ตอนที่64งานวัด2

ต๭นที่64งานวัด2 “ยังเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก？ท่านก็พูดมาสิ！“เฟยเอ๋อมองเขาอย่างไม่ยินยอม โหลวเหยนหมิงก็เอาแต่หวเราะแต่ไม่ยอมพูดอะไรแล้วก็ก้มลงไปดื่มเหล้าต่อ “สนใจแต่ดื่มเหล้าอยู่นั่นแหละ！“เฟยเอ๋อเบะปาก：”ถึงเวลาที่ท่านดื่มเหล้าจะดูดีมากก็เถอะแต่ถ้าดื่มมากเกินไปมันก็ไม่ดีต่อร่างกาย！“ มือที่ถือแก้วเหล้าอยู่ของเขาก็ชะงักไปทันทีเหล้าที่รินจนเต็มแก้วเกือบจะคว่ำแล้วเงยหน้ามองเฟยเอ๋อที่พูดออกมาแต่ก็ไม่ได้สนใจในคำพูดตัวเองแต่ปากของนางก็ยังขยับต่อ..... “ดื่มเข้าไปมากๆก็มีภัยซ่อนเร้นอยู่ในนั้นเหล้าที่แสบคอขนาดนั้นดื่มลงไปอย่างกับน้ำหวานข้าวยังไม่ได้กินลงไปด้วยซ้ำท่านแปปเดียวก็ดื่มไปตั้งสามแก้วแล้วถึงจะกินเหล้าเก่งแค่ไหนก็ไม่ควรทำแบบนี้！ดื่มไปร่างกายก็ยิ่งทรุดโทรมนะ！“เฟยเอ๋อพูดออกมาอย่างไม่งับปากแล้วก็เอาตะเกียบคีบถั้วที่เสี่ยวเอ้อพึ่งจะเอามาเสิร์ฟไปพลางๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าโหลวเหยนกำลังจ้องมองนางอยู๋ แต่มันก็แค่คำพูดที่นางไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักแต่กลับทำให้หัวใจของโหลวเหยนหมิงสัมผัสได้แล้วเขาก็วางแก้วเหล้าลงไม่ดื่มต่อแล้วเอาแต่สังเกตุสีหน้าตอนนี้ของเฟยเอ๋อ “ข้าวถั่วลิสงนี่อร่อยจริงๆ....“เฟยเอ๋อยิ้มออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิงแต่นางกลับงับปากลงทันทีแล้วก็มองไปที่ข้างหลังของโหลวเหยนหมิงอย่างตกใจกลัว มีผู้ชายใส่ชุดสีดำคนนึงนั่งอยู่ด้านหลังของโหลวเหยนหมิงเขานั่งดื่มเหล้าแล้วก็หันมาจ้องมองทางโต๊ะของเฟยเอ๋อ ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเฟยเอ๋อกำลังมองอยู่แล้วก็เขาก็ยิ้มให้นางทันทีแต่รอยยิ้มนั้นกลับเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวเฟยเอ๋อขนลุกไปทีนึงขมวดคิ้วจ้องมองสายตาที่เหมือนกับนักฆ่าของเขา โหลวเหยนหมิงรู้สึกว่าสายตาของเฟยเอ๋อดูหวาดๆก็เลยหันกลับไปมองทางนั้นแต่ตอนที่เขาหันกลับไปมองชายชุดดำคนนั้นก็ออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วเหลือไว้แค่แก้วที่วางบนโต๊ะ หรือว่าเขาต้องการแค่ทำให้นางเห็นคนเดียวหรอ？ในใจเฟยเอ๋อก็คิดไปพักนึงนางรู้ดีว่าโหลวเหยนหมิงไม่ได้มองเห็นชายชุดดำคนนั้นเขาตั้งใจแค่ให้นางมองเห็นเขามันคืออะไร？รอยยิ้มน่ากลัวแบบนั้นคืออะไร？ ทันใดนั้นเฟยเอ๋อก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะของผู้ชายคนนั้นแล้วมองไปยังรอยเหล้าที่เขาเขียนไว้ ที่มีแค่คำว่า“เหยียนเฟย“แค่สองคำที่ส่งเข้าไปภายในม่านตาของนางอย่างชัดเจนเฟยเอ๋อเกือบจะกรี้ดออกมาโหลวเหยนหมิงรีบวิ่งเข้ามาพยุงร่างนางที่กำลังหมอบลงไปแล้วก็หันไปมองคำสองคำที่เขียนอยู่บนโต๊ะ “เมื่อกี้ใครนั่งอยู่ตรงนี้？“โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้ว “ข้า.....ข้าไม่รู้จัก“เฟยเอ๋อกัดปากแน่นแล้วพลันคิดไปเห็นสายตาอันโหดเหี้ยมของเขาแล้วก็ค่อยๆตัวสั่นขึ้นนางเมื่อก่อนไม่เคยกลัวความตายแต่ในใจมีคนที่นางเป็นห่วงอยู่นางก็เลยกลับมากลัวความตายนางจำได้แม่นกับสายตาของเขาที่มองมายังนางและโหลวเหยนหมิงพร้อมกันสายตาของเขาเต็มไปด้วยความอำมหิตขนาดนั้น “ไม่ต้องกลัว“โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่นด้วยความเป็นห่วงนางแล้วก็เบนสายไปมองออกไปยังกลุ่มคนด้านนอกหน้าต่างเห็นเงาชุดดำที่ค่อยๆลิบหายไป “เขาเป็นคนแบบไหน...“เฟยเอ๋อกัดปากแน่นด้วยความกังวล “ไม่มีอะไร“โหลวเหยนหมิงลูบที่หลังนางเบาๆ：”ตอนนี้ท้องฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้วพวกเราไปเรียนคนควบม้ากับสี่เอ๋อกลับตำหนักกันเถอะ！“ “แต่ว่า....“เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเพราะยังรู้สึกเป็นห่วงโหลวเหยนหมิงอยู่ “ไม่มีเรื่องอันใดหรอก！อาจจะเป็นคนที่รู้จักเจ้าก็เท่านั้นไม่ต้องคิดมาก！“โหลวเหยนหมิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสายตาของชายชุดดำนั้นน่ากลัวแค่ไหนแล้วก็ลูบปลอบขวัญนางไปพลางๆ：“พวกเรากลับตำหนักกันนะ！” “อื้ม”เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแล้วก็เอาหัวเข้าไปซบที่อกของโหลวเหยนหมิงอยู่ในอกของเขาทำให้นางรู้สึกปลอดภัย