已经是第一章了
ตอนที่ 88
ตนที่ 88
เฟยเอ๋อกัดฟัน แม้ว่าในอกจะไม่ค่อยสบายนัก แต่ก็ยังอยากถาม “ข้าหมายความว่า ถ้าหากซีอวิ๋นยังไม่ตาย และข้ากับนางล้วนยืนอยู่เบื้องหน้าท่าน หากว่าท่านจำเป็นต้องเลือกหนึ่งคน ท่านจะเลือกใคร”
ใบหน้าโหลวเหยนหมิงเคร่งขรึมลง มองเฟยเอ๋ออย่างเงียบงันนานเนิ่น ไม่ได้ตอบคำถาม
ในใจของเฟยเอ๋อระส่ำไม่สงบ รอนานค่อนวัน เห็นว่าเขายังไม่ได้พูดคำตอบของเขา ตนเองก็นึกเสียใจภายหลังแล้ว พลันยื่นมือไปอุดปากที่เดิมทีก็ไม่ได้เปิดอ้าออกของเขาเอาไว้ “ช่างเถิด ทำเสียว่าข้าไม่ได้ถาม”
ไม่ใช่ว่านางไม่มั่นใจในตนเองพอ แต่เพราะโหลวเหยนหมิงคิดมาโดยตลอดว่าฉูเฟยเอ๋อเป็นคนที่ทำร้ายซีอวิ๋นจนตาย เช่นนั้นเขายังจะเลือกตนเองได้อย่างไรกัน หรือเพราะว่า คำตอบนี้จะต้องไม่ใช่สิ่งที่นางชื่นชอบ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่สู้นางไม่รู้จะดีกว่า
โหลวเหยนหมิงถอนใจและดึงมือของเฟยเอ๋อ มาจุมพิตเบาๆ ที่เรียวปาก “รถม้าน่าจะจอดรออยู่หน้าประตูจวนอ๋องแล้ว รีบเข้าวังเถิด!”
“อ้อ” เฟยเอ๋อเม้มปาก ก้มหน้างุดหมุนกายเดินไปทางหน้าประตู
โหลวเหยนหมิงพลันเรียกนาง เฟยเอ๋อหมุนกายมองเขา แต่เขากลับยิ้มบางพลางส่ายหน้า “ไปเถิด! รีบกลับมาหน่อยเล่า ร่างกายตั้งครรภ์ออกไปข้างนอกแต่เริ่มจนจบก็ล้วนไม่สะดวก”
“อื้อ!” เฟยเอ๋อยิ้มซุกซนให้แก่เขา หันหน้ากลับไปและเดินออกจากประตูห้อง
โหลวเหยนหมิงยืนอยู่ที่เดิม มองเงาร่างของเฟยเอ๋อที่เดินออกไป ในอกกลับอึมครึมลงมาอย่างแช่มช้า
แม้นว่าซีอวิ๋นยังไม่ตาย ทั้งสองคนล้วนยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา เขาจะเลือกคนไหน คำถามเช่นนี้ เขาไม่มีคำถามอย่างแน่นอน ว่าตามที่เฟยเฮ่อทำร้ายซีอวิ๋นจนตาย เขามีความรู้สึกต่อเฟยเอ๋อเสียแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ภักดีต่อซีอวิ๋น ทว่าเฟยเอ๋อในยามนี้กลับทำให้เขาปล่อยไม่ลงเลยจริงๆ
เฟยเอ๋อนั่งในรถม้าแน่นนิ่งอยู่นานค่อนวัน ยามที่รถม้าจอดสนิทลงจึงเรียกสติกลับมา โดยมีสี่เอ๋อประคองลงจากรถม้า เงยหน้ามองสถานที่ที่เคยมาเพียงครั้งเดียว แต่สำรวจในความทรงจำของฉูเฟยเอ๋อกลับเป็นบ้านที่อยู่แต่เล็กจนโต ในอกก็มีความรู้สึกจำเพาะ
“เฟยเอ๋อไฉนจึงกลับวังแล้ว” โหลวโม่ชูกำลังอ่านอนุสรณ์แห่งราชวงศ์อยู่ภายในห้องบรรทม ฉับพลันมองเห็นประตูวังถูกเปิด เป็นฉูเฟยเอ๋อเดินเข้ามา ด้านหลังกายยังมีนางกำนัลสี่เอ๋อที่ติดตามเข้าสู่จวนอ๋องเหยนหมิงพร้อมกันตามมาด้วย
“เยียนเฟยถวายพระพรแก้เสด็จพี่ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี!” เฟยเอ๋อย่อการถวายคำนับ
“สี่เอ๋อเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”
“ยืนขึ้นเถิด!” โหลวโม่ชูเดินลงไปพลางยิ้ม ไปประคองเฟยเอ๋อขึ้นด้วยตนเอง “เฟยเอ๋อไม่ใช่ว่าตั้งครรภ์อยู่หรือ เหตุใดจึงวิ่งเข้าวังมาอย่างกะทันหัน”
“เฟยเอ๋อคิดถึงเสด็จพี่แย่แล้ว!” เฟยเอ๋อยิ้มอย่างขี้เล่น ในดวงตากลับมีแววแสบแปลบในอกเล็กน้อย บุรุษเบื้องหน้า คือญาติสายโลหิตคนเดียวในชีวิตของนางในยามนี้ แต่เพื่อความารักของตัวเขาเองแล้ว กลับให้น้องสาวของตนเองแบกภาระเป็นแพะรับบาปของผู้ชายอย่างเลือดเย็น
“อ่า เด็กน้อยยังสามารถคิดถึงข้าได้ ยามนี้วันๆ ตัวติดกันประดุจยาแนวกับพี่เหยนหมิงของเจ้า ยังนึกถึงวังบ้านหลังนี้ขึ้นมาได้ ไม่เลว ไม่เลว!” โหลวโม่ชูยิ้ม กล่าวพลางก็เตรียมจะดึงเฟยเอ๋อไปนั่งยังบัลลังก์มังกรอันเป็นที่ประทับของเขา เก้าอี้มังกรตัวนั้น นอกจากเขาที่เป็ยจักพรรดิเคยประทับแล้ว ก็มีเพียงเสด็จน้องของเขาคนนี้แหละที่กล้านั่ง
“เสด็จพี่กำลังอ่านอนุสรณ์แห่งราชวงศ์?”เฟยเอ๋อไม่ได้เดินตามเขาไป ทำเพียงยืนกายแข็งทื่อ มองยังเขา
“อืม”
“เช่นนั้นเฟยเอ๋อไม่รบกวนเสด็จพี่ เฟยเอ๋อไปหาพี่ซีอวิ๋นก่อนดีหรือไม่” ฉับพลันเฟยเอ๋อก็ยิ้มออกมา
มือของโหลวโม่ชูชะงัก มองเข้าไปในดวงตาของเฟยเอ๋ออย่างตระหนก ต่อมาก็หันหน้าไปมองยังสี่เฮ่อที่อยู่หลังกายของนาง ขณะนั้นในดวงตามีกลิ่นอายการเข่นฆ่าพุ่งออกมา
“สี่เอ๋อได้เป็นคนสนิทของน้องไปเรียบร้อยแล้ว เสด็จพี่ไม่ยี่หระกระมัง” บนใบหน้าของเฟยเอ๋อแฝงรอยยิ้มไร้พิษภัย ในอกกลับซ่อนรอยยิ้มเย็น
สีหน้าของโหลวโม่ชูกลับดีขึ้นมากมายโขแล้ว แย้มยิ้มเบาบาง “เฟยเฮ๋อ ฟังคำพูดคำจานี้ของเจ้า ราวกับไม่ได้เกลียดชังเสด็จพี่เรื่องที่วันนั้นทำให้โหลวเหยนหมิงเข้าใจผิดเจ้าแล้ว?”
“ไม่อาจเกลียดชัง แต่ว่ายังคงแยแสอยู่!” เฟยเอ๋อยิ้มบาง รอยยิ้มอันไร้ความรู้สึกใดๆ “มีผู้ใดเต็มใจให้ชายที่ตนรักมักจดจำในจิตใจว่าผู้หญิงของเขาสังหารผู้หญิงคนที่เขาเคยชอบมาก่อน! อีกประการ ยังเป็นถึงแพะรับบาปอันใหญ่หลวงเพียงนี้ เพียงเพื่อบดบังความรักที่เสด็จพี่ฉกแย่งไปจากมือของเหล่าพี่น้องนั่น!”
“เฟยเอ๋อ!” โหลวโม่ชูมุ่นคิ้วขึ้น พลันกล่าวเสียงแผ่ว “เริ่มแรกไม่ใช่ว่าเจ้าเข้าใจความลำบากของเสด็จพี่แล้วหรือ ดังนั้นเจ้าเองก็อดกลั้นทุกอย่างนี้เก็บเอาไว้ ไฉนวันนี้...”
“อันที่จริงก็ไม่มีอะไร เพียงแต่ในอกมันสะเปะสะปะอลหม่าน มาหาเสด็จพี่เพื่อระบายความทุกข์ในหัวใจ มิเช่นนั้นข้าเกรงว่าในหัวใจของข้าจะระบมอย่างทรมาน อาจจะกระทบต่อลูกได้เจ้าค่ะ!” กล่าวพลาง เฟยเอ๋อยกมือขึ้นลูบหน้าท้อง
เห็นว่าเฟยเอ๋อเป็นเช่นนี้ โหลวโม่ชูเองก็ยิ้มออกมา “ก็จริง”
“พี่ซีอวิ๋นอยู่ในวังแห่งใด” เฟยเอ๋อพลันถามด้วยเสียงกระซิบ
แววหน้าของโหลวโม่ชูตึงคัด ชำเลืองมองสีหน้าของเฟยเอ๋อ “เหยนหมิงไม่รู้จุดประสงค์ที่เจ้าเข้ามาในวัง?”
“เขาไม่รู้” เฟยเอ๋อเม้มปาก
โหลวโม่ชูพยักหน้าเล็กน้อย “นางอยู่ในวังต้องห้ามที่อยู่ด้านหลังห้องบรรทมของข้า!”
“ท่านให้ซีอวิ๋นอาศัยในวังต้องห้าม?” เฟยเอ๋ออ้าปากค้างอย่างตื่นตกใจ “ในนั้นไม่ใช่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจเข้าไปได้หรือ”
“ก็เพราะว่าผู้ใดล้วนไม่อาจเข้าไปได้ ดังนั้นนางจึงอนู่ที่นั่น เช่นนี้ก็ไม่มีคนล่วงรู้ว่าซีอวิ๋นที่ “ตายไปแล้ว” อันที่จริงแล้วยังอยู่ในวัง”
ขั้วหัวใจของเฟยเอ๋อสั่นสะเทือนอย่างอธิบายไม่ได้ แม้ว่าในความทรงจำที่ผ่านมาจะรู้ว่าจักรพรรดิเองก็รักอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ว่าเห็นเขาหักใจทำให้ผู้หญิงที่ตนเองชื่นชอบซุกกายไม่อาจเห็นบุคคลใดๆ อีกเลยเพียงเพื่อความรัก ทำได้เพียงเผชิญหน้ากับเขาไปตลอดชีวิตจริงๆ ความรู้สึกเช่นนี้ช่างทำให้หัวใจของคนเย็นวาบเสียจริง
ที่แท้ ในฐานะของจักรพรรดิ ก็มียามที่เห็นแก่ตัวอยู่สินะ...เฟยเอ๋อย่นคิ้ว แบมือออกไปทางจักรพรรดิเพื่อขอป้ายที่สามารถเข้าสู่วังต้องห้ามได้ จึงเดินออกมาพร้อมกันกับสี่เอ๋อ
เพิ่งเดินมาถึงหน้าวังต้องห้าม เฟยเอ๋อมองพระตำหนักอันหรูหรางดงามเบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึงเล็กน้อย ความจริงฝ่าบาทดีกับซีอวิ๋นยิ่งนักไม่แปลกใจที่ซีอวิ๋นละทิ้งความรักของโหลวเหยนหมิงกับโหลวฮ่าวเยว่และผันไปรักฝ่าบาทผู้ครอบครองวังหลังสามพันแห่งองค์นี้ วังต้องห้ามนี้เนื่องจากว่าเมื่อก่อนไม่อนุญาตให้คนเข้ามา ดังนั้นด้านนอกวังนี้จึงไม่ได้เคยถูกซ่อมแซมอย่างดิบดีเลยสักนิด ทว่ายามนี้ วังต้องห้ามนี้ไม่เพียงแต่ความอลังการจากด้านนอกเท่านั้น ด้านในจะต้องงดงามยิ่งกว่าแน่นอนกระมัง
“สี่เอ๋อ เจ้ารออยู่ที่นี่ไปก่อน หรือว่าไปหาพูดคุยเหล่าพี่น้องในวังของเจ้าก็ได้ สองสามชั่วยามให้หลังค่อยมารอข้าอยู่ที่นี่!” เฟยเอ๋อหันหน้ามองทางสี่เอ๋อที่กำลังตกตะลังอยู่เช่นเดียวกัน
“โอ้” สี่เอ๋อเลียนแบบกะพริบตาของเฟยเอ๋อ พยักหน้าเล็กน้อย และมองเฟยเอ๋อแวบหนึ่งอย่างไม่วางใจ เห็นว่านางมีพลังเต็มเปี่ยมราวกับไม่ได้มีท่าทีไม่สบายเพราะว่าตั้งครรภ์อยู่เลยสักนิด จึงค่อยหมุนกายวิ่งเหยาะๆ จากไป
เฟยเอ๋อชำเลืองมองเงาร่างของสี่เอ๋อแวบหนึ่ง จึงก้าวขึ้นขั้นบันไดของวังต้องห้าม เดินเข้าไปด้านในอย่างแช่มช้า
已经是最新一章了
加载中
