ตอนที่ 102 แก้ตัวไม่ได้

ต๭นที่ 102 แก้ตัวไม่ได้ ผู้ชายที่หยิ่งทะนงคนหนึ่งยอมก้มหัวเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง นี่แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่หาได้ยาก แน่นอนว่าทำให้คนตกใจจนอ้าปากค้าง              เมื่ออ่านจบ ใจของเธอก็แตกสลาย “แม่คะ แม่อย่าเชื่อคำพูดเขานะคะ นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงเลย” “เพ็ญนีติ์ แล้วความจริงคืออะไร? สัญญาฉบับนั้นที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงไหม?” “แม่คะ สัญญาฉบับนั้นเป็นเพราะตอนนั้นเขายื่นมือเข้ามาช่วยบ้านศาสตร์พงษ์ทำให้หนูต้องเซ็นลงไป” แต่ละอักษรที่พูดออกไป ทำให้หัวใจของเธอราวกับกำลังมีเลือดไหลริน ไม่ว่าใครต่างก็มีสิทธิที่จะประณามเธอที่เซ็นสัญญาฉบับนั้นลงไป แต่มีเพียงปัทมาเท่านั้นที่ไม่มีสิทธิ ถ้าตอนนั้นปัทมาไม่ได้ขอร้องเธอ เธอจะทำลงไปได้อย่างไร?  เงินห้าหมื่นเหรียญที่ปัทมาเอามาจากมือของจำรูญทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น แถมเงินห้าหมื่นเหรียญนั่นปัทมาก็เอาไปให้ชนรพ นี่ก็คือผลกรรม แต่ว่า ที่ปุริมลงข่าวเป็นแค่ส่วนเล็ก ๆ ของสัญญา นั่นเป็นแค่ส่วนที่เอามาเพื่อพิสูจน์ว่าเธอเป็นภรรยาของเขาเท่านั้น เขาไม่มีทางทำเรื่องอะไรที่ส่งผลเสียกับตัวเอง เงื่อนไขทุกข้อที่พิมพ์ เกรงว่าจะทำให้คนสงสัยว่าเธออยากเป็นภรรยาของเขาจริงหรือเปล่า มันก็เป็นเพียงสัญญาปลอม ๆ ถ้าหากถูกคนรู้เข้าก็ต้องเซ็นใบหย่า ที่เขาพูดมาทั้งหมดล้วนเป็นความผิดพลาด  เพ็ญนีติ์รู้สึกเสียใจในภายหลัง ตอนนั้นเธอไม่ควรโง่ส่งสัญญาสองฉบับนั้นคืนให้เขาเลย แต่ตอนนี้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว ในมือของเธอไม่มีอะไรทั้งนั้น ปุริม เขายึดครองทุกอย่างไปแล้ว  และทฤนห์ก็กลายเป็นเครื่องสังเวย เพ็ญนีติ์คิดไม่ถึงว่าปุริมจะเอาเรื่องทั้งหมดมาโยนให้ทฤนห์ หรือว่า เขาไม่ได้ชอบทฤนห์งั้นหรือ? แต่ว่า ผู้หญิงที่สามารถเข้าออกคอนโดของเขาได้ย่อมต้องมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับเขา เธออ่านอีกครั้งแล้วก็อีกครั้ง ในใจของเธอว้าวุ่น มีเพียงความยุ่งเหยิง               “เพ็ญนีติ์ ลูกไม่เป็นไรนะ?” เมื่อเห็นเพ็ญนีติ์ที่ถือหนังสือพิมพ์สีหน้าเปลี่ยน ปัทมาจึงกังวลใจ “แม่คะ หนูอยากกลับห้องไปอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ฝากอ้อยกับส้มให้แม่ช่วยดูหน่อยนะคะ ข้าวเที่ยงหนูไม่ลงมากินนะ”            “ได้จ้ะ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้หนูคงต้องการสงบใจ แม่จะช่วยดูเด็ก ๆ เอง แต่ว่า เดี๋ยวแม่จะให้น้าน้ำยกโจ๊กเป็ดไปให้หนูที่ห้องนะจ๊ะ กินสักหน่อย เพ็ญนีติ์ ลูกอย่าใจร้ายกับตัวเองนักเลย”             “แม่…” หัวใจเธอเปรี้ยวฝาด เวลาอย่างตอนนี้ปัทมาไม่ได้ตำหนิเธอซ้ำเธอช่างดีจริง ๆ  เพ็ญนีติ์ปิดตัวเองอยู่แต่ในห้อง จะกินจะดื่มอะไรก็ล้วนอยู่แต่ในห้อง แม้แต่อ้อยกับส้มก็ไม่เจอ โชคดีที่เด็ก ๆ ไปวุ่นวายอยู่กับนภนต์ตั้งแต่แรกแล้ว จึงไม่มีใครเข้ามากวนเธอ   เธอต้องการความสงบ ต้องการให้ปุริมจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ จนถึงตอนนี้ มือถือของเธอก็ยังคงปิดอยู่ตลอด ปุริมเองก็ไม่ส่งคนมาที่บ้านศาสตร์พงษ์ ดูแล้ว เขาไม่คิดจะรีบพาเธอกลับไปเลย เขาต้องคิดว่าหลังเธอเห็นข่าวพวกนี้จะต้องไปหาเขาอย่างขุ่นเคืองสินะ? แต่เธอไม่ทำ ไม่ทำแบบที่เขาคิด                       ตอนบ่าย ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็สงบใจตัวเองลงได้ ไม่โมโห ไม่หงุดหงิด นี่ต้องใช้ความกล้าและการควบคุมอารมณ์ไปเท่าไหร่กันนะ?                มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ ที่ประตู มีเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงเคาะที่ฟังแล้วดูสงบมั่นคง เธอรู้ว่าเป็นนภนต์ที่กลับมาแล้ว จึงลุกขึ้น ตอนที่ก้าวออกไป ใบหน้าของเธอผุดรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนเปิดประตู “นภนต์ เป็นคุณจริง ๆ ด้วย”           นอกประตู เป็นนภนต์ที่ยืนอยู่ไม่ผิดจากที่คาด “คุณผู้หญิงครับ จะลงไปกินข้าวเย็นไหมครับ?” เขาเชื้อเชิญเธออย่างนุ่มนวล เขาโค้งตัวทำให้เพ็ญนีติ์หัวเราะออกมา “ได้ค่ะ แต่ว่าฉันขอควงแขนคุณได้ไหมคะ?” ชายหนุ่มยกข้อพับขึ้น ทำท่าให้เธอควง เธอจึงวางมือข้างหนึ่งลงอย่างเต็มใจ “นภนต์ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำเพื่อฉันวันนี้” “ผมรู้ว่าเรื่องพวกนั้นทำอะไรคุณไม่ได้ เพ็ญนีติ์ ตอนนี้คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว คุณโตแล้ว” “เฮ้ ฉันเป็นแม่ลูกสองแล้วนะคะ ทำไมถึงเพิ่งโตล่ะ”                          “ถ้าเป็นเมื่อก่อน คุณจะต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งไปหาเขาแล้วแน่ ๆ แต่ว่าวันนี้ คุณไม่ได้ทำ แถมยังปรับอารมณ์ได้ดีขนาดนี้ เพ็ญนีติ์ คุณโตขึ้นแล้วจริง ๆ”       เธอหน้าแดง “ไม่รู้ว่าคุณชมฉันหรือหัวเราะตัวฉันเมื่อก่อนอยู่กันแน่” “ไม่กล้า ๆ ผมไม่กล้าหัวเราะคุณหรอก เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้ดีอะไร” เขาหัวเราะตัวเอง ผมรู้สึกว่าตอนที่ผมได้รู้จักคุณผมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่เข้าใจว่าอะไรคือความรักอะไรคือสายสัมพันธ์ชายหญิง จนวันนี้ เมื่อค่อย ๆ โตขึ้นผมถึงได้รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกประเภทหนึ่ง เป็นความรู้สึกประเภทที่ไม่สามารถเผยออกมาได้ เพียงแค่ให้ในใจผมมีคุณอยู่ ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว  ทุก ๆ ย่างก้าวที่ก้าวลงบันได ทุก ๆ คำพูดของเขา มันทำให้เธอรู้สึกใจหาย ความรักเป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เลือนรางไม่สามารถจับต้องแต่กลับทำให้ใจคนเจ็บปวดได้ ขจัดอย่างไรก็ไม่ยอมหายไป เพราะความรัก สามารถทำให้ใจทั้งเจ็บปวดและทั้งมีความสุข “หม่ามี๊” เพิ่งลงมาถึงชั้นล่าง อ้อยกับส้มก็วิ่งปรู๊ดมาหาเธอ “หม่ามี๊ มากินข้าวด้วยกันนะคะ” เห็นเธอปรากฏตัวเด็ก ๆ ก็ดีใจมาก เพ็ญนีติ์ถึงได้รู้ว่า จริง ๆ แล้ว แม้ว่าเด็กน้อยสองคนนี้จะไม่ได้ไปที่ห้องของเธอ แต่ก็เป็นห่วงเธออยู่อย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด                สองสามวันต่อมา ปุริมก็ยังคงเงียบอยู่ ไม่แม้แต่จะส่งคนมาหาเธอ   ที่เมืองดรัลข่าวลือเกี่ยวกับบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดมีมาอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้จักจบจักสิ้น ไม่ว่าเธอจะเป็นภรรยาของปุริมหรือจะเป็นแฟนของนภนต์ก็ทำให้เกิดสงครามน้ำลายขึ้นอย่างไม่เคยมีมาก่อน เมื่อลองเปิด ๆ เว็บบอร์ดอ่านผ่าน ๆ เพ็ญนีติ์ถึงได้รู้ว่าภายในหนึ่งคืนเธอกลายเป็นตัวละครตัวเล็ก ๆ ของเมืองดรัลไปแล้ว คนเมืองดรัลเกือบทั้งหมดไม่มีใครไม่รู้จักเธอ                   หุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดเริ่มตกฮวบ ขึ้น ๆ ลง ๆ แต่ภาพรวมก็ถือว่าตกลง  ทุกวัน เธอได้แต่เปิดหนังสือพิมพ์ อ่านข่าวที่ลงเกี่ยวกับบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัด เพ็ญนีติ์รู้ ว่าปุริมยันรับมือไหว ไม่ช้าก็เร็วเขาจะมาหาเธอ   “หม่ามี๊ หนูอยากไปเล่นชิงช้า” สองพี่สาวน้องสาวติดชิงช้าของบ้านศาสตร์พงษ์แจ บนชิงช้าไม้ผูกไว้ด้วยเส้นหวาย ดูสดชื่นทั้งยังดูสวยอย่างเรียบง่าย      “ไปเถอะ หม่ามี๊จะไปเป็นเพื่อนหนูด้วย” เธอคุ้นเคยกับชีวิตในบ้านศาสตร์พงษ์ขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย ขอแค่ผลดาไม่อยู่ที่บ้านศาสตร์พงษ์ก็ไม่มีคนกลั่นแกล้งเธอกับลูกของเธอ แม้ว่านภนต์จะยังไม่กลับมา แต่ชนรพก็ปฏิบัติกับเธออย่างดี ทำเหมือนเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา   เธอไม่ได้ออกจากตึกมาสองสามวัน ตอนที่ผลักเปิดประตูออก อากาศสดชื่นและสะอาดที่ปะทะจมูกทำให้เธอสูดหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างช่วยไม่ได้ โลกภายนอกช่างดีจริง ๆ “หม่ามี๊ สนามหญ้านี้นุ่มมากเลย หนูหยิบถั่วเคลือบน้ำตาลมาให้แม่แล้วนะคะ ที่แม่ชอบกินที่สุด” พูดพลางส่งถั่วเคลือบน้ำตาลให้เพ็ญนีติ์ จากนั้นส้มก็วิ่งปรื๋อไปที่ชิงช้าไปเล่นชิงช้ากับอ้อย               เพ็ญนีติ์เปิดถุง หยิบถั่วเม็ดหนึ่งเข้าปาก หอมจริง ๆ ต้องเป็นนภนต์อีกแน่ ๆ ถ้าไม่ใช่เขาซื้อมา พวกเด็ก ๆ จะเอามาให้เธอได้ยังไงล่ะ ได้ดูเด็ก ๆ เล่นชิงช้ากันอย่างสนุกสนาน ก็ทำให้เธออารมณ์ดีตามไปด้วย ช่างมันแล้ว ไม่สนใจใครทั้งนั้น ปุริมไม่มาหาเธอ เธอก็ยิ่งมีความสุขที่ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับเขาต่อไปอีก ขณะที่ดูลูก ๆ อย่างผ่อนคลาย กลับมีเงาดำเงาหนึ่งทอดบนสนามหญ้าข้างกาย “เพ็ญนีติ์ เธอช่างหน้าไม่อายจริง ๆ ฉันเพิ่งไปไม่กี่วันเธอก็หอบลูกบุกเข้ามาอยู่ในบ้านของฉัน ยังไปพูดว่าเป็นแฟนพี่ชายฉันอะไรนั่นอีก ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงมีสามีแล้ว” ผลดาที่ไม่รู้ว่ากลับมาตอนไหน กำลังกัดฟันจ้องมองเธอพลางคำรามเสียงต่ำ เหมือนอยากจะจับเธอฉีกออกเป็นสองส่วน  เธอบ้าไปแล้ว เมื่อไม่สามารถลงที่นภนต์ผลดาก็เอาความคับข้องใจมาลงไว้ที่เพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์ไม่อยากจะต่อความกับผลดา เธอเป็นคนแบบนี้และมันก็ทำให้คนอื่นไม่ดูถูกเหยียดหยามเธอ เธอส่งถั่วเคลือบน้ำตาลอีกเม็ดเข้าปาก เพ็ญนีติ์ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของผลดายังคงดูเด็ก ๆ เล่นชิงช้าต่อไปก่อนกินถั่วอีกเม็ด “หอมจริง ๆ” เคี้ยวไปพลางชมไปพลาง  ผลดาเก้อไป “เพ็ญนีติ์ เธอหูตึงรึไง?”  เพ็ญนีติ์ยังคงไม่สนใจผลดา การที่จะทำให้คนคนหนึ่งพ่ายแพ้ไม่ใช่มาจากการใช้กำลังแต่เป็นการใช้สมอง เธอก็แค่ไม่สนใจผลดาต่อไปเรื่อย ๆ เกรงว่าอีกเดี๋ยวผลดาก็คงเป็นบ้าไปเอง “นี่ ไม่ต้องกินแล้ว เธอบอกมานะ ว่าเมื่อไหร่เธอจะออกไปจากบ้านฉัน?” เธอโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เอื้อมมือมาแย่งถุงถั่วเคลือบน้ำตาลในมือเพ็ญนีติ์ จากนั้นก็ถามอย่างโกรธเกรี้ยวอีกครั้ง: “รีบพูดมา เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากบ้านฉัน?”  “นั่นก็เป็นเรื่องของฉัน ขออภัยที่ฉันยังไม่ได้คิดไว้ ฉันเป็นแขกที่นภนต์เชิญมาที่บ้านศาสตร์พงษ์ หรือไม่ เธอก็ไปถามนภนต์ดูแล้วกัน” เพ็ญนีติ์หัวเราะ ผลดาโกรธก็เป็นเรื่องของผลดา แต่ตอนนี้เธออารมณ์ดีมาก เธอไม่อยากให้ผลดามาทำลายมันลง “เพ็ญนีติ์ เธอ…” สายตาที่มองเพ็ญนีติ์เย็นเยียบ มือของผลดากำหมัดแน่น ก่อนคลายออก แล้วหยิบบุหรี่หนึ่งมวนออกมาจากกระเป๋าที่ถือไว้อีกมือ จากนั้นก็จุดไฟ ควันกลิ่นหอมหวานลอยอวลในสนามหญ้าอย่างรวดเร็ว เพ็ญนีติ์ไม่ได้คิดอย่างอื่น เพียงแค่ไม่อยากอยู่กับผลดาต่อไปอีก เธอก้าวเร็ว ๆ ไปหาพวกเด็ก ๆ ที่ชิงช้า                 “อ้อย ส้ม กลับกันเถอะ ไปนอนกันได้แล้ว” มีคนบางจำพวก ที่ไม่ควรไปยุ่งด้วย ยกตัวอย่างเช่น ผลดา ไม่อย่างนั้น จะให้เธอถือดี คิดว่าเธอรักนภนต์ แล้วนภนต์ก็ต้องรักเธอหรือ? ในชีวิตนี้นั้น เธอไม่มีคำว่ายินยอมโดยสมัครใจ และก็ไม่มีคำว่าความรัก จะมีก็แต่คำว่า บางครั้ง การปล่อยมือก็เป็นสิ่งสวยงามประเภทหนึ่ง                เธอพาเด็ก ๆ ไปอาบน้ำ ก่อนพาพวกเธอเข้านอน เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าตัวเองมีบางอย่างแปลกไป บางทีอาจเป็นเพราะเมนส์ใกล้มาล่ะมั้ง เธอเข้าห้องไปอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่เมื่ออาบน้ำ กลับรู้สึกว่ายิ่งอาบยิ่งร้อน ยิ่งอาบร่างก็ยิ่งอ่อนระทวย บางทีอาจเพราะเธอเหนื่อยจริง ๆ ปูผ้าปูที่นอน ก่อนหาวขึ้นมา เธอง่วงแล้วล่ะ                       ขณะที่เธอหลับตาลงอย่างช้า ๆ ความร้อนสายหนึ่งในร่างกายกลับไม่จางหายไป เธอเป็นอะไรไป? เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างทั้งร่างอ่อนระทวยจะขยับสักนิดก็ยังลำบาก ความรู้สึกที่ไม่ดีอย่างหนึ่งถาโถม เธอกลับไม่อาจครุ่นคิด รู้สึกแค่ว่ามันไม่ถูกต้อง มีอะไรไม่ถูกต้องจริง ๆ ที่เธอกลายเป็นแบบนี้มีบางอย่างไม่ถูกต้องจริง ๆ  เสียงไม่สูงไม่ต่ำของชายหนึ่งหญิงหนึ่งลอดผ่านเข้ามาจากนอกห้อง “แกรีบเข้าไป แก้ผ้าผู้หญิงในห้องนั้นแล้วก็ของตัวเองซะ จากนั้น ขอแค่พี่ชายฉันเข้ามาเห็นพวกแก ผู้หญิงคนนั้นต่อให้มีปากก็แก้ตัวไม่ได้แล้ว”