ตอนที่63งานวัด1

ต๭นที่63งานวัด1 ตอนที่เดินผ่านประตูวัดเข้าเฟยเอ๋อก็ลืมไปครู่นึง “ว้าวคนเยอะมากเลย！” “งานวัดคนที่เข้ามาไหว้พระก็ต้องเยอะเป็นเรื่องปกติ！”โหลวเหยนหมิงหัวเราะแล้วลูบไหล่นางเบาๆ：“เจ้าออกจะชอบเล่นสนุกจะไม่เข้าไปด้านในจริงๆหรือ？“ เฟยเอ๋อกัดปากแน่นแล้วก็ยิ้มหยีๆออกมา：“งั้นก็เข้าไปเดินดูข้างในก็ได้ก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่เคยได้ไหว้พระเลย！“ โหลวเหยนหมิงยิ้มแล้วโอบไหล่ของนางพาเดินเข้าไปตามราวตรงประตูทางเข้าทันใดนั้นเฟยเอ๋อก็รู้สึกปวดไปทั้งตัวในสายแต่มองเห็นเป็นแสงวาบครั้งนึงจึงร้องออกมาแล้วนางก็ล้มลงไป “เฟยเอ๋อ！“โหลวเหยนหมิงพยุงนางขึ้นเห็นสีหน้าของนางขาวซีดแล้วก็สั่นไปทั้งตัวจึงคิดว่านางคงไม่ชินกับการเข้าวัดจริงเลยรีบพยุงนางออกมาอย่างรวดเร็ว “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง？“โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างเป็นห่วงมองคนที่ซบอยู่ในอกของตัวเองที่ไม่ยังไม่ได้สติไม่พูดไม่จามานานมากแล้ว เฟยเอ๋อกัดปากแน่นผ่านไปพักใหญ่ถึงเงยหน้าขึ้นแล้วนางก็ยืนขึ้นอยู่นอกวัดแล้วมองเข้าไปยังพระพุทธรูปสีทององค์ใหญ่ที่อยู่ในวัดทำไมข้าถึงเข้าไปข้างในไม่ได้？หรือว่าเป็นเพราะ.....ข้าแนแค่วิญญาณที่สิงอยู่ในร่างของฉูเฟยเอ๋อ？ข้าก็เป็นคนไม่ใช่ภูติผีปีศาจซะหน่อยทำไมถึงได้ขับไล่ข้า？แค่กลับมาเกิดใหม่แค่นั้นเองผิดตรงไหนหรอ？ “ข้าไม่เป็นไรเพคะ“เฟยเอ๋อสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วก็หันกลับไปมองพระพุทธรูปอีกครั้งที่ทำให้นางเห็นเแสงวูบวาบเมื่อตะกี้แล้วยิ้มออกมาเบาๆไม่เข้าก็ไม่เข้าแล้วก็เดินออกไปโดยที่โหลวเหยนหมิงโอบนางไว้ “เมื่อก่อนเจ้าก็เข้าวัดบ่อยนะไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปรกติด้วยซ้ำ？มองจากสีหน้าของเจ้าเหมือนตกใจบางอย่าง！“โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่นแล้วยกมือขึ้นมาลูบที่หลังให้นาง：”เจ้าต้องการจะนั่งพักตรงนี้สักหน่อยมั้ย？“ “ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ！“เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้โหลวเหยนหมิง：”เหยนหมิงที่นี่มีของกินเล่นอะไรอร่อยๆมั้ย？“ “ของกินเล่น？“โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างไม่เข้าใจ “ก็พวกเต้าหู้เหม็นฉ้วนฉ้วนที่เป็นเนื้อเสียบไม้ๆบะหมี่เนื้อวัว！ไม่มีหรอ？“เฟยเอ๋อเบะปากแล้วมองเข้าไปในตาของโหลวเหยนหมิง：”ของกินพวกนี้ไม่มีเลยหรอ？“ โหลวเหยนหมิงส่ายหน้าถึงแม้ว่าใบหน้าจะยิ้มแต่ในสายตากลับเต็มไปด้วยความสงสัยเต้าหู้เขารู้จักบะหมี่เนื้อวัวเขาก็รู้จักแต่เพียงแค่สิ่งที่นางถามหานั้นดูจะเป็นแปลกๆเกือบจะไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ “แต่ข้าเริ่มหิวแล้ว！“เฟยเอ๋อทำปากงอแล้วหันไปมองผู้คนที่อยู่รอบข้างแต่ร้านแถวนี้กลับเต็มไปด้วยร้านเหล้าทั้งนั้นมองไม่เห็นว่าจะมีร้านไหนที่เป็นของกินเล่นได้เลย！ “หิวก็หาของกิน！“โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาแล้วลากนางไปทันทีเฟยเอ๋อได้แต่ตามเขาไปมองหลังของเขาแล้วยิ้มหยีๆมันช่างรู้สึกดีจริงๆนางพึ่งจะบอกว่าหิวเขาก็รีบพานางไปหาของกินทันทีเลย！ โหลวเหยนหมิงกุมมือของนางเดินเข้ามาในร้านที่เรียกว่าหลิวเซียงฟ่างพึ่งจะเข้ามาข้างในจมูกเฟยเอ๋อก็ได้กลิ่นหอมของอาหารที่จะต้องอร่อยมากๆแน่！เฟยเอ๋อยิ้มตาเคลิ้มแล้วเดินก้าวเล็กๆเข้ามาให้ทันโหลวเหยนหมิงทันทีมือน้อยๆของนางก็ถูกเขากุมมือไว้อยู่ตลอด พวกเขาสองคนพึ่งจะได้นั่งลงเฟยเอ๋อก็ไม่ได้สนใจว่าโหลวเหยนหมิงจะสั่งอาหารกับเสี่ยวเอ้ออะไรบ้างได้แต่นั่งมองรอยยิ้มที่สดใสของโหลวเหยนหมิงอย่างเคลิบเคลิ้มนี่คงจะเป็นกลิ่นอายของคนมีความรักสินะ....ในยุคปัจจุบันยังไม่ทันจะได้สัมผัสเลยด้วยซ้ำแต่มาอยู่ที่นี่กลับได้สัมผัสถึงความรักที่หอมหวานยิ่งนัก โหลวเหยนหมิงสั่งอาหารเสร็จก็หันกลับมามองเฟยเอ๋อที่กำลังยิ้มอย่างลอยๆแล้วยิ้มออกมาเบาๆเห็นบนหัวของนางได้ปักปิ่นที่พึ่งซื้อเมื่อกี้ในใจก็ครุ่นคิดอยู่ครู่นึงแล้วพูดขึ้น：“ถ้าหากว่าเหนื่อยแล้วกินข้าวเสร็จก็กลับไปพักที่ตำหนักนะ“ “อืม....ข้ายังไหวไม่ได้เหนื่อยมาก！“เฟยเอ๋อยิ้มฉี๋ฉี๋แล้วหันไปมองอาหารที่คนกำลังนั่งกินกันรอบๆ：”ที่จริงข้าก็คิดว่าทำร้านเล็กๆแล้วเปิดร้านอาหารก็ไม่เลวเลยทีเดียวถ้าหากว่ายิ่งได้มีพิซซ่าที่น่าอร่อยของข้าด้วยละก็ต้อง.....“ ยังไม่ทันได้พูดจบเฟยเอ๋อก็หันมาเห็นโหลวเหยนหมิงที่ทำหน้าพะอืดพะอมอยู่ “เอ้...ข้าแค่บอกว่าถ้าหากมี....ถ้าหากมีละก็！“เฟยเอ๋อแลบลิ้นใส่เขาถึงแม้ว่าพิซซ่าของนางจะไม่อร่อยจริงๆแต่เขาก็ไม่ควรจะทำถึงขนาดนั้นป้ะ？หรืออาจจะเป็นเพราะโดนพิษของนางนานมากแล้ว？ โหลวเหยนหมิงส่ายหัวไปอย่างไม่มีคำจะพูดแล้วจึงรินเหล้าให้ตัวเองแก้วนึงค่อยๆดื่มลงไป “ข้าก็อยากดื่ม！“เฟยเอ๋อในตาลุกวาวอยากที่จะดื่มเหล้าซักแก้ว โหลวเหยนหมิงจับมือของนางไว้ทันทีแล้วก็ดันมือของนางกลับไปที่เดิมแล้วก็ย้ายแก้วเหล้าไปไว้อีกด้านนึง：“เจ้าห้ามดื่ม！“ “ก็ข้าอยากจะดื่มเพคะ！“เฟยเอ๋อทำหน้างอ “ดื่มเหล้าแล้วทำให้เกิดเรื่องและยัง.....“โหลวเหยนหมิงอยู่ดีๆก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย”รอบก่อนที่เป็นวันครอบรอบอายุของฮ่องเต้เจ้าดื่มมากจนเมาจนเกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าไม่รู้เลยใช่มั้ย？“ เฟยเอ๋อตัวเย็นแล้วทำหน้างอใส่เขาแต่ไม่พูดอะไรนางจำได้แค่ว่าเขามาค้างคืนที่ตำหนักนางแค่นั้นใครจะไปรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง เขาก็รู้ดีว่านางจำอะไรไม่ได้พร้อมกับหัวเราะออกมาแค่ความลับเล็กน้อยมีแค่เขาจำได้ก็พอแล้วความเป็นตัวตนแท้จริงของฉูเฟยเอ๋อที่สามารถยั่วยวนเขาที่ยิ้มน่ารักแบบนั้นมิหนำซ้ำยังออดอ้อนและเป็นคนเริ่มก่อนและพูดในเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ