บทที่ 108 คุณจะทำอะไร

บ๗ที่ 108 คุณจะทำอะไร เอาผ้าขนเปียกส่งให้อ้อย “รีบเช็ดนะ ไม่งั้นจะหน้าจะเหมือนแมวนะ” “ไม่หรอก หนูรักความสะอาด พ่อดูสิ หนูเช็ดสะอาดแล้ว” มือเล็กๆยื่นผ้าเปียกมาข้างหน้าปุริน หน้าของอ้อยเต็มไปด้วยรอยยิ้มของความสุขที่อธิบายไม่ได้ เพ็ญนีติ์มองดูแบบเงียบๆ ฉากนี้ดูเข้ากันได้ดีเลย ถ้าเกิดว่าปุริมทำแบบนี้ได้ตลอดชีวิตก็คงจะดีสำหรับเด็กๆ ให้เธอทำอะไรเธอก็จะยอมทุกอย่าง ที่เธอทำไปทั้งหมดไม่ใช่เพราะทำเพื่อเด็กๆหรอ กินอาหารเช้าเสร็จ เพ็ญนีติ์ก็จะไปล้างจานตามปกติ คงไม่ให้ปุริมทั้งทำอาหารเช้าทั้งล้างจานก็เป็นเขาล้างหรอก เธอคิดว่าปุรินคงไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอก ไม่ใช่ได้แต่คิด เธอก็ยังเดินเข้าห้องครัวไป แต่ปุริมเข้ามาขวาง “เพ็ญนีติ์ คุณพาเด็กๆขึ้นไปเล่นของเล่นชั้นสามเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันเก็บกวาดเอง” เธอก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไร ในเมื่อเขาเองที่อยากทำ เธอจะไปแย่งเขาทำไม ก็ให้คิดซะว่าเอาห้าปีที่เธอยากลำบากคืนมาเธอมาก็พอ แล้วก็จูงมือเด็กๆขึ้นไปชั้นสาม คิดไปถึงห้องเด็กเล่น น่าจะยังทำไม่เสร็จนะ ถึงยังไงปุรินก็รู้ว่าอ้อยกับส้มจะอยู่แค่ไม่กี่วัน ตอนที่เธอเห็นประตูหน้าห้องเขียนว่าห้องเด็กเล่นก็ผลักประตูเข้าไป เธอตกใจมากเพราะห้องมันใหญ่จริงๆ ของเล่นเยอะมากๆ มีมากกว่าซุปเปอร์มาร์เก็ตอีก ปุริม เขาคงจะเอาเงินไปซื้อของเล่นทั้งหมดที่หามาได้ ห้องก็เป็นโครงสร้างที่ใหญ่มากยังไงก็คงไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันสองวันแน่ๆ ทั้งใหญ่ทั้งเล็กมีพร้อมทุกอย่าง อ้อยกับส้มตื่นเต้นกับของเล่นพวกนี้มาก แล้วก็ขยับอันนั้นบ้างขยับอันนี้บ้างอย่างมีความสุข ดูพวกเธอดีใจมากๆ ชุดที่เด็กๆใส่อยู่เป็นเสื้อผ้าเด็กที่เธอกับนภนต์ไปเลือกซื้อมาด้วยกัน เดิมทีปุรินได้เตรียมไว้ที่บ้านทั้งหมดแล้ว พอเห็นเด็กๆเล่นกันอย่างมีความสุข เธอก็เดินเข้าไปหน้ากองทรายที่อยู่ตรงมุม นั่งเก้าอี้เล็กๆและหยิบทรายมาหนึ่งกำมือแล้วปล่อยทรายให้หล่นไปตามซอกนิ้วมือ ทรายที่หล่นไปเปรียบเสมือนประสบการณ์ที่ผ่านมานานของเธอ เป็นรสชาติของความเศร้าโศก หลายปีที่ผ่านมาความรู้สึกของเม็ดทรายที่ตกหล่นมาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เธอนั่งเล่นเม็ดทรายในมุมห้องเด็กเล่นอย่างเงียบๆ ก็ดูงดงามคล้ายกับรูปวาดแบบโบราณที่ผู้หญิงนั่งอยู่บนโซฟานุ่มแล้วเอนกายดูหนังสือ ดวงอาทิตย์ส่องมาบนตัวของเธอแบ่งเป็นชั้นๆแบบจางๆ ปุริมจัดการห้องครัวเรียบร้อยแล้วผลักประตูห้องนั่งเล่นเปิดมาเงียบๆ มาเห็นเพ็ญนีติ์นั่งแบบนี้พอดีดูเหมือนกับคนสวยในรูปวาดมาก โดยเฉพาะตอนที่เธอไม่พูดอะไรยิ่งเหมือนพนินีมาก พนินี เพ็ญนีติ์ พวกเธอเหมือนกันมากจริงๆ เพราะว่าเหมือนแบบนี้เลยทำให้เขาต้องใช้เวลาข้ามผ่านไปได้ยาก เมื่อกี้ตอนอยู่ชั้นล่างนรวรก็บอกแล้วว่าหุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัด กำลังขึ้นอย่างรวดเร็ว เชื่อว่าตอนพักกลางวันน่าจะหยุดขึ้นแล้ว ถ้าขึ้นติดต่อกันสามถึงห้าวัน เขาก็คงจัดว่าครั้งนี้อยู่ในจุดอันตราย ถ้าถึงตอนนั้นเขาคงจะลงมือจัดการจิณณะ ใครก็ไม่เห็นว่าเขาเข้ามา จากนั้นปุริมก็เลยพิงประตูมองทั้งสามคนนั้นในห้องเด็กเล่น ชั่วพริบตาเดียวเขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่น ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนอื่นมีลูกกับเขาเลย ก็มีแค่ตอนที่คุณปู่ป่วยขั้นอันตรายเขาถึงอยากให้เพ็ญนีติ์มีลูกกับเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีลูกจริงๆ ถ้าวิญญาณปู่รู้ก็คงจะปลื้มใจแน่ เดินไปที่พื้นทรายอย่างช้าๆ ตอนที่เขาหยุด เงาของเขาทำให้เพ็ญนีติ์เงยหน้าขึ้นมามองแค่แว็บเดียวเพ็ญนีติ์ก็ก้มหน้าลงต่อ ไม่มองแล้วไม่มองแล้ว ดวงตาของเขาทำให้ผู้หญิงรู้สึกหวั่นไหวเลยทำให้เธอแอบกลัว “เพ็ญนีติ์ พรุ่งนี้ไปหาคุณปู่กันเห็นคุณเคยพูดว่าจะไป” เขาเติมประโยคหลังเพราะกลัวว่าเธอจะไม่ตอบตกลง ก็ใช่ ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดว่าจะไปหาคุณปู่ ถ้าปู่ได้เจออ้อยกับส้มแล้วได้ยินเสียงพวกเธอเรียกปู่ทวด ถ้าโลกวิญญาณของปู่ได้ยินคงจะดีใจมากแน่นอน แล้วพยักหน้าเบาๆ “โอเค งั้นเด็กๆก็จะไปด้วย” “มันเป็นธรรมชาติ เมื่อตอนที่ปู่ยังมีชีวิตอยู่ก็อยากจะกอดหลานอยู่แล้ว แต่น่าเสียดายที่ฉันรู้ว่าป่าวยช้าไป ไม่งั้นแล้ว......” ถ้าเกิดเขาเริ่มเร็ว ก็คงจะมีคนไปบอกเขาตั้งนานแล้วว่ามีผู้หญิงท้องลูกของเขา และก็คงจะทำให้คุณปู่สบายใจก่อนที่จะจากไป ที่จริงแล้วตอนที่คุณปู่จากไปก็จากไปด้วยความเสียดาย แต่ว่าบางทีก็คงจะไม่เป็นอย่างนั้น เพราะว่าตอนแรกเพ็ญนีติ์ก็เคยพูดกับคุณปู่ด้วยปากของตัวเองแล้วว่าเธอตั้งครรภ์ ยังไงคุณปู่ก็ต้องเชื่อแล้ว มีแค่เขาที่โง่เพราะคิดว่าเพ็ญนีติ์ต้องการเขาถึงสร้างเรื่องโกหกขึ้นมา แววตาสุดท้ายของคุณปู่ คนที่กำลังจะจากไปได้มองทุกสิ่งทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่ง จากนั้นก็บอกเขาว่าต้องจัดพิธีแต่งงานอย่างเป็นทางการกับเพ็ญนีติ์และต้องดูแลเธอไปตลอดชีวิต พอพนินีกลับมาแล้ว หัวใจของเขาก็ไม่ยอมรับผู้หญิงคนอื่นอีกเลย ก็เลยเก็บเพ็ญนีติ์ไว้แค่ในความทรงจำ บางทีคงจะมีสักวันที่เขาปล่อยวางเรื่องทั้งหมดได้แล้วทุกสิ่งทุกอย่างคงจะสมบูรณ์แบบ “พ่อ รีบมานี่ ถนนหัวหรงนี้เดินยังไงหรอ” เด็กๆเห็นเขาแล้ว อ้อยกำลังเขย่าแขนของเขา ที่จริงแล้วปุริมเป็นคนละเอียดรอบคอบ ตอนเตรียมของเล่นพวกนี้ไม่มีแบบไหนที่ไม่มีสองชิ้น คือถ้าอ้อยมีส้มก็ต้องมีเหมือนกัน ดูจากรายละเอียดแล้วก็เห็นได้เลยว่าเขารักอ้อยกับส้มแล้ว ปุริมยิ้มเพ็ญนีติ์จากนั้นก็เดินมาหาอ้อย แล้วยื่นมือใหญ่ๆออกไป อ้อยก็เอาถนนหัวหรงวางไว้บนมือเขา “พ่อ ลองเดินดูนะ” นิ้วของปุริมขยับแผ่นไม้เล็กๆนั้นอย่างรวดเร็ว สักครู่เดียวเขาก็หาทางออกถนนหัวหรงห้กับโจโฉได้ “นี้นะ แค่เราพาโจโฉมาถึงตรงนี้ก็ถือว่าชนะแล้ว” พูดไปเขาก็เงยหน้ามามองหัวเล็กๆของอ้อยกับส้มทั้งสองคนที่กำลังดูเขาเล่นถนนหัวหรงอยู่ จากนั้นรอยยิ้มก็ออกมา “พวกเธอทั้งสองคนแข่งกันนะ ถ้าใครพาโจโฉออกมาได้ก่อนจะมีรางวัลให้” “โอเค พี่สาว ไว้พวกเราไปด้วยกันนะ” เด็กทั้งสองเริ่มเล่นถนนหัวหรงอย่างจริงจังแล้ว ถ้าดูจากอายุของพวกเธอยังเล็กอยู่มันไม่ง่ายเลย แต่พวกเธอก็ยังไม่ถอดใจ ค่อยๆเรียนรู้ไปทีละก้าว ด้วยความมุ่งมั่นทำให้ปุริมไม่อยากละสายตาเลย ที่จริงแล้วตั้งแต่เล็กเขาไม่ค่อยชอบเด็กๆเท่าไหร่ แต่เมื่อมาเจออ้อยกับส้มมันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากที่เขาชอบพวกเธอ เพ็ญนีติ์ลุกขึ้นยืน ตอนกินอาหารเช้าดื่มนมไปแก้วใหญ่ทำให้เธอยังไปเข้าห้องน้ำ เธอเดินกลับไปเข้าห้องน้ำที่ห้องและรู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย ที่จริงแล้วเธอรู้สึกตั้งแต่ตอนหวีผมล้างหน้าตอนเช้าแล้ว แต่อยากไปหาอ้อยกับส้มก็เลยไม่ค่อยได้สนใจ ตอนนี้อาการปวดหัวกลับมาแล้ว ตรงนิ้วมือก็เพิ่งรู้ว่าเริ่มบวมแล้ว ต้องเป็นเพราะปุริมแน่ๆที่เมื่อคืนบนรถที่มีอะไรกับเธออย่างรุนแรงเกินไป แต่ว่าตอนนี้เธอยังไม่ค่อยมีอาการอะไร อีกวันสองวันคงน่าจะดีขึ้น พอคิดแบบนี้แล้วคิ้วก็ขมวดพร้อมลุกขึ้นยืนจะเดินกลับไปห้องเด็กเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าพอเดินออกมาจากห้องน้ำจะมาเจอปุริม การปรากฏตัวของเขามันเกินความคาดหมายของเธอไป จึงทำให้เธอกังวล “ปุริม คุณลงมาทำอะไรข้างล่าง” “มานี่หน่อย” เขาดึงเธอแล้วเดินไปที่เตียงใหญ่กลางห้อง เป้าหมายคือจะทำให้เพ็ญนีติ์หวาดกลัว “คุณจะทำอะไร คุณพูดมา......” เธอตกใจมาก คิดว่าเขาจะใช้กำลังบีบบังคับเธอ ไม่ใช่หรอก เขาไม่น่าจะเป็นผู้ชายแบบนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน ถ้าเธอไม่พูดถึงผลดา เขาคงไม่ทำอะไรกับเธอบนรถหรอก “เจ็บอยู่ใช่ไหม” มือถูกวางลงบนเตียงใหญ่กลางห้องอย่างอ่อนโยน “ไม่......ไม่เจ็บ” เขาตกตะลึง เขาว้าวุ่น นึกไม่ถึงว่าเขารู้ “จริงใช่ไหม” รอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายมาให้เธอ สายตาคู่นั้นทำให้เธอขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง เธอเจ็บจริงๆแล้วก็บวมด้วย ทำให้เธอไม่คุ้นเคยเลย เขารู้แล้ว โธ่ ทำยังไงก็หลบไม่พ้นสายตาของเขา ดูแล้วเธอคงได้แต่ยอมรับ “ปุริม คุณรู้ได้ยังไง” “แค่เห็นคุณเดินแปลกๆเว็บเดียวผมก็รู้แล้ว” เขายิ้ม เป็นความละเอียดรอบคอบแบบคาดไม่ถึง “ตอนคุณตื่น เดี๋ยวจะไปซื้อยานรีเวชที่ร้านขายยาแล้วใช้ก็คงจะดีขึ้น” หน้าเริ่มแดง เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นห่วง ความเป็นห่วงของเขาทำให้เธออยากมุมซ่อนตัวเอง ยังไงก็ตามดูแล้วเหมือนเขาไม่ได้จะลุกเลย แล้วก็เอามือไปแตะที่หมอนของเธอ ทันใดนั้น เมื่อคืนที่ว่าจะส่งขวดเล็กๆให้เธอก่อนยื่นให้ต่อหน้าเธอ “ใช้อันนี้สิ จะสบายขึ้น” “ฉัน......” ฉันหลับตาลง อยู่นานโดยที่ไม่กล้ามองเขา “ใช้ไม่เป็นใช่ไหม” เสียงอบอุ่นมาก น่าสงสารพราะขนาดผู้ชายบางคนยังไม่รู้เลย เธอพยักหน้า รู้สึกเกรงใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป ถ้าเกิดว่าพูดออกไปก็คงอาจจะถูกคนจับได้ แต่เขา รู้มาก่อนแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกไม่ดีเลย ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้ แค่ของแบบนั้นยังใช้ไม่เป็นเลย ดวงตาเล็กๆทำให้เธอไม่เห็นว่าเขากำลังเอามือเข้ามาใกล้มือเธอ ทีละนิดทีละนิดจนมาถึงมือ จากนั้นก็ใช้แรงเอาไปวางไว้ข้างบนหัวของเธอ “คุณ คุณจะทำอะไร” เธอตกใจมาก และเธอก็ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ทำไมมันถึงเต้นแรงขนาดนี้ ทันใดนั้นมือทั้งสองของเธอก็ถูกมัดด้วยผ้าคลุมหมอน จากนั้นเขาก็พูดว่า “อย่าขยับนะ เดี๋ยวผมจะช่วยคุณเอง” “ไม่ ไม่เอา” หน้าเธอแดงแล้ว ชั่วพริบตาเดียวแก้มก็เต็มไปด้วยสีแดงเหมือนปัดแก้มมา ดูแล้วน่ากินมาก แต่ไม่ว่าเธอจะต่อสู้สักแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าเทียบแรงแล้วยังไงปุริมก็แรงเยอะกว่าเธอ ไม่ว่าเธอจะเตะขาทั้งสองข้างก็ถูกเขาจับไว้ได้อย่างรวดเร็ว รู้สึกเย็นเหมือนถูกจู่โจมเข้าไปในใจ ทำให้เธอตัวสั่นแบบควบคุมไม่ได้ “ปุริม คุณเลวมาก” เขาไม่สนใจการคัดค้านของเธอ ขาข้างหนึ่งทับไว้ที่ขาของเธอทำให้เธอขยับตัวไม่ได้ ส่วนขาอีกขาหนึ่งก็ถูกเขาใช้มือจับกดเอาไว้แล้ว