ตอนที่ 74 ตกตะลึงตาค้าง

ต๭นที่ 74 ตกตะลึงตาค้าง ภายในห้องอักษรของหมิงเวนโหลว เทียนมอดดับ ความยะเยือกลอยปกปิดทั่วห้อง ประตูห้องถูกสาวใช้ที่ลุกขึ้นมาทำความสะอาดอยู้เป็นประจำผลักเปิด ปลายจมูกพลันมีกลิ่นโลหิตที่เข้มข้นลอยมากระทบหนึ่งระลอก สาวใช้สูดจมูกหลายครั้ง กำไม้กวาดในมืออย่างแน่นหนา ก่อนเดินเข้าไปข้างในอย่างระแวดระวัง เมื่อที่ได้เห็นหญิงสาวล้มพับท่ามกลางกองเลือดข้างๆ โต๊ะ สาวใช้ก็ร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจ หมุนกายก่อนรีบสาวเท้าวิ่งออกมา “ช่วยด้วย ช่วยด้วย มีคนอยู่ในห้องอักษรของท่านอ๋อง มีเลือดเยอะมาก ช่วยด้วย” เมื่อองครักษ์ใกล้ๆ หมิงเวนโหลวได้ยิน ก็รีบมาเบื้องหน้ามาจับลำแขนของสาวใช้เอาไว้อย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไป?” “เลือด มีเลือดเยอะมาก” สาวใช้ร้องไห้ลั่น “เมื่อครู่ข้าเข้าไปเก็บกวาดห้องอักษรของท่านอ๋อง ก็เห็นผู้หญิงนางหนึ่งล้มพับอยู่บนพื้น สี่ทิศล้วนเต็มไปด้วยเลือดเยอะเหลือเกิน ไม่รู้ว่าตายหรือไม่ ช่างน่ากลัวนัก” “พาพวกเราไปดูเสียหน่อย” องครักษ์ขมวดคิ้วยุ่ง ดึงสาวใช้ขึ้นก็เดินไปยังหมิงเวนโหลว ตลอดทั้งคืน โหลวเหยนหมิงไม่ได้กลับไปยังหมิงเวนโหลวเลย เมื่อเช้าตรู่ต่อมา ก็เพิ่งนำร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ากลับมายังจวนอ๋อง ก็มองเห็นเสี่ยวฟางจื่อที่ยืนต้อนรับเขาอยู่หน้าประตูมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ท่านอ๋อง ท่านกลับมาแล้วหรือ” เสี่ยวฟางจื่อรีบรุดมาเบื้องหน้า ประคองร่างโหลวเหยนหมิงที่ค่อนข้างโงนเงน “ท่านดื่มเหล้าหรือ” โหลวเหยนหมิงหยัดกายมั่น หันหน้าไปมองเสี่ยวฟางจื่อเย็นเยียบแวบหนึ่ง สีหน้าของเสี่ยวฟางจื่อทื่อขึ้นมา รู้ว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ไปจุ้นจ้านเรื่องของเจ้านายไปดื่มเหล้าหรือไม่ ทว่า...เสี่ยวฟางจื่อก้มหน้างุดต่ำ กดเสียงต่ำพลางกล่าว “ท่านอ่อง เกิดเรื่องในจวนอ๋องแล้ว” โหลวเหยนหมิงชะงักกึก แววแสร้งมึนเมาในสายตาพลันมลายสิ้น หันหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยไปมองสีหน้าร้อนรนของเสี่ยวฟางจื่อ “เกิดเรื่องอันใดขึ้น” “ห้องอักษรของท่านดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ดูเหมือนว่าสาวใช้ที่ไปทำความสะอาดจะถูกพื้นอันเต็มไปด้วยเลือดทำให้เสียขวัญเข้าให้แล้ว เมื่อครู่ด้านหลังก็ได้ยินว่ามีองครักษ์ได้รุ่งรุดเข้าไปแล้ว ข้าน้อยเพียงแค่รอท่านกลับมาอยู่ที่นี่เสียก่อน ไม่รู้....” “พื้นอันเต็มไปด้วยเลือด?” สีหน้าโหลวเหยนหมิงบึ้งตึง มองไปที่ใบหน้าที่ดูไม่เหมือนคนกำลังโกหกของเสี่ยวฟางจื่ออย่างไม่ค่อยเข้าใจ คืนวาน เขาจำได้เพียงว่าดื่มเหล้าไปสองอึกภายใต้อารมณ์ขุ่นโกรธแล้วก็โยนโถเหล้าลงบนพื้น หลังจากนั้นก็ไม่สนใจฉูเฟยเอ๋อที่ร่ำไห้สีหน้าซีดขาวคนนั้นเลย ก่อนหมุนกายออกมาจากห้องอักษร ไม่สนเรื่องความเป็นตายของนาง เลือด? จะมีเลือดได้อย่างไร? โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วมุ่น ฉับพลันก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปทางหมิงเวนโหลว เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูห้องอักษรที่เปิดกว้างบานนั้น ก็ได้กลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นลอยมาจากข้างในห้องแล้ว “เรื่องอันใดกัน?” โหลวเหยนหมิงมุ่นคิ้วเดินเข้าไป เห็นเพียงองครักษ์ไม่กี่นายและสาวใช้ที่มาทำความสะอาดเป็นประจำคนนั้นกำลังยืนทื่ออยู่ข้างๆ โต๊ะทอดมองบนพื้นอยู่ “ท่านอ๋อง?” มีองครักษ์นายหนึ่งเรียกสติกลับมา มองเห็นโหลวเหยนหมิง ก็รีบเบี่ยงร่างออกเพื่อให้เขามองเห็บนพื้น ก่อนเปิดปากอย่างระวัง “ชายาอ๋องนาง...?” จะอย่างไรพวกเขาก็คิดไม่ถึง ผู้หญิงคนที่สาวใช้บอกว่าไม่รู้เป็นหรือตาย ที่แท้จะเป็นชายาอ๋อง ในอกของโหลวเหยนหมิงพลันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไรนัก รีบสาวเท้าไปเบื้องหน้า ก้มหน้าต่ำมองไปทางคราบเลือดอันเป็นที่น่าตระตะลึงอึ้งค้างบนพื้นนั่น และหญิงสาวที่ล้มพับท่ามกลางสระโลหิต เห็นเพียงเกษาของนางยุ่งเหยิง บนเรือนผมและอาภรณ์แทบจะเต็มไปด้วยเลือด โดยเฉพาะเลือดที่เต็มแผ่นหลัง มองดูแล้วทำให้หัวใจผู้คนเกิดความสั่นสะเทือน “เฟยเอ๋อ?” โหลวเหยนหมิงตกตะลึง รีบสาวเท้าไปเบื้องหน้าโน้มกายไปประคองฉูเฟยเอ๋อที่นอนเรือนกายเย็นเฉียบอยู่บนพื้น และร้องลั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เฟยเอ๋อ? เฟยเอ๋อ!” สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ไรมาไม่เคยเห็นเลือดที่เยอะเพียงนี้ และไม่เคยเห็นฉูเฟยเอ๋อผู้มีชีวิตชีวาตลอดเวลาคนนั้นตกอยู่ในสภาพใบหน้าซีดขาวดุจคนล่วงลับโลกไปแล้วเช่นนั้น ในใจของโหลวเหยนหมิงกระตุกเกร็งความเจ็บปวด เหตุใดเขาเองไม่อาจคาดคิดว่าทั้งคืนนี้นางเป็นอะไรไปแล้ว ตอนที่รับรู้ได้ถึงความชื้นที่ระอุบนฝ่ามือ เขาก็มองไปที่มือของตนเองอย่างรวดเร็ว เพิ่งจะสัมผัสถึงท้ายทอยของฉูเฟยเอ๋อเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่กลับมีเลือดติดเต็มไปหมด โหลวเหยนหมิงตกใจ ประคองเฟยเอ๋อเอาไว้ หมุนกายมองไปยังรอยเลือดที่อยู่บนหลังของนาง เงยมองไปทางรอยเลือดคราบใหญ่ เห็นเพียงเลือดสดที่แห้งกรังแล้วกับที่ยังไม่ทันแห้งของนางปนเข้าด้วยกัน และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงก็เริ่มพัลวันกันเข้า ฉากนั้นเมื่อคืนวานผุดภาพเข้าสู่สมอง เขาจำได้ว่าคืนวานเนื่องจากโมโหมากเกินไปจึงใช้กำลังผลักนางไปด้านข้าง เหมือนว่าจะได้ยินเสียงสนั่นตอนที่ศีรษะนางกระทบกับขอบโต๊ะ จากนั้นนางก็เปี่ยมไปด้วยคราบน้ำตาและมองทางเขา บอกว่านางทรมาน แต่กลับไม่ได้ลุกขึ้นมาเลย... โหลวเหยนหมิงมือสั่นเทา ก้มหน้างุดมองไปยังดวงตาที่ปิดสนิทราวกับคนตายก็ไม่ปาน ในอกก็คับแน่นขึ้นมา “เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไรกัน” เขาถามคำถามกับตนเอง ก่อนยื่นมือลดลงไปอังที่จมูกของเฟยเอ๋อเพื่อทดสอบการหายใจของนาง ยังดี ยังมีลมหายใจอยู่เล็กน้อย แต่กลับรวยรินถึงขีดสุด สัมผัสถึงความเย็นเยียบบนกายนาง ก่อนยื่นมือไปกุมมือบางของเฟยเอ๋อเอาไว้แน่นเพื่อทดสอบ และก็มีความเย็นเยียบในแบบเดียวกัน “ไปเรียกท่านหมอมา” โหลวเหยนหมิงโอบรัดกระหม่อมของเฟยเอ๋อเอาไว้มั่น นำนางมากอดไว้ในอ้อมอก หันหน้าไปมององครักษ์รอบด้านและเสี่ยวฟางจื่อที่อยู่ด้านหน้าด้วยดวงตาก่ำเลือด “รีบไป!” “โอ้! ขอรับ!” คนทั้งแถบในสี่ทิศกุลีกุจออกไปอย่างอลหม่าน วิ่งลากขาออกไปตามท่านหมอ ก็ยังมั่นคงกว่าการเผชิญหน้ากับโหลวเหยนหมิงที่มีกลิ่นอายแห่งการเข่นฆ่าคนอันแสนอันตรายขนาดนั้นมากมายนัก “ท่านอ๋อง...” เสี่ยวฟางจื่อมุ่นคิ้วขึ้นอย่างกังวล มองทางโหลวเหยนหมิงที่ช้อนอุ้มเฟยเอ๋อขึ้นมาแล้วถลาออกไปนอกห้องอักษรอย่างเร่งรีบ ก่อนจะรีบตามไป “ฉูเฟยเอ๋อ ข้าไม่ให้เจ้าตาย เจ้าต้องเข้มแข็งเข้าไว้!” โหลวเหยนหมิงกัดฟันอย่างดุดัน ก้มหน้ามองคนที่มีสภาพดุจคนตาย “เจ้ากล้าตายก็ลองดู! ต่อให้ข้าต้องขุดหลุมสามฟุตก็ต้องหาเจ้าออกมาให้ได้ ความโกรธของข้ายังไม่หาย อย่าได้คิดว่าการนอนหลับไม่ตื่นของเจ้าจะจะสามารถหลบหนีความเกลียดชุงของจ้าได้!” โหลวเหยนหมิงกอดเฟยเอ๋อบนศีรษะที่ยังหยดเลือดเล็กน้อยเอาไว้แล้วพุ่งเข้าไปในห้องบรรทมของเขาในหมิงเวนโหลว และวางเฟยเอ๋อที่ทั้งร่างเกือบชุ่มเลือดลงบนเตียงโดยไม่ต้องยั้งคิด ความสับสนในแววตาของเขานั้นเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน ก็แม้กระทั่งเสี่ยวฟางจื่อั้เพิ่งถลาเข้ามายังดูออก บัดนี้โหลวเหยนหมิงก็ไม่ต่างจากราชสีห์ที่หลังจากถูกทำให้บันดาลโทสะแล้วก็ยังเกือบจะบ้าคลั่งตัวหนึ่งเลย “เจ้าออกไปเสีย!” โหลวเหยนหมิงจ้องเสี่ยวฟางจื่อที่เข้ามาในห้องเพราะนึกอยากช่วยเหลือเขาในการช่วยชีวิตเฟยเอ๋อ “ท่านหมอมาแล้วก็เรียกข้าอยู่ด้านนอกประตูนั่น!” “โอ้ ขอบรับ!” เสี่ยวฟางจื่อนิ่งทื่อ ก่อนจะพยักหน้าในเวลาต่อมา และหมุนกายปิดประตูห้องลง โหลวเหยนหมิงหมุนกายกลับไป ฉีกอาภรณ์ที่ถูกเลือดย้อมจนแห้งกรังเหล่านั้นบนเรือนกายของเฟยเอ๋อออก เห็นว่าใบหน้าของนางยังมีเลือด เรียวปากก็ยังหลงเหลือคราบโลหิต หัวใจของโหลวเหยนหมิงก็รวดร้าวปานถูกคนควักเนื้อสดๆ ออกมาชิ้นใหญ่ก็ไม่ปาน