ตอนที่ 6 เจตนายั่วโมโหเขา

ตอนที่ 6 เจตนายั่วโมโหเขา “ เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?” ฝ่ามือที่บีบรอบขอข้าของลู่เซียวค่อยๆแน่นขึ้นทีละน้อย ความโกรธเกรี้ยวในดวงตาของเขา ราวกับจะทำให้ข้ามอดไม่เป็นเถ้าถ่าน “ ซูชิงหลี! เจ้าคิดว่าเพราะเจ้าเคยช่วยชีวิตข้า ก็เลยจะทำอันใดต่อหน้าข้าก็ได้อย่างนั้นหรือ!” ข้าไม่ได้รู้สึกหวั่นกลัวเลยแม้แต่น้อย ทำเพียงหัวเราะเยาะและกัดฟันตอบกลับเข้าไป “ ถ้าหากข้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะไม่มีทางช่วยชีวิตพระองค์!” ถ้าหากเวลาหมุนย้อนกลับไป ข้ายินยอมที่จะมิต้องพบเจอกับเขา มิรู้ว่าเขาถูกคำพูดของข้าแทงใจดำหรืออย่างไร ความเดือดดาลในดวงตาของเขาค่อย ๆ กลายเป็นความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน ฝ่ามือที่บีบรอบคอของข้าไว้แน่นก็ค่อยๆคลายลง เขาไม่ได้ปล่อยมือ แต่กลับเปลี่ยนตำแหน่งมากอบกุมที่ใบหน้าของข้าแทน “หลีเอ่อ เจ้าก็รู้ดีว่าบนโลกนี้ไม่เคยมีคำว่าถ้าหาก เรื่องบางเรื่องเมื่อทำแล้วก็คือทำไปแล้ว เจ้ามิมีทางที่จะกลับไปเปลี่ยนแปลงมันได้ตลอดไป!” ข้าในเวลานั้น มิได้รู้สึกถึงความหมายแฝงอันใดที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา ข้าคิดว่ามันเป็นเพียงประโยคทั่วไป มันธรรมดาราวกับประโยคที่เขาถามว่าข้ารับประทานอาหารเย็นหรือยัง ข้ารู้สึกว่าฝ่ามือของเขาค่อยๆเคลื่อนไปมาบนใบหน้าของข้าทุกตารางนิ้ว ตั้งแต่คิ้ว ตา จมูก ปาก และสุดท้ายก็เคลื่อนไปที่เส้นผมข้างใบหูของข้า ก่อนจะ ดึงทึ้งเส้นผมที่ท้ายทอยของข้า เพื่อบังคับให้สบตากับเขา พลันอารมณ์ของเค้าก็แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาลขึ้นมาในบัดดล “ดังนั้นทั้งชีวิตนี้ของเจ้า อย่าได้คิดที่จะออกไปจากชีวิตของข้า!” ข้ามัวแต่ประหลาดใจกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเขา จนกระทั่งเขาขบเม้มริมฝีปากของข้า อย่างรุนแรง ข้าจึงรู้สึกตัว หัวใจของข้าตื่นตระหนก จิตใต้สำนึกสั่งให้ผลักเขาออกไป แต่ราวกับว่าเขารู้ทันว่าข้ากำลังจะทำอันใด เขาถาโถมเข้ามากดร่างของข้าไว้ พลางบีบบังคับให้ข้าก้าวถอยหลังไปที่มุมของเตียง จากนั้นจึงจุมพิต และฉีกทึ้งอาภรณ์ของข้าอย่างมิมีชิ้นดี แรงของเขานั้นมีมากมายมหาศาลนัก ข้าไม่มีแม้แต่ช่องว่างให้ต่อต้าน ข้าทำได้เพียงจ้องมองเขาฉีกทึ้งอาภรณ์ของตนเอง อีกทั้งยังยื่นมือไปถอดอาภรณ์ของเขาเองบ้าง สุดท้าย ร่างทั้งร่างของเขาก็โผทะยานเข้าสู่ร่างของข้าอย่างมิลังเล ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ปะทุเข้ามา ทำให้น้ำตาของข้าไหลพราก อีกทั้งการกระทำที่หยาบคายป่าเถื่อนของเขาทำให้ข้าแทบจะบ้า แต่ทว่าข้าถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของเขา ทำให้ไม่สามารถเอ่ยอันใดออกมาได้ ทำได้เพียงแค่ใช้มือและเท้าทั้งชกและเตะไปที่ลำตัวของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าต่อต้านเขาอย่างดุเดือดเช่นนี้ ข้าพยายามที่จะทำให้เขาถอดถอนออกไปจากร่างกายของข้า แต่คงเป็นเพราะรู้สึกว่ามือและเท้าของข้ากำลังประท้วงอย่างหนัก ลู่เซียวจึงยกมือข้างหนึ่งของตนรวบสองแขนของข้า พลางกดลงกับหัวเตียง ในที่สุดเขาก็ถอนจุมพิตออกจากริมฝีปากของข้า ข้าตะโกนด่าเขาด้วยความโกรธเกรี้ยว “ลู่เซียว! พระองค์มันคนชั่วช้า!! สาระเลว!! พระองค์มีอำนาจที่จะขังข้าไว้ที่ตำหนักเหลิ่งกง อย่างไรเสียข้าก็มิได้มีรูปโฉมที่คล้ายคลึงกับองค์หญิงหลี!!” ข้าเจตนายั่วโมโหเขา ดังนั้นจึงตั้งใจแตะต้องคำต้องห้ามและเส้นตายของเขาซ้ำไปซ้ำมา แต่ครั้งนี้ลู่เซียวกลับไม่ได้สนใจข้าเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่กอบกุมรอบเอวข้า พลางเคลื่อนไหวเข้าออกไปมาบนร่างกายของข้าก็เท่านั้น มิได้มีความทุกข์ร้อนเลยแม้แต่น้อย คำที่กล่าวว่า ยามชายชาตรีอยู่บนเตียงจักมิมีสติสัมปชัญญะใดๆ เห็นทีคำกล่าวนี้คงจะจริงอยู่ไม่น้อย ข้าจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความปรารถนาของเขา ข้าเกลียดที่เขาใช้ข้าเป็นเพียงเครื่องมือในการสนองตันหาของตนเอง ดังนั้น ยามเมื่อเขาโน้มตัวลงมาใกล้ใบหูของข้า ข้าจริงขบเม้มไปที่หัวไหล่ของเขาอย่างรุนแรง เลือดของเขาไหลออกมา พลันช่องปากของข้าก็เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงสดในทันที ลู่เซียวทนความเจ็บไม่ไหว เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมาพลางขมวดคิ้ว “ เหตุใดเจ้ายังชอบกัดผู้อื่นราวกับเมื่อก่อน ทำตัวเหมือนลูกสุนัขไม่มีผิด!” ถ้าหากว่าข้าจำมิผิด นี่คือครั้งแรกที่ข้ากัดเขา ข้าคิดว่าเขาคงจำข้าเป็นผู้อื่นกระมัง “ฝ่าบาทก็เห็นได้ชัดว่าหม่อมฉันมิใช่องค์หญิงหลี ผู้ที่ใจของพระองค์เฝ้าพร่ำเพรียกหา และก็มิใช่สนมนางอื่นๆที่เป็นตัวแทนขององค์หญิงหลี!” ข้าจ้องมองเขาอย่างยั่วยุ หวังว่าจะได้เห็นสายตาที่เจ็บปวดหรือมิยอมแพ้ของเขา แต่ไม่เลย ในที่สุดเขาก็ถูกข้ายั่วโมโหอีกครา “ซูชิงหลี! ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้ข้าคงทรงโปรดเจ้ามากเกินไป！” ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายของลู่เซียวยังคงสงบนิ่ง แต่การเคลื่อนไหวของเค้าก็มิได้หยุดลง ข้าดูออกว่าเขาไม่ได้สนใจในร่างกายอรชรของข้าอีกต่อไป เขาเพียงเร่งรีบให้เสร็จกิจ หลังจากนั้นจึงถอนร่างของตนออกมาโดยมิมีความอาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย “ในเมื่อเจ้าต้องการที่จะเข้าไปอยู่ในตำหนักเหลิ่งกงถึงเพียงนี้ ข้าก็จะทำให้เจ้าสมปรารถนา!” ดวงตาที่เดือดดาลของเขาเก็บซ่อนไว้ไม่มิด เขาเอ่ยออกมาทีละคำอย่างชัดเจน “หลีเฟยที่ข้ารักใคร่และโปรดปรานไม่มีอีกต่อไป นับแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจงอยู่ในตำหนักหมิงจาว มิมีรับสั่งของข้าห้ามออกไปไหนโดยเด็ดขาด!!”