ตอนที่61หวานปานน้ำผึ้ง

ต๭นที่61หวานปานน้ำผึ้ง เฟยเอ๋อเดินกลับมาที่ตำหนักอย่างหงุดหงิดไม่นานโหลวเหยนหมิงก็เดินตามนางกลับเข้ามา “ท่านมาทำอะไร？”เฟยเอ๋อหันไปชักสีหน้าใส่เขา “เจ้ากลายเป็นคนขี้โมโหไปตั้งแต่ตอนไหน？”โหลวเหยนหมิงหัวเราะแล้วเดินเข้ามาโอบเอวของนาง：“เชื่อข้าไม่ต้องคิดมากนะ！” “ข้าไม่ได้คิดไรมากซะหน่อย！”เฟยเอ๋อเบะปากนางก็ไม่ใช่ผู้หญิงจอมงอแงที่ไม่มีอะไรก็เอาแต่คิดมากซะหน่อย “ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าอยากรู้ไปทุกเรื่อง！”โหลวเหยนหมิงเหมือนจะเข้าใจนางทุกอย่างแล้วก็จับตัวนางหันกลับมาหาตัวเองทันทีเพื่อให้นางหันมาสบตากับเขา：“ถ้าหากว่าอยู่แต่ในตำหนักมันทำให้เจ้าอุดอู้พรุ่งนี้ข้าพาเจ้าไปจุดธูปไหว้พระเดินเล่นข้างนอกเจ้าคิดว่าอย่างไร？” “เข้าวัด？”เฟยเอ๋อนิ่งไปที่นี่ก็มีวัดด้วยหรอ？ “ทำไมหรอ？เจ้าไม่อยากไปหรือ？”โหลวเหยนหมิงมองนางเฟยเอ๋อตอนที่นางอยู่ในวังถึงแม้ว่านิสัยนางจะไม่ดีแต่พอได้เข้าวัดนางก็ยังเข้าไปไหว้พระอยู่ “ไม่ใช่อย่างนั้น！”เฟยเอ๋อรีบอธิบาย：“ข้าแค่ไม่ค่อยชอบไหว้พระ！”ถ้าเกิดบอกเขาไปว่านางมาจากยุคศตวรรษที่21ไม่เชื่อในเรื่องภูติผีเขาจะเชื่อข้ามั้ย？ ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อตั้งแต่ตอนที่ได้เจอกับท่านหนวดพยายมแล้ววิญญาณตัวเองก็ได้กลับมาอยู่ที่นี่นางก็เริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างแต่นางก็ยังไม่ค่อยคุ้นกับการไปไหว้พระเท่าไหร่ในใจทำความเข้าใจปลงกับทุกอย่างก็พอแล้ว “ข้าอยากไปแต่ว่าเราไม่ไปไหว้พระแต่ไปเที่ยวที่วัดกันได้หรือไม่？”เฟยเอ๋อยิ้มหยีๆให้เขา “ไม่ไหว้พระ？”โหลวเหยนหมิงหลี่ตามองนาง “ไม่ต้องไหว้หรอก！ข้าเกรงว่าข้าเข้าไปในโบสถ์แล้วจะปวดหัวเพคะ！”ในยุคปัจจุบันมีคนมากหมายที่ไม่ค่อยชินกับสถานที่พอเข้าไปแล้วก็จะรู้สึกปวดหัวทันทีนางก็เป็นหนึ่งในคนจำนวนนั้น โหลวเหยนหมิงรู้สึกงุนงงเฟยเอ๋อตอนนี้เปลี่ยนไปจริงๆทันใดนั้นมือที่โอบเอวของนางอยู่ก็เริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ：“เฟยเอ๋อเจ้ามีพี่สาวหรือน้องสาวที่มีหน้าตาคล้ายกันอย่างกะแกะใช่มั้ย？” “ไม่มีนะ！”เฟยเอ๋อจำไม่ได้ว่าสี่เอ๋อได้พูดถึงว่านางมีพี่สาวน้องสาวอีกมั้ยภายในวังก็มีแต่นางกับฮ่องเต้แค่สองคนพี่น้องเท่านั้น ที่จริงก็ไม่มีโหลวเหยนหมิงก็เป็นหนึ่งในเชื้อพระวงศ์แน่นอนว่าต้องรู้อยู่แล้วว่ามีนางเป็นองค์หญิงเหยียนเฟยแค่คนเดียวแต่นางในตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างมาจนไม่น่าเชื่อน้ำเสียงเปลี่ยนนิสัยก็เปลี่ยนจิตใจก็เปลี่ยนตามไปด้วยตอนนี้ความเคยชินของนางก็เปลี่ยนไปแทบทุกอย่าง เฟยเอ๋ออยู่ดีดีก็นึกขึ้นมาได้เลยเงยหน้าขึ้นไปมองสายตาของโหลวเหยนหมิง：“เจ้าคงรู้สึกได้ว่าตอนนี้ข้าเปลี่ยนไปอย่างมากใช่หรือไม่？” โหลวเหยนหมิงพยักหน้ารับแล้วจ้องมองหน้าของนาง “เอ๋อ...ข้าก็แค่....วันที่ข้าได้แต่งงานกับท่าน..ข้ารู้สึกตื้นตันมาก！หลังจากนั้นข้าก็เลยลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปจนหมดแล้ว...”เฟยเอ๋อกัดปากแน่นและก็ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่นางพูดหรือไม่？ “อย่างงั้นหรือ？”ว่าแล้วว่าโหลวเหยนหมิงก็ไม่เชื่อนางสักเท่าไหร่ “จริงๆนะ！”เฟยเอ๋อรีบพยักหน้าทันที：“ท่านก็คิดดูว่าสี่เอ๋อบอกว่าข้าตอนนี้กับข้าคนเมื่อก่อนแทบจะไม่เหมือนกันเลยอย่างกะคนละคน！” “ที่จริงเจ้าก็เปลี่ยนไปจนน่าตกใจ！”โหลวเหยนหมิงพยักหน้าไปมาแต่ภายในใจก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย “แล้วท่าน....”เฟยเอ๋อก็รู้สึกมีคำถามที่อยากถามทันทีแล้วเงยหน้าจ้องตาของเขาแล้วพูดขึ้น：“ท่านชอบข้าในตอนนี้หรือไม่？” ถามไปแบบนี้จะดูโบราณไปมั้ย？แต่นางอยากจะถามเขาจริงๆ...ในใจของนางก็เริ่มเกิดข้อกังขา โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าเขาพยักหน้ารับจากใจจริงที่จริงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเฟยเอ๋อหลังจากที่แต่งงานกับนางก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกันและก็ไม่ใช่เพียงแค่ยอมรับว่าว่าชอบนางในตอนนี้ยิ่งทำให้เขาอยากที่จะมองนางทั้งวัน “เชอะ！”เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างมีความสุขอย่างกับว่าเป็นผู้หญิงที่พึ่งได้เริ่มมีความรักแล้วก็ซบเข้าไปในอกของโหลวเหยนหมิงทันทีแล้วก็ยิ้มหยีๆ