ตอนที่95มันก็สายแล้วนะ

ต๭นที่95มันก็สายแล้วนะ "เห้ยคุณปุริมแล้วภรรยาคุณเป็นใคร?แล้วทำไมช่วงนี้ไม่เคยมีข่าวภรรยากับคุณเลย?" ปุริมไปจับมือเพ็ญนีติ์ในเวลามี่นักข่าวกำลังมองเขาเดินออกจากลิฟต์"เธอก็คือภรรยาของผม"พูดจบเขาก็ไม่ได้สนใจนักข่าวคนนั้นแค่จับมือแล้วพาเพ็ญนีติ์ไปยังห้องทำงาน "คุณปุริมทำไมต้องพูดกับนักข่าวว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ?"วันนี้เป็นวันที่ไร้เหตุผลสิ้นดีตอนเช้านภนต์เพิ่งบอกว่าเธอเป็นแฟนเขาและตอนนี้ปุริมก็บอกนักข่าวว่าเป็นเป็นภรรยาเขาตอนนี้สถานะของเธอดีขนาดนี่หรอ?ในขณะที่สองคนที่มีอำนาจดังเพชรในเมืองดรัลยืนยันว่าตนเองเป็นครึ่งชีวิตของพวกเขา ปุริมขมวดคิ้ว"ไม่ใช่หรือไง?" "ไม่ใช่แต่คุณไม่สามารถทำแบบนี้กับฉัน" "โฮะๆแล้วคุณดูนี้สิคืออะไร?"ปุริมเดินไปโต๊ะทำงานอย่างสง่าจากนั้นค่อยๆนั่งลงไปแล้วเอาเอกสารสองฉบับออกมาจากลิ้นชัก"ดูบนนี้สิแต่คุณเป็นคนลงมือเซ็นมันเอง" เพ็ญนีติ์ไม่คิดอะไรรีบเอาเอกสารสองฉบับนั่นมายังไม่ทันได้ดูเธอก็ฉีกมันไปจากนั่นเป็นแค่แผ่นกระดาษเล็กๆที่ลอย "ปุริมฉันไม่ยอมรับกับเอกสารสองฉบับนี้" ดูไปที่กระดาษที่ลอยอยู่บนอากาศปุริมไม่ได้โกรธเลย"เพ็ญนีติ์คุณยอมแพ้เถอะนั่นก็แต่เอกสารที่ถูกถ่ายเอกสารจากต้นฉบับแค่นั้นเองของจริงฉันเก็บมันไง้อย่างดีเลยเว้นแต่เป็นวันที่คุณต้องการไปขึ้นศาลกับผมด้วยกันไม่งั้นผมคงไม่เอาออกมาให้คุณฉีกเล่นแบบนี้หรอกอีกอย่างคุณสามารถเอาหลักฐานมาพิสูจน์ได้หรอ?ไม่ว่าจะเป็นบันทึกเสียงหรือคำอธิบายแบบลายลักษณ์อักษรขอแค่คุณเอามันออกมาก็ได้แล้ว" เป็นคำอธิบายที่ไร้สาระมากเขารู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่มีหลักฐานอะไรเลยแต่ก่อนหน้าเธอได้พยายามหาหลักฐานเขาก็คงต้องปล่อยเธอไปแล้วหรอ? ยิ่งไม่อยากที่เธอต้องมาผูกมัดแบบนี้"ปุริมคุณทำไปเพื่ออะไร?" ลุกขึ้นอย่างช้าๆก่อนที่ร่างสูงโปร่งของเขาได้เดินเข้าตรงหน้าเธอ"ก็เพราะว่าเกมส์ยังไม่จบไงและคุณก็เป็นแม่ของลูกสาวของผมผมจะรับผิดชอบกับลูกสาวของผม" "ไม่ใช่นะอ้อยกับส้มไม่ใช่ลูกสาวของคุณ"ที่เขาอยากเอาเธอกลับมาอยู่ข้างๆเป็นแค่เรื่องการเล่นเกมไม่ใช่เรื่องอื่นเลยเป็นแค่คำสองคำง่ายๆแต่ทำให้รู้สึกเจ็บแปลกๆทั้งที่ไม่รักแล้วก็คงไม่ต้องทำแลบนี้กับเธอสิเธอไม่ใช่ตัวเอกของเกมส์ เธอก็รู้สึกเหงาบ้างเหนื่อยบ้างเหมือนกันเธออยากได้คนที่พึ่งพาได้ก็นึกว่าเป็นคนนั้นแต่เขาไม่เคยรักเธอเลยตอนแรกคือเลือกนภนต์แล้วแต่เขากลับเหมือนมนต์ดำที่กลับพาเธอเข้ามาในโลกของเขาไม่ยอมปล่อยมือ"ปุริมคุณขี้โกงนภนต์เขาคืนเงินคุณไปตั้งนานแล้วฉันไม่ติดค้างอะไรคุณแล้ว" "แต่คุณยังค้างคำอธิบายกับผมคำอธิบายพวกนั้นก็คือคุณต้องอยู่ข้างผมและพูดความจริงและหลักฐานคืออ้อนกับส้มเป็นลูกจองผมไม่งั้นใครจะเชื่อว่าอยู่ๆผมก็มีลูกสาวสองคนโผล่มาจากไหน?นึกว่าคุณไม่อยากให้พวกเธอมีชีวิตที่ดีและการเลี้ยงดูที่ดีละ" "ปุริมในสังคมการเลี้ยงดูที่ดีหรือไม่ดีมันแตกต่างกันตรงไหนฉันแค่อยากให้พวกเขามีความสุขเพราะฉะนั้นพวกเธอต้องอยู่ข้างฉันส่วนสองฉบับนั่นฉันว่าหยุดแค่นี้เถอะคุณพูดสิว่าทำไมข้อตกลงถึงยอมให้คุณหยุด?"เธอดูออกในใจของเขาตั้งนานแล้วและแน่นอนว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปในฐานะภรรยาแม้ว่าหลายปีมานี้เธอได้ออกจากชีวิตของเขาแล้วแต่ว่าหลายปีก่อนในงานแต่งที่ไม่ดีนักอยู่ความทรงจำระหว่างเขาและเธอแต่ถูกปิดเอาไว้แต่ขอแค่เขาอยากมันต้องปล่อยออกไปแน่ๆ "ไม่มีคุณคิดว่าสิ่งที่คุณให้คือข้อเสนอที่ผมต้องการหรอ?" เธอเอ๋อไปเลยมองไปที่ใบหน้าที่ดูสง่าเธอรู้สึกได้ถึงความอึดอัดใจที่เป็นผู้หญิงที่อยู่ในมือของเขาแต่ว่าตอนนี้เธอแค่คิดอยากออกไปจากที่นี่เพราะเธอรับมือกับความรู้สึกเจ็บที่เขาทำต่อเธอไว้ เธอสามารถให้ข้อตกลงเขาได้หล่ะ? นอกจากลูกสองคนคือสิ่งที่เธอเหลืออยู่ แต่เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆก็คงต้องลองดูสักตั้ง"คุณพูดสิว่าต้องการข้อตกลงยังไง?" "เพ็ญนีติ์สนุกจังแต่ว่าคุณก็เป็นผู้หญิงขอฃผมตั้งนานแล้วนิหรือไม่ใช่?"มือเรียวของเขาได้ค่อยๆจับไปที่คางของเธอ ปลายนิ้วดูเหมือนจะร้อนและร้อนจรทำให้เธอเดือดได้ทันทีทำให้เธอรู้สึกตัวร้อนเหมือนซุปที่เดือดและเลือดในร่างเธอก็ร้อน "ไม่......ไม่......" "สองคืนก็พอร่างกายของเธอมันเป็นของฉันแล้วเพราะฉะนั้นเป็นภรรยาฉันคือตัวเลือกเดียวของคุณ" "ไม่เอาฉันไม่อยากได้การแต่งงานที่ไม่มีความรักคุณไม่รักฉันก็ไม่ควรที่จะรั้งฉันที่อยากมีความรักในการแต่งงาน"ได้แต่มองไปแววตาของเขาเธอมองไปอย่างไม่เกร่งกลังเธอมีสิทธิ์ตอบว่าไม่เพราะว่าเธอเคยเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ดำรงชีวิตแบบธรรมดาไม่มีความรักที่จริงจังเธอได้ปล่อยต้นไม้ใหญ่นั้นแต่กลับไปเลือกต้นไม้เล็กที่บังลมบังฝนไม่ได้และนภนต์ก็ไม่ใช่ต้นไม้ต้นเล็กเพราะตอนนี้เขาได้เติบโตเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ "โฮะๆเพ็ญนีติ์นึกไม่เธอจะโลภแบบนี้ที่จริงแล้วคนที่อยากเป็นภรรยาของปุริมคือเธอเองแต่ว่าไปแล้วเธอไม่ได้รับความรักจากฉันก็แล้วไปเธอนึกว่าผมต้องการคุณหรอ?ผมมีตัวเลือกคนที่ดีกว่าคุณอยู่ตรงหน้าแล้วที่ผมเลือกคุณไม่ใช่เพราะคุณกับผมมีการแต่งงานมาแล้วเอางั้นก็ได้ผมตกลงคุณขอแค่คุณช่วยผมให้ผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ก็พอขอแค่ให้บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดกลับมาเป็นเหมือนเดิมบอแค่ให้คนอื่นได้ลืมเรื่องระหว่างเขากับพนินีไปก่อนฉันสัญญาจะปล่อยเธอ" ที่แท้เขาก็ต้องการมาไม้นี้นี่เอง เขาเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่ได้ซ่อนความคิดที่แท้จริงไว้ในใจของเขา เพราะว่าความรักมีให้แค่พนินีนอกจากผู้หญิงคนอื่นก็แค่เรื่องบนเตียง เป็นเครื่องมือบนเตียงไม่ก็เป็นแค่แจกันดอกไม้นอกจากนี้เขาก็ไม่ได้ใส่ใจผู้หญิงพวกนี้ นี่ก็คือปุริมแต่ทันใดนั้นเพ็ญนีติ์เริ่มมองไปที่ปุริมที่จริงแล้วเขาก็แค่นี้เอง "ไม่ฉันไม่ต้องการข้อเสนอสองข้อนี้มันไม่มีเวลากำหนดที่ชัดเจนเลย" "แล้วคุณต้องการยังไง?"ปุริมมองไปที่เธออย่างเรียบๆพูดจริงๆมีบางครั้งที่อยู่ต่อหน้าเธอเขากลับลืมเรื่องราวที่เกี่ยวกับพนินีเลยเธอกับพนินีมีความคล้ายคลึงกันมากแต่ว่าการแสดงอารมณ์ที่ออกมาไม่เหมือนแม้แต่น้อยเลยพนินีอ่อนโยนแต่กลับเพ็ญนีติ์ในตอนนี้เต็มไปด้วยความดื้อรั้น "ฉันอยากให้คุณพูดมีหนังสือสัญญาณยังมีอีกต้องแต่อาทิตย์หนึ่งงั้นสามเดือนดีกว่าฉันรู้สึกอยากเป็นภรรยาของคุณแค่สามเดือนสำหรับคำพูดมี่คุณพูดมาก็ไม่มีปัญหาอะไร" "แล้วถ้าเกิดคุณไม่ทำตามละ?"เขาไม่เชื่อในสายตาของเธอเป็นคนที่มาอยู่ในกำมือของเขาเองเขาไม่ชอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาบังคับและแน่นอนนึกจากพนินี แต่เขาตอนนี้ที่ทำทั้งหมดก็เพราะว่าพนินีไม่งั้นเขาไม่ก็ต้องเสียใจตัวเองแบบนี้ จิณณะเขาได้ใจพนินีไปแล้วแต่เขากลับถูกพนินีได้ใจเขาไปแล้ว การกระทำพวกนี้ซึ่งเขาก็เต็มใจมี่จะทำมันก็เป็นผู้หญิงคนที่ชื่อพนินีคือคนที่เขารักเอาชีวิตไปแลกก็ยอมนี่คืออาการคนหลงแหละเพราะเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้เพราะว่าเขาหลงผู้หญิงไปแล้วทั้งร่างกายและวิญญาณคือสิ่งที่เขารักมากที่สุด ยิ้มอย่างบางๆ"ปุริมที่จริงคุณมันปอดแหกไม่มีความมันใจ"มองไปที่เขาอย่างยั่วยุขอแค่สามารถที่หยุดเรื่องระหว่างพวกเขาได้เธอก็จะหนีออกห่างมีบางทีก็ต้องเลือกทางเลือกมี่ไม่เกี่ยวกับความรักควรเคารพการตัดสินใจของตัวเองปุริมกำลังทำร้ายจิตใจของเธอ "ไม่ได้อย่างน้อยก็ต้องหกเดือน"เมลินาจะกลับมาแล้วเขาไม่อยากให้เรื่องที่เกิดระหว่างเขากับพนินีมีเรื่องบางเรื่องเขาอยากรีบจัดการป้องกันไว้ก่อนแม่ของเขาคนนี้ที่จริงเหมือนคู่แข่งในห้างเลย "Ok"เธอใช้มือกดไปที่โทรศัพท์จากนั่นก็ยกมือขึ้น"เมื่อกี้ที่คุณพูดมาในอักเสียงไว้ในนี้หมดแล้วปุริมหลังจากหกเดือนนี้ไปคุณต้องเอาเอกสารมาให้ฉันฉันจะเป็นคนทำลายมันเอง เขาปล่อยมือจากคางของเธอ"ได้" รีบตอบที่จริงลึกๆใจของเขาไม่ได้อยากให้เธอมาเป็นภรรยาเขาเลยในใจเขามีแต่พนินีคนเดียวแต่น่าเสียดายที่พนินีไม่ได้เป็นภรรยาของเขาปุริมนี่ก็คือแผลเป็นที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเขา "ตามนี้แต่ว่าฉันจะพูดให้คุณได้รู้เรื่องนี้ไว้ก่อน" "พูดมา" "หลังจากที่ฉันพูดจบให้คุณคิดทบทวนเองนี่ก็ไม่ได้เป็นเรื่องราวที่ดีเท่าไหร่และไม่เหมาะสภาพคุณตอนนี้เลยสักนิดฉันอยากจะพูดตั้งนานแล้วแต่อยู่ในลิฟต์คุณไม่ให้ฉันพูดคุณให้มาถึงห้องนี้แล้วค่อยพูดฉันว่าคงถึงเวลาที่ฉันจะต้องพูดมัน" ปุริมหยิบปากขึ้นมาเคาะบนโต๊ะ"พูดเถอะ" "ตอนเช้าที่ฉันกินข้าวที่ร้านกับคุณนภนต์ นภนต์พูดกับนักข่าวไปว่าฉันคือแฟนของเขาและฉันเพิ่งถึงหน้าประตูบริษัทก็ได้เจอกับนักข่าวพวกนั่นและเขาบอกว่าเขาได้อัดเสียงเมื่อตอนเช้า" "โฮะๆที่แท้ก็เรื่องนี้เองฉันว่าเธอเวลาที่พวกเราต้องเอาวีดีโอของเมื่อหลายปีก่อนมาโชว์ละถึงเวลาเขาคงรู้แหละว่านั่นตอนที่เราแต่งงานกันและนภนต์ก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย" "ปุริมฉันขอห้ามคุณทำร้ายนภนต์" "ไม่ต้องเรียกให้ดูสนิทสนมกันตอนนี้เขากับเธอไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรอีกแล้วนอกจากฉันที่เป็นในนามสามีของเธอยังเป็นพ่อของลูกสองคนของคุณฉันจะพาลูกมาอยู่ในบ้านตะกลูพงศ์สังข์ "ไม่ได้"เธอปฏิเสธเด็กๆสำคัญสำหรับเธอมากจนเกินกว่าจะพูดและจะดำเนินการไปไม่ลง ปุริมไม่ตอบกลับเธอและก็พูดไปแบบเรียบๆ:"คุณไปพักผ่อนก่อนแล้วสักแปปเราค่อยกลับด้วยกัน"เธอเพิ่งจะเห็นว่าเวลานี้ใกล้ถึงเวลาเลิกงานของเขาที่จริงแล้วมันสายขนาดนี้แล้ว