ตอนที่65อยู่ดีๆก็กลายเป็นเย็นชา

ต๭นที่65อยู่ดีๆก็กลายเป็นเย็นชา พึ่งจะกลับมาถึงตำหนักโหลวเหยนหมิงก็ถูกเรียกตัวเข้าไปในห้องหนังสือทันที หลังจากที่เฟยเอ๋อและสี่เอ๋อกลับมาถึงตำหนักแล้วด้วยความที่เฟยเอ๋อยังกังวลอยู่นางจึงวิ่งออกจากตำหนักเพื่อไปหาโหลวเหยนหมิง โหลวเหยนหมิงก็กำลังคุยเรื่องสำคัญอยู่กับโหลวฮ่าวเยว่ที่พึ่งเข้ามาที่ตำหนักเฟยเอ๋อพึ่งมาถึงตำหนักหมิงเหยนโหลวแล้วก็ยืนอยู่หน้าห้องหนังสือจึงมองเห็นประตูถูกปิดอย่างสนิท พอได้ยินเสียงสนทนากันอยู่ด้านในเฟยเอ๋อไม่มีกะจิตกะใจที่จะฟังว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่นางครุ่นคิดแต่เรื่องที่เจอชายชุดดำคนนั้นที่มีสายตาอำมหิตนางอยู่ที่นี่นางไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรแต่ตอนนี้นางกลับเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย ที่จริงเฟยเอ๋อไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้นเลยแต่เวลาที่นางหลับตาลงกลับเห็นแต่เงาของผู้ชายคนนั้นฉูเฟยเอ๋อคนก่อนต้องรู้จักเขาอย่างแน่นอนและภาพจำยิ่งชัดดังนนั้นนางมาถึงตำหนักแล้วยิ่งรู้สึกไม่วางใจเพราะว่านางรู้สึกกังวลอยู่ตลอดเวลา เฟยเอ๋อทนไม่ไหวจึงผลักประตูเข้าไปข้างในทันที โหลวเหยนหมิงที่กำลังคุยกับโหลวฮ่าวเยว่อย่างเคร่งเครียดพอได้ยินเสียงประตูเปิดออกเขาก็หันไปมองเฟยเอ๋อด้วยสายตาที่เยือกเย็นอย่างที่นางไม่ได้เจอมานานแล้ว “ข้า...”เฟยเอ๋อตกใจอย่างมากจึงพยายามจะพูดขึ้น “ออกไป！”โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่นเพราะพึ่งจะได้ฟังเรื่องของแคว้นเป่ยหมิงจากโหลวฮ่าวเยว่มาจึงทำให้รู้สึกไม่พอใจทั้งที่เขาก็ไม่ได้อยากจะใช้คำพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจของนาง “ข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน！”เฟยเอ๋อมองเขาแล้วกัดฟันแน่น “ข้าไม่เคยต้องย้ำเป็นครั้งที่สอง！”เห็นว่านางไม่ฟังโหลวเหยนหมิงก็ขมวดคิ้วอย่างแน่นแล้วจ้องนางด้วยความตักเตือน โหลวฮ่าวเยว่ที่ยืนอยู่ข้างเขาไม่ขยับอะไรเอาแต่มองเฟยเอ๋อด้วยความเย็นชา ในใจของเฟยเอ๋อตอนแรกกังวลมากอยากจะมาตักเตือนให้เขาระมัดระวังตัวไว้บ้างแต่เขากลับ...... “เหยนหมิงท่าน...” หน้าของโหลวเหยนหมิงตอนนี้เยือกเย็นมากสายตาก็เต็มไปด้วยความอันตรายตอนแรกนางยังไม่รู้เรื่องอะไรเขาถึงให้นางเข้าออกห้องหนังสือส่งอาหารว่างได้แต่พอโหลวฮ่าวเยว่บอกนางเรื่องความลับในห้องหนังสือวันนั้นที่นี่ก็กลายเป้นที่ต้องห้ามสำหรับนางทันที “ทหารมาพาตัวพระชายาออกไป！”เขาขมวดคิ้วด้วยความที่ทนไม่ได้จึงออกคำสั่งไปพอได้ยินรับสั่งทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็เข้ามาพาตัวของนางออกไปทันทีเหมือนกับตอนแรกๆที่ไม่มีการไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย “โหลวเหยนหมิง！ข้ามีเรื่องที่จะคุยกับท่านจริงๆนะ！ท่านฟังข้าก่อนจะได้มั้ย？ข้ามีเรื่องจะ.....” คำพูดที่นางต้องการจะอธิบายยังไม่ทันจะพูดจบประตูของห้องหนังสือก็ถูกปิดอย่างแรงอย่างกับว่าเป็นการแบ่งเขาและนางให้อยู่คนละโลกอย่างไงอย่างงั้น “ปล่อยข้านะ！”พอถูกหทารหามออกมาจากตำหนักหมิงเหยนโหลวเฟยเอ๋อก็ใช้แรงที่มีอยู่ดิ้นจนหลุดจากการควบคุมตัวของพวกเขาแล้วหันกลับไปมองแสงตะเกียงที่อยู่ด้านในห้องหนังสือ：“สารเลว！” ได้แค่ด่าไปประโยคเดียวเฟยเอ๋อก็เบะปากรู้สึกว่าตัวเองคับแค้นใจอย่างมากรู้สึกอยากร้องไห้แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมาถ้าร้องออกมาก็แสดงว่านางผิดนางก็แค่ต้องการที่จะตักเตือนเขาเผื่อว่าถูกฆ่าขึ้นมาจะได้รู้ว่าใคร！นางเป็นห่วงเขามากจึงกลัวว่าเขาจะมีอันตรายนางผิดตรงไหน？ เฟยเอ๋อกัดปากแน่นแล้วหันกลับไปจ้องทหารสองนายแล้วก็วิ่งกลับตำหนักเหยียนเฟยททันที ผีโหลวเหยนหมิงผีเน่าเหม็นโหลวเหยนหมิง！ข้าจะไม่สนใจท่านอีกต่อไป！เฟยเอ๋อด่าอยู่ในใจอย่างบ้าคลั่งโดยที่ในใจเต็มไปด้วยความอึดอัดคับแค้นใจจนทำให้นางทรมานมาก