ตอนที่ 71 อันตรายใกล้เข้ามา

ต๭นที่ 71 อันตรายใกล้เข้ามา เฟยเอ๋อวิ่งกลับเข้ามาภายในห้อง เพิ่งนั่งลงบนเตียง ก็กลับรู้สึกว่าคับแน่นในลำไส้นัก เอี้ยวกายขย้อนยอกออกมาสู่พื้น แต่กลับไม่ได้ขย้อนอะไรออกมาเลย “จะต้องถูกเขาพิโรธแน่!” เฟยเอ๋อกุมบริเวณหน้าท้องเอาไว้ เสยตาขึ้นมองไปยังฟากฟ้าที่มืดสนิทลงมา “โหลวเหยนมิงสมควรตายนัก โกรธจนข้าปวดลำไส้!” เฟยเอ๋อขบปากแล้วนั่งลงบนเตียง นึกถึงแววตาออกคำสั่งพรรค์นั้นของเขาวันนี้ ยิ่งนึกก็ยิ่งไม่สดชื่น อีกอย่าง... จนกระทั่งสีนภามืดสนิทลงมาโดยสมบูรณ์ โหลวเหยนหมิงก็ยังคงไม่ได้มาหานาง แม้กระทั่งวิ่งมาพูดจาน่าฟังแก่นางสักประโยคก็ไม่มี! เฟยเอ๋อเบิกตาโต มองดวงจันทรานอกหน้าต่าง เวลานี้หากว่าอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดก็ใกล้จะสี่ทุ่มเข้าให้แล้ว เขาจะยังคงไม่ปรากฏกายมาจริงๆ? “ไม่มาจริงๆ โกรธแล้วจริงๆ...ไม่มาดูข้าจริงๆ...ผู้ชายกรวก โหลวเหยนหมิงกรวก คนเลว! ไม่รู้เลยสักนิดว่าคนอื่นทำดีเพื่อท่าน ไม่รู้ความประสงค์ดีของคนอื่นเลยสักน้อย! ยังกล้าพูดว่ารักข้า! คนอื่นก็คิดอยากช่วยท่าน...เช่นนั้นข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าข้าแค่อยากช่วยูระท่านจริงๆ ก็เท่านั้น!” เฟยเอ๋อกัดฟัน ในอกรวดร้าวยิ่งนัก พลันก็ยัดกายลุกขึ้น กดนวดแล้วก็ยังมีสมองที่เบลอมัวอยู่ไม่น้อย ก่อนหมุนกายวิ่งออกไปทางประตูห้อง นางไม่เชื่ออยู่แล้ว ในเมื่อเขาทำกับนางขนาดนี้ เช่นนั้นนางก็ไม่ต้องเชื่อฟังคำของเขา นางจะต้องไปสาธยายให้ภาพวาดของเขาสักหน่อย รอกระทั่งเขารู้ถึงความตั้งใจอันดีของนางแล้ว นางก็จะรอคำขอโทษจากเขาอย่างสูงศักดิ์ จากนั้นก็ไม่สนใจเขา! เฟยเอ๋อทั้งคิดไปพลาง ทั้งวิ่งฝ่าคืนมืดไปทางหมิงเวนโหลว “ไม่เห็นแล้ว?” โหลวเหยนหมงมุ่นคิ้วขึ้น มองไปยังท่านหมอที่ก้มหน้างุดอย่างระแวดระวังอยู่ด้านข้าง “อะไรที่เรียกว่าไม่เห็นแล้ว?” “เรียนท่านอ๋อง!” สี่เอ๋อที่อยู่ด้านข้างรีบเปิดปากอย่างเร่งรีบ “เมื่อครู่ท่านอ๋องให้สี่เอ๋อพาท่านหมอไปรักษาเจ้าหญิง แต่เมื่อครู่ตอนที่สี่เอ๋อและท่านหมอเข้าสู่ตำหนักเยียนเฟย ก็ไม่พบเจ้าหญิงแล้ว” สี่เอ๋อมองโหลวเหยนหมิงอย่างระแวดระวัง โหลวเหยนหมิงกวาดสายตาเย็นเยียบสำรวจสีหน้ากังวลใจของสี่เอ๋อแวบหนึ่ง ก่อนหมุนกายแล้วโบกมือ “ออกไปเสีย!” “ขอรับ!” โหลวเหยนหมิงกำหมัดแน่น มุ่นคิ้วพลางคิดถึงสีหน้ายามทานอาหารของเฟยเอ๋อ แน่นอนย่อมรู้ว่านางไม่สบายใจ ทว่าเขาเองก็วางฐานันดรไปกล่าวคำเสนาะหูกับนางมิได้ เนื่องจากวันนี้เขาเอ่ยคำพูดดีๆ อะไรไม่ออก หญิงสาวผู้นั้นบังอาจวิ่งไปดูความลับของเขาที่ห้องอักษร แม้กระทั่งคำสั่งของเขาก็ไม่ยอมฟัง และเพราะร่างกายของนางเสมือนไม่ค่อยสบาย จึงเรียกท่านหมอไปตรวจดูอาการให้นาง คิดไม่ถึงว่านาง...นางจะบังอาจไม่อยู่ในห้อง! โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่น กำหมัดเข้าอย่างดุดัน ไม่อยู่ตำหนักเยียนเฟย นางจะวิ่งไปที่ใดกันอีก โหลวเหยนหมิงขบคิดปราดหนึ่ง หมุนกายออกจากห้องโถง มองไปยังดวงจันทราของวันนี้ สภาพอากาศแห้งแล้งเกินไปแล้ว หมิงเวนโหลว! สามคำนี้ผุดขึ้นมาในหัวสมองของโหลวเหยนหมิงอย่างฉับพลัน นึกถึงความเป็นไปได้ที่เฟยเอ๋อจะวิ่งไปที่นั่นยามราตรี แจ้นไปที่ห้องอักษร ในอกก็พลันบีบแน่น กวาดมองที่แขวนอาภารณ์ ก่อนหมุนกายวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ฉูเฟยเอ๋อ อย่าได้ทะลวงความอดทนขีดต่ำของข้าโดยเด็ดขาด หากว่าเจ้าอาจหาญทำเรื่องพิสดารอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวออกมาอีกจริงๆ เกรงว่าข้าก็ไม่รู้จริงๆ ว่าอาจจะทำเรื่องอะไรให้เจ้าต้องเสียใจภายหลังหรือไม่!