ตอนที่68ห้องลับในห้องหนังสือ2

ต๭นที่68ห้องลับในห้องหนังสือ2 “ท่านหมายความว่าอย่างไร？”เฟยเอ๋อขมวดคิ้วหันไปมองหน้าที่ดูซีดๆของเขาที่กำลังยิ้มแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ โหลวฮ่าวเยว่แสยะยิ้มแล้วหมุนแก้วเหล้าที่อยู่ในมือไปมาพลางพูดขึ้น：“คิดไม่ถึงจริงๆโหลวเหยนหมิงจะสามารถลืมความรู้สึกที่มีต่อซีอวิ๋นมาเป็นเวลานานได้ลงแล้วหันกลับมารักเจ้าคนเดียวใจคนนี่คาดเดายากจริงๆคิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปเลย！” พอได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาไม่ค่อยเข้าหูเฟยเอ๋อก้เบะปากทันทีแล้วก็แสยะยิ้ม：“หรืออาจจะเป็นเพราะเหยนหมิงฉลาดกว่าท่าน！เขาเข้าใจคนที่ตายไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้คนที่อยู่ต่อถึงค่อยน่าสน！เราทุกคนก็มีหนทางของตัวเองที่ต้องเดินต่อไปอยู่แล้วคนที่มีชีวิตถึงสามารถอยู่ต่อไปได้แม้ว่าจะมีใจให้กับศัตรูแต่ความสุขก็ไม่ได้น้อยไปกว่ากันถูกมั้ย？” โหลวฮ่าวเยว่หยุดชะงักไปแล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองเฟยเอ๋อด้วยสายตาที่ดูดุเดือดแล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชาพร้อมกับค่อยๆวางแก้วเหล้าลงอย่างใจเย็นแล้วมองมาที่ใบหน้ายิ้มแย้มของนาง：“มองไม่ออกจริงๆว่าเจ้าใสซื่อหรือฉลาดกว่าเมื่อก่อนกันแน่！” “ขอร้องละช่วยพูดให้มันเข้าใจหน่อยจนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจความหมายในสิ่งท่านพูดแม้แต่ประโยคเดียว！”เฟยเอ๋อชักสีหน้าใส่เขาไปทีนึง “ไม่เข้าใจ.....”โหลวฮ่าวเยว่ยิ้มอ่อน：“เจ้าก็ไม่ได้เข้าใจอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” “พูดเรื่องอะไรของท่าน！ประสาท！”เฟยเอ๋อเบี่ยงสายตาแล้วตั้งใจจะเดินออกมาจากคนนิสัยแปลกๆอย่างโหลวฮ่าวเยว่เพื่อจะหาที่ให้นางได้เดินเล่นได้ “เจ้าไม่มีอะไรสนใจเรื่องของซีอวิ๋นเลยรึไง？ซีอวิ๋นถูกเจ้าทำร้ายจนตาย....เจ้าไม่อยากรู้เลยหรอว่าโหลวเหยนหมิงเก็บอะไรของนางไว้ในห้องลับของเขา？” เฟยเอ๋อทีเดินๆอยู่ก็หยุดเดินทันทีอะไรซีอวิ๋นอะไรคือนางเป็นคนทำร้ายไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนางตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำแต่พูดมาก็น่าสนใจ...... เฟยเอ๋อหันหลังกลับมามองโหลวฮ่าวเยว่：“แท้จริงแล้วมีความลับอะไรถ้าหากเจ้าอยากจะพูดก็รีบๆพูดมาไม่ต้องมาทำเป็นพูดให้ดูน่าสงสัย！” โหลวฮ่าวเยว่ก็ดูเหมือนจะไม่ป็นเดือดเป็นร้อนอะไรและยังคงเล่นแก้วเหล้าที่อยู่ในมือของเขาต่อไป：“ซีอวิ๋นกับข้าและโหลวเหยนหมิงคนรักของนางเรื่องนี้เจ้ารู้ดีไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่ลงมือทำร้ายนาง” เฟยเอ๋อไม่พูดอะไรถึงแม้ว่านางจะไม่รู้เรื่องอดีตที่ผ่ามาแล้วนางก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้ง “ข้าและเหยนหมิงหลงรักซีอวิ๋นพร้อมกันแต่นางดันไปเลือกโหลวเหลยหมิง！“สายตาของโหลวฮ่าวเยว่ดูเศร้าๆแล้วเขาก็พูดต่อ：”เรื่องที่ผ่านมาไม่จำเป็นต้องเล่าอีกแต่ของที่ซีอวิ๋นเก็บไว้ให้เหยนหมิงมีเยอะมากและในห้องหนังสือของเหยนหมิงก็มีรูปของนางเป็นรูปที่วาดเป็นรูปของตัวนางเองข้าจำได้แม่นว่านางพูดกับข้าเรื่องความลับประโยคนึง...ที่อยู่ในรูปนั้น！ก่อนที่นางจะตายมีสิ่งหนึ่งในรูปภาพนั้นที่นางต้องการจะบอกกัยโหลวเหยนหมิงแต่ว่าถ้ามองแบบปกติจะไม่สามรถมองเห็นความลับที่อยู๋ในรูปได้“ “งั้นต้องทำอย่างไรถึงจะมองเห็นได้？“เฟยเอ๋ออยู่ดีๆก้เริ่มรู้สึกสงสัยแล้วหันมาจ้องเขาอย่างชัดๆ พอเห็นถึงความสนใจของนางโหลวฮ่าวเยว่ก็ยิ้มออกมาเบาๆ：“เจ้าอยากจะเห็นข้างในภาพนั้น？เจ้าอยากจะรู้ว่าความลับในรูปนั้นไปทำไม？“ “ข้า....“เฟยเอ่อนิ่งไปนางแค่อยาก.....นางแค่อยากรู้ความลับที่อยู่ในรูปทั้งหมดเท่านั้นเองถ้าหากว่าโหลวเหยนหมิงยังไม่รู้ว่าในรูปนั้นมีอะไรนางก็จะได้ถามดหลวฮ่าวเยว่เพื่อไปบอกเขาก็เท่านั้น... “ข้าแค่อยากช่วยเหยนหมิง....“ “ข้าแค่อยากจะช่วยเขาไขความลับจากรูปภาพก็เท่านั้นเอง！ฟังท่านพูดแบบนี้แล้วก็แสดงว่าเขาเองก็คงยังไม่รู้เรื่องความลับในรูปภาพนั้นดังนั้นเขาจึงเก็บรูปใบนั้นไว้และก็คงมีแค่ท่านที่รู้เรื่องความลับในภาพนั้นคนเดียวใช่หรือไม่？“ โหลวฮ่าวเยว่โบกมือไปมาแล้ววางเศษแก้วที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะแล้วหันมามองหน้าเฟยเอ๋ออย่างจริงจัง：“เจ้ามีอะไรข้าถึงจะต้องบอกเจ้า？“ เฟยเอ๋อชะงักไป：“ก็ท่านเป็นคนที่เริ่มพูดเองต่างหาก！ข้าก็แค่ฟัง....แล้วก็แล้วก็อยากจะรู้ก็แค่นั้น？“เฟยเอ๋อเบะปาก โหลวฮ่าวเยว่แสยะยิ้มอย่างเย็นชาแล้วก็ยิ้มแก้วเหล้าที่ยังดีๆขึ้นมาจากโต๊ะหินรินเหล้าลงไปจนเต็มแก้วแล้วก็ค่อยๆโปรยเหล้าลงไปบนโต๊ะทั้งโปรยทั้งพูดไปด้วย：“ก็แค่เอารูปใบนั้นไปแช่ในน้ำเหล้าแล้วก็เอาแสงจากเปลวเทียนส่องเข้าไปก็จะสามารถเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นเอง！“ “จริงหรอ？“เฟยเอ๋อตกใจอ้าปากค้างมีเรื่องที่แปลกประหลาดแบบนี้อยู่จริงๆหรอ？ “เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า！“โหลวฮ่าวเยว่ไม่ตอบแต่กลับยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ถ้าหากว่าท่านโกหกข้าจะทำยังไง？“เฟยเอ๋อพุดลองเชิงเขานางไม่ค่อยเข้าใจโหลวฮ่าวเยว่ว่าต้องการอะไรและยิ่งไม่เข้าใจว่าเขาจะมาบอกนางในเรื่องนี้ทำไม โหลวฮ่าวเยว่ไม่สนใจอะไรนางลุกขึ้นยื่นแล้วสะบัดแขนเสื้อสองสามทีรอยเหล้าที่ถูกโปรยเมื่อกี้ก็หายไปทันทีใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็นแล้วก้หันหลังค่อยๆเดินหายลับไป เฟยเอ๋อก็ยืนอ้งๆอยู่ตรงนั้นมองไปที่โหลวฮ่าวเยว่ที่ค่อยๆหายไปในใจก็เอาแต่ไตร่ตรองในคำพูดของเขาว่าน่าเชื่อถือมากเพียงใด