ตอนที่25 โทรศัพท์ไม่คาดคิด

ต๭นที่25 โทรศัพท์ไม่คาดคิด ทันใดนั้นมือของเขายื่นมาจากทางด้านหลังราวกับกำลังจะเล่นมายากล ในมือของเขามีนาฬิกาปลุกกระต่ายน้อยอยู่เรือนหนึ่ง “พรุ่งนี้ตื่นเจ็ดโมงเช้า ห้ามตื่นสาย” เรื่องนี้ก็ต้องมาสนใจด้วยหรือไง “นี่ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียนแล้วก็ไม่ต้องไปที่คลับอาโน่ไม่ใช่หรือไง” จะให้เธอตื่นเช้าทำไมกัน ตอนนี้ก็ตีสามแล้วด้วย ง่วงจะตายอยู่แล้ว “ไปโรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยกลับมานอน” เขาว่าจบ แล้วยื่นนาฬิกาปลุกยัดใส่ในมือเธอ “ถ้าสาย ผมจะเข้ามาปลุกคุณนะ” เธอแลบลิ้นออกมา จะพูดอย่างไรเธอก็คงไม่ติดเตียงขนาดนั้นแล้วล่ะ เมื่อหัวถึงหมอน เพ็ญนีติ์ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว จริงๆแล้วการนอนหลับนับว่าเป็นเรื่องราวที่วิเศษเสียจริง ที่นอนนุ่มๆทำให้เธอรู้สึกสบายราวกับเด็กทารกที่กำลังนอนอย่างมีความสุขอย่างนั้น เช้าตรู่ เธอก็ถูกปลุกด้วยเสียงนาฬิกา จึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาแทบจะทันที เธอจำคำพูดของปุริมได้ ว่าหากถ้าเธอไม่ตื่นเขาจะเข้ามาปลุกเธอ ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้วนั้น เธอพบว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนเสียแล้ว มีเพียงแต่เสื้อผ้าชุดเมื่อวานที่เธอใส่ไปแล้วนั้น อาจจะทำให้ไม่สบายตัวไปเสียหน่อย แต่ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เธอที่สวมเสื้อเชิ๊ต และเดินเท้าเปล่าออกมาจากห้อง มายังห้องครัว ปุริมโบกมือเรียกเธอ "มานี่สิ" "อือ" เธอเดินไปหาเขา บนโต๊ะมีอาหารเช้าจัดวางอยู่ก่อนแล้ว คงจะสั่งอาหารมาจากข้างนอกสินะ ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ ข้าวต้ม ผัดผัก เต็มโต๊ะไปหมด ทานไปไม่กี่คำเธอก็รู้สึกอิ่ม มี เขาอยู่ด้วยแบบนี้ เธอรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เมื่อคืนนอนดึก ทำให้เช้านี้ทานอาหารเช้าไป หาวไปในระหว่างนั้น "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ" เมื่อทานเสร็จ เขาสังเกตเห็นเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่เธอสวมใส่อยู่จึงเอ่ยขึ้น "อ่อ ค่ะ" มีอะไรให้น่ามองกัน เขาชนเธอก็ต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุดอยู่แล้วสิ เมื่อเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดเมื่อวานเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ปุริมขมวดคิ้วใส่เธอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วพาเธอออกไปทันที มีเขาอยู่แบบนี้ อะไรก็ดูจะราบรื่นไปเสียหมด หมอก็ถูกนัดไว้เรียบร้อย พอพวกเขาถึงที่โรงพยาบาลก็เข้าตรวจได้เลย แผ่นฟิล์มเอกซเรย์ไม่ถึงสิบนาทีก็สามารถตรวจผลได้ แม้ว่าจะไม่เป็นอะไรมาก แต่เธอก็จะต้องพักผ่อน มิเช่นนั้น แผลที่ขาของเธอก็จะหายช้า เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก บางทีการมีเงินก็ดีแบบนี้นี่เอง อย่างน้อยก็ซื้อความสบายใจได้ เขาขับรถกลับมาส่งเธอยังคอนโด ให้เธออยู่ที่นี่เพื่อรักษาแผลที่ขาของเธอให้หายก่อน เป็นระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ ปุริมออกจากคอนโดไปตั้งแต่เช้า แล้วกลับเข้ามาอีกทีก็ช่วงดึกแล้ว ตอนเขาออกไปนั้น เพ็ญนีติ์ก็ยังไม่ตื่น ตอนเขากลับมาเธอก็หลับไปแล้ว เธอใช้ที่นี่เป็นที่ฟื้นฟูร่างกาย ในทุกๆวันอาหารสามมื้อ จะมีคนส่งมาให้เธออย่างตรงเวลา รอจนเธอทานเสร็จ ก็จะมีคนเก็บให้เธออีกด้วย และในทุกๆวันก็จะมีคนเข้ามาทำความสะอาดให้ นอกจากกินกับนอนแล้ว เธอก็ทำเพียงแค่อ่านหนังสือหรือไม่ก็ดูทีวีเพียงเท่านั้นเอง ในห้องหนังสือนี้มีหนังสือเยอะแยะมากมาย มีทั้งหนังสือจีนโบราณ สมัยใหม่เต็มไปหมด อยากจะอยู่ในโลกของหนังสือเหล่านี้จนแทบไม่อยากออกไปไหน ตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอเองก็ไม่เคยมีวันดีๆที่รู้สึกสบายเช่นนี้มาก่อน รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังอยู่ในงานเทศกาลอย่างไรอย่างนั้น วางงานทุกอย่างที่เธอต้องทำลง ความรู้สึกเช่นนี้ดีเสียจริงๆ แต่เธอก็รู้ว่าหากขาของเธอหายแล้วนั้น ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเช่นเคย เรื่องที่เขาพูดมาเธอได้ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ปุริมบอกว่าเขาจะจัดงานแต่งงานระหว่างเขากับเธอ และนั่นก็คงจะเป็นงานแต่งงานด้วยเหตุผลที่มีความพิเศษออกไปเพราะเขาไม่ได้รักเธอ แล้วบอกให้เธอไม่จำเป็นต้องรักเขาเช่นกัน การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักก็คงไม่มีความสุขและก็คงไม่ได้รับการอวยพรใดๆ แบบนี้เธอไม่ต้องการ เธอยอมอยู่รอความสุขของเธอต่อไปดีกว่า เธอไม่ยอมทำลายความสุขของตัวเองก่อนถึงเวลาแบบนั้นหรอก มันทรมานเกินไป ขาของเธอดีขึ้นมากแล้ว เธอสามารถขยับเดินไปไหนมาไหนเองได้แล้ว คืนนี้ เธอจะต้องอยู่รอเขากลับมา ดึกแค่ไหนเธอก็จะรอ เพื่อคุยกับเขาให้ชัดเจน ว่าพรุ่งนี้ เธอจะไปจากที่นี่ ที่เขาติดหนี้เธอแค่เพียงเพราะขาของเธอได้รับบาดเจ็บ แต่ตอนนี้เธอหายดีแล้ว ระหว่างเขากับเธอก็คงจะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก