ตอนที่ 8 ฉากอันน่าตกตะลึง

ต๭นที่ 8 ฉากอันน่าตกตะลึง “คุณผู้หญิง ต้องการโทรเบอร์ฉุกเฉิน 120 หรือเปล่า? ในขณะที่เพ็ญนีติ์ตะโกนเสียงสูงตรงไปยังช่องบันได “อ๊าาา..” เสียงร้องแหลมสูงของหญิงสาวดังขึ้น หลังจากนั้นฉากที่ดูน่าปั่นป่วนก็ตกแก่สายตาของเพ็ญนีติ์ จริงๆแล้วเรียกได้ว่าเป็นสถานการณ์อันน่าสับสนของหญิงสาวคนหนึ่ง จากที่สายตาเธอเห็น เสื้อผ้าปุริมนั้นดูเรียบร้อย ตั้งแต่หัวจรดเท้าทั้งเสื้อและกางเกงของเขาไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แม้กระทั่งรอยยับสักนิดก็ไม่มี เพียงแต่มือของเขาข้างหนึ่งนั้นวางอยู่บนหน้าอกของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ตำแหน่งของมือที่วางไว้อยู่นั้นจริงๆแล้วมัน…มันล่อแหลมไปหน่อย…. “อ่ะ อ๊าาา” เป็นเสียงร้องแหลมของเพ็ญนีติ์ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเห็นฉากอะไรแบบนี้ เพราะหญิงสาวคนนั้นอยู่ในลักษณะที่น่ากระอักกระอ่วนใจอย่างมาก เสื้อคาร์ดิแกนของเธอนั้นถูกเผยออก ที่เลวร้ายที่สุดคือกระโปรงของเธอนั้นลื่นหลุดมากองถึงหัวเข่า… นี่ล่อกันกลางวันแสกๆภายในอาคารสำนักงานกันเลยนะ ฉากอันน่าตกตะลงนี้ ทำให้เพ็ญนีติ์วิ่งหันหลังกลับไปด้วยความหน้าแดง สมองของเธอโยนเรื่องที่เพิ่งต้องการกดโทรหาเบอร์ฉุกเฉินไปในทันที สองขานั้นวิ่งรวดเร็วเหมือนกับกระต่าย แต่ก็ไม่ได้เร็วไปกว่าขายาวๆของปุริมที่สาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ตามเธอทัน มือข้างหนึ่งของเขาคว้าผมยาวๆของเธอไว้ “เฮ้ สาวน้อย หยุดให้ฉันเดี๋ยวนี้” เจ็บ เจ็บจริงๆ เพ็ญนีติ์ถูกทำให้ต้องหยุดสาวเท้าที่กำลังวิ่งอย่างช่วยไม่ได้ อีกทั้งถูกปุริมคว้าจับไว้ราวกับลูกไก่ .ในขณะที่หัวเธอกำลังห้อยอยู่ เธอไม่กล้าที่จะมองดูชายหนุ่มและหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่า เธอไม่เหมือนกับหญิงสาวที่เพิ่งจะเปลือยกายตรงช่องบันไดเมื่อสักครู่ “ปล่อย ปล่อยฉัน” เสียงเล็กๆร้องขอ เมื่อคิดถึงฉากที่อยู่ตรงหน้าเมื่อสักครู่นี้ เธอก็หน้าแดงใจเต้นระส่ำระส่าย เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบภาพที่คลุมเครือระหว่างชายหญิง “เป็นคุณเองเหรอ?” เหมือนเขาจะคิดไม่ถึงว่าเป็นเธอ ดังนั้นในตอนที่เขาพบเจอเธอ ปุริมจึงแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย “อ่อ ผมนึกออกแล้ว คุณคงเป็นคนที่ชื่อเพ็ญนีติ์ใช่ไหม?” เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออกขึ้นมากระทันหัน สายตาปุริมส่องประกายในขณะที่มองไปยังเธอ “ใช่ค่ะ ใช่ ฉันคือเพ็ญนีติ์ ปล่อยฉันเถอะนะคะ” ปุริมปล่อยมือจากเธอในที่สุด ไม่มีสีหน้าอึดอัดเลยแม่แต่น้อย แถมยังตอบกลับเธอด้วยท่าทีสบายๆ “คุณมาทำอะไร?” “ฉัน ฉันต้องการให้คุณรับผิดชอบ” หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “รับผิดชอบอะไร?” “เมื่อคืนไม่ใช่ว่าคุณ ไม่ใช่ว่า…” สมองของเธอเหมือนจะเริ่มขาดออกซิเจน เธอไม่รู้ว่าควรจะต้องพูดออกไปอย่างไร “คุณดื่มซะเยอะแล้วยังอาเจียนรดใส่ตัวผม คุณเพ็ญนีติ์ คุณต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายรับผิดชอบ คุณต้องชดใช้ค่าเสื้อผ้าให้ผม อย่าคิดว่าผมจ่ายค่าโรงแรมแทนคุณแล้วคุณจะมาตีสนิทผมอย่างไร้ยางอาย คุณจะไปเช็คดูก็ได้ ชื่อที่ใช้ในตอนเปิดห้องก็เป็นชื่อของคุณ” “ฉัน...ฉัน…” เพ็ญนีติ์สับสนไปหมด ยิ่งฟังยิ่งไม่รู้ว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไร “ผมเคยบอกไปแล้ว ว่าข้างกายของผมไม่เคยขาดผู้หญิง ผมเคยเห็นมาเยอะแล้วกับแผนการมากมายที่อยากจะเข้ามาพัวเป็นเป็นผู้หญิงของผม แต่คุณดูสิ มีใครบ้างที่ทำสำเร็จ? คุณเพ็ญนีติ์ คุณลืมเรื่องนั้นไปได้เลย” “ฉัน...ฉันไม่ได้อยากจะมาพัวพันกับคุณ เพียงแต่….ฉัน….ฉัน…” “คุณไม่ได้อยากเข้ามายุ่งกับผม?” เค้าเลิกคิ้วใส่ ปุริมมองไปยังเธอด้วยท่าทางที่กำลังกอดอก “ถ้าหากเป็นอย่างนั้น งั้นคุณก็กลับไปได้เลย ผมไม่อยากจะพบคุณอีก” ปุริมกล่าวจบก็เดินผ่านเธอเลยตรงไปยังห้องทำงานของเขา