已经是第一章了
บทที่ 162 สูญสลายชั่วพริบตา
บ๗ที่ 162 สูญสลายชั่วพริบตา
จำรูญกวาดสายตาไปทางปุริมและเด็กๆ ในใจเข้าใจแจ่มแจ้งดี เขายิ้มๆ “เพ็ญนีติ์ เมื่อมาแล้วก็เที่ยวให้สนุกนะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันก็แค่อยากจะมาดูว่าเธอและลูกๆอยู่สุขสบายดี แค่นี้ก็ดีแล้ว” ด้วยท่าทีที่ทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับว่าไม่อยากรบกวนเวลาของปุริมและเด็กๆ
“งั้นฉั
已经是最新一章了
加载中
