ตอนที่ 76 คืนชีวิตอีกครั้ง

ต๭นที่ 76 คืนชีวิตอีกครั้ง วันถัดมา โหลวเหยนหมิงยังไม่ทันจะได้กลับห้องไปเยี่ยมเฟยเอ๋อเลย ก็ถูกคนในราชสำนักเรียกไปเข้าในวังเสียแล้ว โหลวโม่ชูมองโลหวเหยนหมิงที่สีหน้าเหนื่อยล้าด้วยรอยยิ้มจางๆ “คืนวานหลับไม่ค่อยดี?” “ก็ดี เพียงแต่มีเรื่องในใจนิดหน่อย จึงหลับไม่ค่อยสนิทก็เท่านั้นเอง!” ดหลวเหยนหมิงเอ่ยปากอย่างราบเรียบ ในอกไม่ค่อยเข้าใจว่าจักรพรรดิเรียกเขาเข้าวังโดยลำพังอย่างกะทันหันนั้นมีเรื่องอันใด “ในครรภ์ของเฟยเอ๋อมีเด็กแล้ว?” โหลวโม่ชูยิ้มแย้ม ก่อนจะเอนกายเอาท่อนแขนไปค้ำไว้บนโต๊ะเบื้องหน้าอย่างฉับพลัน มองเห็นโหลวเหยนหมิงที่มีสีหน้าแข็งซีดโดยพลันเพราะว่าเขาเอ่ยถึงเฟยเอ๋อ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก” “ไม่มีอะไร!” โหลวเหยนหมิงทำใจให้มั่น เหลือบตามองเข้าไปในดวงเนตรของจักรพรรดิ “ข้อตกลงระหว่างหม่อมฉันกับฝ่าบาท อาจจะนับว่าสำเร็จอย่างมหาศาลนัก! เนื่องจากคืนวาน ท่านหมอได้มาตรวจสอบร่างกายของเฟยเอ๋อนั้นได้ตั้งครรภ์หนึ่งเดือนแล้ว!” “โอ้?” โหลวโม่ชูโยนป้ายอาญาสิทธิ์ทองคำในมือเล่น “เร็วเพียงนี้?” “ความรักถนอมของสามีภรรยา บัดนี้ได้มีบุตรแล้ว จะนับว่าเร็วได้อย่างไรกันเล่า!” โหลวเหยนหมิงหัวเราะ แต่แววสรวลไม่ได้มายังดวงตา “วันนั้นฝ่าบาทได้ทอดเนตรเห็นท่าทีแห่งความรักใคร่ของเฟยเอ๋อกับหม่อมฉันแล้ว ไม่ทราบว่ายามที่จักรพรรดิเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเฟยเอ๋อ ไม่รู้สึกว่านั้นคือความสุขหรือ?” “แน่นอน!” โหลวโม่ชูยิ้มบาง “กล่าวมาเพียงนี้ เก้าเดือนจากนี้ ข้าก็จะเป็นท่านลุงแล้ว?” “ใช่สิ ฝ่าบาทท่านก็เป็นท่านลุงได้แล้ว!” โหลวเหยนหมิงยิ้งบาง “ดียิ่ง!” โหลวโม่ชูขว้างป้ายในมือทิ้งข้างล่างอย่างกะทันหัน แววตาของโหลวเหยนหมิงวาววับ พุ่งกายไปรับป้ายเอาไว้ ก้มหน้ามองตัวอักษรที่อยู่ด้านบน พลันก็ยิ้มจางๆ ออกมา กำหมัดแน่นพลางกล่าวด้วยแววมุ่งมั่นเต็มดวงตา “เป็นพระกรุณาของฝ่าบาทอย่างยิ่ง หม่อมฉันจะทำให้สุดความสามารถ!” “อย่างไรก็ตามของเหล่านี้เดิมทีก็ต้องมอบให้เจ้าและฮ่าวเยว่สองพี่น้องอยู่แล้ว!” จักรพรรดิแย้มสรวล “ส่วนเรื่องการตั้งครรภ์ของเฟยเอ๋อ นึกดูแล้วเหยนหมิงเจ้าคงไม่อาจหลอกข้าได้แน่ ข้าย่อมรอหลังจากเก้าเดือนให้หลังเพื่อฉลองเรื่องมงคลที่จวนอ๋องเหยนหมิงได้เป็นธรรมดา ถึงเวลานั้นข้าจะต้องไปเยี่ยมจวนอ๋องเพื่อดูหลานชายตัวน้อยผู้นั้นของข้าด้วยตัวเอง!” “หม่อมฉันไม่อาจทำให้ฝ่าบาทผิดหวังแน่!” โหลวเหยนหมิงตาหยี เรียวปากกระตุกรอยยิ้มบางๆ ทั้งเย็นชา และไร้ความรู้สึก ทั้ง...มีชะตากรรมที่ถูกทำลายลงโดยเขา! เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าตนเองหลับไปเป็นเวลานานเท่าใด รู้เพียงว่าอยู่ท่ามกลางความมืดมิดสนิทในมาเนิ่นนานเนิ่นนาน จนกระทั่งเบื้องหน้าทีแสงสว่างแปลกตา สิ่งที่ไม่เคยอยู่ในความทรงจำของนางค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาสู่สมองอขงนางทีละน้อย ฉูเฟยเอ๋อในเมื่อก่อน ไม่ได้เป็นเจ้าหญิงที่โหดร้ายเพียงนั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพียงแต่ถูกจักรพรรดิองค์ก่อนสั่งสอนว่าไม่ให้อ่อนแอมาตั้งแต่ยังเล็ก ต้องการให้นางใช้ด้านที่แข็งแกร่งเผชิญหน้ากับผู้คนตลอดกาล ต้องการให้นางไหมอบภายใต้อำนาจของบุรุษอย่างสง่าผ่าเผย รวมถึงการตายของซีอวิ๋น... เมื่อวินาทีที่เฟยเอ๋อลืมตาเบิกขึ้น ยังคงเป็นฉากภาพที่เผาไหม้ภาพวาดภายในห้องอักษรของหมิงเวนโหลวในวันนั้นอยู่เลย ที่แท้ ซีอวิ๋นไม่ได้ตาย ที่แท้ ฉูเฟยเอ๋อเป็นเพียงหญิงนางหนึ่งที่ช่วยเหลือจักรพรรดิในการหาแพะรับบาปที่เสนอตัวแทนจักรพรรดิเองด้วยความรักใครภักดีก็เท่านั้น ที่แท้ ฉูเฟยเอ๋อเคยปักใจรักโหลวเหยนหมิง แต่กลับไม่กล้าหมอบกายอยู่ภายใต้ความเกลียดชังของเขา ที่แท้ นางเพียงแค่ใช้วิธีของตัวนางเองไปรักโหลวเหยนหมิงโดยตลอด รอคอยวันนั้นที่เข้าจะเข้าใจนาง...ทว่า ในวันที่นางแต่งงานกับเขาสำเร็จ แต่กลับได้รับความถือโทษของเขา และได้ยินเสียงสอดประสานกันของผู้ชายที่ตนรักมากที่สุดกับผู้หญิงนางอื่นจงใจให้นางได้ยินอยู่นอกห้องหอ...แบบนั้นกับฉูเฟยเอ๋อที่แข็งแกร่งเช่นนาง ฉูเฟยเอ๋อที่แน่วแน่กับทุกอย่างในใจตนเองเรื่อยมาเช่นนั้น ในที่สุดก็ยังคงดวงใจแตกสลายสู่พื้น และเลือกตายไป ที่แท้ ฉูเฟยเอ๋อคนนั้นเหมือนกับตัวตนของตัวเองจริงๆ ดื้อรั้นเหมือนกัน แน่วแน่ในความคิดของตนเองเหมือนกัน แต่ท้ายที่สุดกลับถูกกระทำชอกช้ำ และนั่นเอง เป็นอย่างที่ยมบาลเคราน้อยกล่าวเอาไว้ พวกนางเป็นคนๆ เดียวกัน ความทรงจำของฉูเฟยเอ๋อในภพก่อนประดังเข้ามาในสมองของนางทั้งหมด เฟยเอ๋อกะพริบตา บนศีรษะยังคงเจ็บยิ่งนัก ลำคอแห้งผากจนต้องร้องขอชีวิต เปล่งเสียงไม่ออก ทำได้เพียงลืมตาเบิกกว้างมองไปรอบห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นของโหลวเหยนหมิง มองไปยังหัวเตียง การกระแทกบนศีรษะครั้งนั้น ไม่เพียงแต่ไม่ได้ชนจนนางตาย แต่กลับทำให้มองของหลายอย่างชัดเจนขึ้น รวมถึงอดีตที่ยังไม่เคยรับรู้ทั้งหมด “สี่เอ๋อ...” ท่ามกลางความพร่ามัว นางสามารถรับรู้ถึงสี่เอ๋อที่อยู่ด้านข้าง ขยับปาก เปล่งเสียงแหบแห้งที่แทบจะไม่ได้ยินเอ่ยประโยคนี้ออกมา “องค์หญิง? องค์หญิงท่านฟื้นแล้ว?” และนั่นเอง สี่เอ๋ออยู่ด้านข้างจริงๆ เฝ้าเฟยเอ๋อที่ไม่ได้สติเจ็ดวันเจ็ดคืนอย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงของนาง สี่เอ๋อจึงรุดกระโดดมาข้างเตียง มองนางที่เปิดเปลือกตาอย่างปลื้มปรีติ “สี่เอ๋อ เอาน้ำให้ข้า...” เฟยเอ๋อกลืนน้ำลาย แต่กลับพบว่าในปากนั้นแห้งกรรังแม้กระทั่งน้ำลายก็กลืนไม่ลง “เจ้าค่ะ สี่เอ๋อจะรีบไปนำน้ำมาให้ท่านบัดนี้!” สี่เอ๋อวิ่งป้ายข้างพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเทน้ำอุณหภูมิอุ่นคงที่ หมุนกายวิ่งกลับมายังข้างเตียงประคองร่างของเฟยเอ๋อขึ้น ป้อนนางให้ดื่มน้ำลงไป ตอนที่สี่เอ๋อถือแก้วน้ำอยู่นั้น เฟยเอ๋อก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังสาวใช้ที่ติดตามองค์หญิงเยียนมานานหลายปีคนนี้ จึงยิ้มอย่างจริงใจออกมา “สี่เอ๋อ ลำบากเจ้าแล้ว...” “องค์หญิง...ฮึก...” เมื่อสี่เอ๋อได้ฟัง อารมณ์กังวลหวาดกลัวที่ติดต่อกันเจ็ดวันในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาให้ไหลรินออกมา “องค์หญิง ท่านทำข้าขวัญกระเจิงหมดแล้ว! สี่เอ๋อกลัวว่าท่านจะหลับไปไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆ ท่านหมอบอกว่าท่านเสียโลหิตมากเกินไป บนศีรษะก็ได้รับบาดเจ็บ กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับท่าน สี่เอ๋อกลัวว่าองค์หญิงจะทอดทิ้งสี่เอ๋อ...ฮึก...” “จะเป็นไปได้อย่างไรกันเล่า...” ถึงแม้เฟยเอ๋อยังมีสีหน้าซีดขาว แต่ว่าบนใบหน้ากลับยังคงมีรอยยิ้มที่มั่นใจแบบสาวศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแบบนั้นอยู่ “ข้ายังต้องไปทำธุระอีกตั้งมากมายเชียว ไม่อาจตายไปง่ายๆ เพียงนี้หรอก!” ไม่ผิด นางยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ นางต้องสืบชัดถึงแพะรับบาปที่นางแบกไว้บนหลังเกี่ยวกับซีอวิ๋นคนนั้น ยังต้องสืบชัดถึงภาพวาดที่โหลวฮ่าวเยว่บอกว่ามีความลับอยู่ และยิ่งต้องสืบชัดถึงความคิดที่แท้จริงของโหลวเหยนหมิง แน่นอน นางไม่อาจให้ตนเองถูกเขาคัดค้านอย่างรุนแรงได้อีกต่อไป ได้รับความน้อยใจอันใหญ่หลวงเพียงนี้ นางฉูเฟยเอ๋อ จะต้องเอาคืนให้ทีละอย่างทีละเรื่องแน่! ต่อให้เป็นโหลวเหยนหมิงแล้วอย่างไร? นางจะให้เขาได้ลิ้มรสโทษและการเสียใจภายหลังถึงความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่นี้ให้จงได้! หลังจากยามที่ฉูเฟยเอ๋อในตอนนี้มีความทรงจำของฉูเฟยเอ๋อคนก่อน หญิงสาวที่รู้เรื่องราวทุกอย่าง หญิงสาวที่ฟื้นคืนมาอีกครั้งหนึ่ง จะเรียกว่าเป็นการคืนชีวิตอีกครั้งได้หรือไม่?