ตอนที่ 22 เป็นแผลเพราะช่วยเธอ

ต๭นที่ 22 เป็นแผลเพราะช่วยเธอ ในสายตาของมนายุ คนพวกนี้ยิ่งไม่ให้เขาเข้าไป เขาก็ยิ่งรู้ว่าในห้องต้องมีปัญหาแน่ๆ ร่างกายของวรพลคงไม่ไหวแล้วสิ ก็แค่เจอวรพลแค่นี้ ถึงกับบังคับให้เขาต้องทำร้ายเลยเหรอ？ วัจสาใช้มีดอันตรายเกินไป คุณภูษิตกลัวเธอยังไม่ฟันคนอื่นแต่กลับฟันตัวเองเจ็บตัวก่อน เพราะฉะนั้นจึงแลกเปลี่ยนอาวุธกับเธอ วัจสาตอนนี้ถือไม้ตีกอล์ฟที่คุณภูษิตให้มา มองผู้ชายแข็งแกร่งข้างหน้าด้วยหน้าตาที่เย็นชา อย่าคิดว่าผู้หญิงอ่อนแอไร้ประโยชน์ ถึงเธอจะถูกฟันตายก็ไม่ให้พวกเขาผ่านเขตเส้นนี้เด็ดขาด！ การต่อสู้ที่วุ่นวายระหว่างพวกเขาและพวกเราก็เริ่มขึ้น คุณภูษิตอยู่ห่างจากทางซ้ายนิดหนึ่งแล้วโบกมีดในมือเขาอย่าง วูบวาบ พวกผู้ชายเหล่านี้ไม่กล้าลุยเข้าไป ใครจะไปเอาร่างกายไปแลกกับเงิน？ แต่คุณภูษิตอายุเยอะแล้ว กำลังกายสู้วัยรุ่นไม่ได้อีกต่อไป ในช่วงโบกมีดไม่หยุดนั้น คุณภูษิตก็เริ่มหอบหายใจ กำลังกายของเขาจะถึงขีดสุดแล้ว แขนก็ค่อยๆเริ่มอ่อนแรง พวกผู้ชายตัวใหญ่เห็นคุณภูษิตเริ่มไม่มีเรี่ยวแรง รีบเข้าไป ทั้งสองคนเอากระบองเหล็กบนมือมาโจมตี มีดบนมือคุณภูษิตกระเด็ดออกไปที่กำแพงด้านหนึ่ง สองคนที่เหลือก็ถูกจับตัวอย่างรวดเร็ว คุณภูษิตตอนนี้ขยับตัวไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าป้าอ้อยโดนพวกเขาจับตัวไปตั้งแต่เมื่อไร คนที่ยังสามารถเฝ้าห้องรักษาได้ในตอนนี้ก็เหลือแค่วัจสา มนายุที่ซ่อนตัวมองดูอยู่ข้างหลัง ผลักผู้ชายตัวใหญ่ที่ขวางอยู่ข้างหน้าสองคน เดินมาว่า “เจ้าเด็กตัวแสบ ยอมแพ้สะดีๆ ความสามารถของเธอเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะนักเลง” ถึงใจวัจสาจะเร่งร้อน แต่ใบหน้ายังเงียบสงบ จะแพ้อะไรก็อย่าแพ้อำนาจเด็ดขาด ไม่งั้นคนอื่นจะคิดว่าเธอเป็นคนอ่อนแอ น่าแกล้ง！ เพียงแค่ถ่วงเวลาให้ธัชชัยกลับมาก็พอ วัจสาคิดอะไรได้ แล้วเริ่มพูดคุยกับมนายุ “ฉันแต่งงานกับวรพลแล้ว ตามเหตุ ฉันควรเรียกคุณว่าลุง แต่คุณไม่รู้ตัวเหรอว่าตัวเองไม่ได้ทำหน้าที่ในถานะลุง ฉันบอกแล้ว ร่างกายของวรพลแข็งแรง คุณยังจะพาคนเข้าไป เพื่อยืนยันร่างกายเขา？” ผริตายืนอยู่ตรงข้างๆแล้วด่าว่า “ตอนนี้ปากเก่งนี้นะ เจ้าเด็กตัวแสบ อย่าคิดว่าเธอเฝ้าวันนี้ได้สำเร็จ บริษัทบีเค-เทโรจะตกอยู่ในมือเธอ！ ฉันบอกเธอ......” มนายุขวางผริตา เดินขึ้นไปพูดว่า “วันนี้ฉันเพียงแค่พาหมอมาตรวจร่างกายให้วรพลอย่างระเอียด หลานสาวก็ระมัดระวังตัวมากเกินไป ฉันจะไปทำร้ายหลานชายของตัวเองทำไม เธอพูดถูกไหม？” วัจสาหัวเราะเยาะ ผู้ชายคนนี้มีข้ออ้างเยอะชะมัดแถมยังจะมีหน้ามาพูดอีก ถ้าไม้อ่อนใช้ไม่ได้ งั้นก็ใช้ไม้แข็ง “มนายุ ฉันไม่สนใจว่าคุณมาที่นี่วันนี้เพื่ออะไร ไม่ว่าอย่างไรก็ตามฉันบอกไม่ให้พวกคุณเข้าไป ก็คือไม่ให้เข้าไป！ ฉันแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว เดี่ยวสักครู่ กล้องวงจรทั้งหมดของที่นี่สามารถเป็นหลักฐานขึ้นคดีได้！” มนายุยกมือ ให้คนพาคุณภูษิตและป้าอ้อยมาที่นี่ “งั้นเหรอ ถ้าฉันมนายุถูกเด็กตัวแสบอย่างเธอขู่ได้ จะไปได้เรื่องอะไร ถ้าเธอยังอยากเอาชีวิตอีแก่ทั้งสอง” เขาหยุดแล้วพูดขึ้นว่า “เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก” วัจสาเห็นคุณภูษิตและป้าอ้อยที่ถูกบิดแขน ก็ทนใจไม่ได้ พวกเขาก็อายุเยอะแล้ว ยังต้องมาโดนอะไรเหล่านี้อีก...... ทำยังได้？ ถ้าไม่หลีกทางให้ คุณภูษิตและป้าอ้อยจะถูกทรมาน ถ้าหลีกทางไป ชีวิตของวรพลก็จะอันตราย..... คุณภูษิตตะโกนว่า “คุณวัจสาต้องปกป้องคุณวรพลนะครับ！ อย่าไปเชื่อคำพูดของมนายุ เขาไม่กล้าทำอะไรพวกเราหรอกครับ！ ” ป้าอ้อยก็พูดต่อ “ใช่ค่ะคุณวัจสา ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา คุณวรพลสำคัญกว่า！” มนายุหัวเราะอย่างเย็นชา “บิดให้แรงเลย！” เมื่อออกคำสั่งเสร็จ ผู้ชายตัวใหญ่ที่กดตัวคุณภูษิตและป้าอ้อยสองคนก็เพิ่มแรงขึ้นมา พวกเขาเริ่มเจ็บจนกระโกนเสียงออกมา แต่สักพักก็รีบกัดริมฝีปากทันทีแล้วไม่ออกเสียงอีกเลย ฝ่ามือของวัจสามีเหงื่อออกมา ไม่รู้ว่าธัชชัยได้รับสายโทรศัพท์หรือไม่ เขาอาจจะไม่ได้รับสายโทรศัพท์เธอ ท่างั้นก็แย่แล้วสิ ควรจะทำยังไงดี？ มองสีหน้าที่เจ็บปวดของคุณภูษิตและป้าอ้อย เธอทนดูต่อไปไม่ไหว ให้คนแก่ทรมานซะขนาดนี้ นี้ยังเป็นคนอีกเหรอ？ “พอที ไม่เล่นแล้ว” มนายุเรียกผู้ชายตัวใหญ่ที่อยู่ข้างหลังอีกไม่กี่คน “พวกนายไปแย่งอาวุธของเธอเดียวนี้ แล้วชนประตูเข้าไป” วัจสาถือไม้ตีกอล์ฟอย่างแน่น บอกตัวเองว่าห้ามแพ้เด็ดขาด！ ผู้ชายตัวใหญ่ที่ถืออาวุธด้วยสายตาโหดเหี้ยม ก้าวไปข้างหน้า แค่ผู้หญิงคนเดียว จัดการได้ง่ายมาก ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งจับไม้ตีกอล์ฟที่วัจสาโบกมา อาวุธของวัจสาก็ถูกเขาควบคุม ผู้ชายตัวใหญ่อีกคนอยากเดินมาจับวัจสา เธอปล่อยที่จับไม้ตีกอล์ฟ งอตัวผ่านจากรักแร้พวกเขา หยิบกระบองเหล็กที่อยู่บนพื้น เตรียมโบกไปทางมนายุ ไอ้สารเลว！ ไม่ใครรู้ผริตาโผล่มาจากไหน กั้นแทนมนายุ ทันใดนั้นเลือดบนหัวไหลออกมา มนายุเห็นภรรยาตัวเองถูกตี ด้วยความโกรธแค้นและเขาหยิบมีดเล็กที่เอวออกมา แล้วแทงไปที่วัจสา “ไอ้ตัวแสบ ยังอยากจะฆ่าฉันด้วยใช่ไหม？！” วัจสาจะเอากระบองเหล็กบนมือไปกั้น ยังไม่ทันจะกั้นก็มีหลังเงาที่ใส่ชุดสูทสีดำมากั้นข้างหน้าตัวเอง มีดเล็กถูกเสียบเข้าไหล่ซ้ายของเขา วัจสาเงยหน้าขึ้น ธัชชัย！ เธอทั้งตกใจและดีใจ เมื่อเห็นมีดที่เสียบบนไหล่ของเขา ขอบตาก็แดงขึ้น ธัชชัยอึกเสียงหนึ่ง เหตุการณ์เมื่อกี้มันกะทันหันมาก จะแย่งมีดเล็กที่มนายุถืออยู่มันก็สายไปแล้ว เขาก็ไม่ยอมให้ผู้หญิงโดนมีดแทง จึงต้องเอาไหล่ของตัวเองไปกั้นแทน เขาหันกลับตัวแล้วถีบเท้าทีหนึ่ง เอาซะมนายุถอยไปหลายก้าว หน้าเต็มไปด้วยความเข้มขึมและจริงจัง “ในที่สุดก็กลับมาแล้วจนได้！” วัจสาอธิบายเรื่องราวค่าวให้เขาฟัง ดีจังเลยที่ธัชชัยกลับมา หลายปีผ่านไปเมื่อวัจสานึกถึงเรื่องนี้ มักจะรู้สึกปลงอนิจจัง เมื่อเธอมีอันตราย เขาก็เหมือนฮีโร่คนหนึ่งที่มาช่วยเหลือเรา ธัชชัยพยักหน้า บอกว่าเข้าใจแล้ว ตาที่เย็นชาจ้องมองนักเลงทั้งสองที่กดตัวคุณภูษิตและป้าอ้อย กลิ่นไอฆาตกรรมในสายตาทำให้คนไม่กล้ามองเขา นักเลงถูกสายตาของเขาจ้องจนถอยหลังและหยุดเคลื่อนไหว ธัชชัยไม่คิดจะลงมือ นักเลงทั้งสองก็ปล่อยตัวคุณภูษิตและป้าอ้อยเอง “คุณธัชชัย คุณเป็นยังไงบ้างครับ？” คุณภูษิตและป้าอ้อยรีบวิ่งมาหาเขาทันที เห็นเลือดไหลออกมาไม่หยุด ในใจรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก วัจสาเห็นอารมณ์ที่แสดงออกบนใบหน้าของธัชชัยถึงจะเย็นชาแค่ไหน แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยดี ริมฝีปากเริ่มขาวซีด “ผมไม่เป็นไร พวกคุณถอยไป” ธัชชัยพูดเสร็จแล้วผลักพวกเขา ปล่อยให้เลือดที่รอยแผลไหลไม่หยุด ค่อยๆเดินไปหามนายุ “มนายุ ผมบอกคุณ ถ้าไม่อยากตายที่นี่วันนี้ เอาคนของคุณสายหัวไปจากที่นี่ทันที จากนี้ไปห้ามเข้ามาตระกูลศรีทองแม้แต่ก้าวเดียว！เข้าใจไหม？！” ธัชชัยตอนนี้ราวกับสิงโตที่ฉุนเฉียวตัวหนึ่ง กรรมการที่อยู่ข้างมนายุวิ่งหนีไปตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วพวกนักเลงก็ไม่กล้าที่จะไปสู้ธัชชัย ผริตาปิดหัว แล้วค่อยๆลุกขึ้นมา “มนายุ พวกเรา......ไปเถอะ...... ” มนายุเหมือนจะรู้สึกตัว รีบประคองผริตาแล้วพวกเขาหนีออกไปอย่างจนตรอก ธัชชัยตอนนี้ร่างกายแกว่ง วัจสาที่ห่างเขาใกล้ที่สุดรีบวิ่งมาจับร่ายกายที่สถาพแกว่งไปแกว่งมา กลิ่นอ่อนของมินท์ที่ผสมกับกลิ่นเลือด พุ่งเข้าจมูกเธอ ให้เธอจู่ๆก็เงียบสงบลง มือวัจสาสัมผัสถึงความเหนียวของเลือดธัชชัย ดูอาการแล้ว เป็นอารการสูญเสียเลือด “ธัชชัย นายไม่เป็นไรนะ？” ตอนนี้ธัชชัยไม่รู้เป็นเพราะเจ็บแผลแสนสาหัดหรือว่าไม่อยากหลีกห่างร่างกายที่นุ่มนวลของผู้หญิง ปล่อยน้ำหนักครึ่งหนึ่งไว้ที่ตัวเธอ สายหัวว่า “ผมไม่เป็นไร ไปดูอาการของพี่ชายผมก่อน” ป้าอ้อยรีบเปิดประตู ส่วนคุณภูษิตรีบเดินไปประคองธัชชัย หลังจากบานประตูถูกเปิดออก เห็นรูปร่างผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ทำไม วัจสารู้สึกแปลกหน้ากับผู้ชายคนนี้ ไม่เห็นเหมือน ‘วรพล’ ที่นอนบนเตียงเดียวกันกับเธอ วัจสาไม่ทราบแน่นอน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอวรพลจริงๆ และก็เป็นครั้งแรกที่เข้ามาที่นี่ อุณหภูมิห้องรักษาจะหนาวกว่าข้างนอกมาก อย่างน้อยอุณหภูมิต่ำกว่าสองถึงสามองศา ยิ่งทำให้ที่นี่ไม่มีพลังและไม่มีชีวิตชีวาอย่างชัดเจน แต่อุณหภูมิต่ำมีประโยชน์กับการดูแลและบำรุงรักษาชั้นหนังกำพร้าของวรพล ป้าอ้อยกดปุ่มประตู สภาพข้างในปรากฏต่อหน้าทุกคนอย่างชัดเจน ในความมืดผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงก็ปรากฎตัวในสายตาของวัจสา เมื่อเธอมองไป ก็อยากจะร้องให้ นึกไม่ถึงเลยว่าร่างกายของวรพลจะแย่ไปถึงขนาดนี้ การรักษาเป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าเขาไม่เคยให้เธอตามเข้าไปด้วย คงกลัวเธอตกใจ ทันใดนั้นวัจสาก็เริ่มปล่อยวาง วรพลตอนนี้นอนอยู่บนเตียงร่างกายถูกเสียบสายเสียบทั่วร่างกาย รอบๆเต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่แรง วัจสาประคองธัชชัยไปที่ข้างเตียง เธอก็นึกไม่ถึงว่า อาการบาดเจ็บของธัชชัยจะหนักขึ้นถึงขนาดนี้ ไม่กี่วันก่อนตอนที่เจอเขายังสามารถขยับได้ และบาดแผลด้านนอกก็ไม่ได้หนักมาก รอยแผลตอนนี้ราวกับตะขาบใหญ่หลายตัวลายพร้อยทั่วร่างกายของวรพล ดูก็รู้สึกได้ว่าต้องทนความเจ็บปวดที่มากมาย ให้คนทนดูไม่ไหว “วรพล……”วัจสาพูดอย่างเสียงเบา น้ำตาในดวงตาในที่สุดก็ไหลลงมาอย่างไม่หยุด ชีวิตที่ควรมีชีวิตชีวา แต่ถูกกัดขังในเครื่องอุปกรณ์รักษาที่หนาวเย็น และต้องรับทนความเจ็บปวดที่แสนทุกข์ทรมาน “วัจสา......ธัชชัย......ลำบากพวกเธอ” วรพลใส่เครื่องช่วยหายใจ บวกกับเสียงแหบห้าว พูดก็ไม่ค่อยคล่อง ธัชชัยเดินไปจับมือวรพล “พี่ครับ พี่เป็นอะไรไหมครับ？ ผมมาสายไป ทำให้พี่ต้องตกใจ ” วรพลส่ายศีรษะอย่างสิ้นเปลืองกำลัง “ฉันไม่เป็นไร นาย......บาดแผลที่ไหล่ รีบ........ไปทำแผล......” ถึงเขาพูดอย่างติดๆขาดๆ แต่น้ำเสียงไม่ต้องสงสัย คุณภูษิตและป้าอ้อยเห็นสภาพอย่างนี้แล้ว กรดจมูกจะร้องให้ออกมาแล้ว