ตอนที่87เด็กดื้อ

ต๭นที่87เด็กดื้อ “ปัง”เสียงนี้ด้งขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวผลดาคิดไม่ถึงจริงๆว่าเด็กตัวเล็กๆแค่นี้จะมีแรงเยอะแยะขนาดนี้แต่ว่าเป็นเพราะว่าไม่พอใจแรงผลักดันของอ้อยไม่เบาจริงๆใช้กำลังผลักผลดาจนล้มพอดีกับที่ข้างตัวเธอเป็นโต๊ะน้ำชาทำให้หัวของเธอไปกระแทกกับโต๊ะน้ำชาเกิดเสียงอู้อี้“พี่ชายคุณดูคุณพาเด็กอะไรกลับมาบ้านเด็กที่ไม่มีใครดูแลไม่มีใครสั่งสอนนึกไม่ถึงจริงๆยังกล้าทำร้ายคนอื่นอีก”“ผลดาเธอหยุดพูดไปเลยนะ”มองไปที่ผลดาที่ยืนขึ้นจับอ้อยนภนต์์พุ่งไปตรงกลางระหว่างอ้อยกับผลดาเขาเข้าไปขวางอ้อยอีกมือหนึ่งก็ยกขึ้นมาอย่าง‘ช้าๆ’แต่กลับหยุดอยู่กลางอากาศ“ถ้าไม่เห็นแก่เธอใช้แซ่ของฉันนะวันนี้ฝ่ามือจะฝาดเธอให้ตื่นสักทีเรื่องของฉันกับเพ็ญนีติ์เธอไม่ต้องเข้ามายุ่งอีกทั้งเรื่องของอ้อยกับส้มเธอก็ไม่ต้องพูดให้ร้ายใครถ้าไม่อย่างนั้นตระกูลศาสตร์พงษ์คงไม่สามารถรับรองผู้หญิงอย่างเธอได้ “ฮือ……”ผลดาร้องไห้“พี่คุณจะไปจับใครหรอ?”เพ็ญนีติ์กอดอ้อยคนตัวเล็กโกรธจนหน้าแดงไปหมดมองผลดาโกรธจนกัดฟันกรอดๆมองไปลูกสาวที่ไม่เป็นอะไรแล้วก็ยังเห็นนภนต์ให้เธอกับเด็กๆออกไปเพ็ญนีย์รู้สึกว่าเรื่องวุ่นวายมากแล้วก็ไม่ดียังไงปัทมาก็แต่งเข้ามาในตระกูลศาสตร์พงษ์ทุกคนไม่สามารถหนีจากกันและกันแบบนี้ต่อไปจะเข้ากันได้ยังไงมือดึงชายเสื้อของนภนต์นภนต์กลับเถอะเด็กๆง่วงแล้วแต่เดิมก็อยากให้ทางออกจากสถาการณ์ที่น่าอับอายกับผลดาจงผ่อนปรนเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้กลับไม่ได้คิดว่าผลดาจะรุนแรงขึ้น“เพ็ญนีต์เธอไม่ใช่คนจิตใจดีอีกทั้งถ้าไม่ใช่เธอยุยงพี่ชายของฉันก็ไม่มีทางไม่สนใจฉันแบบนี้แม้จะไม่ด่าฉันตอนนี้เพ็ญนีต์เธอยังมีหน้าเข้ามาอยู่ในตระกูลศาสตร์พงษ์ของเราอีกหรอ?”เพ็ญนีติ์กำลังจะเคลื่อนตัวด้วยศักดิ์ศรีของตัวเองมันทำให้เธอดึงมือลูกๆแล้วลากออกไปยังประตูแต่ว่าเธอเพิ่งจะก้าวไปเสียงของนภนต์ก็สะท้อนเข้ามา“เพ็ญนีติ์อยู่ต่อเถอะอย่าไปเลยนะผลดาคนที่ไปควรจะเป็นเธอ”“เพียะ”ฝ่ามือหนึ่งตรงเข้าไปฟาดลงที่หน้าจองผลดานภนต์เหมือนทนความโกรธจนไม่อยากจะทนแล้ว“พ่อ…..คุณดูพี่ชายเขาตีฉันเขายังกล้าไล่ฉันออกจากประตูของตระกูลศาสตร์พงษ์”ผลดาตาแดงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ตะโกนลั่นอยู่ตรงบันไดเสียงนั้นดังและกังวาลคนในคฤหาสน์แห่งนี้ไม่มีทางไม่ได้ยินทันใดนั้นเสียงของชั้นบนก็เปลี่ยนเป็นเสียงที่เงียบสงัดได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าชนรพกับปัทมาโอบไหล่กันาเมื่อไหร่เข้ามา“ผลดาเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”ตรงบันไดคนแก่สองคนเพิ่งจะพบว่าชั้นหนึ่งของตึกเกิดความวุ่นวายขึ้นปัทมายังมองเห็นเพ็ญนีติ์กับอ้อยและส้ม“เพ็ญนีติ์เธอมาเมื่อไหร่อ้อยส้มมาหายายนี่มา”ปัทมาสัมผัสได้ถึงความคลุมเครือเธอชอบเด็กน้อยมาโดยตลอดพาส้มกับอ้อยออกไปผลดาไม่สนใจปัทมาแต่หันไปร้องตะโกนฟ้องชนรพที่ถูกนภนต์ตบหน้ามากกว่า:“พ่อพี่เขาตบหนูแล้วเขาก็ยังจะไล่หนูออกจากตระกูลศาสตร์พงษ์ด้วย”“นภนต์ทำเรื่องแบบนั้นหรอ?”ชนรพแสดงออกถึงความเคร่งเครียดขึ้นมา“ใช่เธอเป็นผู้ใหญ่แต่นึกไม่ถึงว่าจะพูดคำพูดที่ไม่ควรพูดกับเด็กสองคนนั้นออกมาเพ็ญนีติ์กับลูกๆคือแขกที่ผมเชิญมาใครที่ไม่ยอมรับพวกเธอถ้าอย่างนั้นก็บอกให้ผมออกไปจากตระกูลศาสตร์พงษ์นภนต์ไม่มีความเกรงใจเลยสักนิดแล้วก็ไม่มีความเคารพชนรพพ่อของตนเองเลยแถมนี่เป็นครั้งแรกที่เพ็ญนีติ์เห็นนภนต์เป็นแบบนี้เพื่อเธออะไรเขาก็ไม่สนแม้แต่พ่อเขาเองก็ต่อต้าน“นภนต์……”เพ็ญนีติ์มีความรู้สึกผิดไม่อยากให้ตัวเองและลูกๆทำให้ตระกูลศาสตร์พงษ์ขัดแย้งกันภายใน“เพ็ญนีติ์เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ทั้งหมดฉันเห็นกับตาฉันหมดแล้วฉันมีสิทธิ์โต้เถียงคนผิดก็คือคนผิดไม่ใช่ว่าเพราะเธอเป็นคนในตระกูลศาสตร์พงษ์ฉันเลยต้องคอยปกป้องเธอ”ความเยือกเย็นนี้นภนต์กวาดสายตาไปทางผลดา“ฉันต้องการให้เธอขอโทษเด็กๆกับเพ็ญนีติ์” “ฮือ…..ฮือ…..”ผลดาร้องเสียงดังขึ้นมาเธอวิ่งไปหาชนรพ“พ่อคุณต้องจัดการให้หนูนะพี่เขารังแกหนูเขาแกล้งทำเป็นช่วยนางปีศาจจิ้งจอกนั่นแถมเธอยังมีลูกนอกสมรสที่ไม่รู้ว่าเป็นลูกของชายคนไหนอีก”“ผลดาระวังคำพูดของเธอด้วย”คำพูดของผลดาชนรพเองก็รู้สึกไม่โอเคในใจก็เขาใจบ้างแล้วว่าทำไมนภนต์ถึงโกรธ“พ่อคุณก็จะช่วยพี่จัดการหนูหรอ?ได้ตอนนี้พวกคุณก็เกลียดหนูถ้าอย่างนั้นหนูจะไปหนูไปก็คงจะพอใจกันแล้วสินะ”ฝ่ามือจับอยู่ที่หน้าข้างนึงผลดาวิ่งไปทางบันได“ตึงตึงตึง(เสียงเท้ากระแทกบันได)”ขึ้นไปไม่กี่ขั้น ชนรพถอนหายใจ“เห้อเป็นความเสื่อมเสียต่อครอบครัว”หลังจากนั้นปัดหางตาไปมองทางปัทมาปัทมาจึงเข้าไปหาผลดา“ผลดาลูกมีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆจาอย่าใช้อารมณ์”“แม่เลี้ยงคุณไม่ต้องไปเรียกเธอหรอกปล่อยให้เธอไปเถอะอย่าคิดว่าเธอพูดอะไรกับเพ็ญนีติ์แล้วฉันไม่รู้ฉันไม่พูดก็แค่แสดงออกถึงยังอยู่ในขีดจำกัดความอดทนของฉันแต่วันนี้เกิดเหตุการณ์ที่ฉันไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแม่เลี้ยงพ่อผมอยากแต่งานกับเพ็ญนีติ์”“อะไรนะ?”เสียงๆเดียวนี้ปัทมาก็หยุดอยู่กับที่แม้แต่ผลดาที่กำลังวิ่งร้องไห้ขึ้นไปก็หยุดนิ่งอยู่ตรงหัวบันไดลืมแม้แต่เสียงร้องไห้บวกกับเพ็ญนีติ์และลูกที่ก็ตกใจเหมือนกันทันใดนั้นทุกสายตาก็มองลงมาที่นภนต์ดันแว่นตาขึ้นนภนต์ก็ทำเหมือนเขาพูดประโยคธรรมดาปกติออกมาไม่ได้ทำให้ใครตื่นตกใจ“นึกไม่ถึงว่าทุกคนจะอยู่ที่นี่อย่างนั้นวันนี้ผมจะพูดให้เข้าใจเลยนะว่าผมจะแต่งงานกับเพ็ญนีติ์ค่อนข้างตกใจนี้เป็นอีกครั้งที่ทำให้คนแก่ทั้งสองเงียบไปสักพักไม่รู้จะตอบอย่างไรแต่ผลดาที่ตอนแรกวิ่งขึ้นบันไดไปเธอรีบลงบันไดมากระทืบเท้าที่สวมรองเท้าใส่ในบ้านที่สวมอยู่ที่เท้าทำเสียง“ปาปาปา”“พี่พี่หลอกพวกเราใช่ไหม?พี่ไม่ได้จะแต่งงานกับเพ็ญนีติ์หรอกใช่ไหม?”“ไม่ฉันไม่ได้หลอกพวกเธอแล้วก็ไม่ได้ล้อเล่นด้วยฉันต้องการแต่งงานกับเพ็ญนีติ์ฉันมีความคิดนี้มาเป็นปีแล้ว”“แล้วฉันหละพี่จะเอายังไงกับฉัน?”ผลดาไม่สนอะไรแล้วไม่ขยับไปไหนอยู่ยืนอยู่ตรงหน้านภนต์บนหัวมีรอยเปื้อนเลือดอยู่เล็กน้อยทำให้เธอดูตระหนกตกใจนั้นแต่เธอก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยสายตามองแต่นภนต์“พี่พี่พูดมาว่าจะเอายังไงกับฉัน” “เธอคือน้องสาวฉันผลดาเธอได้โปรดอย่ามาพูดอะไรให้มันวุ่นวาย”“ฉันไม่ใช่คุณก็รู้ดีว่าฉันไม่ใช่น้องแท้ๆของคุณนภนต์ฉันจะไม่เรียกคุณว่าพี่อีกแล้วฉันไม่ใช่น้องสาวของคุณฉันชอบคุณชอบมายี่สิบกว่าปีแล้วชอบคุณตั้งแต่จำความได้ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสฉันแต่ไปให้โอกาสเพ็ญนีติ์กับลูกที่เป็นลูกของผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้แทน?”คำพูดของผลดาก้องอยู่ในโถงเพ็ญนีติ์งงไปอีกครั้งวันนี้ทั้งวันทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเร็วจนเธอยังไม่ทันได้คิดและทบทวนอะไรเลยข่าวอีกอย่างที่น่าตกใจก็คือแท้จริงแล้วผลดาไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลศาสตร์พงษ์มิน่าละเมื่อก่อนผลดามองเธอด้วยสายตาไม่พอใจผลดาชอบนภนต์ในสายตาของผลดาเธอก็คือศัตรูหัวใจน่าตลกนักเมื่อก่อนเธอไม่เคยเข้าใจผลดาสักนิดว่าทำไมทุกครั้งที่เจอหน้าเธอต้องทำเหมือนเธอเป็นศัตรูแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันเป็นเพราะอย่างนี้แน่ๆสำหรับความรักที่ค่อนข้างไม่สมบูรณ์ของเธอ“ผลดาฉันรู้ตระกูลศาสตร์พงษ์เป็นหนี้เธอแต่ว่ารักก็คือรักไม่รักก็คือไม่รักตั้งแต่เด็กจนโตฉันเห็นว่าเธอเป็นน้องสาวของฉันฉันถามจริงพี่ชายคนนึงจะมีความรู้สึกอะไรกับน้องสาวตัวเองได้หรอ?ฉันรักเพ็ญนีติ์รักมาหลายปีแล้วเพ็ญนีติ์พวกเราขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ”โดยไม่สนใจสายตาของคนแกสองคนกับผลดาเลยนภนต์เดินผ่าผลดาไปหาเพ็ญนีติ์จับมือเธอพาเธอกับเด็กๆเดินขึ้นบันไดไปความมั่งคงนั้นส่งผ่านไปที่เพ็ญนีติ์พลังของลูกผู้ชายของเขามันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นไม่กลัวถึงแม้เธอยังไม่ได้ตอบตกลงกับนภนต์แต่ว่าใจเธอเต้นแรงผู้ชายแบบนี้ทำไมไม่ให้โอกาสตัวเองกับเขาสักครั้งดูหละ?ในใจของปุริมมีแต่พนินีถ้าเพื่อความสุขของลูกๆแล้วเธอต้องให้โอกาสตัวเองได้เลือกโอกาสนี้สักครั้งในวันนี้ไม่ใช่มีแค่ปุริมบางทีการปล่อยมือก็อาจจะเป็นอีกทางเลือกที่ดียิ่งไปกว่านั้นนภนต์รักเธออย่างที่เขาพูดเขารักเธอมาหลายปีแล้ว เขากับพ่อของเขาไม่เหมือนกันเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์คนเราจะมองกันแค่ภายนอกไม่ได้ เดินขึ้นไปห้องฉันบนกับเขาโดยไม่สนใจอะไรเพื่อเธอนภนต์เลือกห้องที่ใหญ่ที่สุดเขานำเธอเข้าห้องไป“เพ็ญนีติ์ไม่ต้องไปสนใจสายตาของคนอื่นต้องการแค่ใจของพวกเราเป็นตัววัดก็โอเคแล้วถ้าแต่เริ่มไม่มีเธอตระกูลศาสตร์พงษ์ตอนนี้อาจจะไม่ได้อยู่ในที่แบบนี้คงจะต้องอยู่สลัมมากกว่า“นภนต์นายไม่ควรพูดแบบนี้นะตระกูลศาสตร์พงษ์ตอนนี้ที่มีได้ขนาดนี้มันก็เพราะความพยายามเพื่อให้ได้มาของนาย”บริษัทบีไอเอตอนนี้ก็เจริญก้าวหน้ารวดเร็วธุรกิจทำไปได้อย่างราบรื่นนี่เป็นผลงานของนภนต์ความพยายามของเขาไม่สามารถดูถูกได้เลย “ฉัน…….”ได้ยินคำพูดของเธอนภนต์กลับหน้าตาขุ่นมัว“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้แล้วรีบนอนเถอะดึกมากแล้วเด็กๆต้องเข้านอนเร็วแล้วก็ตื่นเช้าๆอ้อยส้มมาหอมพ่อบุญธรรมก่อนนอนหนึ่งทีเร็วอ้อยไม่ขยับตัวส้มก็ไม่ขยับตัวทั้งสองยืนมองเขานิ่งๆอยู่ไม่ไกลจากเขา “อ้อยส้มเป็นอะไรลูก?ไม่ดีใจหรอ?พ่อให้น้าผลดามาขอโทษพวกเธอแล้วไง“พอบุญธรรมคุณอยากแต่งงานกับแม่ของพวกเราจริงๆหรอคิดไม่ถึงว่าส้มที่ปฏิเสธคำพูดเขาทุกอย่างกลับถามเขาอีกคำถาม“เฮอเฮอใช่แล้ว”ส้มกระพริบตาปริบๆที่ห้องโถงเมื่อกี้นภนต์พูดอะไรไปเธอฟังได้อย่างเข้าใจ“คุณพ่อถ้าอย่างนั้นแม่ของฉันกับพ่อจะทำอย่างไร?ดูเหมือนว่าแม่ของเด็กๆทุกคนจะอย่างแต่งงานกับพ่อ?”