ตอนที่67ความลับของห้องหนังสือ1

ต๭นที่67ความลับของห้องหนังสือ1 แสงแดดค่อยลับไปช่วงเวลาแห่งความสุขก็เหมือนกับว่าผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฟยเอ่อนั่งอยุ่ที่เตียงแล้วนับนิ้วของตัวเองไปมาตั้งแต่กลับมาจากงานวัดวันนั้นเกือบจะเป็นเดือนแล้วที่นางไม่ได้ออกไปไหนเลยผ่านไปเดือนนึงที่โหลวเหยนหมิงเอาแต่ดูแลเอาใจใส่นางมาโดยตลอดในใจอยากจะขอเขาออกไปเที่ยวก็ไม่กล้าพูดออกมากลัวว่าเขาจะเป็นห่วง “องค์หญิงสี่เอ๋อเอาเนื้อวัวมาให้ท่านลองชิมเพคะ！”สี่เอ๋อผลักประตูเข้ามาแล้วเดินหน้าบานเข้ามาแล้วเอาของกินที่เฟยเอ๋อต้องการวางไว้ด้านข้างหันกลับไปก็เห็นเฟยเอ๋อทำหน้าเบื่อเซ็ง：“องค์หญิงท่านเป็นอะไรไป？” “ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรสนุกๆให้ทำเลย？”เฟยเอ๋อเล่นนิ้วตัวเองอย่างเบื่อๆเซ็งๆ “เรื่องสนุก？”สี่เอ๋อหัวเราะร่า：“เรื่องสนุกๆจะไปหาที่ไหนละเพคะ？องค์หญิงท่านมีความสุขทุกวันก็ดีมาแล้วนะเพคะทำไมจะต้องหาเรื่องอื่นทำอีก？” “รั้วอวิ๋นก็จริงๆเลยตอนที่ข้ารำคาญไม่อยากเจอนางนางก็จะโผล่หน้ามาให้ข้าเห็นตลอดแต่ตอนเป็นช่วงที่ค่อยข่างหน้าเบื่อไม่มีอะไรทำนางกลับหายหัวไปซะงั้น！”เฟยเอ๋อเบะปาก “องค์หญิงสี่เอ๋อได้ยินมาว่าพระสนมรั้วอวิ๋นไม่ออกจากตำหนักรั้วอวิ๋นเก๋อเป็นเดือนแล้วนะเพคะไม่รู้ว่าป่วยหรือเป็นเพราะสาเหตุอะไรท่านอ๋องก็นานๆถึงมีเวลาไปหานางแต่ก็ไม่นอนค้างที่นั่นเลยซักคืน” “แน่นอนแหละที่เขาไม่ได้ไปค้างคืนกับนาง！ตลอดทั้งเดือนนี้เขาก็เอาแต่มาที่ตำหนักเหยียนเฟย！”เฟยเอ๋อทำกรอกตาขาวเพราะคิดถึงโหลวเหยนหมิงที่ไม่ว่ากลางวันจะเหนื่อยแค่ไหนตอนเย็นต้องได้มาทำให้นางอ่อนแอก่อนถึงจะยอมกลับไปนอนไม่รู้เป็นอะไร？ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงคนอื่น...ถึงแม้ว่าตอนนี้นางจะดีใจมากก็เถอะแต่ก็ไม่มีวันไหนที่จะหยุดพักได้เลยเอ๋อเกือบจะมาแค่รดน้ำต้นทานตะวันแล้วก็นอนกอดนางก้เท่านั้น..... พอสี่เอ๋อได้ยินแบบนั้นก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุดอยู่ดีๆก็คิดเรื่องนึงขึ้นมาได้：“องค์หญิงวันนี้ท่านอ๋องไม่อยู่ในตำหนักแต่ได้ยินว่าอ๋องฮ่าวเยว่กลับมาที่ตำหนักเหมือนกับว่าช่วงนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนจะดูไม่ค่อยดีแต่ว่าพวกเขาก้จะอยู่ด้วยกันตลอดวันนี้ท่านอ๋องไม่อยู่เขากลับมานั่งดื่มเหล้าที่หลังอุทยานดอกไม้คนเดียว！” “เขามาที่ตำหนักเหยนหมิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรทุกวันมีแต่ทำหน้าตายซากจะพุดเรื่องเขาให้ข้าฟังทำไมกัน！”เฟยเอ๋อเบะปากอย่างอารมณ์ไม่ดีแล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายไปมาอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองอ้วนขึ้นเล็กน้อยร่างกายนางก็ดูเหมือนยิ่งอ้วนขึ้นเรื่อยๆ โรคคนรวยก็คือโรคไขมันส่วนเกิน！เฟยเอ๋อถอนหายใจอย่างหมดหนทางแล้วเขาก็เดินไปหยิบเนื้อวัวแห้งมากัดสองคำแล้สเดินออกไปจากตำหนักทันที นางควรจะออกไปเดินเล่นซักหน่อยไม่อย่างนั้นถ้าอ้วนมากเกินเกรงว่าโหลวเหยนคงต้องได้ตัดชุดให้นางใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเป็นแน่！ “พระชายานี้ดูเหมือนจะว่างจริงๆเลยนะ！” เฟยเอ๋อที่กำลังเดินผ่านหลังอุทยานก็ได้ยินเสียงทางศาลาดังขึ้นมาทันทีจึงหันกลับไปดูแล้วเห็นโหลวฮ่าวเยว่ที่ยังคงมีสีหน้าขาวซีดใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกแต่ในมือกลับถือแก้วเหล้าแล้วก็รินเหล้าลงไปอย่างสบายอกสบายใจ “อ๋องฮ่าวเยว่ก็ไม่เหมือนกันหรือเพคะไม่ดื่มที่ตำหนักตัวเองแต่กลับมานั่งดื่มที่นี่？”เดิมทีนางก็ไม่อยากที่จะเจอเขาอยู่แล้วแต่เดินไปเดินมาจนมาถึงหลังอุทยานโดยไม่รู้ตัวแล้วจึงจำใจเดินเข้ามาในศาลา คำพูดของเขาทำเป็นไม่สนใจก็ได้มั้ง？ โหลวฮ่าวเยว่ก้มลงไปรินเหล้าต่อแต่กลับไม่เหมือนโหลวเหยหมิงที่รินแล้วดื่มจนหมดเขาแค่ยกขึ้นมาจิบนิดนิดเหมือนกับเการลิ้มรสเหมือนกับเป็นการดื่มเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เฟยเอ่อมองเขาอย่างงงๆพอเห็นว่าโหลวฮ่าวเยว่เกือบจะไม่พูดอะไรนางถึงพึ่งคิดได้ว่าตัวเองดันหาเรื่องน่าเบื่อให้กลับตัวเองนางเองก็ลืมไปชั่วขณะว่ามีแค่โหลวเหยนหมิงที่เปลี่ยนไปคนอื่นก็ยังคงเหมือนเดิมเกลียดนางยังไงก็ยังเกลียดยังเกลียดอยู่อย่างนั้นแค้นนางยังไงก็ยังคงแค้นอยู่แบบนั้นมีแค่โหลวเหยนหมิงคนเดียวที่เปลี่ยนมาทำดีกับนาง.... เฟยเอ๋อเบะปากไปมาไม่พูดอะไรแล้วเตรียมตัวจะลุกออกไป “เจ้าไม่รู้สึกสงสัยห้องลับที่อยู่ในห้องหนังสือของโหลวเหยนหมิงบ้างหรอ？”อยู่ดีดีเสียงของโหลวฮ่าวเยว่ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เฟยเอ๋อหยุดชะงักไปแล้วหันหลังกลับมามองเขา