已经是第一章了
ตอนที่ 3 นำข้าไปประหารชีวิต
ตอนที่ 3 นำข้าไปประหารชีวิต
ผู้คนล้วนรู้ว่านิสัยของข้านั้นอ่อนโยน มิหือมิอือกับผู้ใด แต่กลับมีน้อยคนนักที่รู้ว่าข้าชอบถือหางพรรคพวกของตนอย่างที่สุด
ก่อนหน้านี้นางสนมนางนั้นคงประเมินว่าข้าคือลูกพลับที่อ่อนปวกเปียก คงมิคิดว่าข้าจะตบหน้านางด้วยตนเอง แต่คะเนว่าเป็นเพราะยศฐาของข้า นางจึงมิกล้าเอ่ยอันใดออกมา ทำเพียงกอบกุมใบหน้าพลางชำเลืองมองข้า
ฝ่ามือของข้าเมื่อครู่ ออกแรงไปมิน้อยเลยทีเดียว
“ซูชิงหลี!” หลินหลิ่วเอ๋อหน้าถอดสี นางชี้มาที่ปลายจมูกของข้า พลางมองข้าด้วยสายตาที่ยากจะเชื่อ “เจ้า! นี่เจ้ากล้าตบหน้าคนของข้าต่อหน้าข้าเช่นนี้เชียวหรือ?”
หลักการที่ว่าตีสุนัขต้องดูเจ้าของนั้นข้ารู้ดี แต่ทว่าถ้าหากสุนัขตนนั้นมากัดคนของข้าก่อน ข้าก็มีจำเป็นต้องเกรงใจ
ข้ายิ้มพลางย่อตัวแสดงความเคารพหลินหลิ่วเอ๋ออีกครา “พระฮองเฮาสั่งสอนบุคคลใต้ฝ่าพระบาทให้รู้จักถ่อมตนและเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่น่าเสียดายที่นางใต้บัญชาของพระองค์มิได้ปฏิบัติตาม ชิงหลีกำลังช่วยทำให้พวกนางจดจำไปอีกแสนนาน ว่าภายหลังเมื่อออกไปที่ใด ถ้าหากมิระวังคำพูดหรือการกระทำเช่นนี้อีก จักเป็นการทำลายชื่อเสียงของอันดีงามของพระฮองเฮาเพคะ”
ข้าคิดว่าคำพูดบทนี้ของข้ามิได้มีรอยรั่วเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าหลินหลิ่วเอ๋ออยากจะหาเรื่องข้าต่อ ก็ไม่รู้จะสรรหาคำใดมา แต่ทว่าคำพูดของข้าเพิ่งจะเอ่ยจบ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังมาจากที่ด้านหลัง
“ เหตุใดก่อนหน้านี้ข้าจึงมิเคยพบว่าหลีเฟยของข้า เป็นผู้ที่หยิ่งผยองและชอบต่อล้อต่อเถียงเช่นนี้”
ทุกคนรีบคุกเข่าลงเป็นพัลวัน “ทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเพคะใต้ฝ่าพระบาท!”
พลันร่างกายที่แข็งทื่อของข้าก็คุกเข่าลงครึ่งตัว มีความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท!”
ลู่เซียวเดินผ่านข้ามุ่งตรงไปยังหลินหลิ่วเอ๋อพลางพยุงนางให้ยืนขึ้น พร้อมเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พระฮองเฮา เจ้ามิจำเป็นต้องสุภาพ ลุกขึ้นเถิด”
แต่หลินหลิ่วเอ๋อกลับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว รักษาระยะห่างของตนกับลู่เซียว หลังจากนั้นจึงคุกเข่าลงพลางเอ่ย “ ฝ่าบาทได้โปรดลงโทษหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ หม่อมฉันเกรงว่าหม่อมฉันคงจะทำหน้าที่ฮองเฮามิได้แล้วเพคะ”
ลู่เซียวตะลึงงัน พลางเปรยตามาที่ข้าแวบหนึ่ง “ เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา?”
หลินหลิ่วเอ๋อเงยหน้าขึ้น พลันหยดน้ำตาก็ไหลลงมาราวกับเม็ดฝน แสดงจนข้ารู้สึกสงสาร “ นางสนมเอกในวังของพระองค์ช่างกำเริบเสิบสานยิ่งนัก เมื่อนางพบหม่อมฉันมิเพียงแต่มิทำความเคารพ อีกทั้งยังทำร้ายข้าราชบริพารของหม่อมฉันอีก ต่อหน้าหม่อมฉันพระนางสนมเอกยังกำแหงถึงเพียงนี้ ฮองเฮาอย่างหม่อมฉันรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนักเพคะ”
ประโยค “รู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก” ของนาง คืออดไม่ได้ที่จะฟ้องเรื่องราวแก่พระองค์อยู่ใช่หรือไม่
ข้าคิดว่าลู่เซียวคงจะรู้ว่าข้าไม่ใช่ผู้ที่ก่อเรื่องวุ่นวายอย่างไร้เหตุผล ก็เลยมิได้คิดที่จะอธิบายอันใด ข้าคิดว่าเขาคงจะปกป้องฮองเฮาด้วยการกล่าวติเตียนข้าเพียงสองสามประโยคเท่านั้น แต่คาดมิถึงว่าเขาจะหันหน้ามาออกเสียงรับสั่งข้าด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและน้ำเสียงที่ดุดัน
“คุกเข่าหมอบลงบัดเดี๋ยวนี้!!”
ลำตัวของข้าแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา ราวกลับฟังไม่ค่อยชัดเจน “ว่าอย่างไรนะเพคะ?”
ลู่เซียวมองเข้ามาในดวงตาของข้า ความอดทนของเขากำลังเหลือน้อยลงเต็มที “ข้ามิอยากเอ่ยเป็นครั้งที่สอง!”
เขาต้องการปกป้องหลินหลิ่วเอ๋อ โดยการนำข้าไปประหารชีวิตอย่างใจจืดใจดำอย่างนั้นหรือ?
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วในคืนเข้าห้องหอเมื่อคืนวาน เขาจะแอบหนีมาที่ตำหนักของข้า แล้วปล่อยนางทิ้งไว้คนเดียวเพื่อเหตุใดกัน?
พลันอารมณ์ของข้าก็ประตูออกมาเช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นความเย่อหยิ่งหรือความไม่เกรงกลัว ข้ายืดตัวตรงพลางมองไปยังเขา “ หม่อมฉันปวดขาเรื้อรัง ฝ่าบาทเคยรับสั่งเป็นพิเศษว่าหม่อมฉันมิต้องคุกเข่าหมอบให้ผู้ใดในวังแห่งนี้”
ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในวังเป็นเวลาเจ็ดปี แม้แต่ลู่เซียวข้าก็มิเคยคุกเข่าให้ ผู้คนในวังล้วนรู้ดีว่าข้าคือผู้ที่มีบทบาทอย่างไรในใจของลู่เซียว ดังนั้นตั้งแต่ที่ข้าได้รับความโปรดปรานที่มากกว่าผู้อื่น ก็มิมีผู้ใดกล้าทำให้ข้าลำบากใจอีกเลย
“หลีเฟยนางนี้ช่างกำเริบเสิบสานยิ่งนัก แม้แต่วาจาของพระราชาก็มิฟัง” หลินหลิ่วเอ๋อมองข้าอย่างเย้ยหยัน เมื่อเอ่ยฉีกหน้าข้าจบแล้ว ยังมิลืมที่จะหันไปเสแสร้งกับลู่เซียว “พระราชาเพคะ วันนี้หม่อมฉันเพิ่งจะได้รับตำแหน่งฮองเฮาเพียงแค่วันเดียว พระองค์ดูเถิดเพคะ...”
“ซูชิงหลี!! ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ข้าคงจะดีกับเจ้าเกินไป” ลู่เซียวจ้องมองข้าด้วยใบหน้าที่เย็นชา
เขาเอ่ยเพียงเท่านี้ มิจำเป็นต้องรับสั่งอีกรอบ พลันก็มีผู้อยู่ภายใต้บัญชาของเขาสองนายเดินเข้ามา พลางจับแขนข้าไว้คนละข้าง
เดิมทีข้าก็ไม่ได้ต่อต้าน พวกเขาใช้กำลังเพียงเล็กน้อย ข้าก็ถูกกระแทกลงไปคุกเข่าอยู่บนพื้นหิมะที่หนาวเย็น
ความเย็นยะเยือกที่วิ่งผ่านกระดูกเข้ามา บวกกับความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด แทรกซึมเข้าสู่ร่างทั้งร่างของข้าอย่างฉับพลัน
已经是最新一章了
加载中
