ตอนที่ 72 เธอเป็นน้องสะใภ้เขา

ต๭นที่ 72 เธอเป็นน้องสะใภ้เขา เสียงเพลง Stay with me ยังเล่นต่อไป แต่เพ็ญนีติ์ฟังแล้วกลับไม่ได้รู้สึกเคลิ้ม สวยจังเลย “ปั๊กๆๆ...”พอชายนั้นปรกมือ เหมือนว่าชื่นชมปุริมที่เล่นเพลงได้เพราะและเหมือนเตือนชายและหญิงคู่นั้นว่าความฝันพวกเธอถึงสุดปลายทางแล้ว หญิงคนนั้นค่อยหันหน้ามา แล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน เห็นชายหนุ่มแล้วไม่มีความตกใจใดๆ เพียงพูดขึ้นมานิ่งๆ“จิณณะนั่งลงเร็ว”มือชี้ไปที่นั่ง มือเรียวยาวขาวนั้นเหมือนทำด้วยหยก “ไม่แล้ว กลัวคุณจะหาบ้านไม่เจอ ผมเลยมารับคุณ ทำไมครับ ยังอยากนั่งอีกสักพักเหรอ?”จิณณะแอบกวาดตามองปุริม เขายังเล่นเพลงต่อ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับการมาของจิณณะ ช่างแปลกจังเลยสามคนนี้ เพ็ญนีติ์เพียงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน และไม่รู้จริงๆว่าทำตัวเองเข้ามาสนามรบนี้กับจิณณะด้วย การยืนที่หน้าบันไดไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอแทบไม่กล้ามองปุริมเลย “อืม ฉันอยากฟังบุปีริมเล่นไงโอลิน เคลิ้มหูมาก” นี่เป็นคู่สามีภรรยากันยังไง?ดูห่างเหินกันนัก “เอาสิเพ็ญนีติ์ งั้นเราก็อยู่ไป”จิณณะยิ้มร้ายๆ รอยยิ้มนั้นช่างดึงใจสาวๆแทบล้มเป็นแถว จากนั้นเขาก็ดึงเธอให้นั่งลง เพ็ญนีติ์อึดอัดมาก ข้างๆเป็นจิณณะแต่ไม่ใช่เพ็ญ เธอได้กลิ่นเยอบีร่า เธอที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน มองอะไรก็ไม่เหมือนเป็นจริง ปุริมยังคงเล่นเพลงต่อไปจู่ๆเพลงก็ยาวมาก จนุกท้ายเพลงจบลงแล้งเขาวางไวโอลินอย่างดูดี แล้วเดินมาทางเพ็ญนีติ์ พูดความจริงคือเดินมาทางเพ็ญภัทร์ “หิวแล้วใช่ไหมครับ?”สายตาเขานั้นไม่มีเธอ เขาไม่ได้สนใจจิณณะและเพ็ญนีติ์เลย “ไม่หิวนะ พึ่งกินไอติมไปสองชุด แล้วของหวานด้วย”เธอยิ้มอ่อนโยน เหมือนเห็นน้ำไม่ต่าง เพ็ญนีติ์รุ้แล้วว่าหญิงที่ปุริมชอบเป็นแนวไหน เป็นหญิงอ่อนหวานแบบเพ็ญภัทร์ เอง และเธอกับเพ็ญภัทร์ นั้นช่างต่างกันเป็นขั้วโลก “กินอีกนิดนะ แล้วจะส่งคุณกลับไป”สายตาปุริมยังคงอยู่บนหน้าเพ็ญภัทร์ เหมือนว่าเพ็ญนีติ์และจิณณะไม่อยู่ในสถานการณ์ มือข้างหนึ่งวางไปที่ไหล่เพ็ญภัทร์ เห็นเพ็ญภัทร์ ที่ผอมแห้ง แล้วมองแขนจิณณะที่แข็งแกร่ง เพ็ยนีติ์พลางนึกถึงคำหนึ่งขึ้นมา“เจ้าหญิงกับหม่าป่า” เพ็ญภัทร์ กับจิณณะมองยังไงก็ไม่เหมาะสม แต่เมื่อเพ็ญภัทร์ ยืนข้างปุริมที่สวมสูตรดำนั้นกลับดูคู่กันมาก แต่บนโลกนี้ทุกอย่างได้ถูกลิขิตมาก่อนแล้ว ปุริมเขาคงไม่แย่งภรรยาน้องชายตัวเองหรอกนะ ตอนนี้เพ็ญนีติ์เข้าใจแล้ว โทษเขาไม่ได้ที่เขาบอกว่าไม่รักเธอแต่แต่งงานกับเธอได้ ที่แท้เขาแต่งงานกับคนที่เขารักไม่ได้นี่เอง ฉะนั้นแล้วเขาเลยหาหญิงง่ายๆคนหนึ่งแต่งงานไป มองเขาแล้วยิ้ม แล้วเก็บความกดดันไว้“ปุริมเรื่องเลมขอบคุณที่ช่วยฉันแก้ไปนะ” “ออ ไม่เป็นไรหรอก คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมและจิณณะกับเพ็ญภัทร์ ยังมีเรื่องจะคุย” ยังคงไล่เธออยู่ดี ตอนนี้เธอเหมือนเป็นแขกคนหนึ่ง เธอรู้สึกเศร้า แต่ก็ลุกขึ้นมา ระหว่างที่เธอหัน จิณณะก็พูดขึ้นมา“เพ็ญนีติ์ คุณหยุดนะ คุณเป็นแขกที่ผมพาขึ้นมา ทำไมเขาคุณไปคุณก็ต้องไปด้วย นั่งลงครับ” “ซ่า...”ปุริมกระชากคอปุริมขึ้นมา สายตานั้นเหมือนเป็นลืมที่มากะทันหัน มือกระชากคอเสื้อจิณณะไว้ ปุริมจ้องเขาด้วยตาเย็นกริบ “นายบอกว่า ทำไมต้องพาแบบคนนั้นกลับโรงแรมด้วย?” จิณณะดันมือเขาออก“มันเป็นเรื่องของฉัน ไม่ได้เกี่ยวกับนาย” “แต่มันเกี่ยวกับและเพ็ญภัทร์ นายเคยคิดถึงความรู้สึกเขาไหม?”ไม่สนว่าเพ็ญนีติ์จะอยู่มนนี้แล้ว ปุริมตะคอกออกมา เขายิ้มร้ายๆ“ปุริม นายยุ่งกว้างไปหรือเปล่า นี่มีอะไรเหรอ ผู้ชายเล่นแสดงข้างนอกก็เรื่องปกติ และใจของฉันยังอยู่ เทียบกับใจบางคนที่หายไปแล้วมันดีกว่าเยอะ”เขาพูดอย่างเผยอก แล้วใช้แรงดัน แต่ปุริมไม่ยอมปล่อยออกสักที ชายหนุ่มสองคนมอหน้าสู้ไว้ เพราะหญิงสาวสองคนที่นั่งกลาง และระหว่างที่เพ็ญนีติ์คิดว่าเขาสองคนจะต่อยกันขึ้นมาแล้ว เพ็ญภัทร์ ลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นกลิ่นหอมนั้นก็เปล่งออกมา ช่างสวยจังเลยนัก“ปุริม จิณณะ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับบ้านพักผ่อน” เสียงนั้นเบาและอ่อนโยนมาก เหมือนเป็นพลังอย่างหนึ่งที่ทำให้ชายหนุ่มสองคนต้องปล่อยมือออกจากกันทันที เธอเดินไปตรงหน้าบันไดและปุริมกับจิณณะไม่พูดอะไรสักคำสองคนรีบตามเธอลงไป แต่เพ็ญนีติ์ที่เห็นภาพนี้แล้วถึงกับอึ้ง ยังไงก็ดึงสติกลับไม่ได้ เธอเข้าใจบาสิ่งขึ้นมาแล้ว เธอค่อยๆเดินออกไป พอมาถึงหน้าประตูร้าน เพ็ญภัทร์ ได้นั่งที่รถจิณณะแล้ว จิณณะปิดประตูลง แล้วหันไปมองปุริม เพ็ญนีติ์ได้ยินเสียงเย็นๆของเขา“คืนนี้ผมจะพานินีไปที่คลับนั้นและห้องนั้นด้วย” คำพูดจิณณะทำให้ปุริมต้องอึ้งตรงหน้ารถอย่างหุ่นปั้น แม้แต่แขนที่เขาเปิดประตูอย่างนิ่งไป เขาอึ้งกับคำพูดจิณณะแล้ว แต่เขาถึงสติกลับแล้วอยากต่อต้านกลับ จิณณะก็แล่นรถออกไปแล้ว “Shit！”เขาฟัดมือตบรถบีเอมไปแรงๆ“ปั๊ง”จนเพ็ญนีตอ์กระหนั่นหู เลือดสีแดงเข้าตาเพ็ญนีติ์ แต่ปุริมไม่รู้สึกเจ็บยังคงทุบตีไปเรื่อยๆจนรถคลื่นมาบ้าง เพ็ญนีติ์รีบหลบไปข้างๆแล้วพุ่งไปทางถนน ปุริมในแบบนี้เธอไม่หล้ายุ่งจริงๆ เธอยุ่งไม่ไหวก็ทำได้แค่หลับสินะ ลมพัดเอาผมเธอปลิวเสวยมาหน้าเธอ เธอไม่อยากหรอก แต่น้ำตามันไหลลงแบบห้ามไม่อยู่... ที่แท้คนที่รักอย่างสุดนั้นไม่เป็นแค่เธอ และเขาก็ใช่เหมือนกัน ปุริมคุณช่างงี่เงานัก ในเมื่อไม่ได้ แล้วทำไมต้องไปยุ่งอีก จิณณะเขาร้ายกัดแค่ไหน เพ็ญนีติ์ฟังรู้เรื่องแล้ว เขานางแบบไปเปิดโรงแรม และเมื่อกี๊เขายังอบปุริมด้วยปากเอง เพราะความสงสัยของปุริมเขาเลยบอกจะพานินีไปคลับนั้นและโรงแรมนั้นด้วย เขาเอาเพ็ญภัทร์ อยู่ในตำแหน่งไหน หัวใจของผู้ชายเราผู้หญิงเข้าใจไม่ได้หรอก แต่ที่ชัดเจนคือมันเป็นการเหยียบยาม เธอเดินไปที่ถนนอย่างเซ ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เธอกลับๆไม่มีความง่วง ไม่อยากนั่งรถ เพียงแค่อยากเดินไปแบบนี้เรื่อยๆ แสงที่ส่องตาจนแสบ และเสียงแตรที่คัดหู เสียงนั้นเข้าหูไม่หยุด ทำให้เธอต้องหันกลับไป รถสีดำยีเอมที่เต็มไปด้วยเลือดค่อยๆเลื่อนกระจกลง ผุริมพูดขึ้นมาเข้มๆๆ“ขึ้นรถ ผมส่งคุณกลับบ้าน” เธอไม่ได้ปฏิเสธ นี่เป้นครั้งแรกที่เธอขึ้นรถขำง่ายๆ ใจเขาคงแย่มากสินะ คงจะเจ็บปวดเหลือเกิน เขาช่างรักเพ็ญภัทร์ ขนาดนั้น ตอนตื่น ตอนอนก็คงคิดถึงแต่เสียงที่ชื่อเพ็ญ เลยได้หลุดปากออกมาตอนที่ตัวเองไม่มีสติ เธอและเขาเหมือนเป็นคนงี่เง่า ทั้งๆที่เขารู้ตัวเองได้มาไม่ได้ แต่ก็ยังคงจะรัก ทั้งๆที่เขาไม่รักเธอ แต่เธอก็ยังรักเขา นั่งข้างเขาแล้ว ต่างคนต่างเงียบ ได้แต่มองไปนอกหน้าต่าง โลกที่กว่างใหญ่นี้มีอะไรมากมาย แต่ ณ ตอนนี้เธอและเขากลับไม่มีความสุขเลย เพียงเพราะว่าต่างคนต่างไม่ได้รักแท้ของตัวเอง เธอรักเขา เขากลับรักผู้หญิงอีกคน ช่างน่าท้าทายเลยทีเดียว “ลูกยังสบายดีไหม?” “อืม สบายดี”ผมหน้าม้านั้นได้ปิดบังน้ำตาเธอไว้ “ช่วงนี้ผมยุ่ง วันอื่นค่อยไปดูส้มและอ้อยนะ” “ไม่ต้องแล้ว พวกเขาสบายดี”ไปดูแล้วก็ไม่รับ งั้นก็ไม่ต้องเลยดีกว่า เธอเห็นเลือดที่มือเขา นั่นคงเจ็บมากสินะ แต่เหมือนว่เขาไร้ความรู้สึกอะไรเลย “เรื่องก่อนหน้านี้ที่คุณพูดผมจะให้คำตอบคุณแน่นอน ไม่ต้องห่วง ผมจะให้สถานะคุณแน่นอน” เรื่องเพ็ญภัทร์ สินะ เพราะการปรากฏของเพ็ญภัทร์ เลยทำให้เขาต้องตัดสินใจ“แล้วส้มและอ้อยหล่ะ?”เธอไม่รู้ว้าเขาจะเผชิญหน้ากับส้มและอ้อยยังไง? นั่นก็เป็นลูกเขานะ “แล้วแต่คุณเลย คุณจะทำยังไงก็เอาอย่างนั้น” เขาช่างใจกว้างนัก ที่กลับตามใจเธอ“ถ้าฉันเอาส้มและอ้อยเป็นนามคุณ คุณจะยอมไหม?” ปุริมนิ่งไปสองวินาทีแล้วพูดขึ้น“อืม แล้วแต่เลย” “หึๆๆ...หึๆๆ..ขอบคุณนะปุริม”เขาคงตายใจไปดวงหนึ่งแล้ว ความรักที่ไม่ได้ ได้นำหัวใจเขาไปฝังดินแล้ว แต่เธอและลกไม่ได้ยุ่งเกี่ยว คำว่าขอบคุณถึงเป็นการเศร้า เพราะลูกของเขาเองเขากลับไม่เชื่อและไม่ยอมรับ