ตอนที่ 39 ต้องแต่งงานแล้ว

ต๭นที่ 39 ต้องแต่งงานแล้ว ปุริมหน้าเหวอ ”คุณปู่ ผมไม่ได้ทำจริงๆ” แค่ว่าเขาอยากให้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขา แต่คนโดนปฏิเสธมันก็คือเขา คนที่เสียใจที่สุดมันต้องเป็นเขาสิ “ฉันไม่สน กลับกัน ตั้งแต่นี้ไป ฉันไม่อยากเห็นเพ็ญนีติ์ไม่มีความสุขอีก” “คุณปู่...” เป็นอะไรที่แปลกมาก คุณปู่ที่ดีแบบนี้ดูเหมือนจะชอบเพ็ญนีติ์มากกว่าเขาไปเสียแล้ว ใบหน้าของปุริมเต็มไปด้วยการคัดค้าน แต่ถ้าพูดไปมันจะแปลว่าเขาอิจฉาน่ะสิ ไม่ตอบสนองอะไรไปจะดีกว่า “อีกครู่ส่งเพ็ญนีติ์ไปโรงเรียน แล้วขอโทษเธอซะด้วย ถ้าตอนเย็นกลับมา แล้วเพ็ญนีติ์ยังดูไม่สบายใจแบบนี้อีก ปุริม แกมีปัญหากับฉันแน่” เพ็ญนีติ์หัวเราะคิกคัก “คุณปู่คะ เรื่องมันไม่ได้เกี่ยวกับปุริมเลยค่ะ แค่เป็นเรื่องสภาพจิตใจของฉันเองที่ไม่ดี” คุณปู่ตอนนี้เหมือนกำลังเล่นตลกให้เธอดู ทำเหมือนว่าเธอกับปุริมตอนนี้กำลังอยู่ในกองทัพ “สภาพจิตใจไม่ดีนั่นก็คือไม่สบายใจ เธอเพิ่งลงมากับปุริม ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครกัน ไม่ต้องปกป้องมัน ทีหลังถ้ามันมารังแกเธออีก มาบอกปู่นี่ ปู่จะช่วยเธอเอง” เพ็ญนีติ์รู้สึกตื้นตันใจ ตั้งแต่เด็กไม่เคยมีใครกับเธอแบบนี้มาก่อน “คุณปู่ พรุ่งนี้วันหยุดพวกเราไปปีนเขากันดีไหมคะ” ในตอนนี้ เธออยากดูชายชราให้มากที่สุด “ได้ ปุริมแกก็ไปด้วย” “แต่พรุ่งนี้ผม...” ปุริมจำได้ว่าพรุ่งนี้เขามีนัดอยู่ “ย้ายเวลาซะ ไปด้วยกัน” ท่านช่างเอาแต่ใจ ตอนนี้ปุริมเทียบคุณปู่ไม่ติดเลย ความเอาแต่ทำให้เขาไม่ไปไม่ได้ ปุริมลอมมองเพ็ญนีติ์ แล้วก็ได้แต่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แต่ในในนั้นเต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคุณปู่จู่ๆก็ชอบเพ็ญนีติ์ขึ้นมา ไม่ใช่แค่เขา แม้แต่เพ็ญนีติ์เองก็ยังงง เขตการศึกษาของเมืองดรัล รถของปุริมไม่ได้จอดอยู่ที่ตีนเขา แต่กลับมาจอดข้างสวนสตอเบอร์รี่แทน อาการป่วยของคุณปู่นั้นย่ำแย่มาตลอด แต่ไม่ว่าจะพูอะไรท่านก็ไม่ยอมไปอยู่โรงพยาบาลเลย มะเร็งระยะสุดท้าย เขาเองก็เข้าใจต่อให้เขาไปพักที่โรงพยาบาลนั่นก็เป็นการเสียเวลาเปล่า เขาอยากจะใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายของตัวเองให้เหมือนคนอื่น แต่ปุริมไม่อยากพาคุณปู่ปีนเขา เขากลัวคุณปู่จะเหนื่อยเกินไป เขาจึงเลือกที่จะท่านและเพ็ญนีติ์มาเก็บสตอเบอร์รี่แทน หนึ่งคนหนึ่งตะกร้า ใช้กรรไกรตัดลูกสตอเบอร์รี่ลูกโตๆ ความสุขที่ได้ใช้แรงงานนั้นอธิบายไม่ได้จริงๆ สุดท้ายเพ็ญนีติ์ก็เดินมาอยู่ข้างกายคุณปู่ ในใจรู้สึกเจ็บปวด คุณปู่ไม่ได้อยากให้ใครรู้อาการป่วยของตัวเอง แบบนั้นเธอก็จะทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไป “คุณปู่คะ ฉันดูแล้วคุณยังดูเหมือนคนอายุประมาณห้าสิบกว่าๆเอง ไม่เหมือนคนอายุเจ็ดสิบสักนิด” “แก่แล้ว แก่แล้ว สนิมเกาะตัวหมดแล้ว ทั้งชีวิตฉันไม่มีเรื่องเสียใจอะไรหรอก มีก็แค่...” “คุณปู่เป็นอะไรหรือคะ” ก้มหน้าเก็บสตอเบอร์รี่ ยังได้ยินเสียงชายชราถอนหายใจเลย “ฉันอยากอุ้มหลาน แต่ปุริมเจ้าเด็กนั่นดูไม่เอาไหนเลย เธอดู แม้แต่เธอที่อยู่ด้วยกันยังหลอกฉันเลย” ยิ่งพูดยิ่งลำบากใจ “คุณปู่คะ ขอโทษนะคะ” เธอไม่ควรพูดมันจริงๆ แต่ถ้าไม่พูดก็จะเป็นการให้ความหวังกับคุณปู่ ตอนนี้สายตาที่คาดหวังที่คุณปู่ใช้มองเธอมันไม่มีเลยสักนิด ท่านต้องเสียใจมากแน่ๆ “แต่ฉันชอบที่เธอตรงไปตรงมาแบบนี้ สมัยนี้ผู้หญิงแบบนี้มันหายาก เพ็ญนีติ์ลองดูกับปุริมเถอะ บางทีเธออาจจะเปิดใจเขาได้” เธอมองดูสตอเบอร์รี่ด้วยความงง เธอไม่เข้าใจที่คุณปู่พูดสักนิด “เธอไม่พูดอะไร ฉันจะถือว่าเธอตกลงแล้วนะ เพ็ญนีติ์ปู่แก่มากแล้ว รู้สึกโดดเดี่ยวมาก เอาแบบนี้ เธอกับปุริมก็แต่งงานกันไปก่อน ถือว่าแก้ตัวด้วยอยู่กับปู่ผ่านแต่ละวันไปแบบนี้เถอะ” เธอรู้ว่าปุริมกำลังเตรียมเรื่องงานแต่งอยู่ แต่นั่นก็แค่การแสดงฉากหนึ่ง เป็นการแสดงละครให้คุณปู่ดูเท่านั้น คุณปู่น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะให้เธอแต่งกับเขา แบบนี้... “เพ็ญนีติ์ บอกปู่มาสิ ว่าจะแต่งงานเมื่อไหร่” เห็นเธอไม่ตอบกลับ ชายชราก็ถามจี้เธอ “เรื่อง... เรื่องนี้ต้องถามปุริมค่ะ” หันหลังกลับมองหาปุริม เขากำลังตั้งใจเก็บสตอเบอร์รี่มาก ไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าคุณปู่พูดอะไรกับเธอ “ไปถามเขาไป แล้วเอามาบอกปู่อีกที” ชายชราดันไหล่เธอ พร้อมกล่าวอย่างยิ้มๆ “ได้ค่ะ” เธอรู้สึกบทบาทตอนนี้มันเริ่มแปลกๆ อึดอัดไปหมด ดูลำเอียงแต่ไม่มีวิธีไหนให้เธอเลือกข้างได้เลย ”ปุริม คุณปู่ถามว่าจะแต่งงานเมื่อไหร่” “อาทิตย์หน้านี่แหละ” “เร็วขนาดนี้เชียว” เธอสงสัย เงยหน้าลอบมองคุณปู่ที่อยู่อีกทาง เขากล่าวเสียงเรียบ “วันนี้ดูรายงานการตรวจสอบ คุณปู่อาจจะอยู่ได้ไม่อีกกี่วันแล้ว” เธอไม่ได้พูดอะไร แล้วพยักหน้า “คุณบอกวันไหนก็วันนั้นนั่นแหละ” “งั้นพรุ่งนี้ไปลองชุดแต่งงานกัน” เขาตอบเสียงเบาโดยที่ไม่ได้มองเธอ “ได้ค่ะ” เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่เธอเบลอที่สุดในชีวิต ทั้งหมดมันเป็นเรื่องน่าขันไปหมด ทั้งหมดนั้นเพื่อทำให้คุณปู่มีความสุข เธอคิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์สุดท้ายแล้วคุณปู่ยังคงอยากให้เธอและปุริมแต่งงานกันจริงๆ เธอยังเรียนไม่จบ เหลืออีกเพียงเดือนเดียวเท่านั้น ดังนั้นยังไม่สามารถจดทะเบียนสมรสได้ ลองชุดแต่งงาน เลือกของพิธีการ ทั้งหมดนั้นปุริมให้คนอื่นพาเธอไป เขายุ่งมาก ยุ่งกับอะไรเรื่องนี้เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หลังจากที่เธอปฏิเสธเขาไปในวันนั้น เขาดูนิ่งกับเธอไปมาก “เพ็ญนีติ์ ลูกจะแต่งกับนายน้อยตระกูลพลสังข์จริงหรือ” โทรไปบอกปัทมา เธอดูงุนงง “ใช่ค่ะแม่” แต่เหตุผลอะไรนั้น เธอเองก็บอกไม่ได้ “เพ็ญนีติ์ เหตุผลที่ลูกแต่งงานกับเขาใช่เรื่องตระกูลศาสตร์พงษ์หรือเปล่า” ดูเบาปัทมาไม่ได้เลย ทายได้ตรงเผง “ไม่ใช่แม่ ปุริมเขาดีกับหนูมากๆเลย” “แต่ว่านภนต์...” “แม่ หนูกับนภนต์มันเป็นไปไม่ได้ หนูไม่ได้ชอบเขาในลักษณะนั้น” “เฮ้อ หนูโตแล้ว เมื่อก่อนแม่ทำให้หนูเดือดร้อนไปหมด ตอนนี้หนูได้แต่งกับผู้ชายดีๆ แม่ก็วางใจ แต่งเถอะ ถึงวัน แม่กับลุงชนรพจะไปร่วมงานแต่งของหนูนะจ๊ะ” “ค่ะ” ในความจริง เธอไม่ได้อยากบอกปัทมาเลย แต่ปุริมดันเอาเรื่องแต่งงานกับเธอไปประกาศแล้ว ตอนนี้ตามถนนซอกซอยต่างคุยกันเรื่องงานแต่งงานของเธอกับเขา เธอจะไม่บอกแม่ก็ไม่ได้แล้วไหม วางสาย แต่ภายในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง ก็แค่พิธีเท่านั้น คุณปู่ต้องการ ก็ให้คุณปู่เขาหน่อย ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่เริ่มเตรียมการจนถึงจนอีกไม่กี่วันก็จะเสร็จแล้ว ทุกอย่างเร็วดั่งเป็นความฝัน ห้องใหม่อยู่ในเขตของตระกูลพลสังข์ เธอรับปากว่าจะอยู่กับคุณปู่ด้วยกัน แค่ให้คุณปู่มีความสุขก็พอ คุณปู่ช่างแสนดี เรื่องที่เธอบอกท่านไปท่านไม่ได้เอาไปบอกปุริมเลย ยิ่งผ่านมานานยิ่งทำให้เธออยากแก้ตัว พรุ่งนี้ก็เป็นวันแต่งงานของเธอแล้ว นั่งอยู่ในห้องพัก เธอรู้สึกกระวนกระวาย ปุริมยังไม่กลับเลย แต่เธอรู้ว่าเขาจะต้องกลับมา เพราะคุณปู่อยู่ที่นี่ กลัวว่าจะหลับ เลยมานั่งรอที่โซฟา แต่เธอก็ยังหลับอยู่ดี เมื่อตื่นขึ้นมา ตัวเธอนั้นอยู่บนเตียง ปุริมยืนมองเธอที่ข้างเตียงอย่างจริงจัง “เพ็ญนีติ์ วันนี้คุณเป็นเจ้าสาวของผม” เธอพยักหน้า ในใจไม่มีความสุขเลยสักนิด “ปุริม อาการของคุณปู่เป็นอย่างไรบ้าง” “ก็ไม่ได้ดีหรอก” เขาพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินไปที่ประตู “ผมไปเตรียมงานก่อน คุณรีบตามมา” ขึ้นรถมงคล มีกลีบดอกกุหลาบแดงเต็มไปหมด และข้างกายของเธอคือปุริม เขาใส่ชุดทักซิโด้ที่เสริมให้เขาดูดีมากขึ้น วันนี้คืองานแต่งงานของเขา แต่ใบหน้าของเขายังคงความเย็นเยียบ เขาคงโกรธเธอ เขาอยากให้มีเด็กนี่นา ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยาก ที่เขาอยากมีลูกก็เพื่อให้คุณปู่ดีใจ แต่ไม่มีความรัก ไม่มีความรักก็ไม่มีความสุข เธอไม่ต้องการ ต่อให้เขาจะเกลียดเธอ เธอก็ไม่ต้องการ แต่พอเห็นเขาไม่มีความสุขแบบนี้ เธอเองก็ไม่มีเหมือนกัน แค่จะชอบใครสักคน มันผิดจริงๆ แต่ความผิดครั้งนี้ มันไม่มีทางแก้ไขแล้ว เธอลอบมองเขา เธอยังจำตอนที่เธอเซ็นสัญญาสองฉบับนั้นได้ ระยะเวลาของสัญญาขึ้นอยู่กับเขา แบบนั้นวันที่คุณปู่เสียก็คือวันสิ้นสุดอย่างนั้นหรือ ตอนนี้ เธอกลัวคุณปู่จากไปมากกว่า ตอนเด็กๆ เธอฝันถึงงานแต่งงานของตัวเองอยู่ตลอด เธอชอบพิธีอันศักดิ์สิทธ์ในโบสถ์นั้น แต่ตอนนี้งานแต่งงานไม่ได้เกี่ยวกับโบสถ์เลย นั่นเป็นงานแต่งงานที่ถูกบังคับสำหรับปุริมเท่านั้น เมื่อลงรถมงคล ก็มีนักข่าวกรูเข้ามาทันที แต่เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องพวกนี้เลย ปุริมคงจัดการทุกอย่างไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว เธอสนแค่บทบาทการเป็นเจ้าสาวก็พอ คล้องแขนเขาเดินเข้าไปในโรงแรม คารวะคุณปู่ แม่และลุงชนรพ เหมือนกับหุ่นที่โดนเชิดอยู่ ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้ม แจกจ่ายให้กับทุกคน เธอคิดว่าคนจะมาไม่เยอะ เพราะว่าเป็นงานแต่งที่จัดขึ้นอย่างเร่งรีบ ไม่คิดว่าคนจะมากันเต็มห้องบอลรูมของโรงแรม เธอไม่รู้จักใครเลยนอกจากแม่และลุงชนรพ แขกรับเชิญทางฝ่ายเจ้าสาวเป็นพนักงานในบริษัทของปุริมทั้งนั้น ยิ่งมอง ก็ยิ่งเหมือนเกมส์สนามหนึ่ง แค่ว่าเป็นเกมส์ที่เหมือนจริงมาก “ขอโทษนะเพ็ญนีติ์” ชนรพพูดกับเธอ เธอฟัง แล้วเพียงยิ้มให้เท่านั้น ที่จริง ทั้งหมดนี่ก็ไม่ใช่เพื่อตระกูลศาสตร์พงษ์ วันนั้นเป็นเธอเองที่ตกปากรับคำเซ็นสัญญากับปุริม พิธีกรได้ขึ้นมาบนเวที ในไม่ช้าบรรยากาศของงานก็ได้ถูกปลุกขึ้นมา ชุดแต่งงานของเธอเป็นสีชมพู ตอนแรกเธอจะเลือกสีขาว แต่ปุริมบอกว่าคุณปู่ชอบให้มีสีสันในงานมงคล ดังนั้น สุดท้ายเธอเลยเลือกสีชมพูมา เธอฟังพิธีกรพูดคำอวยพร และทำตามขั้นตอนที่พิธีกรชี้แนะไม่หยุด คำนับแล้วคำนับอีก ทั้งหมดเป็นพิธีการสำคัญของงานแต่ง ไม่เป็นไร ผ่านวันนี้ เพียงรอให้คุณปู่จากไป ความจริงงานแต่งนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ตราบใดที่ปุริมไม่จดจำ และผู้คนก็จะลืมงานแต่งนี้ไปเอง แลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานทองคำขาว เธอใส่ให้เขา และเขาเองก็ต้องใส่ให้กับเธอ แต่แล้วเวลานั้น ภายในงานที่เงียบสงบกลับมีเสียงฝีเท้าหนักๆดังขึ้น เธอหันไปมองตามจิตใต้สำนึก ชั่วพริบตา เธอเห็นนภนต์