ตอนที่66สถานที่ที่ไม่ควรไป

ต๭นที่66สถานที่ที่ไม่ควรไป สองวันติดที่เฟยเอ๋อไม่เห็นเงาของโหลวเหยนหมิงเลย “ผู้ชายนิสัยไม่ดี！ข้าก็แค่เข้าไปในห้องหนังสือของท่านเฉยๆทำเหมือนกับเมื่อก่อนข้าไม่เคยเข้าไปทำไมถึงต้องทำเป็นไม่สนใจกันด้วย！”เฟยเอ๋อนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วพูดด้วยความหงุดหงิดแล้วบิดข้อมือไปมาตอนนี้นางเริ่มรู้สึกเกียจตัวเองที่เอาแต่สนใจเขาตลอดเวลา อยู่ดีดีประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นแล้วก็ปิดลงไปทันที เฟยเอ๋อไม่ได้หันไปดูแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเบื่อๆ：“สี่เอ๋อข้าไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นข้าไม่หิวเจ้าไม่ต้องห่วงข้า！เอากลับไปเถอะ！” “อะไรคือบอกว่าไม่หิว？ทั้งวันเจ้ายังไม่กินอะไรเลยงั้นหรือ？”เสียงของโหลวเหยนหมิงที่อยู่ด้านหลังนางก็ดังขึ้น เฟยเอ๋อชะงักไปแล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิงอย่างตกใจเห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงยิ้มออ่อนมาให้นางแล้วเดินเข้ามาลูบผมของนางเบา：“ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมกินอะไรเลยละ？” “ข้าก็ไม่ใช่ว่าไม่กินอะไรทั้งวันเลยซะหน่อย！”เฟยเอ๋อลุกขึ้นแล้วดันเขาออกแล้วเดินถอยหลังไปก้าวนึง：“ท่านมันคนไม่ดีข้าแค่ไม่หิวก็เท่านั้นท่านไม่ต้องคิดไปเองว่าที่ข้าไม่กินอะไรเลยทั้งวันเป็นเพราะท่านข้าไม่ได้โง่ขนาดนั้น！” โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาในสิง่ที่นางเป้นคนพูดออกมาเองแน่นอนว่านางยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวันและทุกอย่างก็มาจากเขา “เด็กโง่”โหลวเหยนหมิงยิ้มอ่อนแล้วเดินขึ้นมากุมมือนางถึงนางนั่งลง：“วันก่อนข้าคุยเรื่องสำคัญกับโหลวฮ่าวเยว่จึงทำให้อารมณ์ไม่ดีเลยพูดไม่ดีกับเจ้าอย่าหงุดหงิดไปเลยข้าขอโทษ！” เฟยเอ๋อทำหน้างอแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขา：“ไม่ใช่แค่เหตุผลนี้มั้งตอนนี้ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากให้ข้าเข้าไปในห้องหนังสือเลยด้วยซ้ำ！เป็นเพราะความลับอะไรนั่น！” มือที่กุมมือนางอยู่ก็เริ่มแน่นขึ้นเฟยเอ๋อเจ็บจนพูดออกมา：“โอ้ย...” พอเขาได้สติจึงปล่อยมือนางลงสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาสายตาก็มองเฟยเอ๋ออย่างตักเตือน：“ที่จริงข้าก็ไม่อยากให้เจ้าเข้าไปในนั้นที่ที่เจ้าไม่ควรจะไปก็อย่าเข้าไปเลยเข้าใจมั้ย？” เฟยเอ๋อเบี่ยงสายตาออกได้แต่ยิ้มเบาๆให้เขาแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อที่ที่ข้าไม่ควรไปข้าก็ไปต้องไปงั้นหรอ？เรื่องที่ข้าไม่ควรรู้ก็ไม่ควรถามงั้นใช่มั้ย？ โหลวเหยนหมิงลูบที่หน้าของนางเบาๆ：“เจ้าในตอนนี้เชื่อฟังกว่าเมื่อก่อนมากข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าต้องรับรู้เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็เท่านั้นข้าไม่อยากให้เจ้าไม่สบายใจ！” สายตาของเฟยเอ๋อเปร่งประกายขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าของโหลวเหยนหมิง：“มีแค่นี้จริงๆหรอ？” เฟยเอ๋อยิ้มออกมาแล้วเอาแขนไปคล้องคอโหลวเหยนหมิงแล้วก็จุ๊บเขาทีนึง：“ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้ข้าชอบอย่างน้อยก้ไม่ทำให้ข้าเสียใจ！” “ข้าไม่ยอมทำให้เจ้าเสียใจอีกเด็ดขาด！”โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างจริงจังแล้วพุดออกมา “อื้มข้าเชื่อท่าน！”เฟยเอ๋อยิ้มหยีๆแล้วก็จูบเขาเบาอีกครั้งงั้นก็ยอมเป็นคนโง่ไปสักพักเถอะเพื่อเขาคนที่นางรักมากเขาทนได้ทนได้ที่จะไม่สงสัยเรื่องที่นางควรจะรู้：“เหยนหมิงวันก่อนที่ข้าไปหาท่านข้าแค่ต้องการจะตักเตือนท่านให้ระมัดระวังผู้ชายที่ดูมีท่าทีแปลกๆคนนั้นที่อยู่ในร้านเหล้าตอนงานวัดสายตาของเขาเต็มไปด้วยความน่ากลัว...ข้าแค่รู้สึกเป้นห่วงท่าน...” ทันใดนั้นปากของนางก็ถูกโหลวเหยนหมิงประคมจูบลงไปทันทีเฟยเอ๋ออึ้งแล้วจ้องเขา “ข้ารู้”โหลวเหยนหมิงยิ้มอ่อนในใจเหมือนโดนคลื่นน้ำสาดเข้ามาฉูเฟยเอ๋อที่อยู่ตรงหน้าเขาแค่เป็นห่วงเท่านั้นหรอ？ ร่างกายเหมือนลอยขึ้นเฟยเอ๋อโอบคอของโหลวเหยนหมิงไว้แน่นกลัวว่าตัวเองจะตกลงมาหน้าก็เริ่มแดงขึ้นรู้สึกได้ว่าเขากำลังพานางไปที่เตียง “มองดูสีหน้าของท่านดูจะเมื่อยล้าคงจะไม่ได้นอนมาสองวันแล้วสิ....พวกเรา...”คำพูดของนางหลุดเข้าไปในทันทีเมื่อมองเขาเขาจะไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนมากมาย “ไม่ต้องห่วง！”โหลวเหยนหมิงยิ้มแล้วก้มลงจูบที่ริมฝีปากของนางแล้วก็วางนางลงบนเตียงแล้วขย่มนางลงอย่างนุ่มนวล ลมอ่อนๆพัดโชยเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่างผ้าม่านข้างเตียงก็ค่อยๆปิดลงแล้วก็บังเตียงจนมิดชิด