ตอนที่ 54 ตบเขาไปทีหนึ่ง

ต๭นที่ 54 ตบเขาไปทีหนึ่ง นภนต์ค่อยๆหันไป“คุณปุริมมีอะไรจะสอนรึครับ?” ปุริมกลับเดินไปหาเขาด้วยหน้าเย็นกริบ จากนั้นชกเขาขึ้นมากลางผู้คน มือเร็วมากจนให้คนคิดไม่ถึง นภนต์เลยรับแรงมาเต็มๆ ทำเอาเขากระแทกไปชนโต๊ะเด็กๆ“ปุริม นาย...” “นายไม่เหมาะเป็นพ่อ ส้มและอ้อยก็ไม่เหมาะให้พ่ออย่านายมารับผิดชอบ”พูดจบ เขาพาวูลฟ์ออกไปอย่างเงียบๆ ส้มและอ้อยไม่ไหวแล้ว เด็กน้อยสองคนวิ่งตามเขาสองพ่อลูกไป คนหนึ่งเกาะขปุริมไว้ คนหนึ่งทุบหน้าท้องปุริมขึ้นมา “ฉันจะทำคืนแทนพ่อฉัน เธอไม่เหมาะเป็นพ่อมากกว่า ที่มีลูกอย่างวูลฟ์ออกมา” เพ็ญีติ์อึ้งไปแล้ว พระเจ้า มีอะไรที่วุ่นวายกว่านี้ได้อีกไหม ส้มและอ่อยเหมือนกำลังบอกว่าปุริมไม่เหมาะเป็นพ่อพวกเธอสองคนสักงั้น “ส้ม อ้อย หยุดนะ ตามแม่ออกไป” “ไม่เอา ใครให้เขาตีแด๊ดดี๊เรา รีบขอโทษแด๊ดดี๊เรานะ”ใบหน้าที่เรียบเย็น ส้มและอ้อยอยากผลักปุริมแทบตาย แต่เธอสองคนเล็กมาก ไม่สามารถเอาปุริมให้ล้มลง มองใบหน้าเด็กสองคนตรงหน้าแล้ว เหมือนเป็นเพ็ญนีติ์ตอนเด็กๆ แต่ปุริมกลับไม่รู้สึกโกรธอะไรเลย “เขาหย่ากับม่ามี๊พวกเธอแล้ว ก็หมายความว่าไม่เอาพวกเธอแล้ว แล้วพวกเธอยังจะปกป้องเขาอกีรึ?” ส้มมีความลังเล นภนต์ก็เป็นคนหนึ่งที่พวกเขาเรียกให้มาช่วย แต่ถ้าจะบอกความจริงต่อหน้าคนแบบนี้ ต่อไปก็จะถูกเด็กๆว่าอีกแล้ว“ใช่ ถึงแม้แด๊ดดี๊หย่ากับหม่ามี๊แล้ว แต่ฉันและอ้อยก็สบายดี” “ดีจนให้หม่ามี๊พวกเธอไปขายของที่ตลาดมาเลี้ยงดูพวกเธอใช่ไหม?”เมื่อนึกถึงเพ็ญนีติ์ในคืนนั้น ปุริมเลยไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว เขารู้สึกไม่คุ้มแทนเธอ ไม่คุ้นแมนชีวิตของลูกเธอ แต่นภนต์กลับไม่สนใจเธอเลย “เพ็ญนีติ์ เธอไปขายของที่ตลาดเหรอ?”ปุริมพึ่งพูดจบ นภนต์พลางถามขึ้นมา เพ็ญนีติ์อยากหารูแล้วหลบซ้อนเข้าไป ชายหนุ่มสองคนที่ขุดแผลเธอขึ้นมาจนเธอเจ็บ โดยเฉพาะปุริม จำเป็นต้องพูดอะไรแบบนี้ไหม? จึงทำให้เธอต้องนึกถึงจำรูญขึ้นมา และปุริมยังบอกว่าจะช่วยเธอจัดการเรื่องปิดถนน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเธอเลย เขาไม่สนใจเธอ แล้วยังจะพูดต่หน้าคนอื่นอีก นี่มันทำให้เธอลำบากมาก คนที่ไม่ไหวนั้นเป้นเขาปุริมและไม่ใช่นภนต์ เธอจะบ้าจนเป็นลมแล้ว“ปุริม คุณไปตายซะ”พูดจบเธอพลางตบเขาไปทีหนึ่ง อะไรนั่นนะ พ่อปุริมนี่ก็ควรโดนตบ โง่ที่สุด ฮ่าๆๆ แต่ว่ามีเรื่องมากมายที่เป็นสิ่งที่หาคำตอบไม่ออก จริงๆนะ นี่เป็นความจริง เพียงหวังว่าจะตบเขาใหตื่นขึ้นมา หกปีแล้ว ตั้งแต่เธอท้องส้มและอ้อยจนคลอดแล้วโต ปุริมเคยทำอะไรเพื่อเธอบ้าง?ไม่เคยทำอะไรเลย เพียงแค่เคยส่งเธอกลับบ้านตอนเธอไปขายของที่ตลาดแล้วครั้งนั้น เขาไม่มีสิทธิ์ไปถามเรื่องชีวิตของเธอ “เพี่ย”ครั้งนี้เสียงดังมาก และต่อหน้าคนมากมายด้วย ปุริมเป็นใครกันแน่ เขาเคยได้รับความรุนแรงแบบนี้มาได้ยังไง ใบหน้าเขาช้ำเขียว จากนั้นพูดอย่างไม่เกรงใจ“เพ็ญนีติ์ คนอื่นไม่เอาคุณ แล้วคุณยังติดแนบกับคนเขาอีก ช่างหน้า...”หน้าด้าน คำนี้ก็ไม่ได้พูดออกมา ถ้าไม่ใช่ดูในฐานะที่เธอดีต่อปู่เขาก็ไม่สนใจเธอแล้ว ถึงแม้เขายังพูดออกมาไม่หมด แต่คนโง่ก็สามารถรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เพ็ญนีติ์พูดขึ้นมานิ่งๆ และไม่ได้โกรธ เพราะโกรธกับคนอย่างเขาไม่คุ้มค่า จากนั้นเธอลูบซิประเป๋ออก แล้วเอาแบงค์ร้อยหยวนฟาดลงหน้าอกเขา“คุณปุริม นี่แป็นค่ารถครั้งที่แล้วที่คุณส่งฉันกลับบ้าน ต่อไปไม่จำเป็นต้องเจอกันอีก เราไม่จำเป็นต้องเจอกันแล้ว”พูดจบเธอพลางดึงอ้อยและส้มออกไปทันที แม้แต่นภนต์เธอก็ไม่ทันสน “เพ็ญนีติ์ รอฉันด้วย”นภรต์รีบตามขึ้นไป ปุริมหน้าเย็นหน้าแดงทันที เมื่อเห็นคนที่มามุมดูและไม่มีวี่แววจะออก เขาพลางดึงไหล่วูลฟ์แล้วออกไป “ฮือ อาเบาๆหน่อยครับ”วูลฟ์ถูดแรงเขาทำเอาเจ็บ จนร้องออกมาดังๆ ปุริมหน้าช้ำไปหมดแล้ว แววตานั้นมองตรมหลังเงาเพ็ฐนีติ์ไปแล่ว วินาทีนั้นเขาอยากพุ่งเข้าไปฉีกเธอมาก ผู้ญิงคนนี้ช่างไม่รู้ดีนัก ที่ทำบุญแต่ไม่รู้รับดีกับเขา “รีบๆเดิน”เสียงตะคอกเบาๆ แล้ววิ่งไปเพ็ญนีติ์ไป คำพูดบางอย่างเขาจำพูดตรงหน้าให้เข้าใจ “อา...อา..”วูลฟ์ดิ้นรนสุดๆ แต่ไม่มีประโยชน์แล้ว ปุริมเหมือนดึงตัวหนึ่งออกมา แล้ววิ่งไปตามเพ็ญและอ้อยกับส้ม “เพ็ญนีติ์ คุณหยุดนะ” เสียงปุริมทำเพ็ญนีติ์ต้องหยุด แล้วมองตามหน้าประตู “หม่ามี๊ กลัวเขาทำอะไร แด๊ดดี๊ของวูลฟ์ไม่ใช่คนดี จึงสอนคนอย่างวูลฟ์ออกมา หม่ามี๊ เราไม่จำเป็นต้องกลัวเขา คนร้ายไม่ได้ดีหรอก” “อ้อย ส้ม ไปเถอะ อย่าสนใจพวกเขาแล้ว”นภนต์รีบห้ามขึ้นมา พูดตามความจริง เขาไม่ชอบเห็นปุริมและเพ็ญนีติ์อยู่ด้วยกัน อ้อย ส้มเป็นลูกของใครเพ็ญนีติ์ไม่เคยพูด แต่เขาก็แอบเดาได้บ้าง ว่าเป็นของปุริม เห็นเพ็ญีติ์ที่เดินเร็วแบบนั้น ปุริมหน้าช้ำเขียวขึ้นมาอีก เธอไม่ชอบเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ชอบจนไม่อยากมองเขาแม้แต่สายตาเดียว เมือนึกถึงเรื่องราวในหกปีก่อนเธอเป็นภรรยาเขาแล้วมีชู้ แต่ไม่รู้ทำไม ในใจเขานั้นกลับมีความรู้สึกที่อยากเอานะมาก เขาไม่เคยโดนผู้หญิงทำแบบนี้มาก่อน แต่เพ็ญนีติ์ทำได้แล้ว เธอไม่เพียงแค่มีชู้ แล้วยังลูกกับชายคนอื่นไป “วูล์ ผมไปรออาที่รถก่อน เดี๋ยวอาก็มา”เห็นนภนต์เดินมาทางเขา ปุริมจึงสั่งให้วูลฟ์เบาๆ แล้วรีบเดินไปทางเพ็ฐนีติ์ “อาจะทำอะไรครับ?” “อย่าพูดมาก รีบไปรออาที่รถ”ปุริมไม่มีความอดทนใจแล้ว เขาอยากดึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถแทบไม่ไหว แล้วอบรมเธอหนักๆทีหนึ่ง “อา อาอย่าเดินไปเรื่อยนะ ใบน้า...”วูลฟ์พูดเบาๆ แต่ปุริมไม่ได้ยิน ตอนนี้เขาสนใจแต่เพ็ญนีติ์ แปลกแล้วที่เธอไม่ได้พาลูกทั้งสองคนขึ้นรถนภนต์ “ซ่า”แสงส่องขึ้นมาตรงหน้าเธอ ปุริมขมวดคิ้วคิ้ว แล้วตะโกนขึ้นมา“ออกไป”ปกติแล้วเห็นนักข่าวเล็กๆพวกนี้แล้วเขาไม่เคยสนใจมาก่อน เพราะว่านักข่าวพวกนี้ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่ใส่ไข่เติมสีเก่ง เขาเลยอยากห่างให้มาก เพียงแค่ไม่สนใจก็พอแล้ว แต่ตอนนี้ เขาโกรธอยู่ และเป็นครั้งแรกที่เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้ “คุณปุริม รอยนิ้วบนใบหน้าคุณเป็นอะไรครับ?” คำพูดนี้ฟังไม่ถูก แต่ทำเอาเขาร้อนโกรธมากขึ้น นี่มันซ้ำเติมกันชัดๆ เขาจะรู้ได้ไงนี่เป็นผลที่เพ็ญนีติ์ตบ เลยพุ่งไปตรงหน้าเพ็ญนีติ์ และไม่สนใจว่าเพ็ญนีติ์จะจูงเด็กสองคนไว้ เขาดึงแขนเธอแรงๆ จากนั้นแบกเธอที่ยังไม่ทันตั้งตัวแล้วไปบนรถเลย “อาร้าย ปล่อยหม่ามี๊แนนะ”ส้มและอ้อยร้องขึ้นมา “ปุริม คุณบ้าแล้วเหรอ?”เพ็ญนีติ์ไม่เคยเห็ฯเขาในแนวนี้มาก่อน วอนาทีนั้นเธอใจร้อนรนมาก “หญิงบ้า รู้จักตีคนแล้วสินะ” “เรื่องของฉันไม่ต้องให้คุณมายุ่ง ปุริมคุณเข้ามายุ่งเกินไปแล้ว ปล่อยฉัลงนะ ฉันไม่อยากเจอคุณอีก”เธอตะคอกและดิ้นรน แต่ปุริมกลับไม่มีปฏิกิริยานั้น เขาเหมือนเป็นบ้าแล้ว“ปุริม คุณปล่อยฉันนะ” “ไม่ปล่อย ขึ้นรถ” เมื่อรถเขาอยู่ตรงหน้า เพ็ญนีติ์รู้สึกใจไม่ดีมากขึ้น เธอก้มหน้าแล้วกัดไหล่เขาขึ้นอย่างไม่สนใจ ทั้งๆที่เธอใช้แรงมาก แต่ปุริมก็ทนไว้แล้ววางเธอไปที่ข้างคนขับ แล้วกดล็อคไปด้วย พลางลัดเบลให้อัตโนมัติ เบลนี้มีแต่เขาคนเดียวแต่ปลดได้ คนอื่นปลดไม่ได้แน่นอน เธอหันกลับไปมองส้มและอ่อย เขาเงยหน้ายิ้ม แล้วพูดกับเด็กสองคนขึ้น“ขึ้นรถครับเด็กๆ” “ไม่ขึ้น เราไม่นั่งรถคันเดียวกับวูลฟ์ อาร้าย รีบปล่อยหม่ามี๊ลงมานะ”อ้อยพูดเสร็จพลางไปเปิดประตูรถ แต่รถนั้นแม้แต่อ้อยส้มยังเปิดไม่ได้ แม้แต่เพ็ญนีติ์ตอนนี้ก็จนปัญญาแล้ว ปุริมไม่ได้รีบร้อน ปล่อยให้ทั้งสามคนวุ่นวายบนรถ แล้วเขากลับนั่งที่คนขับแล้วลัดเบลพลางพูดกับส้มและอ้อยขึ้นมา“รีบขึ้นรถ ไม่ขึ้นฉันจะพาหม่ามี๊ไปแล้ว” ส้มและอ้อยต่างมองหน้ากัน เห็นหม่ามี๊และทั้งสามคนที่ช่วยกันแต่ก็เปิดไม่ออก เธอสองคเลยสบตาทีหนึ่งแล้วรีบกระโดดไปรถปุริม“ซ่า”ประตูรถทั้งองฝั่งถูกปิดลง “หึ พวกเธอสองคนเห็นรถอาฉันหรูก็ขึ้นมาใช่ไหม?”วูลฟ์เอามือเท้าเอว ทำหน้าอย่างอวด “อา?เขาไม่ใช่แด๊ดดี๊เธอเหรอ?” “ไม่ใช่หรอก ถ้าเขาเป็นแด๊ดดี๊ฉันก็ไม่ตะคอกแบบนั้นหรอก ฮือ เขาไม่ใช่แด๊ดดี๊ฉัน” เพ็ญนีติ์ฟังอย่างชัดเจน หัวใจเธอเต้นเร็ว หกปีแล้ว เธอคิดว่าวูลฟ์เป็นลูกเขามาตลอด จนตอนนี้ถึงจะเข้าใจ ถึงว่าแปลกที่วูลฟ์เหมือนปุริม ที่แท้เป็นอาวูลฟ์เอง แต่ตอนที่เธออยู่กับปุริม นอกจากปู่แล้วเขาก็ไม่มีคนในครอบครัวอื่นแล้ว และระหว่างที่กำลังลังเล ส้มเลยพูดขึ้น“วูลฟ์ แด๊ดดี๊เธอหล่ะ?”