ตอนที่ 81

ต๭นที่ 81 “ข้าไม่มีอะไรต้องอธิบาย!” เฟยเอ๋อสูดจมูกแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้มา ยกมือขึ้นปาดน้ำตา คราวนี้จึงเหลือบสายตาเป็นประกายมองตรงเข้าไปในดวงตาของโหลวเหยนหมิง โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้ว “ภาพแผ่นนั่นก็เพราะว่าข้าริษยา ข้าริษยาความรักที่ท่านมีต่อซีอวิ๋น ข้าริษยาความรำลึกที่ท่านมีต่อนาง ข้าริษยาที่ท่านหวงแหนเพียงนั้น ดังนั้นข้าจึงโกรธ เพราะว่าข้าริษยา ดังนั้นข้าจึงไปเผาภาพนั่น! ข้าไม่มีอะไรต้องอธิบาย!” เฟยเอ๋อกล่าวเสียงดัง ในตากลับมีคราบน้ำตาที่เป็นประกาย “นี่ก็คือความจริง?” โหลวเหยนหมิงหรี่ตามองนาง “ไม่ผิด ก็เป็นอย่างที่ท่านเห็นเช่นนั้นแหละ! ข้า ฉูเฟยเอ๋อ เพราะว่าริษยามากเกินไป! จึงไปทำลายภาพแผ่นนั้นเสีย! ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นข้ารนหาที่เอง! ข้าไม่มีคำต้องเอ่ย จะฆ่าจะแกงกันข้าก็ต้องฟังอย่างเคารพ!” ฉับพลัน ก็เจ็บที่ปลายคาง เฟยเอ๋อมองโหลวเหยนหมิงอย่างตื่นตระหนก “ข้าให้โอกาสเจ้าอธิบาย เจ้ากลับไม่เห็นค่า และก็ไม่ต้องมาบอกว่าข้าทำเกินไปอีกเล่า!” โหลวเหยนหมิงแทบจะกัดฟันเอ่ยปาก “เฮอะ!” เฟยเอ๋อไม่สนว่าคางจะถูกเขาบีบเจ็บเพียงใด ทำเพียงยกมุมปากขึ้นอย่างถือดี “โหลวเหยนหมิง บางครั้งครา เรื่องที่เห็นกับตาได้ยินกับหู ไม่แน่ว่าจะเป็นความจริง!” โหลวเหยนหมิงมุ่นคิ้ว “ความหมายของเจ้าคือเจ้ายังอยากอธิบาย?” “ข้าไม่จำเป็นต้องอธิบาย! หากว่าท่านรักข้าจริงๆ ท่านก็จะมองข้าออก หากว่าท่านมองไม่ออก ก็เลิกพล่ามว่ารักข้า! ถ้อยคำขี้หมาของท่าน ข้าไม่เชื่อ!” เฟยเอ๋อกัดฟัน ดวงตาของโหลวเหยนหมิงขณะนี้มีลำแสงแห่งอันตรายที่จะเล็งยิงออกมา เฟยเอ๋อมองเขาอย่างไม่ยอมพ่ายแพ้ มาดมั่น ไม่ยอมแพ้! รัก คำๆ นั้น ช่างหนักหนาเหลือเกิน! โหลวเหยนหมิงปรนแรงที่บีบบนปลายคางของนางลง เปลี่ยนเป็นการลูบไล้อย่างแผ่วเบา อันที่จริง ต่อให้ไม่มีเรื่องของภาพแผ่นนั้น ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะปฏิบัติต่อนางอย่างไรอยู่เหมือนเดิม ป้ายอาญาสิทธิ์ทางการทหารเขาก็ได้รับมาแล้ว เขาสามารถให้นางไปเป็นสาวใช้ต่อไปอีกครั้งก็ยังได้ และยังสามารถทำร้ายนาง หรือว่าบอกนางให้เข้าอกเข้าใจ ว่านางเพียงแค่ถูกใช้ประโยชน์ก็เท่านั้น ทว่า...เขากลับค้นพบว่าเขาเฝ้ารอเด็กคนนั้นในครรภ์ของนางยิ่งนัก เฝ้ารอว่าจะยังสามารถมองเห็นใบหน้าแย้มยิ้มของนางเหมือนเดิมได้ทุกวัน ทว่าเขากลับกลัว กลัวว่าจะหลงรักผู้หญิงคนนี้จริงๆ! เห็นว่าในดวงตาของโหลวเหยนหมิงมีความนัยที่ไม่ชัดแจ้งแอบแฝงอยู่ ในดวงตาของเฟยเอ๋อก็เจิ่งล้นด้วยน้ำตาอีกครั้ง มองเขาอย่างแน่นิ่ง “หากว่าเพียงแค่อยากให้ทรมาน ท่านได้บรรลุจุดประสงค์แล้ว ยามนี้ยังจะยืนอยู่ตรงนี้อีกทำไมกัน ยังอยากเห็นข้าร้องไห้หรือ ข้าร้องไห้ออกมาอีกครั้งท่านถึงจะสะใจใช่หรือไม่ ก็ดี! เช่นนั้นข้าจะร้องไห้ท่านดู!” เฟยเอ๋อร้องลั่น ฮึกเหิมเตรียมจะปล่อยทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้เป็นเวลาเนิ่นนานออกมา โหลวเหยนหมิงพลันโค้งกายลงมา จุมพิตที่ดวงตาชุ่มน้ำคู่นั้นเอาไว้ ยื่นมือไปโอบนางเข้ามาในอ้อมอก มองตามสายตาลงไปจุมพิต จนกระทั่งจูบไปยังเรียวปากระเรื่อที่ทำให้เขาหลงลืมทางกลับ เฟยเอ๋อพลันสะบัดและผลักเขาออก “ไสไป อย่าแตะต้องข้า!” สีหน้าโหลวเหยนหมิงยะเยือก ก้มหน้ามองแววปฏิเสธอย่างชัดเจนในดวงตาคู่นั้นของเฟยเอ๋อ บัดนั้น เขาโน้มกายลงไปโอบรัดเฟยเอ๋อขึ้นมาอีกครั้ง ในวินาทีที่นางทั้งขัดขืนทั้งแตะสะบัดขาทั้งสองข้างนึกอยากกระโดดหนีออกมานั้น ก็กดนางเข้าไปในเตียง ก้มหน้าลงไปจุมพิตนางอย่างดุดัน “อื้อ! ! !” เฟยเอ๋อส่ายหน้า ขัดขืนอย่างเต็มแรง เฟยเอ๋อออกแรงขัดขืน และครั้งนี้โหลวเหยนหมิงเองก็กดนางเอาไว้หนาแน่น ไม่ยอมให้นางปฏิเสธ “ท่านปล่อยข้า!” เฟยเอ๋อแผดร้องแทบไม่เป็นภาษา แต่กลับยิ่งทำให้โหลวเหยนหมิงจุมพิตได้ลึกขึ้น ฉับพลัน เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากของโหลวเหยนหมิงอย่างดุดัน เขานิ่งทื่อ เงยหน้าที่ในดวงตาแฝงเพลิงอันตรายวาวับขึ้น “อย่าแตะต้องข้า! ไม่ต้องใช้ร่างกายของท่านที่เพิ่งสัมผัสผู้หญิงคนอื่นมาแตะต้องข้า! ไสไป!” เฟยเอ๋อร้องลั่น กระนั้นในดวงตาของโหลวเหยนหมิงครานี้ไม่รู้ว่าเป็นประกายเพราะไฟราคะหรือไฟโทสะ แววในดวงตานั้นแทบจะแผดเผาเฟยเอ๋อให้กลายเป็นเถ้าถ่าน เฟยเอ๋อมองแววอันตรายในสายตาของเขาอย่างค่อนข้างสั่นระริก ทันใดนั้น โหลวเหยนหมิงก็ฉีกทึ่งอาภรณ์บนเรือนร่างของเฟยเอ๋ออย่างไม่เวทนาปรานี จนเฟยเอ๋อตกใจร้องดังลั่น “ไสไป! ปล่อยข้านะ!” “ผู้หญิงของข้า แต่ไรมายังไม่เคยมีใครกล้าไล่ให้ข้าไปจากเตียงเลย!” โหลวเหยนหมิงเอ่ยปากอย่างเหี้ยมเกรียม ฉีกทึ่งอาภรณ์บนร่างของเฟยเอ๋อออกไป โน้มกายลงไปจุมพิตเฟยเอ๋ออย่างดุนดัน มือหนาบีบเค้นตรงหน้าอกของนางอย่างไร้อารมณ์ บีบรัดอย่างใช้แรง “ไม่! อื้อ...” เฟยเอ๋อบิดเบี่ยงเรือนร่าง นี่คือครั้งที่สองที่โหลวเหยนหมิงบขืนใจนาง ครั้งแรกคือตอนที่เพิ่งข้ามมิติเข้ามาภายในอ่างอาบน้ำ ครั้งที่สองก็คือตอนนี้ “อื้อ...” “ฉูเฟยเอ๋อ ข้าขอบอกเจ้า เป็นผู้หญิงของข้า คำเดียวที่ไม่อาจพูดได้ก็คือคำว่าไม่!” โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างขึงขัง มือหนาทึ้งดึงอาภรณ์บนเรือนร่างของทั้งสองออกไป ขว้างทิ้งลงล่างเตียง กดทับแขนทั้งสองข้างที่ขยับสะเปะสะปะเอาไว้บนหัวของนาง ก้มหน้าลงต่ำไปขบยอดปทุมตรงหน้าอกของเฟยเอ๋อ ออกแรงดูดดุน หลังจากที่ได้ยินนางเปล่างเสียงร้องอย่างตระหนกก็เปลี่ยนมาเป็นหยอกล้ออย่างอ่อนโยน จนกระทั่งยามที่รู้สึกถึงร่างกายของเฟยเอ๋อเริ่มจะเรื่อแดงและสั่นระริกอย่างคุ้นเคยเพราะเขาแล้ว เขาจึงหัวเราะเย้ยหยันออกมา “เรือนร่างของผู้หญิง ล้วนไม่อาจโกหกได้ตลอดกาล!” “สารเลว!” เฟยเอ๋อกรีดร้องอย่างโมโห น้ำตาได้ไหลร่วงตามแนวตาลงมาตั้งนานแล้ว “บอกข้ามา มันเป็นเพราะอะไรเจ้าถึงไปทำลายภาพแผ่นนั้น!” ยืนอยู่ท่ามกลางความปรารถนา โหลวเหยนหมิงยังคงรักษาหลักเหตุผลเอาไว้อยู่ มองทางเฟยเอ๋ออย่างเย็นเยียบ เฟยเอ๋อสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง กัดเรียวปากทั้งสองแน่น มองไปทางดวงตาของโหลวเหยนหมิง “ไม่ได้เพราะอะไร...” เฟยเอ๋อกัดฟัน ก่อนจะหลับตาลง เบี่ยงหน้าออกไม่มองเขาอีกต่อไป “ยังไม่พูด?” โหลวเหยนหมิงมุ่นคิ้ว เขาล้วนแต่อดกลั้นจนถึงขั้นนี้แล้ว แทบจะเรียกว่าวิงวอนให้นางอธิบายแล้ว นางยังคงนึกสนุกและบันดาลอารมณ์อยู่อีก เฟยเอ๋อไม่ตอบคำถามอีก ตะแคงพลิกศีรษะหลับตาแน่น มีท่าทีดั่งมือสังหารอหังการ ทันใดนั้น โหลวเหยนหมิงทอดถอนใจอย่างลุ่มลึก ก้มหน้าต่ำลงไปจุมพิตเรียวปากเฟยเอ๋ออย่างละเมียดละไม ทีละเล็ก ทีละน้อย สูญสิ้นความรุนแรงเมื่อสักครู่ อ่อนโยนเสียจนทำให้เฟยเอ๋อลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจและมองทางเขาแบบไม่เข้าใจเลย โหลวเหยนหมิงเหลือบสายตา เห็นว่าเฟยเอ๋อเบิกตา ก็ทอดถอนใจเฮือกยาว แยกขาทั้งสองข้างของนางภายใต้แววตาของนาง เฟยเอ๋อนิ่งงัน เบี่ยงหน้าออกมาไม่ไปมอง โหลวเหยนหมิงกลับขืนกายแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ยื่นมือไปพลิกหน้าของเฟยเอ๋อกลับมา เอียงกายไปจุมพิตเรียวปากของนางเอาไว้ พัวพันลิ้นเล็กของนาง กายส่วนล่างก็เข้าสู่เรือนกายของนางอย่างเชื่องช้า “อ้า...” เฟยเอ๋อพลันมุ่นคิ้วขึ้น ลืมตาขึ้นมองดูความอ่อยโยนในสายตาของโหลวเหยนหมิง “ข้าจำได้ว่าในท้องของเจ้ามีลูกของพวกเราอยู่ ไม่อาจทำร้ายเจ้าได้ เหตุใดเจ้าจึงกลัวจนกลายเป็นเช่นนี้” โหลวเหยนหมิงยิ้มบางโดยพลัน กายส่วนล่างค่อยๆ ขยับอย่างเนิบนาบ แต่กลับพยายามอ่อนโอนไม่ทำให้นางทรมาน เฟยเอ๋อร่างกายแข็งทื่อ ไม่เข้าใจว่าท่าทีเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเขา เดิมทีอยากถามเขาว่ารักตนเองหรือไม่ กระนั้นก็ค่อยๆ ได้รับความรู้สึก “ปรารถนา” ในขณะนี้ปกคลุมสติสัมปชัญญะเลือนไป...