ตอนที่70ลักลอบเข้าห้อง

ต๭นที่70ลักลอบเข้าห้อง เฟยเอ๋อย่องเข้าไปในหมิงเหยนโหลวอย่างระมัดระรังทุกฝีก้าวพอถึงหน้าห้องหนังสือนางก็รู้สึกถึงสายตาของโหลวเหยนหมิงกำลังจับจ้องอยู่ที่นาง เฟยเอ๋อชะงักไปทันทีแล้วหันมามองโหลวเหยนหมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเองอย่างตะลึง “แฮะแฮะ...เอ๋อ...”เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างประหม่าแล้วก้าวถอยออกมาอย่างระมัดระวังแต่ทางที่นางถอยหลังไปกับเป็นประตูทางเข้าของห้องหนังสือ โหลวเหยนหมิงก้าวเท้ามาอย่างรวดเร็วรีบจับเสื้อของนางไว้เหมือนกับกำลังจับไก่แล้วรีบหันกลับไปจับตัวนางไว้ทันที “ปล่อยข้านะ！”เฟยเอ๋อร้องออกมาอย่างไม่ยินยอม โหลวเหยนหมิงปล่อยมือลงแล้วถอนหายใจออกเพื่อระงับความโกรธของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ปะทุออกมาแล้วขมวดคิ้วหันไปมองเฟยเอ๋อด้วยใบหน้านิ่งๆ：“เจ้าจะเข้าไปห้องหนังสือทำไม？” “ไม่...ไม่มีอะไร！”เฟยเอ๋อพูดออกไปอย่างหวั่นๆ：“ข้าก็แค่อยากมาหาท่านข้าคิดว่าท่านอยู่ในห้องหนังสือ....” เห็นได้ชัดว่าโหลวเหยนหมิงไม่เชื่อในคำพูดของนางแล้วมองนางนิ่งๆมองเข้าไปไหนสายตาที่ดูสั่นคลอนของนางแล้วขมวดคิ้ว：“ที่นั่นเป็นที่ที่เจ้าไม่ควรจะเข้าไปอีก！” “ข้า...ข้าแค่อยากรู้เอง！”เฟยเอ๋อพูออกมาอย่างคับค้องใจ ใบหน้าเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวเฟยเอ๋อนิ่งไปแล้วเงยหน้าขึ้นมามองสายตาที่นุ่มนวลของโหลวเหยนหมิง：“เจ้าแค่เชื่อฟังข้าก็พอข้าไม่อยากทำในสื่งที่มันจะทำให้เจ้าต้องเสียใจ” เฟยเอ๋อนิ่งไปอย่างไม่เข้าใจ โหลวเหยนหมิงจ้องนางในใจก็สับสนวุ่นวายแผนที่กำลังไปได้ด้วยดีก็มันจะมีปัญหาเกิดขึ้นมาบ่อยๆเป็นเพราะเฟยเอ๋อไม่เหมือนเฟยเอ๋อคนก่อนที่คนเกลียดกันจนถึงกระดูกแล้วและเขาเริ่มค่อยๆมีใจให้นางจนมาสามารถเอากลับคืนมาได้แล้วเขาจึงไม่อยากที่จะทำร้ายนาง...อยากให้นางอยู่อย่างว่านอนสอนง่ายถ้าหากว่าหลังจากนี้นางตั้งท้องขึ้นมาแล้วหลังจากนี้ตัวเขาเองก็จะได้ป้ายสั่งการแม่ทัพเขาก้จะไม่คิดทำร้ายนางอีกเขาสามารที่จะเฝ้าเก็บความลับระหว่างฮ่องเต้กับเขาเอาไว้ได้โดยที่จะไม่บอกนางให้นางได้มีฐานะที่ดุมีเกียรติและมีผู้คนระลึกถึง แต่ว่านาง...นางกลับอยากที่จะทำลายสิ่งที่เขาวางไว้ “ฟังข้า！”โหลวเหยนหมิงจ้องมาที่เฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อเบะปากอย่างไม่ยอมแต่ว่านางก็เห็นสายตาที่อันตรายจากของโหลวเหยนหมิงในใจก็รู้สึกเจ็บปวดหันหลังแล้วคิดจะเดินออกไป โหลวเหยนหมิงกลับคว้าเอวของนางไว้แล้วเอานางเขามากอดแล้วพูดข้างหูนางด้วยเสียงปลอบใจ：“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วที่นั่นไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรเข้าไปมีของบางอย่างที่เจ้าไม่ควรจะเห็น！เจ้าแค่อยู่แบบนี้ที่มีความสุขไม่ดีหรอ？” เฟยเอ๋อไม่พูดอะไรแต่ในใจก็รู้สึกอึดอัดอย่างมากเป็นเพราะใครละนางถึงอยากจะดู？นางแค่ต้องการที่จะช่วยเขาไขความลับที่อยู่ในภาพวาดก้แค่นั้น！ “นี่ก็เย็นมากแล้วเราไปหาอะไรกินกันเถอะ！”เห็นว่าเฟยเอ๋อไม่พูดอะไรเขารู้ดีว่าในใจของนางไม่พอใจมากแต่กลับไม่ยอมพูดออกมาเขาก้ทำได้แค่ดอบเอวนางแล้วพาเดินไปทางหน้าตำหนัก เฟยเอ๋อเบะปากตะกี้พึ่งจะใช้อันตรายแบบนั้นส่งมาให้นางตอนนี้กลับมาทำเป็นนุ่มนวลอยากจะกินข้าวกับนางโหลวเหยนหมิงที่จริงแล้วท่านเป็นผู้ชายแบบไหนกัน？ในใจของนางก็ถามอย่างสงสัยแต่ก็ไม่กล้าจะพูดออกมา รักข้าก็รักไปแล้วข้าจะทำอย่างไรได้？ โหลวเหยนหมิงโอบนางพาเข้าไปยังห้องกินข้าวแล้วให้นางนั่งลงที่ที่มีอาหารวางไว้เรียบร้อยแล้วแล้วหันกลับมานั้งตรงข้ามกันกับนาง “กินข้าว！”เห็นเฟยเอ๋อไม่ยอมลงมือโหลวเหยนหมิงก็ขมวดคิ้วมองนางแล้วพูดเสียงแข็ง ทำไมอยู่ดีดีนางถึงเป็นแบบนี้ไปได้？โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างมาค่อยสบายใจ เฟยเอ๋อใช้สายตาที่ไม่ประสบอารมณ์หันไปจ้องโหลวเหยนหมิงทีนึงแล้วก็หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วตักข้าวเข้าปากไปสองคำ “กินอาหารด้วย！”โหลวเหยนหมิงพูดเสียงแข็งอีกครั้ง มือที่เฟยเอ๋อถือตะเกียบอยู่ก้ชะงักไปแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองสายตาที่ตักเตือนของเขาข้าทำอะไรรึยัง？นางก้แค่อยู่ที่หน้าห้องหนังสือเท่านั้นขนาดเข้าไปยังไม่ได้เข้าเลยด้วยซ้ำทำไมเขาต้องทำกับข้าขนาดนี้ด้วย！ เฟยเอ๋อทำปากงอแล้วคีบเนื้อปลาเข้าไปในปากทันทีแล้วเคี้ยวอยากรุนแรงสองครั้งอยู่ดีๆก้รู้สึกว่าท้องรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมารีบงอตัวแล้วอ้วกออกมาทันที “อ้วก...”เฟยเอ๋ออ้วกออกมาแบบแห้งๆหน้าตาก็ดูขาวซีดขึ้นมาทันที โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้งด้วยความเป้นห่วงแล้วรีบเข้ามาพยุงไหล่นางขึ้นทันที：“เป็นอะไร？” “ข้าไม่เป็นไร！”เฟยเอ๋ออ้วกแบบไม่มีอะไรออกมาสองสามครั้งแล้วก้รู้สึกวินเวียนคิดว่าคงเป็นเพราะไม่กี่วันมานี้นางไม่ค่อยได้กินอะไรร่างกายก็เลยไม่ดีเฟยเอ๋อหายใจอย่างหอบแต่กลับดันมือโหลวเหยนหมิงที่พยุงนางออกแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องอาหารทันที “เฟยเอ๋อ！”โหลวเหยนหมิงมองหลังนางที่วิ่งออกไปอย่างอึ้งๆสายตาก็เต็มไปด้วยความไปสบายใจและความกังวลใจ