ตอนที่ 5 รอยเลือดบนเตียง

ต๭นที่ 5 รอยเลือดบนเตียง ปวดหัว.. ในขณะที่ขยี้ตา เพ็ญนีติ์ค่อยๆรู้สึกตัว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอลืมตาเห็นนั้นทำให้เธอสับสนเล็กน้อย หัวสมองที่ขาวโพลนนั้นค่อยๆได้สติกลับคืนมา ไม่ใช่อ่ะ ทำไมทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน… เพ็ญนีติ์ลุกดีดตัวขึ้นมา ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายนั้นลื่นหลุด “อ๊าาาาาาา” เพ็ญนีติ์ร้องตะโกนเสียงแหลม เธอมีอาการปวดศีรษะ นี่คงเป็นผลจากอาการเมาค้าง แต่เรื่องนี้ไม่ได้หนักหนาเท่าไหร่ ที่ร้ายแรงก็คือหลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาได้พบว่าตัวเองนอนเปลือยอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยกับเตียงแปลกๆ อีกอย่าง.. หลังจากที่เธอเลิกผ้าห่มออก บนเตียงมีรอยเลือดแห้งกรังอยู่หนึ่งหย่อม รอยเลือดนั้นทำให้เธออดที่จะคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ หรือว่าเธอ.. เธอเสีย เสียตัวไปแล้ว! โอ้ พระเจ้า เมื่อเธอนึกถึงตอนนั้น เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าเลือดภายในสมองสูบฉีดอย่างรวดเร็ว “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ายยยย”เพ็ญนีติ์ยังคงกรีดร้องไม่หยุด แต่ภายในห้องนี้ ไม่มีผู้ใดที่จะตอบกลับเธอ ทางโรงแรมนั้นกั้นผนังเก็บเสียงอย่างดี ห้องพักระดับนี้สามารถเพลิดเพลินกับภาพยนตร์เกรดเอได้โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะมีเสียงรบกวนผู้คนถึงห้องข้างเคียง หลังจากตะโกนกรีดร้องอยู่หลายครั้ง เพ็ญนีติ์จึงพบว่าตัวเธอนั้นถูกทิ้งลืม ไม่มีใครที่ไหนมาสนใจเธอ เธอร้องตะโกนของเธอไปตั้งเท่าไหร่ ภายในห้องยังคงเงียบสนิท ปุริม เป็นเขา เขาคง’นึกไม่ถึงว่าจะได้ลิ้มลองเธอเป็นครั้งแรก ครั้งแรกของเธอเชียวนะ แต่สิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นไปอีกก็คือการที่เธอกลับจำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย กระทั่งไม่รู้ว่าตัวเองนั้นทำอะไรลงไปบ้าง หดหู่มาก โคตรหดหู่ใจเลย ความหดหู่ของเธอนั้นแทบอยากจะฆ่าคน ไม่ได้การ เธอต้องไปหาปุริม เธอไม่สามารถพลาดท่าเสียทีฟรีๆอย่างนี้ได้ แต่ทว่าเธอไม่ทันได้คิด… ช้าก่อน ภาพในหัวเธอทุกสิ่งในคืนนั้นเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนว่าเธอขอร้องให้เขาพามา อีกอย่างเธอยังขอเขาดื่มเหล้า แต่ว่าหลังจากที่ดื่มไปแล้วล่ะ? เธอจำอะไรไม่ได้สักอย่าง อ่า เรื่องนี้จะไปกล่าวโทษปุริมก็ไม่ได้ เธอเองก็ผิด แต่ว่า… แต่ว่าเธอไม่ได้เต็มใจนี่นา ครั้งแรกของเธอเลยนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เสื้อผ้าของเธอนั้นยังคงอยู่ พับซ้อนไว้อย่างสะอาดสะอ้านอยู่ข้างๆหมอน เธอลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความงุ่นง่านใจ ปุริม เธอจะต้องไปหาเขา ยังดีที่เธอยังจำชื่อของเขาได้ ยังจำรถ BMW คันสีดำปราดเปรียวของเขาได้ เมื่อก้าวออกจากโรงแรม ฟ้าก็ยังคงเป็นสีฟ้า ผู้คนก็ยังคงพลุกพล่าน ความเจริญรุ่งเรืองของมหาวิทยาลัยดรัลก็ยังเฉิดฉาย เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่แท้จริงนั้นทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอเสียตัวแล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องที่น่าหดหู่ใจ จิตใจของเธอก็เหี่ยวเฉาไม่มีอารมณ์จะโกรธ ชั่วโมงนี้เธอควรจะต้องเข้าชั้นเรียน เหลืออีกเพียงสองเดือนเธอก็จะจบการศึกษาแล้ว แต่เธอนั้นไม่อยากที่จะไปมหาวิทยาลัยเลยจริงๆ ไม่อยากไปเลยแม้แต่น้อย เธอไม่อยากที่จะพบจำรูญ ชีวิตนี้ไม่อยากที่จะพบเจอเขาอีก ในขณะที่เธอเตะก้อนหินเดินอย่างไร้จุดหมาย โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ใจของเธอว้าวุ่น เธอไม่อยากรับสายเลยจริงๆ เธอกลัวจะเจอคนรู้จักที่คุ้นเคย เธอเสียตัวไปแล้ว เธอไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไปแล้ว เธอในตอนนี้ เรียกได้ว่าเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว โทรศัพท์มือถือยังคงดังอย่างไม่หยุดหย่อนภายในกระเป๋าของเธอ เธอมุ่นขมวดคิ้ว เมื่อวานเธอแน่ใจว่าปิดโทรศัพท์มือถือไปแล้วนี่นา ต้องเป็นนายปุริมที่เปิดโทรศัพท์มือถือของเธอแน่ๆ น่ารำคาญนัก เจ้าคนสารเลว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างโมโห สายตามองไปยังเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย ต้องเป็นปุริมแน่นอน เพ็ญนีติ์กดรับสายอย่างไม่คิด “ปุริม คุณได้ครั้งแรกของฉันไป คุณต้องรับผิดชอบฉัน” เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่สนว่าจะตามจีบหรือไม่ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ควรพูดอะไรกับเธอสักประโยค แต่ชายสารเลวนั่นนึกไม่ถึงว่าจะหายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เงียบ… ในช่วงเวลาแห่งความเงียบ ความรู้สึกที่เงียบงันทำให้ภายในใจเธอบ้าคลั่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ก็มีเสียงทุ้มต่ำของชายที่คุ้นเคยตอบกลับมา “เพ็ญนีติ์ ผมเอง” ลองเดาสิ ว่าใคร?