ตอนที่ 21 เหลือชีวิตไม่เกิน3เดือน

ต๭นที่ 21 เหลือชีวิตไม่เกิน3เดือน “จริงสิ วัจสา เธอคบกับธัชชัยมาช่วงหนึ่ง น่าจะรู้เขาชอบผู้หญิงแบบไหน ป้าว่าเขาต้องชอบผู้หญิงที่นิสัยอ่อนโยนอย่างภาวินี？ หรือไม่ก็ชอบผู้หญิงเช็กชี่？ ” วัจสาตอบกลับ “แต่หนูว่าธัชชัยน่าจะชอบผู้หญิงอย่างภาวินี” วัจสาถอนหายใจยาวๆ ทำไมต้องเจอปัญหานี้อีก เธอเพียงแค่รู้จักธัชชัยแค่ไม่กี่วันเอง จะไปรู้เหรอว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหน ผู้หญิงในตระกูลเดิมขุนทดเป็นแบบนี้กันหมด “ป้าวราลีค่ะ หนูยังไม่เคยคุยเรื่องนี้กับธัชชัยเลย และหนูก็ไม่เคยเห็นธัชชัยมีผู้หญิงที่ชอบ เพราะฉะนั้นบอกไม่ได้ว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหนค่ะ” ป้าวราลีไม่พอใจกับคำตอบนี้มาก แล้วถามต่อ “ปกติเขาชอบทานอะไร พวกเธอกินข้าวด้วยกัน ควรจะรู้ว่าเขาชอบทานอะไร？” วัจสาถูกพวกเขาถามจนกลัว โชคดีที่วันนั้นไปถามป้าอ้อย ไม่งั้นไม่รู้จะแก้ปัญหาในสถานการณ์นี้ยังไง “ธัชชัยเหมือนจะชอบทานสปาเกตตี้ ผลไม้กีวี้ ทำอาหารพวกนี้น่าจะเข้ากับรสชาติของเขา” “รอป้าจดแปปหนึ่ง” ป้าวราลีเริ่มเอากระดาษและปากกาที่ด้านข้างมาจด ดูก็รู้ว่าเตรียมมาก่อน วัจสามองหน้าต่างข้างนอก ตอนนี้ในใจเธอเพียงคิดแค่อยากจะกลับบ้าน แล้วมองไปทางหน้าที่ค่อยๆแก่ลง ถึงเธอจะไม่ชอบคนในกระกูลเดิมขุนทด แต่จำเป็นต้องพูด สามสาวของกระกูลเดิมขุนทดมีแม่อย่างนี้ช่างเป็นเรื่องที่มีความสุขมากๆ หรือจะพูดว่า ลูกของแม่ทุกคนมีความสุขกันแบบนี้เหรอ？ วัจสาไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่หรือว่าหายตัวไป ในช่วงเวลาเดียวกันที่ห้องออฟฟิตด่านฟ้าบนตึกแห่งหนึ่ง ผู้ชายที่สูงสง่ายืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างบานใหญ่ มองวิวข้างล่าง สีหน้าที่มืดครึ้มปรากฏบนหน้าที่หล่อเหลา ราวกับว่าแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างถูกเขาสะท้อนจนหายไป “ภาคิน ทำไมอาการป่วยของพี่ผมถึงได้แย่ขนาดนี้ จำเป็นต้องถึงขั้นพึ่งพาเครื่องช่วยหายใจ？ ทำไมพี่ไม่รีบบอกผม ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ฉันจะฆ่านายตายทันที！” สีหน้าของธัชชัยตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อเขาคิดถึงหน้าของวรพล เขาจะรู้สึกหายใจไม่ออก คุณหมอภาคินรู้นิสัยของธัชชัยดี แต่......เขาก็ทำอะไรไม่ได้ “วรพลกลัวนายจะเป็นห่วง เลยไม่ให้พี่บอกนาย เขามาถึงขั้นตอนนี้ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว อีกอย่างคนที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป แม้แต่เทพเจ้าก็ช่วยไม่ได้ ”คุณหมอภาคินถอนหายใจว่า “ทำไมพี่ผมไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป？ ฝีมือการรักษาของพี่มีปัญหาใช่ไหมถึงได้หาข้ออ้าง？！”เสียงของธัชชัยเย็นเหยือกราวกับปีศาจในนรก “หลังจากกนิษฐาตายไป วรพลก็เริ่มฟุบลง พี่รักษาเขาทีไรเขาไม่ให้ความร่วมมือเลย นายก็รู้ดีว่านิสัยเขาเป็นแบบนี้ ถ้าเขายังไม่ให้ความร่วมมือ ยาที่รักษาได้ก็เปล่าประโยด เพราะฉะนั้นจึงทำได้แค่การรักษาแบบอนุรักษ์นิยม” “ในสายตาของพี่ ผมสู้กับผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้เหรอ？ ทำไมอยากตายเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ไม่สามารถมีชีวิตเพื่อผม？” สีหน้าธัชชัยเกิดความเศร้าสลดในชั่วพริบตาเดียว แม้ว่าน้ำเสียงยังคงรุนแรง คุณหมอภาคินส่ายศีรษะ “ไม่เหมือนกัน นายคงยังไม่เคยรักคนใครอย่างลึกซึ้งมาก่อน เพื่อเธอสามารถทอดทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงชีวิต เมื่อเธอจากไปก็รู้สึกเหมือนว่าเอาทุกสิ่งทุกอย่างของเราไปจนหมด ราวกับว่าใช้ชีวิตอยู่แบบร่างกายไรจิตวิญญาณ” ในใจของธัชชัยจู่ ๆ ก็เกิดความโกรธและความหวาดกลัวที่ไม่ควรจะมีออกมา ถ้าพี่ไปโดยสภาพนี้ งั้นความคาดหวังที่เขารอคอยมานานเพื่ออะไร？ เตรียมไปเพื่ออะไร？ ทำไมไม่มีความคาดหวังแม้แต่นิด？ ดวงตาของเขาสงบลง น้ำเสียงเย็นเหยือกว่า “อธิบายสภาพร่างกายพี่ผมอย่างละเอียด ถ้าผมพบว่ายังมีการปกปิดอยู่แม้แต่ครั้งหนึ่ง ผมไม่สนใจว่าพี่เป็นเพื่อนของพี่ผมหรือไม่ พี่ต้องตาย！” “ธัชชัย ช่วงก่อนนายได้ให้วรพลไปรักษาและทำการปลูกผิวหนังที่อเมริกา แต่สภาพร่างกายของเขาตอนนี้ กลัวว่าไปต่างประเทศก็ยังเป็นปัญหา ถ้าปล่อยไปแบบนี้ ไม่เกิน3เดือน วรพลอาจจะ......”คุณหมอภาคินหันหน้าไปอย่างไม่อยากจะพูดอีกต่อไป “พี่เป็นเพื่อนของเขา ทำไมไม่โน้มน้าวใจเขา” ธัชชัยตะคอกพูดแล้วทำข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะตกหล่นหมด “นายก็รู้นิสัยของวรพล นายคิดว่าเขาจะฟังพี่พูดไหม สิ่งที่ทำได้อยู่ตอนนี้ก็คือพยายามรักษาเขา สิ่งที่เขาวางใจไม่ได้ที่สุดก็คือนายกับคุณวัจสา เพียงพวกนายดีกัน เขาอาจจะฟังและมีเป้าหมายที่จะมีชีวิตอยู่” ธัชชัยอ่อนตัวอยู่บนโชฟา จับผมด้วยความเจ็บปวดทรมาน พวกเขาตอนนี้นึกไม่ได้ว่า ภัยพิบัติกำลังจะเกิดขึ้นในตระกูลศรีทอง หลังจากวัจสากลับมาจากตระกูลเดิมขุนทด ก็ถึงเวลาเตรียมอาหารมื้อเย็น เธอเข้าห้องครัวพร้อมกับป้าอ้อย ดูอาหารสมุนไพรที่วรพลทานอยู่ประจำทำยังไง เธออยากจะทำให้เขาสักครั้งเหมือนกัน ป้าอ้อยเหมือนจะลืมของไว้ข้าวนอก เลยเดินออกไปเอา วัจสาอยู่ที่ห้องครัวเฝ้าดูไฟ เพื่อไม่ให้มันเผาไหม้ ไม่งั้นวรพลคงหิวข้าว ทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากประตู วัจสารีบปิดเตาแล้วออกไปดู ประตูก็เปิดกว้างขึ้น พวกคนที่ไม่รู้จักกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นมา หน้าตาต่างดูแล้วโหดเหี้ยม คนนำเป็นชายวัยกลางคน ตัวผอม สายตาโหดเหี้ยมอำมหิต วัจสารมองดูก็รู้เลยว่าไม่ใช่คนดี ข้างเขามีคนที่สวมใส่เสื้อกาวน์สองคนตามมา ไม่รู้ว่าเป็นแพทย์หรือหมอนิติเวช กลุ่มคนพวกนี้มีอยู่ประมาณสิบกว่าคน มีไม่กี่คนถืออาวุธไว้บนมือ “พวกนายเป็นใคร นี่เป็นการบุกรุกบ้าน！ ถ้าไม่ออกไปฉันจะแจ้งตำรวจ！” ในใจวัจสาถึงจะรู้สึกหวาดกลัว แต่ก็ยังสามารถควบคุมตัวเองให้ใจเย็นได้ ธัชชัยไม่อยู่ คนพวกนี้ดูเหมือนมาหาเรื่อง ท่าทางต้องหาวิธีแจ้งธัชชัยโดยด่วน มือของเธอแอบไปคว้ามือถือที่ข้างหลังเธอ แล้วโทรออกเบอร์โทรหนึ่ง โชคดีที่เมื่อวันก่อนธัชชัยบังคับเธอบันทึกเบอร์โทรของเขาไว้ มนายุมองผู้หญิงที่เงียบสวยคนนี้ด้วยสายตาที่เย็นชา คิดว่าเป็นแม่บ้านที่ตระกูลเดิมขุนทดจ้างมา？ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ สายหัวไป！” วันนี้มนายุพาหมอนิติเวชตรวจสภาพร่างกายของวรพล ที่จริงวรพลใกล้จะตายแล้ว แค่พิสูจน์ว่าเขาไม่สามารถสืบทอดบริษัทบีเค-เทโรได้ หมายความว่ามรดกจะตกไปอยู่ในมือของเขา！ “พวกคุณเป็นใคร？” ตอนที่ธัชชัยรับสายโทรศัพท์ของวัจสา ไม่อยากจะเชื่อเลย คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะเล่นไม้ไหนกับเขาอีก แต่เสียงในโทรศัพท์ตอนนี้ไม่เหมือนจะเป็นเรื่องแกล้ง “ฉันเป็นภรรยาของวรพล ถ้าพวกคุณจะมาหาเขา เชิญกลับไป ร่างกายสามีฉันไม่ค่อยสบาย ไม่สามารถที่จะพบใครได้！” วัจสาพูดด้วยน้ำเสียงดุแรง ในใจคิด ไม่รู้ธัชชัยได้รับโทรศัพท์รึยัง ที่จริง ธัชชัยขึ้นลิฟต์ลงไปเมื่อตอนที่ได้ยินชื่อของวรพล กลัวว่าลุงของเขาจะมาหาเรื่องอีก แต่ครั้งนี้อย่างกับว่าจะต้องสำเร็จ！ “ฉันเกือบลืมไป หลานชายฉันเหมือนประกาศหาคู่มาช่วงหนึ่ง ทั้งที่ใกล้จะตายแล้ว ยังมีโอกาสลิ้มรสชาติภรรยา？ หรือว่าอยากจะให้เด็กคนไหนก็ไม่รู้มาสืบทอดบริษัทบีเค-เทโร ” ผู้หญิงที่พูดงุ่มง่ามและโหดเหี้ยมคือภรรยาของลุงมนายุ ผริตา ลุงมนายุรู้สึกว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวไม่จำเป็นต้องกลัว อยากเดินผ่านเธอโดยตรง “ผริตา ไม่ต้องพูดอะไรกับนางมาก ทำเรื่องสำคัญรีบขึ้นชั้นบนก่อน！” คุณภูษิตและป้าอ้อยออกมากันหมดตอนที่ได้ยินเสียงดัง เมื่อเจอมนายุที่ห้องรับแขกแล้วรีบวิ่งลงบันไดดักอยู่ตรงนั้น “มนายุ ตระกูลศรีทองไม่ต้อนรับคุณ รบกวนเอาคนของคุณออกไปจากที่นี่！” คุณภูษิตรู้ว่าเขามาสืบถามอาการของวรพลอีกแล้ว แต่ครั้งนี้เหมือนจะใช้กำลังบังคับ คุณภูษิตพูดกับป้าอ้อยที่อยู่ใกล้โทรศัพท์ที่สุดว่า “ป้าอ้อยรีบโทรหาคุณธัชชัยด่วน！” มีแค่ธัชชัยเท่านั้นที่จะสู้กับมนายุได้ ป้าอ้อยตอบแล้ว วิ่งไปทิศทางโทรศัพท์ทันที มนายุสบสายตาแล้ว ให้บอดี้การ์ดตรงข้างหนึ่งคนไปดักป้าอ้อย “อีแก่ อย่าพึ่งรีบ ฉันเพียงแค่พาหมอนิติเวชมาดูหลานชายฉันว่ายังสามารถรับหน้าที่ตำแหน่งประธานกรรมการของบริษัทบีเค-เทโรไหม！” “มนายุ คุณหวังให้หลานของคุณเกิดเรื่องเหรอ？ วรพลเป็นหลานแท้ๆของคุณ คุณยังมีมโนธรรมบ้างไหม？！” คุณภูษิตพูดด้วยเสียงดุและโกรธเคืองกับคำพูดของเขา จากนั้นไปเอาไม้ตีกอล์ฟที่วางด้านข้าง โชคดีที่ธัชชัยติดนิสัยเอาไม้ตีกอล์ฟวางไว้ด้านข้างบันได “พวกนายอยากจะผ่านไป ก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน！” “อีแก่ ยังจะปากดี”มนายุให้คนพบป้าอ้อยกลับมา “ฉันจะดูคนแก่อย่างพวกเธอจะขวางพวกฉันได้ยังไง” เขาคิดว่าตัวเองจับตัวป้าอ้อยได้ พวกเขาก็จะไม่สามารถแจ้งธัชชัยได้ ในเวลานั้นวัจสาถือมีดที่เอามาจากห้องครัววิ่งออกมา แล้วดักตัวตรงหน้าคุณภูษิต “ใครจะเข้ามาถามมีดในมือฉันก่อน！” คุณภูษิตมองภาพด้านหลังที่ตัวเล็กบอบบางของวัจสา ขอบตาจู่ๆก็ชื้นขึ้น คุณวัจสาช่างเป็นคนดีคนหนึ่ง เขาไม่เคยคิดจะให้เธอเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย แต่ตอนนี้เธอถือมีดทำท่าที่จะสู้สุดชีวิต ทำให้เขารู้สึกว่าโชดดีมากที่ธัชชัยเอาเธอมาเป็นภรรยา ทางป้าอ้อยฉวยโอกาสตอนที่พวกมนายุตกตะลึงนั้น รีบวิ่งไปหาคุณภูษิตทันที “ขอโทษค่ะ ที่ไม่สามารถโทรออกได้ ตอนนี้แย่แล้วสิ” สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นเยือกของวัจสา จับตามองมนายุ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องกังวนค่ะ เมื่อกี้หนูโทรเรียกธัชชัยแล้วค่ะ เขาน่าจะรีบมาอยู่ พวกเราแค่ถ่วงเวลาถึงเขามาก็พอค่ะ” เมื่อได้ยินคำปลอบของเธอ ใจของคุณภูษิตและป้าอ้อยก็เริ่มสงบลง “จับตัวพวกเขา！” มนายุพูด พวกกล้ามชายที่ถืออาวุธ แต่ก็ยังหวาดกลัวมีดที่ วัจสาถืออยู่ ต้องรู้ว่าคนที่ไม่สนอะไรเมื่อบ้าขึ้นมา ก็ยังมีแรงมหาศาลอยู่ “พวกนายจะนิ่งอึ้งอะไร？！ ใครจับพวกเขาได้ ฉันให้เงินคนนั้นสิบเท่า！” ตอนที่ธัชชัยกลับมาถึงตระกูลศรีทอง พบว่าบอดี้การ์ดที่เฝ้านอกคฤหาสน์ทั้งหมดหมดสติอยู่กับพื้น เขาจอดรถแล้ววิ่งไปห้องโถงใหญ่ทันที ตอนนี้พวกวัจสากับพวกมนายุได้ต่อสู้จนถึงประตูห้องรักษาของวรพล วัจสาโบกมีดที่ถือไว้บนมืออย่างไม่หยุด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ต่อสู่กัน เพื่อที่ปกป้องประตูขางหลังบานนี้ เธอจำเป็นต้องสู้สุดชีวิต！ สมัยหนุ่มคุณภูษิตเคยเรียนวิธีการต่อสู้ ถึงแก่แต่ไม่แพ้วัยรุ่น ฝีมือการต่อสู้ตอนนี้ก็ยังยอดเยี่ยมกว่าเดิม แต่ตอนนี้มีป้าอ้อยต้องดูแล เขาเลยรู้สึกกินแรง แล้วจำเป็นต้องแยกสมาธิไปดูทางวัจสา คุณวัจสาก็ห้ามเป็นอะไรขึ้นมา ถึงเขาสู้ถึงชีวิตก็ห้ามให้พวกเขาเกิดอะไรเด็ดขาด！