ตอนที่ 76 ลมหายใจจะหยุดลง

ต๭นที่ 76 ลมหายใจจะหยุดลง เขาพูดขึ้นมา เพ็บนีติ์รู้สึกตัวเองจะหยุดหายใจแล้ว “อ้อ พนักงานร้านบาร์คนหนึ่ง” และแล้ว เขาก็โกหกเพ็ญภัทร์ หัวใจจุกแน่นขึ้นมา สีหน้าซีดขาว เท้าเธอยืนนิ่งตายอยู่ไม่ขยับ เธอมองเงาเขาที่คุยสายอยู่ และมองปากเขาที่ขยับ แต่โลกยังหมุนเวียนเร็วรัว เธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธออึ้งและรีบร้อนมาก โลกเธอสลายแล้ว เขาโกหกต่อหน้าเธอ เหมือนไม่กลัวเธอรู้ เพ็ญภัทร์ หญิงที่ดุดีนัก เธอเทียบเขาไม่ได้แม้แต่ครึ่ง ร่างเธอเซไปมาความรักเร้าร้อนเมื่อกี้ได้กระแทกทิ่มใจเธอจนเลือดเฉียบ เหมือนรับรู้ถึงความสั่นของเธอ ชายหนุ่มรับประคองเธอแล้วให้มาพิงหน้าอกเขา เธอได้ยินเสียงหัวใจเขาแรงแต่หนาแน่น เขาเป็นผู้ชาย เป็นผู้ชายที่สามารถให้ผู้ชายสบายใจได้ และชายที่สามารถให้หญิงวุ่นวาย “ไม่ร้องแล้ว ผมไปหาคุณที่โรงแรมตอนนี้ คุณรอที่นั่นห้ามไปไหนนะ ไม่ดื้อ” “ปุริม ฉัน...” “ไม่ดื้อ ผมวางสายก่อนแล้วไปรับคุณ” “ปุริม...”เพ็ญภัทร์ เรียกเขาอีกครั้ง จากนั้นค่อยๆพูดขึ้น“ค่ะ ฉันรอคุณ” สายถูกวางไปแล้ว แต่เพ็ญนีติ์รู้ว่าปุริมจะไปหาเพ็ญภัทร์ ตอนนี้ เขาจะไปรับเพ็ญภัทร์ ออกจากโรงแรม หึหึ เขาช่างเสแสร้งนัก อะไรก็ไม่ลับหลังเธอ ให้เธอรู้ทุกอย่าง ร่างดายอ่อนลงทันที เธอต้องลุกขึ้นมาให้ได้ เธอไม่อาจพุ่งผู้ชายบ้าอะไรแล้ว เขาเคยบอกมาก่อนแล้ว เขาไม่รักเธอแน่นอน เธอเองที่งี่เง่าไปรักเขา เธอช่างโง่ เธอช่างงี่เง่า คนงี่เง่าสุดในกาแลกซี่ ทำไมต้องรักเขา? แต่รักมันมีเหตุผลไหม? รักไม่ต้องการเหตุผล บางทีเพียงแค่สบตาเดียว เพียงแค่ประชิดไหบ่เดินผ่านก็รักขึ้นมาได้ แต่รักแล้วกลับไม่เห็นฝั่งนั้นก็รักตัว เธอเป็นคนที่แย่ที่สุด หญิงงี่เง่าเอ้ย เธอประคองพนังให้ตังเองเดินตรง เธอยิ้มเบาๆ“ปุริมคุณไปเถอะ ฉันกลับไปเองได้”เพ็ญภัทร์ ต้องหารดูแลกว่าเธอ เพ็ญภัทร์ อ่อนแอและเธอก็ชินกับการเข้มแข็งแล้ว โลกของเธอต้องกาเธอเข้มแข็ง เธอยังมีส้มและอ้อยที่ต้องการเธอดูแล “ขอโทษครับเพ็ญนีติ์”เขารู้สึกผิด เพราะพวกเขาพึ่งทำเสร็จ ความเร้าร้อนเมื่อกี้นั้นไม่ใครคาดคิดว่าวินาทีนี้จะเปลี่ยนได้เร็วแบบนี้ ใจเขาเริ่มเป็นห่วงเพ็ญภัทร์ ขึ้นมาแต่ไม่ใช่เธอแล้ว ยื่นมือดันเขาออก แล้วยิ้มอย่างสดใสแต่ฝืนมาก“ฉันรู้ก่อนแล้ว คุณไปเถอะฉันไม่เป็นไรจริงๆ”เธอไม่ใช่ภรรยาเขา และไม่ใช่คนที่หญิงชอบชายรักของเขา เมื่อกี้เธอยังเข้าฉากอย่างเคลิ้มเลยไม่ใช่เหรอ? ใครก็ไม่ได้บังคับใครทั้งนั้น เธอเองที่กลืนความขมที่ลงไปงั้นก็ต้องกลืนลงไม่ว่าจะขมมากแค่ไหน เพ็ญนีติ์ อย่างแรกเธอเป็นแม่คน แล้วค่อยเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง “งั้นผมไปแล้วนะคุณก็กลับไปก่อนเถอะ ไม่ต้องมาอาโน่อีก”เขาใส่กางเกงไปด้วยและพูดไปด้วย แลดูดีกับเธอมากนัก และยิ่งเหมือนเป็นการรับผิดชอบ เธอรู้หญิงที่เชขาเลี้ยงเมื่อก่อนแต่ละคนก็ไม่ต้องเครียดอะไรมาก เรื่องค่าใช้จ่ายต่างใช้ฟรุ่งเฟือยได้ง่ายๆ สิ่งภายนอกนั้นเขาเติมเต็มได้ แต่ใจเขาไม่เคยให้หญิงคนไหนไปได้ง่ายๆ เพราะในใจมีแต่เพ็ญภัทร์ คนเดียว เป็นความผิดเธอเองที่เจอเขาผิดเวลา ถ้าเธอเจอเขาก่อนเพ็ญภัทร์ นเธอก็ไม่ผิดแล้ว ไม่มีการตอบรับใดๆ เธอยังจะมา เธอไม่อยากเดินเข้าไปเจอเขาอีก เพราะมีแต่ความทุกข์ให้เธอ ทำให้กลิ่นหายใจเธอทุกวันนี้เริ่มติดกลิ่นเพ็ญภัทร์ ไปด้วย ไม่เอา เธอไม่อยากให้ชีวิตเธอต้องมีเงาหญิงอีกคนหมุนเวียนไปมากนอกจากเธอแบะส้มกับอ้อย แน่วแน่ก็ดี เข้มแข็งก็ดี ยังไงเธอจะไม่ยอมแต่งงานกับเขาอีก สำหรับอ้อยและส้ม ก็ปล่อยให้พวกเธอเลือก หึหึ เธอคิดมากไปหรือเปล่า ถึงตอนนี้แล้วปุริมยังไม่เคยบอกสักคำว่าจะจัดยังไงกับอ้อยและส้ม เขากำลังติดกระดุมเสท้อเชิ๊ต เธอเดินผ่านเขา แล้วพูดเบาๆ“ฉันหลับไปแล้ว” “เพ็ญนีติ์ พรุ่งนี้ผมไปดูส้มและอ้อย” “อืม”เธอเดินไปด้วยและตอบไปด้วย เขาในแบบนี้ก็คือให้คำตอบเธอที่ดีที่สุด เขายอมรับส้มและอ้อยแล้ว งั้นก็ดี ลูกมีแด๊ดดี๊แล้ว พวกเขาจะใช่เด็กที่ไม่มีพอ สิ่งที่ควรทำเธอทำแล้ว แล้วผลจะเป็นยังไงเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ เธอไม่สามารถเดาอนาคตได้ เพียงแค่ทำงันนี้ให้ดีที่สุด “ปั๊ง”เสียงประตูเปิดออก หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามา“อ๊าก...” เสียงกรี๊ดนั้นเอาเพ็ญนีติ์ต้องถอยหลัง หญิงคนนี้คือกุหลาบ ไม่ได้สนใจกุหลาย เพียงแค่หญิงขี้อิจฉาแค่นั้น จริงๆปุริมต้องดารแต่ผู้หญิงแต่ไม่ใช่คนรัก ถ้ากุหลาบมีปัญหาก็แล้วแต่ “เพ็ญนีติ์ เธอ...”กุหลาบมองชุดเธอ ผมที่ยุ่งยุ้ยห็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว “มีเรื่องอะไรถามคุณปุริมไก้ ฉันออกไปก่อน”เธอทิ้งให้ปุริม ตอนนี้เธอไม่อยากอธิบายให้ใครทั้งนั้น เธอเจ็บพอแล้วเจ็บจนไม่มีจุดยืน นาทีนี้เธอแค่ต้องการหามุมหนึ่งแล้วเลียแผลนั้น เพราะเธอเจ็บมากเกิน “ปุริม..” เพ็ยนีติ์เดินออกไป แล้วปิดประตูลง ตอนนี้แม้ปุริมจะทับกุหลาบลงเธอก็ไม่รู้สึกแปลกอะไรแล้ว เพียงแค่ผู้ชายต้องการทางเพศคนหนึ่ง เพียงแค่หญิงธรรมดาคนหนึ่งก็เติมเต็มเขาได้ เสียงเดินเบามาก แต่เดินเร็วนัก ถึงแม้รู้สึกเบาตัว แต่เธอรู้ว่าตัวเองมีสติดี “เพ็ญนีติ์ ปุริมหล่ะ?”ตรงหน้ามีเสียงเจ๊ที่พูดขึ้นมา เธอยิ้ม“อยู่ด้านหลัง กำลังจะออกไปแล้ว บ้านเขาเกิดเรื่องนิดหน่อย”เธอบอกเล่านิ่งๆ แต่เธอรู้คนที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักปุริม บ้านปุริมมีแต่เขาคนเดียว “อ้อ...อ๊าก..เขาออกมาแล้ว เพ็ญนีติ์ ชุดเธอหล่ะ?ทำไมใส่ของปุริม...” เพ็ญนีติ์แทรกคำพูดเจ๊ขึ้นมา ที่นี่อธิบายยังไงก็ไม่มีผล เอเลยไม่อยากอธิบายอะไร“เจ๊ ฉันขอลานะค้า คืนนี้บ้านฉันมีธุระ ฉันอยากกลับไปเช้า”ร่างเธอสั่นไม่หยุด แต่ไม่รู้ว่าเหนื่อยเพราะปุริม หรืออย่างอื่น เจ๊มองเธอรอบหนึ่ง “อืม ไปเถอะ พรุ่งนี้มาตามเวลาก็พอแล้ว” “ขอบคุณยะเจ๊ ฉันไปก่อนแล้ว”พูดจบ ยังไม่ทันให้เจ๊ได้ตอบ เธอก็วิ่งไปที่เช๊คเกอร์“พี่แซม เหล้านั้น แบบนั้นดลย เอาให้ฉันสองขวด”เธออยากดื่ม อยู่อาโน่กุหลาบไม่ให้เธอดื่มอย่างสงบแน่ งั้นก็เอาไปดื่มที่บ้าน เอาดื่มที่บ้านอย่างโล่งคนเดียว ทำงานที่อาโน่ด้วยกัน แซมไม่ได้พูดอะไรมากรีบเอาให้เธอสองขวด เธออุ้มแล้วเดินออกไป เธอยังใส่เสื้อปุริมไว้ และไม่อยากไปเปลี่ยนคืนแล้ว ไม่ต้องการ พอออกมาจากที่นี่ ปุริมก็พุ่งมาตรงหน้าประตูทันที เธอเห็นร่างเงาเขาที่สูงเรียวยาว ดูเข้มเรียบเย็น ชายคนนี้จะออ่นโยนเฉพาะตรงหน้าเพ็ญภัทร์ หึหึ เธอกลับไม่รู้ตัวเองยิ้มได้แย่แค่ไหน “เพ็ญนีติ์ เธออ่อนปุริมติดยังไง?”เธอที่เนออกมา กุหลายพลางเดินตามแล้ว เพ็ญนีติ์ไม่อบยากสนใจเธอ เลยเดินอ้อมเธอไป คำถามแบบนนี้ไร้สมองนัก เธอไม่อยากตอบ “นี่ ทำไมไม่ตอบ ”กุหลาบรีบร้อนแล้ว เธออยากฆ่าเพ็ยนีติ์มาก “ออกไป”ผู้หญิงจัสวยแค่ไหน แต่คนอย่างกุหลายทำให้คนต้องรังเกลียดทั้งนั้น ถึงแม้เธอเป็นปริมก็ไม่สนใจหรอก แต่วันนั้นเธอเห็นเขาสองคนจูบกันนะ“เขาเคยอาเธอแล้วไม่ใช่?” “เพ็ญนีติ์เธอพูดบ้าอะไร?”กุหลาบตามไม่ทันว่าภาพที่เธอเห็นเป็นภาพที่เธอและปาริมจูบอย่างเร่าร้อน และเรื่องที่เกิดขึ้นทีหลังเพ็ยนีต์กลับไม่เห็นเลย “ออกไป”ไม่อยากพูดมากกับเขาอีก เธอเพียงต้องหานออกจากที่นี่ “ไม่ได้ วันนี้เธอต้องบอกให้รู้เรื่องนะ” ไร้สาระ กุหลาบนี่มันไร้สาระจริงๆ เห็นเขาแบบนี้ทำให้เธอนึกถึงญาณินท์ขึ้นมาช่างน่ารังเกลียด“ฉันบอกอีกรอบ หลีกไป” กุหลาบขมวดคิ้วแน่น กอดอกขวางตรงน้าเพ็ญนีติ์ใม่ถอย สายตานั้นช่างให้เธอเบื่อจริง เธอเลยเลยเอาขวดเหล้าออกมาแล้วหัดหัวเขา“ออกไป” “ปั๊ง”ทีเดียวกุหลาบค่อยๆเซแล้วล้มลง“เธอ..”เขาชี้เธอไว้ เขาได้ยินว่าเพ็ญนีติ์ตบเลมไป แต่เขาไม่อยากเชื่อ แต่ตอนนี้เขาเชื่อแล้ว กลับสายเกินไป เลือด เลือดไหลตามหน้าผากเขาลง หญิงคนหนึ่งร้องออกมาจากด้านหลัง“รีบมาเร็ว เพ็ญนีติ์ตีคนจนเกิดเรื่องแล้ว” เสียงนั้นรีบร้อนมาก แต่เพ็ญนีติ์นิ่งๆ เล้วเดินผ่านกุลาบไป จากนั้นเอามือถือขึ้นแล้วโทรไปหาปุริม ไม่สนใจว่าเขากำลังไปหาเพ็ญภัทร์ กุหลาบเป็นผู้หญิงที่เขาเดือดร้อน เธอไม่ยอยากรับโทษนี้แมนเขา“ปุริม กุหลาบมาเกะกวนฉันเพราคุณ ตอนนี้ฉันเอาขวดเหล้าฟาดหัวเขาไปตอนนี้เขาล้มอย่างตรงหน้าประตูอาโน่ คุณให้นิรันมาแลเรื่องภายหลังซะ”พูดจบเธอพลางวางสายโดยไม่รอการตอบกลับขอเขา และเธอโชคดีที่แท็กซี่ผ่านมา เพ็ญนีติ์ขึ้นไปแล้วแล้วไปบ้านตัวเอง กระจกรถนั้นเห็นสภาพวุ่นวายตรงหน้าประตู ไม่สนใจแล้ว ไม่อยากสนใจอะไรแล้ว ใจเธอตอนนี้วุ่นวายมากกว่า เปิดประตูออก ในห้องเงียบกริบ เธอเดินเข้าห้องเด็กๆ พวกเขานอนอย่างสนิท ถ้าปุริมมาแล้วพลางพูดด้วยตัวเองว่าเป็นแด๊ดดี๊พวกเขา ก็ไม่รู้เด็กๆจะมีการตอบสนองยังไง?