนหมิง：“ตอนนี้เจ้าดูใส่ใจนางมากเลยนะ？” โหลวเหยนหมิงทำสายตาลุกวาวแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ：“เจ้าก็มองออกด้วยหรือ？” เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแล้วเบนสายตาไปมองโหลวเหยนหมิงแล้วเบะปากไม่ถามและไม่ตอบอะไรแล้วยังจะกล้าพูดอีก！โหลวฮ่าวเยว่กลับทำสีหย้าที่เย็นชากลับแล้วพูดขึ้น：“คงไม่ใช่ใส่ใจจนถึงขั้นให้นางสามารถเข้าออกห้องลับในห้องอ่านหนังสือได้ใช่มั้ย？” พอเขาพูดจบเฟยเอ๋อก็รู้สึกถึงมือของโหลวเหยนหมิงที่โอบนางอยู่ก็ปล่อยออกทันทีแล้วก็เงยหน้ามองเขาแต่กลับพบว่าสีหน้าของเขาดูแปลกๆไป “มีอะไรหรือ？”โหลวฮ่าวเยว่หัวเราะร่าเขารู้ว่ามีไม่อย่างนั้นโหลวเหยนหมิงจะมีท่าทีที่ทำดีกับผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดขนาดนี้ได้ไง？ “ห้องลับอะไรในห้องอ่านหนังสือ？”เฟยเอ๋อทำทีว่าไม่รู้เลยถามขึ้นด้วยใบหน้าทะเล้น โหลวเหยนหมิงชะงักแล้วทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อนให้เฟยเอ๋อมองไม่เห็นถึงความผิดปกติในสายตาของเขาแล้วหัวเราะพูดขึ้น：“ไม่มีอะไร！” “จริงๆหรอ？”เฟยเอ๋อแกล้งยิ้มต่อไป โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเฟยเอ๋อด้วยสายตาที่เยือกเย็น：“ไม่อนุญาติให้ถาม！” เฟยเอ๋อชะงักไปแล้วก็กรอกตาขาวกลับไปชิ！เรื่องอะไรกัน！ทำไมต้องพูดจาดุเดือดด้วย！ “ไม่ถามก็ไม่ถามก็ได้！”เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแน่นแล้วก็หันหน้าไม่มองพวกเขาแล้วกินเม็ดทานตะวันต่อ “เรื่องระหว่างสองคนพี่น้องไม่ต้องให้เฟยเอ๋อมาคิดมากด้วยหรอกฮ่าวเยว่คงแค่คิดถึงเรื่องในเ อดีตขึ้นมาได้ก็เลยพูดขึ้นมาก็เท่านั้น！”โหลวเหยนหมิงยิ้มแห้งๆแล้วก็หันไปส่งสายตาตักเตือนโหลวฮ่าวเยว่ “คงงั้นมั้ง”โหลวฮ่าวเยว่ก็ยังคงทำสีหน้าไร้ความรู้สึกต่อไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อที่โหลวเหยนหมิงพูดก็ถูกของเขาที่เป็นเรื่องในอดีตของพวกเขาสองคนเกี่ยวกับซีอวิ๋นสำหรับเฟยเอ๋อก็ไม่ใช่เรื่องของนางที่จะเข้าไปยุ่ง พอเริ่มรู้สึกว่าสองคนนี้มีทีท่าแปลกๆไปเฟยเอ๋อก็ไม่อยากนั่งอยู่ที่นี่ต่อแล้วก็หันไปสบตาโหลวเหยนหมิงครั้งนึงจากนั้นก็ดึงแขนของสี่เอ๋อแล้วเดินออกไป ผู้ชายแบบโหลวฮ่าวเยว่มันน่าโมโหนักโหลวเหยนหมิงเวลาที่อยู่กับโหลวฮ่าวเยว่ก็ดูแปลกๆไปนางทนมองต่อไปไม่ไหวเกรงว่าถ้าทนต่อไปต้องขาดใจตายแน่เลย！ โหลวฮ่าวเยว่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมามีแต่ทำหน้ายิ้มๆแบบไร้อารมณ์ก็เท่านั้น