ตอนที่ 52 ตำหนิตรงชัดเจน

ต๭นที่ 52 ตำหนิตรงชัดเจน คนรัฐเขาเลี้ยงมือที่สามก็เลี้ยงแบบแอบซ้อน และระวังอย่างดี แต่เขานั้นกลับเปิดหน้าเปิดตากว้างให้โลกรู้แบบนี้ แสดงว่าเขาช่างไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ ยิ่งคิดแล้วใจยิ่งวุ่นวาย “หม่ามี๊ หนูทุบหลับให้นะ” “หม่ามี๊หนูเอาน้ำให้นะ” แลดูใบหน้าที่แย่ของเธอนั้น ส้มเละอ่อยรีบลุกขึ้นมาแล้วเป็นห่วงใส่ใจเธอมากนัก ทำให้เธออบอุ่นใจขึ้นมาทันที แต่คืนนั้น เธอนอนยังไงก็นอนไม่นิ่ง เช้าตรู่เธอรู้สึกคัดจมูกมาก เธอค่อยลืมตาขึ้นมา ข้างเตียงมีส้มและอ้อยยืนไว้ “หม่ามี๊ รีบตื่นขึ้นมาเร็ว วันนี้มีการประชุมผู้ปกครอง หม่ามี๊ลืมแล้วเหรอ?” เพ็ญนีติ์เธอลืมไปแล้วจริงๆ เธอรีบพุ่งลุกขึ้นมา แล้ววิ่งไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นจูงลูกทีละฝั่งออกมาจากร้าน อาอาศด้านนอกดีมาก ได้ล้างความเครียดเมื่อคืนเธอออกไปด้วยเหมือนกัน ถนนยังปิดอยู่เหมือนเดิม เมื่อมองถังที่ขวางทางไว้นั้น เพ็ญนีติ์ก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีเลยทันที เธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้คนแถวนี้ต้องลำบาก แต่เธอก็เป็นผู้เสียหายเหมือนกัน “เฮ้อ น่าด้านจริงๆ เชิดอะไรกัน คนเขาให้ก็เสือกไม่เอา จนตัวเองต้องเดือดร้อนคนทั้งแถว” ข้างหูมีเสียงคนหนึ่งที่บ่นขึ้นมา แต่ฟังดูคัดหูจังนะ สีหน้าของเพ็ญนีติ์เปลี่ยนไป ถึงแม้เธอไม่ได้ทำผิดเลยไม่กลัวอะไร แต่ก็ต้องนึกถึงความรู้สึกของส้มและอ้อยไหม คิดๆแล้วคำพูดคนเมื่อกี้นั้นคงจะให้อ้อยและส้มได้ยินแล้วสินะ “หม่ามี๊ พวกเขาร้ายจังเลย หม่ามี๊เป็นคนดี เราไม่ต้องสนใจเขานะ” “อ้อย ช่วงนี้หนูได้ยินคำพูดไม่ดีมาเยอะใช่ไหม?” “ปะ...เปล่าค่ะ”เธอเริ่มลากช้าลง อ้อยลังเลไปสักพักถึงจะตอบเธอ แต่เด็กไม่โกหกแน่นอน เพียงแค่มองตาเพ็ญนีติ์ก็รู้แล้ว อ้อยและส้มต้องได้ยินคำด่ามามากมายแน่นอน “น้าน้ำไม่ให้พวกหนูพูดใช่ไหม?” เธอถามออกมา ส้มที่ยังปรับตัวไม่ทัน “หม่ามี๊น้าน้ำบอกว่าแม่เป็นคนดีค่ะ” คำนี้ได้พูดอะไรออกมาหมดแล้ว เธอเจ็บใจขึ้นมา แสดงว่าเธอต้องรีบๆย้ายออกมาจากแถวนี้แล้ว เพียงแค่ว่าต้องต้องบ้านที่ใกล้โรงเรียนลูก และหางานด้วย นี่ก็ช่างยากเหมือนกัน ทุกเรื่องไม่ได้ไปได้ดีหรอก เธอแอบถอนหายใจ การเจอจำรูญเป็นสิ่งที่เฮงซวยมาก “ว้าว รถสีดำนั่นสวยจังเลยค่ะ หม่ามี๊ หนูชอบรถคันนั้น ถ้าโตแล้วเราก็ซื้อรถแบบนั้นนะค้า” เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้วเพ็ญนีติ์เงยหน้าขึ้น พลางเห็นตรงหน้ามีรถบีเอมสีดำที่ดึงดุดตามาก รถคันนั้นและสีของรถทำให้เธอต้องใจเต้นแรงขึ้นมา รถคันนั้นคงจะเป็นของปุริม หรืออาจจะไม่ใช่ เธอจำป้ายทะเบียนไม่ได้แล้ว ก็คงไม่บังเอิญขนาดนั้นด้วยหรอกมั้ง เมื่อคิดถึงวันนั้นที่เขาส่งเธอกลับบ้านเขายังบอกว่าจะจัดการเรื่องซ้อมถนนให้ แต่ผ่านไปหลายวันแล้วเธอไม่เห็นแม้แต่ร่างเขาเลย “คุณครูสวัสดีค้า”เห็นครูอนุบาลแล้ว อ้อยและส้มพูดทักทายออกมาพร้อมกัน ลูกน้อยสองคนนี้ของเธอทั้งน่ารักทั้งฉลาดเละนิสัยดีบุคลิกงาม การประชุมผู้ปกครองอนุบาลเป็นการประชุมเปิด เพื่อที่จะให้ผู้ปกครองเชื่อใจต่อการสอนแบะระดับความรู้การสอนให้ของคุณครู จากนั้นส้มและอ้อยก็เดินเข้าไปห้องพวกเขา ห้องถูกตกแต่งอย่างน่ารัก รอยยิ้มคุณครูแจ่มใส เห็นอ้อยและส้มแล้วครูรีบเดินมา“คุณแม่คะ ลูกสองคนนี้เชื่อฟังมากเลย ตั้งใจเรียนและเก่งมาก ตอบคำถามได้ดี อนาคตต้องเป็นคนเก่งแน่ๆ” เพ็ญนีติ์ยิ้ม ชมลูกเธอขาเธอเองก็ดีใจไปด้วย “ขอบคุณคุณครูมากเลยค่ะ เป็นการสอนได้ดีของคุณครูเลยนะค้า” เธอพูดอย่างจริงใจ แต่กลับไม่คิดว่าข้างๆนั้นมีเด็กชายน้อยคนหนึ่งโผล่ขึ้นมา แล้วชี้ส้มและอ้อยไว้“น้าค้า พวกเขาสองคนแย่งของของผมฮะ พวกเขาเป็นเด็กไม่ดี” “วูลฟ์ เธอเป็นคนแย่งของของฉันและอ้อยก่อนนะ เธอพูดโกหก เธอเป็นเด็กไม่ดี”เมื่อได้ยินเสียงเด็กผู้ชายนั้นแล้ว ส้มรีบร้อนขึ้นมา เธอเลยกระโดดออกไป วูลฟ์ ชื่อนี้ฟังดูคุ้นหู แต่สิ่งที่ทำเอาเพ็ญนีติ์ตกใจไม่ใช่ชื่อนี้ แต่เป็นใบหน้าของวูลฟ์ ใบหน้านั้นช่างเหมือนคนคนหนึ่งมาก เหมือนปุริม จู่ๆเธอนึกคนหนึ่งขึ้นมาได้ ชนิศา ลูกของชนิศาก็ชื่อวูลฟ์เหมือนกัน แสดงว่า รถที่จอดไว้เมื่อกี้นั่น... เพ็ญีติ์มีความเจ็บบ้าง จู่ๆเธอก็รู้สึกมีความอยากหนี แต่ตอนนี้กลับมีร่างสูงที่มาบังตรงหน้าเธอแล้ว ชายหนุ่มพูดลงตรงหน้า“วูลฟ์ ผมดื้ออีกแล้วใช่ไหม?” เสียงนั้นทำให้เธอตั้งรีบเงยหน้า แล้วสบตากับหน้าเย็นช้าเหมือนผีดิบของปุริม จนเอาหัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ “เปล่าครับ ผมไม่ได้ดื้อครับ พวกเขาสองคนรังแกผม มักจะแย่งของของผมครับ”เห็นปุริมมาแล้ว วูลฟ์เอามือเท้าเอวและดูตัวเองถูกขึ้นมา ปุริมมองอ้อยและส้มที่อยู่ข้างๆ นั่นเป็นแฝงคู่หนึ่ง ดูน่าน้ำวาวมาก ช่างเป็นเพ็ญนีติ์ตอนเด็กชัดๆนี่นา “เพ็ญนีติ์ เป็นคุณได้ไง?”เขามีความอึ้งบ้าง เขาไม่รู้ลูกของเธอก็เรียนที่นี่เหมือนกัน โรงเรียนอนุบาลนี้ถือว่าเป็นโรงเรียนที่ค่าเทอมแพง เขาไม่คิดว่าเธอจะส่งลูกมาเรียนที่นี่เหมือนกัน “ทำไม ไม่ได้เหรอคะ?”เห็นเขาที่ใช้แววตาไม่น่าเชื่อนั้น เธอก็ช่างรังเกลียดมาก เป็นลูกของเขาเหมือนกัน ทำไมวูลฟ์ก็ต้องโอ้อวดเหนือกว่าคนอื่น แล้วเขายังจะเข้าข้างอีก แต่ลูกของเธอไม่เคยโกหก เธอเชื่อลูกสาวตัวเองไม่แย่งของของวูลฟ์แน่นอน ต้องเป็นวูลฟ์ที่กำลังแน่นอน “เพ็ญนีติ์ เด็กสองคนนี้ช่างเหมือนคุณแหลือเกินยังสวยแบบนั้นจริงนะ”สายตาอยู่ที่ตัวอ้อยและส้มอยู่ และไม่รู้ว่าทำไม ปุริมที่มองเด็กสองคนนี้ทีไรจะห่างสายตาไม่ได้สักที เด็กสองคนที่น่ารัก ตาโต หนังตาสองชั้น แล้วเปียผมที่ไม่ยาวไม่สั้นเกินไว้ ถ้าไม่พูดยังคิดว่าเป็นบาบี้สักอีก เขาย่อลงไปแบบไม่รู้ตัว“พวกหนูสองคนชื่ออะไรครับ?” “ไม่บอกค่ะ อานิสัยไม่ดี”อ้อยขมวดคิ้ว เพราะเธอมองปุริมที่หน้าตาเหมือนวูลฟ์มาก เลยคิดว่าเขาเองก็นิสัยไม่ดีเหมือนกัน “หึๆ อาดูนิสัยไม่ดีตรงไหนครับ?”ปุริมไม่รู้เป็นอะไร ที่ไม่ชอบเด็กน้อยบอกเรียกเขาว่าอาที่นิวัยไม่ดี เขากลับแคร์คำพูดของอ้อยขึ้นมา “ดูออกแล้วค่ะ ฮึ้ม ต้นไม้หล่นไม่ไกลต้น ก็ว่าทำไมวูลฟ์เกเรจัง ที่แท้เพราะอานี่เอง”ส้มก็เริ่มพูดขึ้นมา ปกติลูลฟ์มักจะด่าพวกเธอว่าลูกที่ถูกพ่อทิ้ง ตอนนี้เธอรู้ว่านั่นเป็นคำพูดที่ไม่ดีแล้ว ฉะนั้นแล้วเธอไม่ชอบวูลฟ์ และไม่ชอบคนบ้านวูลฟ์เหมือนกัน ปุริมยิ้มแล้ว ถ้าคำพูดนี้ออกมาจากปากผู้หญิงก็เป็นเรื่องปกติ แต่นี่มันออกมาจากปากเด็กอายุห้าขวบแล้วยิ่งพิเศษไปอีก “บอกชื่อให้อาก่อนนะ?แล้วค่อยบอกว่าวูลฟ์รังแกหนูยังไง?” เขาพูดอย่างน้ำเสียงอบอุ่นจนส้นและอ้อยอึ้ง เหมือนคิดไม่ถึงว่านิสัยเขาดี ส้มชี้ไปทางวูลฟ์ทันที“หนูชื่อส้มค่ะ อาถามเขาเลย เขาด่าหนูและอ้อยทุกวัน” มองท่าทางและน้ำเสียงแล้วไม่เหมือนเป็นการโกหก ปุริมหันไปทางวูลฟ์ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปครึ่งหนึ่ง“บอกว่า ผมด่าคนอื่นว่ายังไง?” “เปล่าครับ”วูลฟ?กลับจนกัดปากไว้แน่น จากนั้นค่อยพูดออหมา “เธอมั่ว เธอด่าฉันและอ้อยทุกวันว่าลูกที่ถูกพ่อทิ้ง” ลูกที่ถูกพ่อทิ้ง? คำพูดนี้เอาจนส้มและอ้อยฟังแล้วไม่สบายใจ ตอนนี้แม้แต่ปุริมยังรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เป็นเด็กอายุห้าขวบเท่ากัน ถ้าวูลฟ์ด่าไปจริง งั้นก็ผิดไปแล้วจริงๆ “วูลฟ์ ผมเคยถามด่าหรือเปล่า” ปุริมหน้าเย็นลงทันที และคนก็รียร้อนแล้วด้วย วลฟ์ตกใจแล้ว “ฮื้อ”ร้องขึ้นมาทันที“ผมจะเอาหม่ามี๊ ผมจะเอาหม่ามี๊” “หม่ามี๊ไปโรงพยาบาล ตอนนี้ผมไม่ต้องคิดจะให้หม่าม๊มาช่วยนะ บอกความจริงมา ได้ด่าคนเขาไปจริงไหม?” “ฮื้อ...อ...”วูลฟ์ร้องเสียงดังมากกว่าเดิม แก้ตัวไม่ยอมรับสักที “แย่จริงๆ ทั้งบ้านไม่มีคนดีสักคน หม่ามี๊ เราไปกันค่ะ ไม่ต้องสนใจคนไม่ดี”อ้อยควงแขนเพ็ญนีติ์แล้วดึงเธอออกไปแรงๆ แรงนั้นทำให้เธอตั้งตัวกลับมาได้ เมื่อกี้เธอตกใจมาก เธอไม่คิดว่าปุริมจะมีภาพแบบนั้นกับลูกเธอทั้งสองคน เมื่อกี้นั้นหันใจเธอเต้นแรงมาก แรงจนเธอแทบสลบไป เธอถูกส้มและอ้อยลากไป เธอไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่อยากออกห่างปุริมไกลๆ “เพ็ญนีติ์ คุณรอผมแป๊บหนึ่งนะครับ”ปุริมรีบร้อนแล้ว ถ้าวูลฟ์ได้ด่าอ้อยและส้มไปจริงๆ งั้นก็เป็นความผิดวูลฟ์จริงๆ “ฮือ...ฮือ...ผมจะเอาหม่ามี๊ ผมจะเอาหม่ามี๊”วูลฟ์ร้องออกมา ทำให้ผู้ปกครองและสายตาเด็กๆเริ่มมุมมองกัน คุณครูเดินมา“ผู้ปกครองวูลฟ์คะ หวัดดีค่ะ เกิดอะไรขึ้นค้า?” ปุริมรีบมองไปทางลูกของเพ็ญนีติ์ทั้งสองคน แต่ก็ออกไปไม่ได้“อืม ใช่ครับ ฉันอยากถามว่าปกติแล้วลูกฉันเคยด่าอ้อยและส้มไหมครับ?”เขาถามขึ้นมา เพียงแค่ทำเรื่องให้เข้าใจ ตอนที่ถามพลางมีภาพฝาแฝดสองคนนั้นพุ่งขึ้นมาในสมอง เขาชอบสองคนนั้นจากใจเลยจริงๆ แต่คุณครูไม่ได้ตอบ เด็กน้อยข้างๆตอบอย่างหงุดหงิด“มีครับมีครับ วูลฟ์ด่าส้มและอ้อยว่าพ่อทิ้งทุกวันเลย แต่พวกเขาสองคนไม่ใช่ พวกเขามีแด๊ดดี๊” “เธอพูดมั่ว พวกเขาไม่มี”วูลฟ์เถียงกลับไป ไม่ลืมที่จะตอกกลับ “ไม่มียังไง ส้มและอ้อยไม่โกหกคนหรอก พวกเขาบอกมีก็ต้องมีแน่นอน”เด็กชายคนนี้ก็ไม่ยอมอ่อน เหมือนเป็นแอนเกลที่มาดูแล้วเธอสองพี่น้อง