ตอนที่ 73 หัวใจที่แตกสลายมอดไหม้ 2

ต๭นที่ 73 หัวใจที่แตกสลายมอดไหม้ 2 “ข้าอดทนกับเจ้าแล้วอดทนอีก เจ้ายังทำเรื่องแบบนี้อย่างไม่รู้จักสำนึกผิด ฉูเฟยเอ๋อ ข้ามองเจ้าผิดไปแล้ว เจ้าไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ” โหลวเหยนหมิงดวงตาแดงก่ำเลือด “ข้าไม่ได้ทำ” เฟยเอ๋อแผดเสียงรำพัน นางนึกอยากอธิบาย ทว่านางกลับค้นพบว่าเรี่ยวแรงของนางกำลังสูญสิ้น สภาพจิตใจของนางก็กำลังมอดหมดลง... “เหยนหมิง...ข้าทรมานยิ่งนัก...เหยนหมิง...” คำพูดเดียวที่เฟยเอ๋อควานหาพบ เต็มดวงตาคือหยาดน้ำตาที่มองเขาอย่างวิงวอน หัวของนางเจ็บนัก ท้องของนางปวดนัก ร่างกายของนางเจ็บปวดนัก...นางทรมานยิ่งนัก... “ไม่ต้องใช้ทุกอย่างของเข้ามาหลอกข้าอีกแล้ว” โหลวเหยนหมิงจ้องใบหน้าที่แทบจะกลายเป็นสีขาวของนางอย่างดุดัน หันหน้าไปมองกองขี้เถ้านั่นที่อยู่บนพื้น พลันเปล่งเสียงหัวเราะเย็นออกมา เดินไปข้างหน้าแล้วกอดโถเหล้าที่เฟยเอ๋อนำมา และกระดกเข้าไปในปากสองอึกอย่างดุเดือด จากนั้นจึงขว้างไปยังด้านข้างของเฟยเอ๋ออย่างป่าเถื่อน เสียงโถเหล้าแตกเพล้งดังขึ้นมาจากบริเวณท่อนขาของเฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อที่ขวัญกระเจิงจ้องสายตาแห่งอันตรายในดวงตาของโหลวเหยนหมิงอย่างผวาดผวา “เหยนหมิง...ข้า ท่านฟังข้าอธิบาย...ดีหรือไม่...” เฟยเอ๋อสะอื้น เขาควรจะเชื่อนางสิ เขาควรจะเชื่อ! “ไม่มีอะไรต้องอธิบาย!” โหลวเหยนหมิงกัดฟันตวาดลั่น “ข้าควรจะรู้แต่แรก เจ้าแม้กระทั่งชีวิตของซีอวิ๋นก็กล้าสังหาร แล้วจะยังเว้นภาพวาดแผ่นนี้ได้อย่างไร! ฉูเฟยเอ๋อ! เจ้าเป็นหญิงที่จิตใจเหี้ยม...เจ้า...” “ข้าไม่ได้ทำจริงๆ...” ฉูเฟยเอ๋อขบเรียวปาก ในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา มองเขาอย่างน้อยเนื้อ น้ำตาดุจเครื่องประกอบฉากของนางนี้ ในที่สุดก็ห้ามไม่อยู่ ในที่สุด ก็นึกอยากร้องรำพันยกใหญ่ “ไม่ใช่ข้า ข้าทรมานยิ่งนัก...” เฟยเอ๋อมุ่นคิ้ว รู้สึกได้ถึงความเปียกโชกที่หลังกาย เป็นอะไรที่ร้อนระอุเพียงนั้น ร่วงไหลลงมาตามท้ายทอยของนางตลอดเวลา “ช่วยข้าด้วย...” เฟยเอ๋อร่ำไห้ โหลวเหยนหมิงไม่ได้มองไปทางนาง ทำเพียงกำหมัดแน่นอย่างดุเดือด ดุดัน ฉับพลันก็รู้สึกว่าเขาหลบต่อไปไม่ได้แล้ว...มองไปทางเฟยเอ๋อซึ่งกำลังร่ำไห้ ทั้งมองไปยังภาพวาดที่มอดไหม้เป็นเถ้าถ่านนั่น โหลวเหยนหมิงพลันหัวเราะเหยีดหยามเสียงสนั่น ก้มหน้ามองเฟยเอ๋อที่เบิกตาโพลงอีกครั้งอย่างดุดัน ก่อนหมุนกายเหยียบบนพื้นที่แตกกระจายและสาวเท้าออกจากห้องอักษรอย่างรวดเร็ว “เหยน หมิง....” เฟยเอ๋อไม่กล้าจะเชื่อหูว่าประตูห้องอักษรถูกเขาปิดลงอย่างรุนแรง ในอกก็ราวกับพื้นที่แตกละเอียดอันนี้ก็ไม่ปาน แตกละเอียดอย่างยับเยิน เขาไม่เชื่อนางได้อย่างไรกัน โหลวเหยนหมิงไม่เชื่อนางได้อย่างไรกัน นางไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...เดิมทีนางเพียงอยากช่วยเขาสืบดูความลับของภาพวาดนี้ก็เท่านั้นเอง...นาง... ฉับพลันเฟยเอ๋อก็รู้สึกได้ถึงความร้อนเร่าที่รั่วไหลออกมาจากขั้วหัวใจ บังคับให้นางฉ่ำที่กลางปาก ร่างกายทรุดลงพร้อมกระอักเลือดออกมา เฟยเอ๋อมองดูเลือดบนพื้นด้วยน้ำตา พลันก็มองย้อนกลับมายังรอยเลือดที่ไหลจากศีรษะลงถึงหลัง และไหลจากหลังจนถึงพื้นอย่างเชื่องช้า... น้ำตาไหลรินหยดแล้วหยดเล่า...เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร... เฟยเอ๋อหรี่ตา และยิ้มอย่างกะทันหัน รู้สึกเพียงว่าเบื้องหน้าพลันกลายเป็นสีดำทั้งแถบ ร่างกายก็ล้มตึงลง... ล้มตกลงไปท่ามกลางสระโลหิตทั้งแถบ