ตอนที่ 2 ยาป้องกันบุตร

ตอนที่ 2 ยาป้องกันบุตร เหตุใดวันนี้เจ้าจึงมีท่าทีที่ผิดปกติเช่นนี้ เจ้ากำลังหึงข้าอยู่หรือไร？ลู่เซียวขำขันออกมาเบาๆ จากนั้นจึงพลิกตัวนอนลงบนเตียงอย่างคุ้นเคย ส่งผลให้ข้าตื่นตระหนกจนล่าถอยไปหนึ่งก้าว “ พระองค์จะทำอันใดเพคะ? วันนี้เป็นพิธีอภิเษกสมรสของพระองค์ พระองค์ไม่ไป....อื้ออ....” นางยังมิทันเอ่ยจบ พลันริมฝีปากของนางก็ถูกริมฝีปากบางของเขาสกัดกั้นไว้ คำพูดที่เหลือถูกกลืนหายกลับลงไปในท้องจนหมดสิ้น ริมฝีปากและรวงลิ้นสอดประสานกัน อีกทั้งอาภรณ์ของทั้งสองก็ถูกถอดออกไปจนหมดสิ้น ช่วงเวลาที่เขาทะยานเข้ามา ข้าขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างมิรู้สึกตัว “ ข้าทำให้เจ้าเจ็บหรือ?” ลู่เซียวนอนอยู่บนตัวของข้า พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ข้าส่ายหัวไปมา แต่ทว่าเพราะประโยคนี้ของเขาทำให้ข้ามีความรู้สึกอยากจะร่ำไห้ ข้ารู้สึกว่าตนเองนั้นเสแสร้งและแกล้งทำ เกรงว่าเขาจักเคลือบแคลงสงสัย จึงหลับตาลงพร้อมกับกระชับสองขาโอบไว้กับรอบเอวของเขา การเคลื่อนไหวของลู่เซียวนั้นบ้าระห่ำยิ่งนัก ราวกับอยากจะทำให้ลำตัวของข้านั้นทะลุเสีย ข้าพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรองรับการกระทำของเขา จนกระทั่งเปลวเทียนมอดดับลง ไฟราคะนี้ก็ได้ผ่านพ้นไป “ ช่วงนี้อากาศเหน็บหนาว เจ้าอย่าลืมห่มผ้าให้แน่นหนา” ลู่เซียวจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของข้า จากนั้นก็พลิกตัวพลางก้าวลงจากเตียง แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยค้างคืนกับข้าที่นี่ มิผิดดอก มิเคยเลยแม้แต่หนเดียว มีขุนนางนายหนึ่งเข้ามาผลัดอาภรณ์ให้แก่ลู่เซียว จากนั้น ฝูเชว่จึงจัดชามซุปสีดำ ก่อนจะยกมาให้นางที่ด้านหน้าของเตียงนอน ยาป้องกันบุตร มิรู้ว่าวันนี้หัวสมองส่วนใดของตนที่มีความรู้สึกผิดแผกไป ข้ายืดตัวลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งยันไว้กับเตียงนอน ส่วนมืออีกข้างยื่นมาปกปิดทรวงอกของตนไว้ จากนั้นจึงเปล่งวาจากับเขาด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนพอง “ พระราชาเพคะ วันนี้หม่อมฉันมิค่อยสบาย หม่อมฉันไม่อยากดื่ม....” น่าเสียดายที่วาจาของข้ายังมิทันเอ่ยจบ ก็ถูกลู่เซียวใช้สายตาห้ามปรามมิให้เอ่ยออกมา ข้าจึงทำได้เพียงยกถ้วยยาป้องกันบุตรขึ้นดื่มจนหมดสิ้นแต่โดยดี เขาจักปล่อยให้สนมคนใดในวังแห่งนี้มีบุตรให้เขาก็ย่อมได้ เว้นเสียแต่ข้าเพียงผู้เดียว... เหตุเพราะรูปโฉมของข้า มิคล้ายคลึงกับองค์หญิงหลี ผู้ที่ตายไปแล้ว ลู่เซียวมิได้หันกลับมามองข้าอีก เค้าทำเพียงรับสั่งกับฝูเชว่ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ดูแลหลีเฟยให้ดี” ก่อนจะวางมาดขรึมเดินจากไป แผ่นหลังที่ไร้เยื่อใยของเขา ทำให้ข้ารู้สึกราวกับว่า ผู้ที่ปฏิบัติต่อข้าอย่างอบอุ่นและรักใคร่สุดซึ้งเมื่อครู่ มิใช่เขา พลันตำหนักจาวเหอที่กว้างขวาง ก็เงียบสงัดลงอีกครา ฝูเชว่โน้มตัวลงเพื่อช่วยข้าจัดผ้าปูที่นอนให้เรียบร้อย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของนางหยุดชะงักลง “พระสนมเอกรีบพักผ่อนเถิดเพคะ เพลานี้ก็ดึกมากแล้ว” ข้าโบกมือเป็นสัญญาณให้นางกลับออกไป แล้วจึงพิงไปกับหัวเตียงอย่างใจลอย ข้าเข้ามาอยู่ในวังเป็นเวลาเจ็ดปี และเหตุเพราะข้าเป็นผู้เดียวที่มีรูปโฉมมิคล้ายคลึงกับองค์หญิงหลี ในเวลาเจ็ดปีนี้ ลู่เซียวจึงปฏิบัติต่อข้าราวกับหนึ่งวัน ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงคิดว่าสนมทุกนางในวังแห่งนี้ล้วนเป็นตัวแทนขององค์หญิงหลีทั้งสิ้น ถ้าหากวันหนึ่งลู่เซียวหมดความสนใจในตัวพวกนาง พวกนางก็คงจะถูกนำตัวไปขังไว้ที่ตำหนักเหลิ่งกง แต่ทว่าข้ากลับมิเคยคิดมาก่อนว่า ในสายตาของลู่เซียว แม้แต่ตัวแทนขององค์หญิงหลีข้าก็มิได้เป็นด้วยซ้ำ ทุกคนล้วนรู้ว่าตำหนักจาวเหอมีอายุเก่าแก่ที่สุด แต่แท้จริงแล้ว พวกเขาก็รู้ว่า ตำหนักจาวเหอคือตำหนักเหลิ่งที่ใหญ่ที่สุดในวังแห่งนี้ แต่ไหนแต่ไรมา ข้ามิเคยได้รับความโปรดปราน ดังนั้นข้าจึงมิเคยถูกทอดทิ้งเช่นกัน และเหตุเพราะข้ามิเคยถูกทอดทิ้ง ข้าจึงกลายเป็นศัตรูรของสนมทุกนางในวังแห่งนี้ ข้ามิคิดว่าฮองเฮาองค์ใหม่จะหาตัวข้าพบแต่รวดเร็วถึงเพียงนี้ เพลานั้น ข้ากำลังเดินย่ำหิมะเฟ้นหาดอกเหมยในสวนเหมย เพื่อนำมาตากแห้งและทำถุงหอมวางไว้ที่ข้างหมอน แต่ทว่า ฮองเฮาหลินหลิ่วเอ๋อแห่งแคว้นตงหลีที่เพิ่งจะถูกขุนนางหาบเกี้ยวเขามาที่วังเมื่อวานนี้ กลับนำคนรับใช้มาล้อมรอบนางไว้ทุกด้าน ข้าอยากจะหลีกหนีก็หนีมิพ้น จึงทำได้เพียงคุกเข่าลงครึ่งหนึ่งเพื่อแสดงความเคารพต่อนาง “ถวายบังคมเพคะพระฮองเฮา” หลินหลิ่วเอ๋อองอาจผึ่งผาย นางมิได้เห็นข้าอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย “ เจ้าน่ะหรือคือซูชิงหลีแห่งตำหนักจาวเหอ? เหตุใดเจ้าพบข้าแล้วจึงไม่หมอบกราบ?” แต่ไหนแต่ไรมา ฝูเชว่ก็มิถูกชะตากับผู้ที่ชอบรังแกผู้อื่นเช่นนี้ “ พระนางสนมเอกของพวกเขาน้อยมีโรคปวดขาเรื้อรังเพคะ พระราชารับสั่งเป็นกรณีพิเศษว่านางมีจำเป็นจะต้อง....” นางยังมิทันเอ่ยจบ ก็มีเสียง ”เพี้ย” หนึ่งเสียงดังขึ้น “ มิเจียมตัว! เจ้านายกำลังพูดคุยกัน ทาสเยี่ยงเจ้ากล้าดีอย่างไรมาเอ่ยสอดแทรก?” เป็นเสียงของนางสนมที่อยู่ข้างกายของหลินหลิ่วเอ๋อ ทันทีหลังจากนั้น ข้าก็เงื้อมฝ่ามือขึ้นพลางตบเข้าที่ใบหน้าของนางโดยมิต้องคิด แล้วจึงเอ่ยประโยคที่นางพูดเมื่อครู่ย้อนคืนไปให้นาง “เจ้าก็มิใช่ทาสเช่นกันหรือ? ที่นี่มีพื้นที่ให้เจ้าเอ่ยสอดแทรกที่ใดกัน? ”