ตอนที่ 27 แบบนี้ก็ยังเจอเขาได้

ต๭นที่ 27 แบบนี้ก็ยังเจอเขาได้ ชั่วพริบตาเดียววัจสาก็จะขึ้นปี4แล้ว ผ่านวันหยุดฤดูร้อนนี้เสร็จก็เตรียมพร้อมที่จะออกไปฝึกงาน เนื่องจาก เรื่องวุ่นวายเข้ามาโดยถูกส่งไปตระกูลศรีทองราวกับของขวัญ แล้วแต่งงานกับวรพล ดังนั้นจึงต้องยกเลิกแผนการฝึกงานเดิม ทีแรกคิดจะทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดีในตระกูลศรีทอง ก็ไม่เลว แต่วรพลไม่ต้องให้เธอดูแล ตัวเองจึงมีเวลาว่างเหลือเฟือ ดังนั้นเอาเวลาเหล่านี้มาทำสิ่งที่มีประโยชน์ดีกว่า เช่นไปสถานสงเคราะห์ในฐานะอาสาสมัคร อย่างไรก็ตามคุณดนิตาตรงนั้นขาดคนอยู่พอดี เรื่องฝึกงาน รอหมดวันหยุดฤดูร้อนแล้วค่อยว่ากัน ที่จริงแหล่งเศรษฐกิจเป็น สิ่งที่สำคัญที่สุดในสถานสงเคราะห์ ถ้ามีแหล่งเศรษฐกิจ พวกเด็กๆถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เศรษฐกิจของสถานสงเคราะห์แบ่งเป็นสองแบบ หนึ่งคือจัดสรรเงินให้โดยรัฐบาล สองคือการบริจาคจากคนต่างๆ ในชุมชน แต่การบริจาคจากก็แบ่งไปอีกสองแบบ ให้เงินสดโดยตรง หรือบริจาคข้าวของ ส่วนมากเป็นพวกอาสาสมัครจากสถานสงเคราะห์ไปรวบรวมมา ในของในบริจาคส่วนมากเป็น เสื้อผ้า กระดาษ ปากกา ของเล่นและอื่นๆ แต่เด็กมีไม่มาก เฉพาะฉะนั้นของพวกนี้ใช้ไม่หมด ที่สำคัญคือเด็กๆในสถานสงเคราะห์แต่ละคนจะมีโรคบางอย่าง โรคหัวใจตั้งแต่กำเนิด โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ปากแหว่งและเพดานโหว่ หรือเพราะเด็กหน้าไม่ดี มีข้อบกพร่องบ้าง พ่อแม่ทิ้งลูกไว้ในสถานสงเคราะห์ คุณดนิตาเป็นคนที่ใจอ่อนและภราดรภาพ จึงไม่สามารถละทิ้งเด็กๆได้ ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจัดหารวบรวมค่าผ่าตัดให้กับพวกเด็กๆ ไม่พลาดโอกาสที่จะได้รับการรักษา เด็กที่เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวครั้งที่แล้วได้พึ่งพาคุณดนิตาถึงกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง ในวันนั้นสถานสงเคราะห์ได้จัดงานขายกุศล เรื่องพวกนี้ที่ไม่เพียงให้คนออกแรงเปล่าๆ นอกจากนี้ยังทำให้คนรู้สึกถึงบรรยากาศของสังคม วัจสารู้สึกอย่างนี้ก็ดีแล้ว งานขายกุศลครั้งนี้จัดอยู่ที่ลานกว้างที่มีผู้คนเดินไปมา หวังว่าคนที่มาเข้าร่วมกิจกรรมจะเยอะขึ้น วัจสากับอาสาสมัครสองสามคนจัดเรียงเครื่องเขียนด้วยกัน นี่คือของบริจาคจากบริษัทที่รักแห่งหนึ่ง ส่วนใหญ่เป็นสมุดและปากกา มีกล่องเล็กๆที่วางงานฝีมือเครื่องประดับที่เด็กๆจากสถานสงเคราะห์ทำมาโดยเฉพาะ พวกเขาบอกว่าตัวเองอยากจะใช่อีกแรงหนึ่ง ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ปากกาขายหนึ่งหยวน คนส่วนใหญ่บริจาคเงินโดยไม่เอาปากกาไป ก็คนส่วนน้อยที่เอาปากกาไป หรือไม่ก็เอาไปเป็นที่ระลึก มีบางคนหยุดเดินเพื่องานฝีมือเครื่องประดับของเด็กๆ ค่าใช้จ่ายก็เลยสูงขึ้น แต่ไม่มีใครใส่ใจเรื่องนี้ คนที่ดีก็มีอยู่อีกหลายคนในสังคม นึกไม่ถึงว่าช่วงเช้าผ่านไป เงินบริจาคที่รวบรวมได้ไม่มากเท่าที่คิด เพราะช่วงเวลานี้ ที่ ลานกว้างส่วนใหญ่จะเป็นปู่ย่าตายายพาลูกหลวนมาที่นี่ ผู้ใหญ่หรือคนรวยมีน้อย อาสาสมัครในที่เดียวกันก็ได้แค่ถอนหายใจ “ถ้ามีเจ้าถิ่นมาที่นี่สักคนก็ดี พวกเราจะสามารถรวบรวมเงินได้เร็วขึ้น” คนที่พูดชื่อแวววัย เธอเติบโตจากสถานสงเคราะห์ เมื่อก่อนเพราะปากแหว่งเลยถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง ใช้ชีวิตอยู่ในใต้สายตาแปลกๆของคนอื่น คือคุณดนิตาวิ่งเต้นไปทั่วเพื่อรวบรวมค่าผ่าตัดให้เธอ ถึงแม้รอยแผลยังไม่ได้กำจัดออกอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ดูไม่ออกแล้วถ้าไม่ได้ตั้งใจสักเกตดีๆ ในเวลานี้อาสาสมัครชายคนหนึ่งก็ล้อเล่นอยู่ข้างๆ “แวววัย ทางชั่วนะมันไม่ได้ผลหรอก ให้กลับมาทางที่ถูกเถอะ เทวดาตกลงมายังว่าไปอย่าง เจ้าถิ่นที่ไหนจะตกลงมา？” วัจสาฟังแล้วหัวเราะ เอาน้ำให้แวววัยและอาสาสมัครชายคนละขวด”แวววัย อย่าท้อแท้ ถึงเจ้าถิ่นจะเยอะ แต่เจ้าถิ่นที่มีน้ำใจไม่ค่อยเยอะ เธอคงไม่เอามีดไว้ที่คอเขา แล้วบังคับเขาบริจาดเงินใช่ไหม？” แวววัยรับน้ำแล้วครวญครางว่า”ฉันรู้ แต่ฉันก็ยังอดคิดไม่ได้ ถ้าทำได้ฉันก็อยากเอามีดไว้ที่คอเขาจริงๆ！” แวววัยมองเห็นด้วยตาแหลม เอาขวดน้ำให้วัจสาด้วยความดีใจและตกใจ “เมื่อพูดถึงอะไร อะไรก็มาถึง！เจ้าถิ่นมาแล้ว ！” พูดไปด้วยแล้ววิ่งไปทางรถเฟอร์รารี่ เคาะหน้าต่างรถอย่างระมัดระวัง เมื่อหน้าต่างรถลงมา ใบหน้าที่หล่อเหล่อปรากฎในสายตาแวววัย ผู้ชายคนนี้ หล่อจัง！ดวงตาพีชที่ลึกล้ำ จมูกโด่ง ใบหน้าที่ลุ่มลึก ถึงจะเย็นชา แต่ก็มีเสน่ห์เป็นพิเศษ！ คนที่อยู่ในรถก็คือธัชชัย เขาตอนนี้ไม่ได้มองแวววัย สายตามองไปที่วัจสาที่อยู่ข้างๆ เท่านั้น ดวงตามืดลง ผู้หญิงคนนี้ไม่อยู่ที่บ้านดีๆ แล้วยังออกมาโผล่หน้าโผล่ตาอีก แล้วยังคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างสนิดสนม！ช่างไม่รู้จักอับอาย！ เมื่อแวววัยได้สติคืนมา “คะ คุณค่ะ พวกเรามาจากสถานสงเคราะห์ค่ะ กำลังรวบรวมเงินบริจาดเพื่อช่วยเหลือเด็กๆ คุณสนใจที่จะซื้อปากกาและงานฝีมือเครื่องประดับเหล่านี้ไหมค่ะ？” ธัชชัยมองเฉียดผ่านเธอ สายลงมองไปที่วัจสา “เรียกผู้หญิงที่ใส่ชุดเดรสสีขาวมาคุยกับฉัน” เดิมที่วัจสาจะปรึกษาเรื่องราวกับอาสาสมัครชายแต่รู้สึกได้ว่ามีสายตาที่รุ่มร้อนจ้องมองเธออยู่ ตอนที่เงยหัวไปมอง นึกไม่ถึงจะเจอธัชชัย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่？ เธอตกใจ รีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว หลบหลังอาสาสมัครชายโดยจิตสำนึก หวังว่าเขาจะไม่เห็นเธอ ไม่รู้ว่า การกระทำนี้ทำให้ธัชชัยที่นั้งอยู่ในรถเฟอร์รารี่โกรธยิ่งขึ้น แวววัยถอนหายใจ ว่าผู้ชายคนรวยแบบนี้ไม่มีทางมองเราหรอก ไม่นานเธอก็ปรับตัวเองให้ร่าเริงขึ้น วัจสาอาจจะสามารถให้ชายคนนี้บริจาค？เมื่อคิดเสร็จก็วิ่งไปทางที่วัจสายืนอยู่ “วัจสา！” วัจสาที่หลบอยู่ข้างหลังอาสาสมัครชายแล้วโบกมือไม่ให้เธอเข้าใกล้ เมื่อได้ยินประโยคนี้แล้ว เธอก็ยอมแพ้ แน่ใจว่าธัชชัยเห็นเราจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะเล่นมุกไหนอีก？ หรือว่าจะรังแกเธอต่อหน้าต่อตาผู้คน？ตามนิสัยเขา เขาทำอย่างนี้แน่ แต่แวววัยดูไม่ออกกับสีหน้าแปลกๆของวัจสา เดินมาด้วยใบหน้างุนงง “วัจสา เจ้าถิ่นคนหล่อให้เธอเดินไปคุยกับเขา ทั้งหล่อทั้งรวย วัจสาเธอจำเป็นต้องตีสนิทกับเขาให้ได้ ！สถานสงเคราะห์ต้องอาศัยเธอแล้วละ！ ” แวววัยดูไม่ออก แต่อาสาสมัครชายรู้สึกได้ถึงการปฎิเสธของวัจสา เดินขึ้นไปพูดว่า “เดี๋ยวฉันไปคุยกับเขาไหม วัจสาเธอกับแวววัยอยู่ที่นี่เช็คจำนวนของที่เหลือ” “เรวัต……”วัจสาเรียกเขาด้านหลัง แต่เธอไม่อยากเดินไปคุยกับผู้ชายคนนั้นเลยจริงๆ เรวัตเดินไปด้วย ในใจดูถูกทายาทเศรษฐีที่ขับรถหรูจีบผู้หญิงแบบนี้ไปด้วย ก็แค่ที่บ้านมีเงินก็สามารถข่มเหงคนอื่นได้เหรอ？วัจสาหน้าตาดูดี ดังนั้นจึงอยากใช้เงินบังคับให้เธอยอม เรวัตดูคนแบบนี้ออก แล้วเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก “คุณผู้ชายครับ ไม่ทราบว่าคุณจะมอบความรักให้กับสถานสงเคราะห์ของพวกเราหรือไม่ครับ？” เรวัตถามและยิ้มอย่างมืออาชีพ ธัชชัยเห็นคนที่มาไม่ใช่วัจสา ความโกรธก็ขึ้นมาระหว่างคิ้วน้อยนิด “ความรัก？ความรักของฉันไม่ได้ให้นาย ให้วัจสามาที่นี่ถึงจะได้ความรักที่พวกเธอต้องการ” เรวัตตกใจ เขานึกไม่ถึงว่าเขาจะรู้จักชื่อของธัชชัย แล้วบรรยากาศที่ครอบงำรอบตัวนี้คืออะไร？ราวกับว่าเกิดมาเป็นพระราชา คลานพื้นอย่างอดไม่ได้ ดูเหมือนว่าชายคนนี้ไม่ใช่ทายาทเศรษฐีธรรมดา ความหนาวสะท้านในตาเขาทำให้ผู้คนยากที่จะต่อสู่ “ต้องขอโทษจริงนะครับ วัจสาไม่ได้รับผิดชอบเขตนี้”เรวัตก็ยิ้มอยู่เหมือนเดิม วัจสารู้สึกว่าเหตุการณ์เริ่มไม่ดีแล้ว ตามนิสัยของธัชชัย ถ้าเขาไม่เจอเธอ กลัวว่าเขาจะกลั่นแกล้งเรวัต เธอคิดเสร็จก็วิ่งขึ้นไป “คุณผู้ชายค่ะ ไม่ทราบคุณจะคุยกับฉันใช่ไม่ค่ะ ตอนนี้ฉันมาแล้ว หากคุณมีความรักโปรดบริจาคให้ด้วย หากคุณมาที่นี่เพื่อก่อเรื่อง ขอโทษค่ะ พวกเราไม่อยู่เป็นเพื่อนค่ะ” วัจสาท่าทางเฉยๆ ราวกับมองคนแปลกหน้า เธอรู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องอดกลั้นอีกแต่ไป ไม่งั้นจะกระตุ้นความกำเริบเสิบสานของธัชชัยขึ้นมา เขามีสิทธิอะไรให้เธอทำอะไรก็จะต้องทำอะไร？ “วัจสา พวกเรามาทำข้อตกลงกันไหม？ เอาความรักของฉัน ไปแลกกับความรักของเธอ ” ธัชชัยไม่ได้พูดคำร้ายใส่กัน แต่รอยยิ้มของมุมปากนั้นได้แสดงความหมายอย่างลึกซึ้ง “บอกมาสิ ความรักอะไร”วัจสาพูดออกมาด้วยความเย็นชา ผู้ชายคนนี้ไม่เคยที่จะปล่อยโอกาสรังแกเธอ “ฉันจะซื้อผลิตภัณฑ์การกุศลทั้งหมดของพวกเธอวันนี้ในราคายี่สิบเท่า” ขนคิ้วยาวของธัชชัยชูขึ้นนิดๆ พวกอาสาสมัครได้ยินแล้วต่างก็ยิ้มแย้มแจ่มใส “คุณพระช่วย เยอะมาก！ยี่สิบเท่า พอใช้เป็นเวลานานสำหรับพวกเราแล้ว！สมกับเป็นคนรวย ” แวววัยดีใจเป็นคนแรก แต่วัจสารู้ดีว่า“ความรัก”ที่เขาอยากได้มันก็ไม่ง่าย“แล้วคุณล่ะ？คุณอยากได้ความรักอะไรของฉันไป？” “ด้วยการแลกเปลี่ยน คุณวัจสาเพียงแค่ไปทานอาหารมื้อค่ำกับผม”น้ำเสียงของธัชชัยทั้งต่ำและชั่วร้าย ถึงจะน่าฟังแต่มักจะมีความคลุมเครือที่พูดไม่ออก ว่าแล้ว ธัชชัยมาที่นี่เพื่อให้เธอ’พี่สะใภ้’คนนี้ต้องอับอายขายหน้า ให้เธอไปกินข้าวด้วย แล้วคนอื่นจะคิดยังไงกับเธอ？ เรวัตมองว่าเขาเป็นทายาทเศรษฐีที่จะจีบผู้หญิง คิ้วยับย่นทันที “ขออภัยครับ อาสาสมัครของพวกเราไม่ไปกินข้าวกับคนอื่นครับ เชิญกลับไปเถอะครับ” เขาเดิมมาข้างหน้า โดยเอาร่างกายปิดกั้นข้างหน้าวัชชัยโดยตรง เหยียดมือแล้วลากเธอไว้ข้างหลัง มือดำเพียงแค่วางไว้ที่มือของวัจสาได้กระตุ้นประสาทของธัชชัย พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเดียงว่า “ปล่อยเธอชะ” แค่เสียงเดียว เอาให้ทุกคนตกใจกันหมด เรวัตไม่สน กำมือวัจสาต่อ หลับหัวพูดกับเธอว่า “วัจสา เธอกลับไปที่รถสถานสงเคราะห์ก่อน เดี๋ยวพวกเราตามไปทีหลัง ไม่ต้องกลัว” รู้สึกได้ว่าธัชชัยจะทำอะไร เรวัตตัดสินใจให้วัจสาไปจากที่นี่โดยทันที ดวงตาของธัชชัยมืดลง ปลดปล่อยกลิ่นไอที่หน้ากลัวออกมา ผลักประตูลงจากรถ กำปั้นอย่างรวดเร็วมีทรงพลังลงใบหน้าของเรวัต เห็นเลือดที่มุมปาก เรวัตพอได้สติ ก็กำปั้นกลับ แต่ไม่มีแรงเยอะเท่ากับธัชชัย วัจสามองเห็นความโกรธในสายตาของธัชชัย รีบเข้าไปกอดเอวที่แข็งแกร่งของเขา พอทุกคนได้สติก็รีบลากเรวัต เพื่อไม่ให้ทั้งสองตีกันอีก