ตอนที่91

ต๭นที่91 ครั้งนี้เฟยเอ๋อไม่ได้ไปหาฮ่องเต้นางตรงดิ่งไปที่เขตหวงห้ามของพระราชวังยังไงซะป้ายของฮ่องเต้ก็อยู่กับนางถึงแม้จะเป็นเขตหวงห้ามนางก็สามารถเข้าออกได้สบาย “ท่านพี่ซีอวิ๋น！”เฟยเอ๋อวิ่งเข้าไปด้านในแล้วยิ้มหยีๆ ซีอวิ่นที่รู้สึกเบื่อๆเลยนั่งวาดรูปภูเขากับสายน้ำอยู่นั้นก็หันมามองนางที่กำลังวิ่งเข้าพร้อมกับชุดใหม่และยิ่มอย่างอ่อนโยนให้นาง：“เหยียนเฟยใส่ชุดแบบนี้แล้วไม่คิดว่าจะดูโตเป็นสาวขนาดนี้สวยจนแซงหน้าข้าแล้วด้วย！” “ไม่ขนาดนั้นหรอกเพคะ!”เฟยเอ๋อยิ้มหยีๆแล้วเดินเข้ามาดูภาพที่นางกำลังวาดอยู่ “เออใช่เหยียนเฟย”ซีอวิ๋นอยู่ดีดีก็กังวลแล้วหันไม่ถามนาง：“เมื่อวานเหยนหมิงได้ดูภาพวาดแผ่นนั้นมั้ย？” “เอ่อ....”เฟยเอ๋อนึกแปปนึง：“ดูแล้วเพคะ” “เขามีอาการอะไรมั้ย？”ซีอวิ๋นรู้สึกไม่ดีภายในใจอย่างมาก “ไม่มีอะไรนะเพคะ.....”เฟยเอ๋อเม้มปาก：“เขาน่าจะยังจับไม่ได้นะและท่านเองก็บอกว่าเขาไม่น่าจะจับได้นิเพคะ？” “โอ้ไม่นะ！”ซีอวิ๋นอยู่ดีดีก็นั่งลงอยากหมดแรงแล้วส่ายหัวเบาๆ：“เมื่อวานข้าไม่ระวังด้วยความเคยชินเลยเขียนสัญลักษณ์ในรูปภาพไปถ้าเขาจำได้เขาต้องรู้แน่ๆว่าเป็นข้า！ทำไมข้าสะเพร่าแบบนี้นะ？” “ไม่แน่หรอกเพคะ？”เฟยเอ๋อชะงักไป “ก็ขอให้เขาจับพิรุธไม่ได้จริงๆ....”ซีอวิ๋นกุมหน้าผากด้วยความกลุ้มใจอย่างหนัก เฟยเอ๋อก็ได้แต่ยืนข้างๆนางอย่างทื่อๆแล้วพลันนึกถึงสายตาที่ดูสงสัยและน่ากลัวของโหลวเหยนหมิงเมื่อวานก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเขาไม่น่าจะจับใช่มั้ย？ “ในสายตาของพวกเจ้าคนอย่างข้าก็เป็นได้แค่คนโง่ๆคนนึงที่ไม่น่าจะมองอะไรออกใช่มั้ย？” ทันใดนั้นเสียงที่ดูแข็งกร้าวก็ดังขึ้นภายในเขตหวงห้ามพู่กันที่อยู่ในมือของซีอวิ๋นก็หล่นลงทันทีแล้วก็ลุกขึ้นมองไปยังข้างหลังของเฟยเอ๋อโดยฉับพลัน เฟยเอ๋ออึ้งไปแล้วหันไปมองเสียงที่ดังมาจากข้างหลังพร้อมกับร่างที่คุ้นเคย “เหยนหมิง？”เฟยเอ๋ออึ้งจนอ้าปากค้าง โหลวเหยนหมิงค่อยๆเดินเข้ามาข้างในเรื่อยๆแล้วมองไปยังเฟยเอ๋อที่กำลังยืนอึ้งอยู่แล้วหันไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะด้านหลังที่ยังคงสวยจนทำให้คนตะลึงอย่างซีอวิ๋น “เหยนหมิง.....”ซีอวิ๋นที่ได้สติก่อนเฟยเอ๋อที่อึ้งค้างอยู่ตอนนี้แล้วก็หันไปพูดกับโหลวเหยนหมิงก่อน：“เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดนะเจ้าฟังข้าอธิบายก่อน...” “อธิบาย？”โหลวยเหลยหมิงยิ้มแห้งๆแล้วยืนเยื่องกับเฟยเอ๋อแต่กลับไม่หันไปมองนางมองแค่ซีอวิ๋นคนที่เขาพร่ำคิดถึงตลอดเวลา：“เมื่อก่อนพูดออกมาอย่างดิบดีว่าจะเป็นพระชายาของตำหนักข้าแต่ตอนนี้กลับมากกอยู่บนกองเงินกองทองของฮ่องเต้ซะงั้นแถมยังเอาฉูเฟยเอ๋อมายัดเยียดให้ข้าแทนแล้วให้นางบอกกับข้าว่าเจ้าตายแล้วให้นางถูกประนามว่าเป็นคนฆ่าเจ้าแล้วถึงได้แต่งเข้ามาในตำหนักของข้าทำให้ข้าเกลียดนางจนอยากที่จะฆ่านางซะตอนนั้นแต่กลับทำอะไรไม่ได้！แต่แล้ว...ตอนที่ข้าทรมานแทบจะเป็นบ้าครั้งเจ้ากลับมาหลบอยู่ที่นี่มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับฮ่องเต้....” “ยัดเยียด？”พอเฟยเอ๋อได้สติจึงหันไปมองสายตาที่ดูเคียดแค้นของโหลวเหยนหมิงอย่างไม่เชื่อสายตา ซีอวิ๋นก็อึ้งจนพูดไม่ออกแล้วค่อยๆถอยหลังไปแล้วมองเข้าไปในสายตาของโหลวเหยนหมิงที่ค่อยๆเป็นสีเลือดจนอยู่ดีๆก็เริ่มสั่นกลัวขึ้นมา “เหยนหมิง”ซีอวิ๋นพูดอย่างกัดฟัน “ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าได้？”โหลวเหยนหมิงไม่อยากจะเชื่อที่เห็นซีอวิ๋นที่เขาคิดว่านางตายไปแล้วกลับยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้คนที่อีกนิดเดียวก็จะสามารถฝังจิตใจของเขาไป “ข้าขอโทษเหยนหมิงข้า...ข้าคิดมาตลอด.....”ซีอวิ๋นพูดด้วยน้ำตา “ทั้งหมดเป็นความคิดของข้าเองทำไมเจ้าถึงกดดันผู้หญิงสองคนได้ถึงขนาดนี้？”โหลวโม่ชูที่อยู่ดีๆก้เดินเข้ามาแล้วขมวดคิ้วแน่นอย่างคาดไม่ถึงว่าโหลวเหยนหมิงจะรู้ความจริงเร็วขนาดนี้ โหลวเหยนหมิงไม่ได้หันกลับมาแต่ก็รู้ว่าเป็นเสียงของฮ่องเต้ในสายตาก็ยังคงหันไปมองซีอวิ๋นอย่างเคียดแค้นโดยที่ไม่หันมามองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างเขาเลยที่กำลังมองตัวเองด้วยสายตาที่ทรมานอยู่ในตอนนี้ “ฮ่องเต้ช่างออกมาได้ทันเวลาจริงเลยนะพะยะค่ะ！”โหลวเหยนหมิงกัดปากแน่นแต่ก็ไม่ได้หันไปมองฮ่องเต้ “เจ้าก็ไม่ใช่ว่าออกมาได้ทันเวลาเหมือนกันหรอ？”โหลวโม่ชูหัวเราะออกมาอย่างนิ่งๆแล้วเดินเข้ามายืนข้างซีอวิ๋นแล้วดึงนางที่กำลังยืนร้องไห้มาโอบไว้แล้วมองนางด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ “ตอนนี้เจ้ากับเฟยเอ๋อก็ไม่ใช่ว่ากำลังมีความสุขกันหรือ？”ฮ่องเต้มองโหลวเหยนหมิงอย่างนิ่งๆ “ความสุข？”โหลวเหยนหมิงหัวเราะเบาๆ：“ฮ่องเต้คิดว่าได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองเกลียดจนเข้ากระดูกจะมีความสุขหรอ？ฮ่องเต้คิดว่าการเล่นละครต่อไปแบบนั้นจะมีความสุขหรอ？” เล่นละคร？เฟยเอ๋อชะงักไปแล้วมองโหลวเหยนหมิงอย่างอึ้งๆแต่กลับพยายามมาใส่ใจอะไรเขาคงจะพูดออกไปแบบนั้นเพราะเรื่องของซีอวิ๋น “เจ้า....”ฮ่องเต้ขมวดคิ้วอย่างโมโห：“เรื่องของข้ากับซีอวิ๋นที่จริงแล้วก็ต้องขอโทษเจ้าแต่ว่าตอนนี้เจ้าก้อยู่กับเฟยเอ๋ออย่างสุขกายสบายใจแล้วเรื่องนี้ในตอนนี้ก็ปล่อยไปเถอะ！ยังไงซะเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วเจ้าก้ทำเหมือนกับว่าซีอวิ๋นได้ตายไปแล้วหรือว่าคิดซะว่านางไม่ใช่ซีอวิ๋นคนเดิมอีกต่อไปแล้วจะดีกว่า......” “ฮ่องเต้คิดว่ามันเป็นไปได้หรอ？”โหลวเหยนหมิงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วกำมือแน่นสะบัดแขนเสื้ออย่างแรงสวรรค์นี้มันคือฉากอะไรกัน “ขอแค่ในใจเจ้าตอนนี้มีเฟยเอ๋อแล้วงั้นเจ้าก็ลืมซีอวิ๋นไปซะเถอะไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ซะหน่อย”ฮ่องเต้พูดออกมาอย่างให้เหตุผล โหลวเหยนหมิงนิ่งไปแล้วหันมามองเฟยเอ๋อที่ยืนกลั้นน้ำตาอยู่ในใจก็สับสนวุ่นวายไปหมด “เจ้ารักซีอวิ๋นหรือว่าเฟยเอ๋อ？”ฮ่องเต้ถามขึ้นมาทันที โหลวเหยนหมิงไม่ตอบอะไรแต่กลับมองไปที่ซีอวิ๋นที่ยืนอยู่ในอ้อมแขนของฮ่องเต้อย่างโกรธแค้นตั้งแต่แรกเข้าก็รู้อยู่แล้วว่าในใจของซีอวิ๋นมีคนอื่นอยู่แล้วแต่ก็ไม่นึกว่าคนนั้นจะเป็นฮ๋องเต้คิดไม่ถึงว่าฉูเฟยเอ๋อกับพวกเขาจะรวมหัวกันหลอกเขาได้ลง？ที่เล่นละครตบตาเขาได้ขนาดนี้ “ห้าห้าห้า....ห้าห้าห้า....”โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาอย่างบ้าครั้ง：“เป็นคำถามที่ดีจริงๆรักเฟยเอ๋อหรือว่ารักซีอวิ๋น！ท่านคิดว่าอย่างไรล่ะ？ข้าที่โดนพวกเจ้าปั่นหัวจนกลายเป็นคนโง่ข้ายังสามารถเลือกได้อีกหรอ？” “เหยนหมิง....”ซีอวิ๋นที่เงยหน้าออกมาจากอกของฮ่องเต้พูดขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เศร้าโศกเสียใจ：“ข้าขอโทษที่ผิดต่อเจ้าเจ้าอย่าเป็นแบบนี้เลยนะ....” “แค่คำว่าขอโทษมันสามารถมาชดใช้ความรู้สึกของข้าในหลายปีมานี้ได้หรอ！”โหลวเหยนหมิงหยุดหัวเราะแล้วพูดออกมาอย่างเสียงแข็ง “สิ่งของที่ไม่สามารถครอบครองได้ก็อาจเป็นได้แค่ความหวังที่เจ้าคิดจะคว้ามาให้ได้ก็เหมือนกับที่เจ้ากับฮ่าวเยว่ที่รู้ดีแก่ใจว่านางมีใจให้กับคนอื่นอยู่แล้วแต่ก็ยังที่จะดันทุรังรักนางต่อเหยนหมิงที่จริงเจ้ารักหรือไม่รักซีอวิ๋นเจ้าเองก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำใช่หรือไม่？”ฮ่องเต้ถอนหายใจ โหลวเหยนหมิงหันควับแล้วขมวดคิ้วมองอย่างแรง：“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด！”