ตอนที่ 13 ไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง

ต๭นที่ 13 ไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง “ปัทมา ขอบใจเธอสำหรับเงินห้าหมื่นนั่น ถ้าหากไม่ใช่เพราะเงินห้าหมื่นก้อนนี้ ผมกลัวจริงๆว่าเดือนนี้ว่าเดือนนี้จะประคองไปไม่รอด” ภายในห้องมีเสียงแหบต่ำของผู้ชายที่ชื่อ ชนรพ ดังขึ้น แต่เป็นการทำให้เพ็ญนีติ์ได้ยินเรื่องเสียดหู ที่แท้แม่เธอต้องการเงินห้าหมื่นนั่นมาให้ชนรพ เธอโกรธจนลมออกหู “แม่ แม่ออกมาหน่อย” เธอรู้สึกไม่ดีที่จะเข้าไป แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่กล้าตะโกนออกมา เกิดเสียงชุลมุน...ดังขึ้นภายในห้องอยู่ชั่วครู่และคนในห้องก็รีบตามออกมาทันที ในตอนที่ปัทมาเปิดประตูมายังมีเสื้อผ้าบางชิ้นที่ไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ “เพ็ญนีติ์ลูก มาได้ยังไงกัน?”เหมือนกับว่าเธอคิดไม่ถึง สีหน้าของปัทมาไม่ค่อยดีนัก คาดว่าน่าจะกลัวเพ็ญนีติ์พูดถึงเรื่องเงินห้าหมื่นนั่น “คืนมาให้หนู” เธอยื่นมือออกไป มองปัทมาด้วยสายตาอันเย็นเยียบ เธออยากจะถลาเข้าไปตบสักที แต่นี่คือแม่ของเธอจริงๆเหรอ ทำไมเธอถึงแม่มีอย่างนี้ได้ ปัทมารีบร้อนออกมานอกห้อง หลังจากนั้นก็รีบปิดประตู เกิดความกลัวว่าเพ็ญนีติ์เห็นชนรพที่อยู่ในห้อง ปัทมาจูงมือของเพ็ญนีติ์ไปยังที่โครงเถาองุ่น ซึ่งทางนั้นต้องเดินผ่านผลดา ปัทมาก็ไม่ได้สนใจที่จะทักทาย แล้วจึงกดไหล่เพ็ญนีติ์ให้นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใต้โครงเถาองุ่นและได้กล่าวขึ้นมาอย่างร้อนตัว “เพ็ญนีติ์ แม่ก็ไม่มีปัญญา แม่ไม่สามารถทนมองดูบริษัทลุงชนรพมีปัญหาได้หรอกนะลูก รอแม่มีเงินแล้วแม่จะรีบคืนให้นะ” “ไม่ใช่คืนหนู ต้องคืนจำรูญ แม่ แม่ไปหลอกฉกฉวยเงินจากคนอื่นอย่างนี้ได้ยังไงกัน” ด้วยความโกรธ เพ็ญนีติ์ลุกขึ้นตะโกนเสียงดัง ใบหน้าโกรธจนแดงก่ำ “เพ็ญนีติ์ เบาเสียงหน่อยสิ” “ทำไมต้องเบาเสียง? นี่แม่มาทำงานหรือมาเกาะติดไอ้หน้าขาวนั้น/ไอ้ไก่อ่อนนั่น? คืนเงินมา” “ฮืออ…” ปัทมาน้ำตาไหลร่วงในทันที “เพ็ญนีติ์ แม่แค่ใจอ่อน แม่ทนดูต่อไปไม่ได้ ก็เหมือนที่แม่ทนดูไม่ได้ที่เห็นลูกถูกรังแกในสถานเลี้ยงเลี้ยงเด็กกำพร้า” จบกัน เมื่อปัทมาใช้ประโยคเด็ดเช่นนี้ เพ็ญนีติ์ก็รู้แล้วว่าตัวเองนั้นจบสิ้นแล้ว สิ่งที่เธอแน่ใจก็คือปัทมาจ่ายเงินสองหมื่นเพื่อรับเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดู เพียงแค่พูดประโยคนี้ขึ้นมาก็นึกถึงเรื่องที่ตนเองนั้นได้เป็นหนี้ปัทมาแล้วสองหมื่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยรู้ว่าได้ให้เงินปัทมาไปแล้วมากน้อยเท่าไหร่ ทว่าตอนนี้ระหว่างเธอกับปัทมาก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจน “แม่…” ใจเธออ่อนลง ปัทมารู้เสมอว่าอะไรคือจุดอ่อนของเธอ “เพ็ญนีติ์ แค่ครั้งนี้ รอแม่มีเงินจะรีบเอามาคืนลูกทันที” แล้วเธอจะสามารถพูดอะไรได้ เธอถอนหายใจขณะส่ายศรีษะ ตอนที่ออกมาจากบ้านตระกูลมุณีกร ภายในใจของเธอนั้นเป็นรสชาติที่ไม่สามารถบรรยายอกมาได้ ทั้งๆที่เสียใจกับปัทมา แต่ว่าเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นล่ะ? เธอไม่สามารถที่จะถูกญาณิณท์ด่าลับหลังว่าหน้าไม่อายได้ตลอดเวลาหรอกนะ เธอเดินไปเตะก้อนหินไป “เพ็ญนีติ์ใช่ไหม?”จู่ๆตรงหน้าเธอก็มีเงาร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา และยืนบังแดดให้กับเธอ ภยนต์ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเงียบๆ “หลีกไป” เธอไม่ชอบภยนต์ เห็นได้ชัดว่าเขามักจะเป็นฝ่ายโทรหาเธอ แต่ผลดามักจะพูดให้กลายว่าเธอคิดจะปีนขึ้นเรือนบ้านมุณีกร ตระกูลมุณีกรมีอะไรดี ตอนนี้ยังไม่ตกต่ำอีกเหรอ ขนาดไม่ตกต่ำยังต้องนำเงินห้าหมื่นของแม่เธอมาต่อชีวิต ตอนนี้เงินห้าหมื่นสำหรับพวกเขาก็ดีถมถืดแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อนต่อให้เป็นห้าล้านพวกเขายังไม่ชายตามองเลย แต่โชคนั้นไม่เข้าข้างบ้านมุณีกร ความรู้สึกคงจากหน้ามือกลายเป็นหลังมือ “เพ็ญนีติ์ เงินห้าหมื่นนั่นฉันจะคืนเธอแทนพ่อเอง ขอเวลาให้ฉันหน่อยสัก2-3วันก็น่าจะได้ ตกลงไหม?”